180913 ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σε ποια πραγματικότητα ζούμε;

Είναι αλήθεια ότι ζούμε ο καθένας στη δική του πραγματικότητα και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον κόσμο τού άλλου; Θα σας πω δυο παραδείγματα που θα δείτε ότι αυτό ισχύει σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Το πρώτο περιστατικό συνέβη πριν από πολλά χρόνια, τον καιρό που οι αγελάδες ήταν ακόμη τετράπαχες, σε μια ταβέρνα της πόλης. Η παρέα έτρωγε και έπινε με μεγάλο κέφι, έχοντας στο τραπέζι όλα τα καλά.

Κάποια στιγμή πλησίασε ένας ζητιάνος και με κάπως ενοχλητικό, είναι αλήθεια, τρόπο, άρχισε να ζητάει τη βοήθειά τους. Κάποιοι έδωσαν λίγα ψιλά, εκείνος όμως δεν έφευγε, συνέχιζε να γίνεται πιο πιεστικός.

Ένας από την παρέα τού είπε τότε με ευγενικό τρόπο πως δεν έχουν να του δώσουν άλλα χρήματα και να πάει στο καλό. Ο ζητιάνος τίποτε. Αγνοώντας τον επιδεικτικά, συνέχιζε να ζητά, να απαιτεί θα λέγαμε, επιπλέον βοήθεια.

Όταν με τα πολλά κατάφερε ο φίλος να τον κάνει να ξεκολλήσει και να απομακρυνθεί σε άλλο τραπέζι το κέφι της παρέας είχε μειωθεί αισθητά. Τότε εκείνος αποκαμωμένος από την προσπάθεια ξανακάθεται στη θέση του και λέει:

«Δυστυχώς, παιδιά, έτσι είναι. Ο φτωχός τον πλούσιο δεν τον καταλαβαίνει»!

Το είπε τόσο ειλικρινά και με τέτοια φυσικότητα! Και είχε και απόλυτο δίκιο, διότι, τελικά, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τα προβλήματα των άλλων.

Το δεύτερο περιστατικό συνέβη φέτος το καλοκαίρι. Στον δρόμο για τους Καλαρρύτες, σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο, έξω από τα Γιάννενα. Στο σύντομο διάστημα μέχρι να φουλάρουμε ανταλλάξαμε δυο κουβέντες με τον… βενζινά.

«Πώς πάνε τα πράγματα στη Δράμα;» μας ρώτησε. «Υπάρχει καθόλου κίνηση, ή… νέκρα όπως στα Γιάννενα;»

Τον κοιτάξαμε εμβρόντητοι. «Ξέρεις για ποιο πράμα μιλάς;»

Του εξηγήσαμε ότι τα Γιάννενα έχουν κάτι (πολλές) χιλιάδες φοιτητές, ενώ οι Δράμα μετρημένους στα δάχτυλα. Και μόνον αυτό είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα για την πόλη τους.

«Τι να σου κάνουν και οι φοιτητές άμα δεν υπάρχει χρήμα;» επέμεινε εκείνος.

Αυτή τη φορά αποδείχθηκε το αντίθετο. Ο πλούσιος -τρόπος τού λέγειν- είναι εκείνος που δεν μπορεί να καταλάβει την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι φτωχότεροι από τον ίδιο.   

Το άλλο πουλάκι:

Τι σημαίνει φοιτητές;

Για να το καταλάβετε, θα το κάνουμε σε αριθμούς. Στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων φοιτούν περίπου είκοσι δύο χιλιάδες (22.000) προπτυχιακοί φοιτητές και περίπου πέντε χιλιάδες (5.000) μεταπτυχιακοί και υποψήφιοι διδάκτορες.

Υπάρχει και το ΤΕΙ, αλλά είπαμε να απλοποιήσουμε τα πράγματα. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ζουν εκεί, χοντρικά, είκοσι χιλιάδες φοιτητές από άλλες πόλεις. Θέλετε να συμφωνήσουμε με τον βενζινά ότι δεν υπάρχει χρήμα;

Θα το κάνουμε. Θα πρέπει όμως να δεχτούμε ότι όλοι αυτοί ξοδεύουν τουλάχιστον πεντακόσια ευρώ (500 €) ο καθένας τον μήνα σε ενοίκιο και υπόλοιπα έξοδα. Το λιγότερο έτσι;

Κάνατε ποτέ τον λογαριασμό;

Μ’ αυτούς τους μετριοπαθείς υπολογισμούς, βγαίνει ότι στα Γιάννενα «πέφτουν» κάθε μήνα πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ (10.000.000 €), χρήματα που έρχονται ως… εισαγόμενο συνάλλαγμα από άλλες πόλεις.

Μπορεί να μην τα βλέπει απ’ ευθείας στο ταμείο του ο κάθε βενζινάς, γίνονται όμως ενοίκια, καφέδες, σουβλάκια, ρούχα βιβλία, τηλέφωνα (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά) και από εκεί και καύσιμα για τα αυτοκίνητα. Τεράστιος κύκλος εργασιών.

Αφήνω, βλέπετε, τη θέρμανση στα χιλιάδες σπίτια, κάτι που θα ενδιέφερε και τον παραπονιάρη φίλο μας, ο οποίος δυσκολεύεται να καταλάβει πως κρίση υπάρχει, δεν είναι όμως ίδια για όλους.

Καθώς σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω, διάβασα και την απόφαση του υπουργού Παιδείας για είσοδο των αποφοίτων σε κάποιες σχολές, χωρίς εξετάσεις. Χωρίς δηλαδή να χρειαστεί καν να γράψουν το όνομά τους στη κόλλα.

Διότι, κακά τα ψέματα, κάπως έτσι περνούσαν σε κάποιες από τις σχολές χαμηλής ζήτησης, μέχρι τώρα, αν κρίνουμε από τις βάσεις. Αρκούσε να γράψεις το όνομά σου και να… πετύχεις κάποιες από τις απαντήσεις πολλαπλών επιλογών.

Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, περνούσαν μεν, δεν φοιτούσαν δε. Υπάρχουν στοιχεία που λένε ότι πολλοί από τους… επιτυχόντες δεν γράφονταν καν. Παρακολουθούσαν τη σχολή ακόμη λιγότεροι, για να πάρουν τελικά πτυχίο ελάχιστοι.  

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι θα αλλάξει τώρα;

Τι είναι αυτό που μας κάνει αισιόδοξους ότι σχολές τις οποίες δεν καταδέχονται εκείνοι που ίδρωσαν (τρόπος τού λέγειν) για να περάσουν θα τις καταδεχτούν άλλοι, οι οποίοι μάλιστα θα βρεθούν εκεί χωρίς κανέναν κόπο;

Μήπως μια λύση θα ήταν κάτι τέτοιες σχολές, που δεν τις θέλει κανείς, να πάψουν να υπάρχουν;

Δεν τις θέλει κανείς; Ούτε οι διδάσκοντες εκεί; Ούτε οι περίφημες τοπικές κοινωνίες για χάρη των οποίων ιδρύθηκαν;

Φαίνεται πως το θέμα δεν είναι τόσο απλό. Διαβάζουμε για ιπτάμενους καθηγητές, οι οποίοι πηγαίνουν μία ή δύο ημέρες την εβδομάδα στην πόλη όπου διδάσκουν, ζώντας τον υπόλοιπο χρόνο σε κάποια μεγαλύτερη.

Διαβάζουμε για διαμαρτυρίες των ιδιοκτητών ακινήτων, επειδή οι σχολές λειτουργούν Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη, με αποτέλεσμα να επωφελούνται μόνο κάποια ξενοδοχεία από τους μετακινούμενους φοιτητές.

Και φυσικά διαβάζουμε για διψήφιους αριθμούς φοιτούντων και μονοψήφιους πτυχιούχων (!) κάθε χρόνο, ακόμη και από σχολές που έχουν διακόσιους και τριακόσιους εισακτέους. Τι να καταλάβει και η… τοπική κοινωνία;

Όπως βλέπετε δεν πιάσαμε καθόλου το καθαρά επιστημονικό κομμάτι, αφού μιλάμε για πανεπιστημιακές σχολές. Το θέμα όμως είναι μεγάλο και θα επανέλθουμε.

 Σχολή – σχόλη!