180911 ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πρώτο κουδούνι!

Με το δεύτερο ξεκινούν και τα μαθήματα. Το πρώτο, το ξέρουμε όλοι, είναι για τον Αγιασμό, χωρίς τον οποίο δεν είναι δυνατόν να ξεκινήσει σωστά μια σχολική χρονιά. Έχω και αποδείξεις γι’ αυτό που σας λέω.

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα Σχολεία αρχίζουν την 1^η Σεπτεμβρίου, όμως ο Αγιασμός γίνεται στις 11 του μηνός. Ε, λοιπόν, το διάστημα αυτό των ενδιάμεσων ημερών είναι από τα πιο δύσκολα κάθε σχολικής χρονιάς.

Στα δημοτικά γίνεται η κατανομή των τάξεων και των αρμοδιοτήτων. Στα γυμνάσια οι καθηγητές χωρίζουν τα μαθήματα που θα πάρει ο καθένας. Γίνονται οι τοποθετήσεις των υπεράριθμων, των αποσπασμένων και των αναπληρωτών…

Όσοι τα ζουν λένε ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, όλα αυτά σημαίνουν εκνευρισμό, κόντρες, διαφωνίες και μαλώματα, που κάνουν το κλίμα στα Σχολεία κάπως βαρύ. Με τον Αγιασμό όμως σταματούν. Τυχαίο;

Ξέρω από πηγές μέσα από το υπουργείο πως αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που έχει πλέον απομακρυνθεί κάθε σκέψη για την κατάργησή του, που υπήρχε σε υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη.

«Το πράγμα δουλεύει και έχει αποτελέσματα», φέρεται να έγραψε στον προσωπικό λογαριασμό του στο τουίτερ σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας, απαντώντας σε αριστεριστές που τον κατηγορούσαν για άλλη μια κωλοτούμπα.

Και έτσι είναι! Καταργείς κάτι όταν βλέπεις ότι πλέον δεν έχει καμιά απολύτως χρησιμότητα, όπως τα Λατινικά, και το αντικαθιστάς με κάτι άλλο πιο πρακτικό. Τον Αγιασμό γιατί να τον καταργήσεις;

Και με τι να τον αντικαταστήσεις; Με… «πολιτικό αγιασμό», όπως τον γάμο; Να πηγαίνουν, δηλαδή, εκπρόσωποι των πολιτικών αρχών και να δίνουν ευχές και συμβουλές στα παιδάκια και τους δασκάλους για τη νέα χρονιά;

Αφήστε! Είδαμε τι έγινε με τους πολιτικούς γάμους, που προστρέχουν όλοι, μετά από λίγο καιρό, έντρομοι, στην αγκαλιά της Εκκλησίας και ζητούν την ευλογία και τις ευχές της. Αγιασμός, λοιπόν, και πάλι Αγιασμός.

Εξάλλου, πέρα από το πρακτικόν τού πράγματος, κανείς δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να αγνοήσει μια μακροχρόνια παράδοση. Αν θέλεις να αρχίσει η σχολική χρονιά χωρίς προβλήματα, ένας τρόπος υπάρχει.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς αρχίζει η σχολική χρονιά;

Το ερώτημα είναι δίχως νόημα, διότι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε σχολική χρονιά αρχίζει με δυο τρόπους. Τον τρόπο του υπουργείου Παιδείας και εκείνον των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών.

Σύμφωνα με τον πρώτο τρόπο, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα, όλα είναι έτοιμα, τα βιβλία βρίσκονται στα σχολεία, οι εκπαιδευτικοί στις θέσεις τους και τα προγράμματα ξεκινούν κανονικά από την επομένη του Αγιασμού.

Αν ακούσεις τους συνδικαλιστές, θα σου πουν ότι πολλά βιβλία δεν έχουν καν τυπωθεί ακόμη, ότι υπάρχουν μεγάλα «κενά» στις τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών και, ως εκ τούτου, τίποτε δεν αρχίζει όπως πρέπει.

Θέλετε τη δική μας άποψη; Από την εικόνα που έχουμε για τη Δράμα, τα πράγματα βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο. Και βιβλία υπάρχουν και εκπαιδευτικοί βρίσκονται στα σχολεία, εκτός κάποιων εξαιρέσεων στην Ειδική Αγωγή.

Το πρόβλημα, γιατί υπάρχει πρόβλημα, βρίσκεται αλλού. Ακόμη μια σχολική χρονιά ξεκινάει και την τελευταία στιγμή καταφτάνουν στα σχολεία νόμοι, διατάξεις, εγκύκλιοι και οδηγίες τού ποδαριού.

Πράγματα που τα σκέφτονται κάποιοι πεφωτισμένοι εγκέφαλοι του υπουργείου Παιδείας, οι οποίοι δείχνουν να μην έχουν σχέση με την εκπαιδευτική πραγματικότητα της χώρας. Θέλουν όμως να κάνουν μεταρρύθμιση!

Μου έλεγε φίλος εκπαιδευτικός που βρίσκεται στα σχολεία πάνω από τριάντα χρόνια πως δεν θυμάται ούτε μία σχολική χρονιά που να ξεκίνησε χωρίς αλλαγές. Που να είναι τα πράγματα όπως την προηγούμενη.

Κάθε φορά υπάρχει κάποιος υπουργός που θέλει να αφήσει το στίγμα του στην εκπαίδευση των νέων και προχωρά σε… μεταρρύθμιση. Μεγάλη ή μικρότερη. Σε σημαντικούς ή δευτερεύοντες τομείς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θέλετε ένα παράδειγμα;

Για φέτος, εκτός πολλών άλλων, προβλέπονται «ομάδες όμορων σχολείων, τις οποίες θα ορίσουν οι Διευθυντές Εκπαίδευσης, με ελάχιστο αριθμό σχολικών μονάδων τις πέντε (5) και μέγιστο τις δέκα (10).

Κάθε σχολική μονάδα εκπροσωπείται στην ομάδα σχολειών από τον διευθυντή και τον υποδιευθυντή ή, οπού δεν προβλέπεται υποδιευθυντής, από έναν εκπαιδευτικό, ο οποίος επιλέγεται [πώς;] από τον σύλλογο διδασκόντων.

Οι σύλλογοι διδασκόντων των ομάδων σχολειών βρίσκονται σε συνεχή ενημέρωση μεταξύ τους σχετικά με επιμορφωτικές πρωτοβουλίες, δράσεις και συμμετοχή σε ποίκιλα παιδαγωγικά προγράμματα με στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινή εμπλοκή των εκπαιδευτικών τους κοινοτήτων.

Οι εκπρόσωποι των σχολικών ομάδων της συνεργαζόμενης ομάδας σχολειών θα πραγματοποιήσουν τρεις (3) τουλάχιστον συσκέψεις στη διάρκεια του σχολικού έτους, κατά τις όποιες ανταλλάσσουν ιδέες, προτάσεις και προβληματισμούς…»

Καινοτομία; Το δίχως άλλο!

Δεν μένει παρά να δούμε πότε θα συνεδριάζει το όργανο, πού, ποιος θα συγκαλεί τη συνεδρίαση, με ποια διαδικασία, ποιος θα προεδρεύει, αν θα τηρούνται πρακτικά, ποιοι θα εισηγούνται τα θέματα, πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις, ποιος θα ελέγχει την υλοποίησή τους…

Και κάτι άλλα τέτοια… γραφειοκρατικά.

Είναι μόνον ένα από πολλά παραδείγματα. Αυτά όμως λύνονται εύκολα. Το δύσκολο είναι να υπάρχει όραμα και διάθεση για μεταρρυθμίσεις.

Καλή υπομονή, παιδιά!

Το ήμισυ του παντός!