190204 ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είμαι συνταγματολόγος.

Σιγά το νέο, θα μου πείτε. Κανείς (σχεδόν) δεν είναι. Υπάρχουν ελάχιστοι τέτοιοι, σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό, οπότε το αντικείμενό τους, δηλαδή το Σύνταγμα της χώρας, πρέπει να θεωρείται κάτι… εξωτικό.

Κάτι απλησίαστο για εμάς. Ωστόσο, το Σύνταγμα δεν μπορεί να είναι σαν ένα οποιοδήποτε άλλο επιστημονικό αντικείμενο, για το οποίο δικαιούνται να εκφέρουν γνώμη μόνον οι απολύτως ειδικοί.

Δεν είναι αστροφυσική. Ούτε καν ωκεανογραφία! Δεν είναι ιατρική, αν και σ’ αυτή ειδικεύονται ουκ ολίγοι, στην εποχή μας, χάρη στο google. Αν θα θέλαμε να βρούμε μια αντίστοιχη επιστήμη, θα λέγαμε ότι μοιάζει με την… ψυχολογία!

(Παρεμπιπτόντως, το έχω πει και άλλες φορές. Αυτές όλες που τις ονομάζουμε συλλήβδην «ανθρωπιστικές επιστήμες», δεν τις θεωρώ και τόσο… επιστήμες, και να με συγχωρούν όσοι τις έχουν σπουδάσει.

Επιστήμη είναι να στέλνεις από εδώ στον Πλούτωνα ένα διαστημόπλοιο και να ξέρεις ότι θα φτάσει μετά από χρόνια. Και να φτάνει! Στην ώρα του! Ή το να χτίζεις μια γέφυρα που να αντέχει όχι μόνο σε χιλιάδες οχήματα, αλλά και σε τρομακτικούς σεισμούς…)

Γιατί όμως είπαμε ότι η ενασχόληση με το Σύνταγμα, η… συνταγματολογία, αν μου επιτρέπεται ο όρος, μοιάζει κάπως με την ψυχολογία; Διότι έχουν κάποια κοινά στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι αφορούν την καθημερινότητά μας.

Θα μου πείτε αυτό το κάνουν και ένα σωρό άλλες επιστήμες. Εδώ όμως υπάρχει μια διαφορά. Είναι σημαντικές για μας, χωρίς όμως αυτό να φαίνεται με την πρώτη ματιά, χωρίς να το κραυγάζουν.

Θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς πως δεν χρειάζονται καν, με δεδομένο ότι οι άνθρωποι υπήρχαν για χιλιάδες χρόνια, χωρίς να διαθέτουν ούτε συνταγματολόγους, ούτε ψυχολόγους. Και… δεν πάθαιναν και τίποτε.

Από την άλλη μοιάζουν και στο ότι ο καθένας μπορεί να ασχοληθεί «ερασιτεχνικά», είτε με το σύνταγμα είτα με την ψυχολογία, και να έχει άποψη. Αφήστε που μπορεί να «θεραπεύει» και προβλήματα!

Μπορεί να δίνει συμβουλές, σε συνταγματικά ζητήματα, αλλά και σε ζητήματα ψυχολογίας, και να αγγίζει ή να αναδεικνύει πτυχές που ακόμη και οι ειδικοί επιστήμονες δυσκολεύονται να προσεγγίσουν.

Το άλλο πουλάκι:

Κάτι μας είπες!

Όποιον να ρωτήσεις, ειδικά στη χώρα μας, θα σου πει ότι «ο καλύτερος ψυχολόγος είναι ο φίλος σου, που κάθεται και ακούει το πρόβλημά σου και σου δίνει λύσεις». Όσο για συνταγματολόγους…

Να, πάρε για παράδειγμα εμένα. Θέλεις να σου αναλύσω το θέμα με το οποίο ασχολήθηκε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας προχθές την Παρασκευή; Είναι ένα θέμα που αφορά εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων.

Συζήτησε για το αν είναι αντισυνταγματική η κατάργηση των δώρων, Χριστουγέννων, Πάσχα, αδείας, που έπαιρναν οι δημόσιοι υπάλληλοι, στα ξένοιαστα χρόνια που ευδοκιμούσαν στην πατρίδα μας τα… λεφτόδεντρα.

Τα οποία δώρα, ως γνωστόν, κόπηκαν ακριβώς επειδή δεν υπήρχε κάποιος να τα πληρώνει. Όπως άλλωστε και ένα σωρό άλλα «μπερεκέτια», κάτι επιδόματα, κάτι πλαστές υπερωρίες και άλλα τέτοια εξωτικά.

Για να είμαστε ακριβείς, κόπηκαν διότι αυτό απαίτησαν εκείνοι που μας έδωσαν δανεικά, προκειμένου οι δημόσιοι υπάλληλοι να έχουν τους δώδεκα μισθούς τους, και να μην πληρώνονται με… κουπόνια.

Δανεικά τα οποία ελπίζουν ότι κάποια μέρα θα πάρουν πίσω! Αν, βέβαια, αυτό μπορεί να το κάνει το κράτος μας δίνοντας και δέκατο τρίτο και… δέκατο έβδομο μισθό, θεωρώ πως εκείνοι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα.  

Αυτά είναι γνωστά. Νομίζω τα έχουν καταλάβει πλέον σχεδόν όλοι όσοι πίστευαν, τέτοιες μέρες πριν από τέσσερα χρόνια, ότι αρκεί ένας νόμος για να επιστρέψουμε στο ευαγγελικό «ψυχή μου, φάγε πίε και ευφραίνου».

Το σημερινό ερώτημα είναι άλλο: μπορεί το Σύνταγμα μιας χώρας, δηλαδή είναι δουλειά του, να λέει και να επιβάλλει πόσα χρήματα θα δίνει η κυβέρνηση στους δημοσίους υπαλλήλους της.

Διότι, αν δεχτούμε κάτι τέτοιο, τότε θα μπορούσαμε να κρίνουμε και ένα Σύνταγμα με… δημοσιονομικούς όρους. Καλύτερο θα ήταν εκείνο που θα επέβαλε μεγάλες αμοιβές και πλούσια «δώρα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είστε συνταγματολόγοι!

Ούτε κι εγώ είμαι, αλλά τουλάχιστον δεν μιλάω. Περιμένω. Κάνω τον σταυρό μου, κρατάω την αναπνοή μου και περιμένω. Σε λίγους μήνες, που το ΣτΕ θα εκδώσει την απόφασή του, θα ξέρουμε πόσο καλό Σύνταγμα έχουμε.

Εγώ άλλο δεν καταλαβαίνω. Πώς γίνεται μια παροχή, μια αμοιβή ή ένα επιμίσθιο, άλλοι να το δικαιούνται και άλλοι όχι˙ εννοώ από όσους κάνουν ακριβώς την ίδια εργασία. Ή όλοι πρέπει να το παίρνουν ή κανένας.

Εδώ παρατηρούμε να δίνεται μόνο σε εκείνους που προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη και το διεκδικούν. Δηλαδή σε όσους τα ακουμπάνε στα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με τέτοιου είδους προσφυγές.

Κι επειδή ισχύει αυτό, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να τα διεκδικήσουν και συλλογικά, μέσω των συνδικαλιστικών φορέων τους. Πρέπει ο καθένας να προσφύγει ατομικά. Δηλαδή να πληρώσει τον δικηγόρο μόνος του.

Αλλά και… να του κόψει μερτικό, σε περίπτωση που δικαιωθεί και πάρει αυτά που διεκδικεί. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το καταλάβω και καλά θα έκαναν να ασχοληθούν κάποιοι που ξέρουν πέντε πράγματα παραπάνω.

Και να μας εξηγήσουν κι εμάς, που δεν είμαστε συνταγματολόγοι!

 Συνταγματικές αυξήσεις!