190201 ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δήμαρχος «Μακεδονομάχος»!

Το έχουμε πει πολλές φορές, το «μακεδονικό» είναι ένα ζήτημα πάνω στο οποίο χτίστηκαν και εξακολουθούν να χτίζονται πολιτικές καριέρες. Και όχι μόνον πολιτικές, αλλά τολμώ να πω και… δημοσιογραφικές!

Και, παρά την έγκριση της συμφωνίας από τη Βουλή, το θέμα δεν θα κλείσει. Τουλάχιστον μέχρι να γίνουν οι επόμενες εκλογές. Όχι μόνον οι εθνικές, αλλά και οι αυτοδιοικητικές, για δημάρχους και περιφερειάρχες.

Γι’ αυτές τις τελευταίες θέλουμε να σας μιλήσουμε σήμερα, καθώς και για τον ρόλο που μπορεί να παίξει η θέση τού κάθε υποψηφίου, δημάρχου ή δημοτικού συμβούλου (ας περιοριστούμε στον πρώτο βαθμό) στο… «μακεδονικό».

Υπάρχει κάτι που δυσκολεύονται πολλοί να το καταλάβουν. Διότι, κακά τα ψέματα, στο θέμα αυτό υπάρχει και μια συναισθηματική εμπλοκή. Και, όταν στην πολιτική εμπλέκονται τα συναισθήματα, μπερδεύεται το πράγμα.

Τι εννοώ: Εκείνο που πρέπει να καταλάβει ο κάθε πολίτης είναι ότι στο «μακεδονικό ζήτημα» η θέση του κάθε δημάρχου (συνακόλουθα και του κάθε υποψηφίου) έχει την ίδια ακριβώς βαρύτητα που έχει και η δική του.

Τίποτε περισσότερο, ή τίποτε λιγότερο δεν μπορεί να κάνει κάποιος τοπικός άρχοντας, από ό,τι και ο τελευταίος πολίτης αυτού του τόπου. Εντάξει, μπορεί να ανακηρύξει ανεπιθύμητους στον Δήμο του όσους δεν έχουν την ίδια με αυτόν γνώμη.

Όμως αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη «παράσταση» από τις τόσες που έχουμε παρακολουθήσει αυτές τις μέρες (και θα παρακολουθήσουμε… μέχρις εξαντλήσεως των αποθεμάτων). Πρακτικά δεν σημαίνει τίποτε.

Δεν έχει, δηλαδή, καμιά επίπτωση στην καθημερινότητα των κατοίκων ενός δήμου, στη βελτίωση της ποιότητας ζωής, αυτήν την οποία εκλέχτηκε να υπηρετήσει ο κάθε δήμαρχος. Είτε είναι «Μακεδονομάχος» είτε όχι.

Επομένως, ουδόλως πρέπει να απασχολεί τους πολίτες η τοποθέτησή του στο συγκεκριμένο ζήτημα. Αν θέλετε να κάνω μια εξαίρεση, να πω ότι μπορεί να μετρά σαν κριτήριο στην απίθανη περίπτωση που δυο υποψήφιοι είναι ακριβώς ίδιοι!

Όταν δηλαδή ο πολίτης έχει κάνει τις συγκρίσεις του με βάση τα κριτήρια εκείνα που πρέπει να εκτιμώνται σε κάθε εκλογή δημάρχου, και βρήκε τους υποψήφιους… ισόπαλους. Τότε μπορεί να μετρήσει και η θέση τους στο «μακεδονικό».

Αυτό όμως, όπως καταλαβαίνετε, είναι μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση, γι’ αυτό κι εμείς προτείνουμε να μείνει εντελώς έξω από την αξιολογική μας (σας) κλίμακα το πόσο ένθερμος Μακεδόνας είναι ο κάθε υποψήφιος.

Το άλλο πουλάκι:

Μετρήστε κάτι άλλο!

Μετρήστε την τοποθέτηση κάθε υποψήφιου πάνω σε ζητήματα της αρμοδιότητάς του. Πάνω σε προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει, αν οι πολίτες τον τιμήσουν με την ψήφο τους και εκλεγεί.

Και όταν λέμε τοποθέτηση δεν εννοούμε αυτό που ο κάθε υποψήφιος και η κάθε παράταξη ονομάζουν «πρόγραμμα». Αυτά είναι λόγια του αέρα, που όμως θεωρείται σχεδόν υποχρεωτικό να υπάρχουν προεκλογικά.

Μαθαίνω ότι συστήνονται ομάδες εργασίας για «τη σύνταξη του προγράμματος», ότι ορίζονται υπεύθυνοι κάθε παράταξης γι’ αυτό, και αναρωτιέμαι πόσες χαμένες ώρες εργασίας θα χρειαστούν για το… τίποτα.

Ελάχιστοι πολίτες θα κάνουν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά, και κανείς δεν θα τα θυμάται την επομένη των εκλογών. Κάντε ένα τεστ στον εαυτό σας. Προσπαθήστε να θυμηθείτε το πρόγραμμα της παράταξης που ψηφίσατε την προηγούμενη φορά.

Γι’ αυτό σας λέω… Το πρόγραμμα δεν αποτελεί καμιά δέσμευση. Άλλου είδους δεσμεύσεις θεωρώ εγώ σημαντικές. Εκείνες που έχουν πρακτικό αποτέλεσμα αλλά, και συγχρόνως, σημαντικό πολιτικό κόστος.

Ποια είναι η θέση των υποψηφίων για την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου; Εννοώ την πιστή εφαρμογή και όχι τα καραγκιοζλίκια που βλέπουμε χρόνια τώρα. Μπορούν, τολμούν να την πουν στους πολίτες;

Διότι αυτό έχει ένα κόστος. Αλλά είναι και κάτι που αφορά την καθημερινότητα των πολιτών. Όπως αντίστοιχα και η θέση τους για την πεζοδρόμηση κεντρικών δρόμων της πόλης. Ή για την επιβολή προστίμων στους παραβάτες της καθαριότητας.

Πώς σκέφτεται δηλαδή ο υποψήφιος δήμαρχος να αντιμετωπίσει το έντονο φαινόμενο να βγάζει ο καθένας τα «σκουπίδια» του, ακόμη και έμποροι στο κέντρο της πόλης, όποτε τον βολεύει και να τα πετά όπου του κάνει κέφι. 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά θέλουμε να ακούσουμε. Όχι «θα αναβαθμίσουμε τον ρόλο του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους», ή «θα δώσουμε ουσιαστικό περιεχόμενο στην Ονειρούπολη»… (Δεν συνεχίζω, γιατί δίνω τζάμπα ιδέες.)

Κάπου εδώ βρίσκω σημαντικό και τον ρόλο των τοπικών δημοσιογράφων. Ας αναλάβουν την πρωτοβουλία να θέσουν στους υποψήφιους τέτοιου είδους ερωτήματα, ώστε να προκαλέσουν συγκεκριμένες απαντήσεις – δεσμεύσεις.

Για να μην φανεί μάλιστα ότι μεροληπτούν, ας ετοιμάσουν μια λίστα με τέτοιου είδους ερωτήσεις, τις οποίες μπορούν να υποβάλουν σε όλους τους υποψήφιους, τώρα που αυτοί θα αρχίσουν να δίνουν συνεντεύξεις όπου σταθούν κι όπου βρεθούν.

Μπορούν ακόμη να τους στείλουν τον κατάλογο αυτόν και να ζητήσουν γραπτώς τις απαντήσεις τους, τις οποίες θα κοινοποιήσουν από τα έντυπά τους ή από τα δημοσιογραφικά σάιτ της πόλης μας.

Ξέρω τι σκέφτεστε. Και ποιος μας λέει ότι τέτοιου είδους τοποθετήσεις δεσμεύουν τους υποψήφιους να τις εφαρμόσουν όταν εκλεγούν. Εδώ ζούμε στην εποχή της κωλοτούμπας, η οποία μάλιστα συχνά επιβραβεύεται.

Συμφωνώ. Αλλά και μόνον που θα υποχρεωθούν να εκτεθούν, και μόνο που θα μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν και να πάρουν θέση σε υπαρκτά προβλήματα, είναι ένα κέρδος για την πόλη.

Μεγαλύτερο από το να παριστάνουν τους «Μακεδονομάχους»!

 Πρακτικά πράγματα!