190221 ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δυνατό τάκλιν!

Είναι το χαρακτηριστικό παιχνίδι των αγγλικών ομάδων, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί αγώνες ποδοσφαίρου από τα βρετανικά νησιά, το απόγευμα του Σαββάτου, στην κρατική τηλεόραση.

Τότε, που τα περισσότερα ελληνικά γήπεδα ήταν «ξερά», δηλαδή χωρίς χόρτο, μας έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο έπεφταν οι άγγλοι αμυντικοί από μακριά στα πόδια του αντιπάλου, διώχνοντας τη μπάλα.

Καμιά φορά έπαιρναν μαζί και τα πόδια, όμως αυτό θεωρούνταν φυσιολογικό, στο πλαίσιο ενός «αντρικού» σπορ, όπου το να χτυπήσεις τον αντίπαλο (και τη μπάλα) χωρίς να τον σακατέψεις, δεν ήταν κατακριτέο.

Βλέπετε, ο σκοπός τού αμυντικού είναι πάντοτε ιερός. Ωστόσο, το δόγμα που εφάρμοζαν κάποιοι  «η μπάλα περνάει, ο επιθετικός όμως όχι» δεν μας έβρισκε σύμφωνους. Καλό το θέαμα, όχι όμως το σκότωμα.

Το αξιοθαύμαστο για μένα ήταν πάντα η τόλμη με την οποία κάποια παιδιά πήγαιναν να μιμηθούν τους αστέρες του αγγλικού ποδοσφαίρου και έπεφταν κι αυτοί με αυτοθυσία στα πόδια του αντιπάλου.

Μόνο που στις αλάνες, που ήταν τα δικά μας γήπεδα, ή, στην καλύτερη περίπτωση, στο Εθνικό Στάδιο, όπου ενίοτε παίζαμε ποδόσφαιρο κατά την ώρα της Γυμναστικής, αυτό ισοδυναμούσε με αυτοτραυματισμό.

Όταν σηκώνονταν ο ηρωικός αμυντικός, το μπούτι του ήταν γδαρμένο μέχρι επάνω και αιμορραγούσε, όμως ποιος έδινε τότε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες; Το ξέπλεναν σε μια βρύση και συνέχιζαν.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς ξαναδιάβαζα το μέιλ που μου έστειλε ένας φίλος, εδώ και μέρες, και το οποίο μου ζήτησε να σχολιάσω κάποια φορά, στην καθημερινή κουβέντα μας. Μια το ένα όμως, μια το άλλο…

Το ξανάδα σήμερα και σκέφτηκα ότι δεν έχασε την επικαιρότητά του. Εξάλλου, πάντοτε τα θέματα που μας έρχονται από το εξωτερικό έχουν και μια διαφορά φάσης, που λέγαμε και στη Φυσική.

Τα αντιμετωπίζουμε και στη χώρα μας, αλλά με κάποια καθυστέρηση. Όμως, όταν πρόκειται να διδαχτούμε από την εμπειρία των ξένων, αυτό ίσως είναι και καλό. Να όπως το παράδειγμα με τα δυνατά τάκλιν.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν γίνονται μόνο στο ποδόσφαιρο.

Αλλά και στους δρόμους. Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ, γιατί νομίζω η είδηση δεν είχε στη χώρα μας κάποια ιδιαίτερη δημοσιότητα και έτσι μπορεί να μην υπέπεσε στην αντίληψή σας.

Το σχετικό βίντεο που τη συνοδεύει ξεκινά σας μια κλασική σκηνή από ταινία δράσης. Η κάμερα, μέσα από ένα όχημα, μας δείχνει μια μηχανή να προπορεύεται και να προσπαθεί να ξεφύγει καταδιωκόμενη.

Από ποιον; Από το όχημα που όπου υπάρχει η κάμερα, δηλαδή από αυτό στο οποίο μοιάζει να επιβαίνουμε και εμείς οι θεατές. Σε κάποια στιγμή το αυτοκίνητο πλησιάζει και… κάνει ένα δυνατό τάκλιν στη μηχανή.

Αυτή ανατρέπεται και ο οδηγός της βρίσκεται να κυλιέται στο δρόμο. Εκεί σταματά η λήψη και αρχίζει η αφήγηση. Ένας δημοσιογράφος μάς εξηγεί πως αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η αστυνομία αντιμετωπίζει πλέον τα κλεφτρόνια.

Το φαινόμενο των επιθέσεων με μηχανές σε ανύποπτους διαβάτες έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στη Βρετανία. «Μηχανόβιοι» κάνουν επιδρομές και αρπάζουν από περαστικούς ό,τι μπορέσουν.

Το κινητό τους τηλέφωνο, καθώς εκείνοι το έχουν στο αφτί μιλούν και αμέριμνοι, την τσάντα που κρατούν στο χέρι, ακόμη και πράγματα μέσα από σταματημένα στο φανάρι αυτοκίνητα, αφού σπάσουν το τζάμι του συνοδηγού.

Χτυπούν και φεύγουν. Και τα έκπληκτα θύματα μένουν απορημένα να τους βλέπουν να απομακρύνονται πάνω στα μηχανάκια τους. Η Σκότλαντ Γιαρντ όμως αποφάσισε να δράσει αποτελεσματικά.

Έδωσε εντολή στα περιπολικά (δηλαδή στους αστυνομικούς που τα οδηγούν) να χτυπούν απαλά τα μηχανάκια που προσπαθούν να φύγουν καταδιωκόμενα και να ρίχνουν τους αναβάτες τους στο οδόστρωμα.

Μα, θα ρωτήσει κάποιος, αυτό δεν είναι επικίνδυνο; Δεν είναι πολύ πιθανόν κάποιος να χτυπήσει σοβαρά πέφτοντας; Εδώ ακριβώς βρίσκεται η καινοτομία της βρετανικής αστυνομίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αναλαμβάνει το ρίσκο!

Εννοείται ότι ο δράστης που προσπαθεί να ξεφύγει προειδοποιείται από τους αστυνομικούς του περιπολικού. Αφήστε που Σκότλαντ Γιαρντ, δημοσιοποιώντας σχετικά βίντεο κάνει γνωστή σε όλους την αλλαγή στον τρόπο δράσης.

Αυτό φαίνεται ότι έγινε ήδη αντιληπτό από τα μηχανόβια κλεφτρόνια, γιατί, σύμφωνα με το βιντεάκι που είδαμε, τα κρούσματα έχουν πέσει ήδη στο μισό, από τον πρώτο μήνα εφαρμογής του μέτρου.

Δεν ξέρω πώς σας φαίνεται αυτός ο τρόπος δράσης και ίσως να φαντάζεστε κι εσείς τι θα γινόταν αν προσπαθούσε να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο στην ελληνική πραγματικότητα. Θα ξεσηκώνονταν το σύμπαν!

Θα τρωγόμασταν μεταξύ μας αν το (αποτελεσματικό) αυτό μέτρο συνάδει με τις ανθρωπιστικές αρχές που πρέπει να έχει η χώρα μας, αν δηλαδή ένα δυνατό τάκλιν είναι ή όχι επιτρεπτό στο πλαίσιο μιας σκληρής αναμέτρησης.

Εσείς τι λέτε; Εγώ, κλείνοντας, θα σας μεταφέρω τα λόγια του φίλου που μου έστειλε το μέιλ και με τα οποία συμφωνώ, αφού, όπως σας εξομολογήθηκα από την αρχή, πάντα θαύμαζα τους αποφασιστικούς άγγλους αμυντικούς.

«Οι εχθροί της νομιμότητας, όπως και της δημοκρατίας, χρησιμοποιούν τις αρχές του νομικού πολιτισμού και του δημοκρατικού πολιτεύματος εναντίον τους (μας). Δεν γίνεται πλέον να τους αντιμετωπίζουμε με το γάντι. Εγώ γέλασα πολύ και το καταευχαριστήθηκα».

Me too!

 Αποτελεσματικοί παίκτες!