190220 ΜΕΤΑΓΡΑΦΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κατηγορούν ο ένας τον άλλο!

Και το χειρότερο; Εκείνο που τους ενοχλεί είναι όταν βλέπουν τον άλλο να κάνει πράγματα που και οι ίδιοι ευχαρίστως θα έκαναν, αν μπορούσαν. Όμως τώρα δεν μπορούν γι’ αυτό τα θεωρούν απαράδεκτα.

Να σας το πω με απλά παραδείγματα. Έστω (που λέγαμε παλιά στα μαθηματικά) ένα κόμμα που έχει μικρή πολιτική δύναμη, τα ποσοστά του είναι χαμηλά και το ανθρώπινο δυναμικό του δεν επαρκεί για τη στοιχειώδη κάλυψη κάποιων θέσεων…

Αν κάποια μέρα αρχίσει να κερδίζει φίλους και οπαδούς, από πού θα προέρχονται αυτοί; Θα πέσουν από τον ουρανό; Θα προέρχονται από τη νέα (πολύ νέα) γενιά που τώρα θα ψηφίσει για πρώτη φορά;

Θα είναι μετανάστες που έφτασαν πρόσφατα στη χώρα και απέκτησαν δικαίωμα ψήφου; (Σ’ αυτό μην απαντάτε, είναι υποθετικό τελείως το ερώτημα.) Ακόμα κι αν ισχύουν όλα τα προηγούμενα, υπάρχει και κάτι άλλο.

Οπωσδήποτε θα πάρει ψηφοφόρους και από άλλα κόμματα, συνήθως από εκείνα με τα οποία γειτονεύει, αν και η πολιτική τράπουλα έχει ανακατευτεί πολύ και δεν ισχύουν πλέον τέτοιοι διαχωρισμοί.

Από άλλα κόμματα θα βρει και κάποια από τα στελέχη του, αφού πάντοτε χρειάζονται άνθρωποι με πείρα για να στελεχώσουν κάποιες διοικητικές θέσεις. Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος.

Είναι πανάρχαια συνήθεια, όταν προσφεύγεις στο αντίπαλο στρατόπεδο, να σου αποδίδονται τιμές που δεν τις είχες εκεί που ήσουν πριν. Σε κάθε περίπτωση… το νέο σου σπίτι σου παρέχει ένα καλύτερο δωμάτιο.

Τι βλέπουμε όμως στην πολιτική καθημερινότητα. Όταν μας φεύγουν στελέχη για άλλα κόμματα, αυτό θεωρείται προδοσία και είναι κατακριτέο. Όταν παίρνουμε εμείς από άλλους, τότε λέγεται… διεύρυνση.

Στην πρώτη περίπτωση κατηγορούμε το κόμμα υποδοχής, αλλά κυρίως εκείνον που μεταγράφηκε, για πολιτικό αλισβερίσι. Στη δεύτερη περίπτωση το θεωρούμε μεγάλη μεταγραφική επιτυχία του κόμματός μας.

Θα μου πείτε υπάρχουν και περιπτώσεις πολιτικών που μιλούσαν με τα χειρότερα λόγια για το κόμμα στο οποίο μεταγράφηκαν. Ε, τι να κάνουμε; Και οι ποδοσφαιριστές μπορεί να έριχναν πολλά γκολ στην ομάδα που τώρα τους απόκτησε.

Το άλλο πουλάκι:

Μια και είπαμε για ποδόσφαιρο…

Θα έχετε παρατηρήσει ότι αρκετές φορές σάς μιλάμε για τις ομοιότητες που έχει η πολιτική ζωή του τόπου με εκείνη του ποδοσφαίρου. Και αυτό δεν έχει σχέση με ό,τι ονομάζουν ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής.

Κοιτάξτε, ας πούμε, αυτό με την συνήθεια να κατηγορούμε άλλα κόμματα επειδή κάνουν κάτι το οποίο θα θέλαμε κι εμείς αλλά δεν μπορούμε. Τι σας θυμίζει από την ποδοσφαιρική και όχι μόνο ιστορία του τόπου;

Δεν μοιάζει με το αστείο η μια ομάδα να κατηγορεί τις άλλες ότι προσπαθούν να κερδίσουν τα παιχνίδια όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και με άλλες μεθόδους επηρεασμού παραγόντων και διαιτητών;

Αυτό, όταν το κάνει η δική μας ομάδα, είναι καλό και άγιο. Αφήστε που άμα μας το καταλογίζουν οι αντίπαλοι, ισχυριζόμαστε πως τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν, ότι ούτε διαιτητές πιάνονται ούτε παιχνίδια στήνονται.

Μόλις όμως περάσει η δική μας ηγεμονία και έρθουν στα πράγματα άλλοι, τότε τους κατηγορούμε για αλλοίωση του πρωταθλήματος και ανακαλύπτουμε πως οι αγώνες δεν κερδίζονται μόνο στο γήπεδο.

Σας ρωτάω όμως. Είναι να τη λυπάσαι μια τέτοια ομάδα, όταν την ακούς να κλαψουρίζει πως οι άλλες την νικούν χρησιμοποιώντας πλάγια μέσα; Όταν τη βλέπεις να παραπονιέται πως η διαιτησία την αδικεί;

Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, θα έπρεπε να δείξουμε κατανόηση και να τους συμπονέσουμε. Θα πρέπει να είμαστε υπέρ της κάθαρσης των πρωταθλημάτων και να μας απωθεί η αδικία… από όπου κι αν προέρχεται.

Είμαστε όμως και άνθρωποι και έχουμε αδυναμίες. (Δεν λέω φίλαθλοι, ή οπαδοί, διότι πρόκειται για τελείως διαφορετικό πράγμα.) Μια από τις αδυναμίες μας είναι να χαιρόμαστε όταν τις τρώει ο νταής της ιστορίας.

Μπορεί η βία να είναι κακό πράγμα, μπορεί να μην την θέλουμε στη ζωή μας, πείτε μου όμως, δεν σας ικανοποιεί κι εσάς όταν, συνήθως στο τέλος της ταινίας, ο κακός βρίσκει τον μάστορά του;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το λέμε αποκατάσταση!

Επιμένω ότι δεν είναι σωστό. Όπως μου έλεγε όμως ένας παλιός δάσκαλος, συμβαίνει και στα Σχολεία και τότε ανακουφίζεται πολύς κόσμος. Σκεφθείτε δηλαδή τι γίνεται όταν υπάρχει ένα παιδί που τους τυραννάει.

Που χτυπάει συνεχώς και χωρίς λόγο τα άλλα παιδιά, που αυθαδιάζει στους δασκάλους του και σε γονείς, που δεν αφήνει να γίνει μάθημα μέσα στην τάξη, που καταντάει ο φόβος και ο τρόμος του Σχολείου…

Ε, καμιά φορά τα φέρνει έτσι η τύχη, που εμφανίζεται στο Σχολείο κάποιος χειρότερος από αυτόν και του… ταιριάζει τη γούνα. Τότε τον βλέπεις να απευθύνεται κλαίγοντας στους δασκάλους του και να ζητάει προστασία.

Ε, το σωστό είναι να του τη δώσεις, μου έλεγε ο παλιός εκείνος δάσκαλος. Μη μου πεις όμως ότι δεν θα κάνεις και λίγο τα στραβά μάτια, ώστε να φάει καναδυό ψιλές και να καταλάβει τι έκανε τόσο καιρό στους άλλους;

Έτσι είναι, φίλοι μου. Το άδικο δεν μας αρέσει, καλό είναι όμως αυτό να το σκεφτόμαστε όχι μόνον όταν είμαστε εμείς από την πλευρά των αδικημένων. Διαφορετικά, να καθόμαστε να την τρώμε και να μη μιλάμε.

Τουλάχιστον στην αρχή!

 Για την αποκατάσταση της τάξης!