190212 ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Καιρός να σοβαρευτούμε!

Το πρόβλημα είναι ότι, όποτε λέμε αυτή τη φράση, εννοούμε ότι περιμένουμε από τους άλλους να σοβαρευτούν˙ εμείς το έχουμε κάνει ήδη, αν και είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν χάσαμε τη σοβαρότητά μας ούτε για μια στιγμή.

Πόσες φορές σας έχουμε μιλήσει για τις κινητοποιήσεις των αγροτών; Πόσες φορές δεν σταθήκαμε στον τρόπο με τον οποίο αυτές αντιμετωπίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τις αντίστοιχες αντιπολιτεύσεις.

Πριν από τρία ακριβώς χρόνια μιλούσαμε για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που, όταν πέρασαν από την ριζοσπαστική αντιπολίτευση στην βολική και αναπαυτική κυβέρνηση, ανακάλυψαν ότι υπάρχουν «αγροτοπατέρες που κάνουν πάρτι».

Ότι υπάρχουν αγρότες που δεν δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα, αγρότες που παίρνουν την επιδότηση και αφήνουν την παραγωγή στα δέντρα να σαπίζει, αγρότες που «ζύγιζαν πέτρες για να παίρνουν επιδοτήσεις»…

Αντίστοιχα, μιλούσαμε για ανθρώπους της αντιπολίτευσης, αλλά και των ΜΜΕ, που ανακάλυψαν ξαφνικά το δίκιο των αγροτών και τρέχουν στα μπλόκα για να κάνουν ή να πάρουν μια δήλωση που θα τους εντάξει στο… φιλοαγροτικό στρατόπεδο.

Κοιτάξτε τι διαβάσαμε φέτος σε φιλοκυβερνητική ιστοσελίδα, που μάλιστα αναπαράχθηκε αυτούσιο από τον κύριο Στέλιο Κούλογλου, ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, στον προσωπικό του λογαριασμό στο τουίτερ.

Τίτλος: «Σοβαρά, γνωρίζει κανείς τα αιτήματα των αγροτών;» Και το κείμενο που ακολουθεί: «Στην επικαιρότητα των ημερών βρίσκονται οι κινητοποιήσεις των αγροτών αν και η προσέγγιση κάθε τέτοια εποχή είναι περίπου μηχανική και ουδείς ασχολείται με τα αιτήματά τους.

Όμως, καθώς τα φορολογικά, ασφαλιστικά ή άλλα οικονομικά θέματα είναι όλα λυμένα -παρά την κρίση- πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο θα βρεθούν στους δρόμους; Χρειάζεται πράγματι αρκετή έρευνα για να εντοπίσει κάποιος ότι τα αιτήματα συνοψίζονται στη “μείωση του κόστους παραγωγής”.

Αν το αντιμετωπίσει χιουμοριστικά μοιάζει με κατάληψη Λυκείου επειδή το κυλικείο διαθέτει ακριβές τυρόπιτες, αν το αντιμετωπίσει ψύχραιμα μοιάζει το αγροτικό κίνημα να ζητά την κατάλυση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, που διαμορφώνει τις συνθήκες του ανταγωνισμού.

Τίποτε από τα δύο δεν συμβαίνει γιατί πολύ απλά, την πρώτη φορά που δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό αίτημα για την κοινωνική ομάδα που επλήγη λιγότερο από την κρίση -ή και καθόλου- αυτή  κάνει επίδειξη κυνισμού και παρωχημένου πολιτικού εκβιασμού.

[…] Δεν έχει σημασία αν κάποιος αποτιμά θετικά ή αρνητικά το έργο της κυβέρνησης ή αν θεωρεί κομματικά κατευθυνόμενες τις οργανώσεις. Ο συνδικαλισμός οφείλει να διεκδικεί ακόμη και αν σιώπησε επιλεκτικά, τα χρόνια που διαλύθηκε το κοινωνικό κράτος, οι εργασιακές σχέσεις, το εισόδημα των Ελλήνων.

Όμως, αφού σοβαρεύτηκε αρκετά η χώρα, καιρός να σοβαρευτεί και ο συνδικαλισμός».

Το άλλο πουλάκι:

Από πού να το πιάσεις;

Από τη διαπίστωση ότι οι κινητοποιήσεις των αγροτών γίνονται ΠΛΕΟΝ εθιμοτυπικά; Από τη βεβαιότητα ότι όλα τους τα προβλήματα είναι ΠΛΕΟΝ λυμένα γι’ αυτό αναζητούν απεγνωσμένα μια δικαιολογία για να κλείσουν τους δρόμους;

Από το ότι το αίτημα για «μείωση του κόστους παραγωγής» είναι ασαφές, άρα γελοίο, σε αντίθεση με το ριζοσπαστικό «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά»; Από την άποψη πως πρέπει να σεβόμαστε ΠΛΕΟΝ τις συνθήκες ανταγωνισμού;

Τις οποίες καθορίζει το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο θεωρείται ΠΛΕΟΝ δεδομένο και δεν έχει νόημα να το αντιπαλεύουμε; Ή από το γεγονός ότι η χώρα είναι ΠΛΕΟΝ σοβαρή και αυτό, εννοείται, είναι έργο της κυβέρνησης;

Καλώς τα παιδιά (και τον κύριο Κούλογλου)! Που, εύχομαι, να είναι και είμαστε όλοι εδώ και του χρόνου, όχι, εννοείται, από τις ίδιες θέσεις, για να ξανασυζητήσουμε τις κινητοποιήσεις των αγροτών.

Για τις οποίες, πριν από πάρα πολλά χρόνια, ναι, τότε που οι σοβαροί αγροτοσυνδικαλιστές ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά όσων σήμερα βρίσκονται σε (φιλο)κυβερνητικά πόστα, εμείς σημειώναμε:

«Η ιστορία των αγροτικών κινητοποιήσεων είναι πλούσια, βασική όμως προϋπόθεση θεωρώ πως είναι η ουσιαστική οργάνωση των αγροτών σε συνεταιριστικούς και συνδικαλιστικούς φορείς.

Αυτή δηλαδή η ομοψυχία που βλέπουμε στις καταλήψεις των δρόμων, με τα χιλιάδες τρακτέρ παρατεταγμένα, θα είχε νόημα αν εκφραζόταν και από πιο ουσιαστικές “συμπράξεις”.

Δυστυχώς οι αγρότες κατάφεραν οι ίδιοι, όχι μόνο να διαλύσουν αλλά και να κατασυκοφαντήσουν τους συνεταιρισμούς τους, φορτώνοντάς τους με τεράστια οικονομικά και ηθικά σκάνδαλα. Με τις ευλογίες και της εκάστοτε πολιτείας.

Η οποία κάθε φορά χαϊδεύει όχι μόνο τα αφτιά αλλά και τις τσέπες των αγροτών, κάνοντας τα στραβά μάτια, ή συμμετέχοντας σε… απατεωνίες, εις βάρος των κουτόφραγκων».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να δούμε σοβαρά το πρόβλημα!

Λέγαμε αλλού: «Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στο ότι ο χώρος των αγροτών είναι τόσο ανομοιογενής που, για χάρη του βασιλικού ποτίζονται και οι γλάστρες, συνήθως μόνο αυτές.

Διότι, αγρότης είναι και ο μικροκαλλιεργητής, αγρότης και ο άλλος με μια τρακτεράρα που κοστίζει όσο δυο μαγαζιά σε κεντρικό εμπορικό δρόμο (αγορασμένη με δανεικά κι αγύριστα).

Αγρότης είναι και ο κάτοικος της υπαίθρου, αγρότης και ο αστός που καλλιεργεί δι’ αντιπροσώπων τα στρέμματα που του άφησε ο πατέρας του. Αγρότης εκείνος που ασχολείται αποκλειστικά με τη γη, αγρότης και ο δημόσιος υπάλληλος που την κοπανάει από το γραφείο με αναρρωτική για να μαζέψει τις ελιές.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Την επί χρόνια τακτική της πολιτείας να επιδοτεί υπαρκτές και ανύπαρκτες καλλιέργειες, να αποζημιώνει υπαρκτές και ανύπαρκτες καταστροφές, να χαρίζει υπαρκτά και ανύπαρκτα δάνεια».

Εμείς του χρόνο θα μπορούμε να υποστηρίζουμε και πάλι τα ίδια. Τι λέτε, θα μπορεί και ο κύριος Κούλογλου;

Σοβαρότης μηδέν!