190207 ΑΥΞΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είναι για θριάμβους!

Ασφαλώς και η αύξηση του κατώτατου μισθού είναι κάτι πολύ θετικό˙ για εκείνους που θα τον παίρνουν. Αλλά και για πολλούς άλλους, αφού τα χρήματα αυτά θα πέσουν στην αγορά η οποία θα κινηθεί κάπως περισσότερο.

Ωστόσο, καταλαβαίνει νομίζω και ο πιο άσχετος περί την οικονομία ότι αυτό είναι ένα μέτρο που πρέπει να το δούμε πολύ προσεκτικά και πάντοτε σε συνδυασμό με άλλα. Διαφορετικά θα λέγαμε γιατί όχι…

Γιατί να μην ανέβει νωρίτερα και γιατί να μην ανέβει κι άλλο; Όπως όμως πολύ σωστά επεσήμανε κάποιος, για να έχει αξία ο κατώτατος μισθός και η όποια αύξησή του, θα πρέπει πρώτα να υπάρχει… μισθός.

Δηλαδή εργασία. Που να πληρώνεται, και μάλιστα να πληρώνεται κανονικά και όχι «μαύρα». Αν δεν εξασφαλιστεί αυτή η συνθήκη, τότε όχι μόνο δεν πρέπει να χαιρόμαστε για τις όποιες αυξήσεις, αλλά ούτε να τις συζητάμε.

Είπα όμως «και ο πλέον άσχετος περί τα οικονομικά». Για να καταλάβετε, θα σας μεταφέρω μια συζήτηση που πήρε το αφτί μου σε αστικό στη Θεσσαλονίκη. Το θέμα ήταν η εκδίκαση στο ΣτΕ των «δώρων».

Πολύ λογικά, ρώτησε ο ένας της παρέας, αν «το πόσα λεφτά θα δίνει ένα κράτος στους υπαλλήλους του είναι κάτι που πρέπει να το ορίζει το Σύνταγμα και, ως εκ τούτου, το ΣτΕ. Τότε πού πάει η διάκριση των εξουσιών;»

Προσέξτε το σκεπτικό του άλλου: «Αν εσύ πας σε κάποιον εργοδότη να πιάσεις δουλειά και υπογράψετε μια συμφωνία για το πόσα θα σε πληρώνει, δεν είναι υποχρεωμένος από τον νόμο να την τηρήσει;

Αν τώρα μια μέρα ξαφνικά σου κάνει περικοπές, δεν μπορείς να πας στο δικαστήριο και να ζητήσεις να παίρνεις εκείνα που είχατε συμφωνήσει; Ε, το δικαστήριο, προφανώς θα σε δικαιώσει και θα πάρεις κανονικά τα χρήματά σου».

«Από ποιον;» τον ρώτησε ένας άλλος; Αν η επιχείρηση δεν έχει, θα πρέπει να δανειστεί για να σου τα δώσει. Αν όμως είναι χρεοκοπημένη, κανείς δεν τη δανείζει. Ποιος θα εκτελέσει την απόφαση του δικαστηρίου;

Μπορείς να βγάλεις στο σφυρί την περιουσία του εργοδότη, όμως τότε πλέον θα πάψει να είναι τέτοιος και εσύ θα πρέπει να ψάξεις αλλού για δουλειά. Δηλαδή, για το θέμα που συζητάμε, δεν θα υπάρχει δημόσιο!»

Το άλλο πουλάκι:

Ενδιαφέρον!

Πάντοτε έχουν ενδιαφέρον οι συζητήσεις που πιάνει το αφτί σου, έτσι, στον δρόμο, καθώς σκέφτεσαι τα δικά σου. Μόνο που έχουν ένα πρόβλημα. Σταματούν ξαφνικά, καθώς κάποιος απομακρύνεται ή κατεβαίνει στη στάση.

Όμως τα λόγια παραμένουν. Και μπορείς να τα σκέφτεσαι αργότερα και να τα συζητάς με φίλους, όπως κάνουμε, ας πούμε εμείς εδώ. Πόσο δίκιο είχε ο δεύτερος επιβάτης εκείνος που υποστήριξε την προτεραιότητα ύπαρξης οικονομίας.

Οικονομίας που να είναι ισχυρή, να μπορεί να αναπτύσσεται και να δημιουργεί θέσεις εργασίας, τις οποίες να αμείβει σύμφωνα με τις δυνατότητές της και πάντως όσο πιο δίκαια γίνεται. 

Πώς όμως το βρίσκουμε αυτό; Ποιος μας λέει πού ακριβώς επιτυγχάνεται εκείνη η ισορροπία, ώστε και ο εργαζόμενος να είναι ευχαριστημένος από τον μισθό του και ο εργοδότης να μπορεί να τον δίνει χωρίς προβλήματα;

Δεν μας το λέει κανείς. Ή μάλλον, η πιο κοντινή στην πραγματικότητα απάντηση που έχει δοθεί είναι «η αγορά». Δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο μια οικονομία αυτορυθμίζεται και διατηρείται σε ισορροπία.

Φυσικά, επειδή κανείς δεν είναι «άγιος» να δίνει αυξήσεις από την καλή του την καρδιά, έρχεται και μια άλλη θεωρία που μας λέει ότι σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει και ένα ισχυρό κίνημα των εργαζομένων.

Το οποίο θα διεκδικεί και θα διαπραγματεύεται όχι μόνον τους μισθούς αλλά και τις συνθήκες εργασίας για τα μέλη του. Φυσικά, υπάρχουν και κάποιοι που πιστεύουν ότι παρεμβατικό ρόλο πρέπει να έχει και το κράτος.

Είτε απλώς για να ελέγχει αν τηρούνται τα συμφωνηθέντα μεταξύ των δύο πλευρών, είτε και για να είναι το ίδιο εργοδότης και, σε ακραίες περιπτώσεις Ο εργοδότης, δηλαδή το αποκλειστικό αφεντικό κάθε εργαζομένου.

Τα έχουμε δει αυτά στην πράξη και καταλάβαμε ότι δεν είναι τόσο ειδυλλιακά όσο ακούγονται στη θεωρία. Όμως δεν είναι του παρόντος να συζητήσουμε αυτό το θέμα, για το οποίο άλλωστε έχει αποφανθεί και η Ιστορία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς πού βρισκόμαστε;

Βρισκόμαστε στο σημείο της κρατικής παρέμβασης. Εκεί όπου αποφασίζεται ο κατώτατος μισθός, η όποια αύξησή του, αλλά και το πόσα από αυτόν να παίρνει πίσω το κράτος μέσω της φορολογίας.

Αν δηλαδή στο τέλος του έτους η αύξηση «χάνεται» στον φόρο που ο εργαζόμενος θα κληθεί να πληρώσει, τότε η ρύθμιση αυτή τον βάζει σε δεύτερες σκέψεις. Ή να μην πάρει την αύξησή του, ή να την… κρύψει!

Όπως καταλαβαίνετε, σε μια χώρα όπου οι έλεγχοι που πραγματοποιεί το κράτος είναι υποτυπώδεις και οι μηχανισμοί, αν υπάρχουν, λειτουργούν προβληματικά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα υλοποιήσουν κάποια από τις σκέψεις αυτές.

Κι έτσι καταλήγουμε στον αρχικό μας προβληματισμό. Καλές και άγιες οι αυξήσεις, όμως δεν είναι και για πανηγυρισμούς. Ούτε για εφησυχασμούς. Και οπωσδήποτε πρέπει να συνοδεύονται από επιπλέον μέτρα.

Τέτοια που θα οδηγούν στην πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας (όχι ΜΟΝΟ καφετέριες και σνακ μπαρ) και σε νέες θέσεις εργασίας που θα αμείβονται αξιοπρεπώς.

 650 και… στο χέρι!