190219 ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μικροκομματικό όφελος!

Ακούμε πολύ συχνά –το ακούσαμε και πρόσφατα, με τη συζήτηση στη Βουλή για την αναθεώρηση άρθρων του Συντάγματος- το ένα κόμμα να κατηγορεί τα άλλα για προσπάθεια να αποκομίσουν μικροκομματικά οφέλη.

Για να ξεκινήσουμε την κουβέντα, εγώ δεν μπορώ να δω καμιά διαφορά ανάμεσα στο μικροκομματικό όφελος και στο μεγάλο κομματικό όφελος (δεν έχω υπόψη μου κάποια αντίστοιχη σύνθετη λέξη).

Ούτε καν με το απλό κομματικό όφελος, εκείνο δηλαδή που δεν είναι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, είναι το… συνηθισμένο. Για να σοβαρέψουμε όμως την κουβέντα, θα σας πω τι μου θυμίζει η όλη ιστορία.

Ήταν μια από τις πιο πετυχημένες γελοιογραφίες που έχω δει. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι τον δημιουργό της, πρέπει όμως να τη διάβασα στην Αυγή, τότε ακόμη που η εφημερίδα σέβονταν τον εαυτό της και την ιστορία της.

Ήταν τα χρόνια που το χρηματιστήριο είχε πάρει την κατρακύλα και οι «επενδυτές» έχαναν καθημερινά χρήματα, υποτίθεται, στην αρχή, από τα κερδισμένα, όμως κανείς δεν έλεγε να φύγει ακόμη από το κόλπο.

Όλοι ήλπιζαν ότι κάτι θα γίνει και οι μετοχές, τουλάχιστον εκείνες στις οποίες είχαν επενδύσει οι ίδιοι, θα ξαναπάρουν τα πάνω τους, ώστε να μπορέσουν να ρεφάρουν. Τότε, λοιπόν, δημοσιεύτηκε η συγκεκριμένη γελοιογραφία.

Δυο «επενδυτές» συζητούν και λέει ο πρώτος: «Κάθε φορά που οι κερδοσκόποι κάνουν τα παιχνίδια τους, την πληρώνουμε εμείς οι… ψυχομανάκηδες». «Τι εννοείς;» τον ρωτάει απορημένος ο άλλος.

«Να, όλους εμάς που παίζουμε στο χρηματιστήριο για… την ψυχή της μάνας μας»!

Καταλάβατε τι σχέση έχει αυτή η αστεία ιστορία με το θέμα του μικροκομματισμού που συζητάμε σήμερα;

Κατηγορεί το ένα κόμμα τα άλλα ότι σκέφτονται και κινούνται με γνώμονα το κομματικό τους συμφέρον, λες και υπάρχει κάποιος άλλος λόγος για τον οποίο ένα κόμμα μπορεί να σκεφτεί ή να κάνει οτιδήποτε.

Για να μην παρεξηγηθώ, πρέπει να τονίσω ότι υπάρχει μια πολύ καλή δικαιολογία για τη στάση αυτή των κομμάτων. Στα μάτια των μελών τους, το κομματικό όφελος ταυτίζεται περίπου με το εθνικό.

Το άλλο πουλάκι:

Τι συμφέρει στη χώρα;

Μα, φυσικά, να κυβερνούμε εμείς, δηλαδή το κόμμα μας. Αυτός δεν είναι ο λόγος ύπαρξής του; Να κατακτήσει μια μέρα την εξουσία, για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του που είναι το καλύτερο για τη χώρα;

Επομένως, ό,τι είναι καλό για το κόμμα, είναι καλό και για τη χώρα! Όταν κοιτάζουμε το μικροκομματικό μας συμφέρον, στην πραγματικότητα δεν κάνουμε άλλο από το να παλεύουμε για το συμφέρον της χώρας.

Λογικό φαίνεται. Είναι όμως έτσι; Διότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου προδήλως το συμφέρον ενός κόμματος δεν ταυτίζεται με εκείνο των πολιτών ή γενικότερα της χώρας. Και αυτό είναι εμφανές διά γυμνού οφθαλμού.

Βλέπουμε, για παράδειγμα, κάποιο κόμμα να παίρνει μια αντιπολιτευτική θέση, όχι επειδή διαφωνεί επί της ουσίας, αλλά απλώς και μόνο για να διαχωρίσει τη θέση του από εκείνη της κυβέρνησης.

Άλλες πάλι φορές βλέπουμε ένα κόμμα να λέει σήμερα κάτι και αύριο το ακριβώς αντίθετο. Τότε δικαίως αναρωτιέσαι σε ποια από τις δυο περιπτώσεις αγωνίζεται για το καλό της χώρας και σε ποια για το κομματικό.

Και, αν αυτό είναι λιγότερο ορατό στην τακτική των μικρών κομμάτων, γίνεται απολύτως ξεκάθαρο, όταν κάποιο κόμμα κατακτά την εξουσία και πρέπει όχι πλέον μόνο να λέει, αλλά και να εφαρμόζει τις ιδέες του.

Στα λεγόμενα, λοιπόν, κόμματα εξουσίας (και η ιστορία της κρίσης μάς έδειξε ότι, εν δυνάμει, όλα είναι τέτοια) βγάζει μάτι η προσπάθειά τους να κάνουν κάτι όχι για να βελτιωθεί η ζωή των πολιτών, αλλά για να κερδίσουν ψήφους.

Δικαίως βέβαια, θα αναρωτηθεί κάποιος καλόπιστος. Καλά, αν βελτιωθεί η ζωή, το βιοτικό επίπεδο και η καθημερινότητα των πολιτών, αυτό δεν θα φέρει και ψήφους στο κόμμα; Η απάντηση είναι σαφής: Όχι απαραίτητα!

Για πολλούς λόγους. Ο ένας είναι ότι οι πολίτες ποτέ δεν είναι αρκετά ικανοποιημένοι. Ο δεύτερος ότι συχνά εστιάζουν μόνο στα στραβά και ξεχνούν κάτι καλό. Ένας τρίτος ότι κάτι που είναι καλό για τους πολίτες δεν είναι απαραίτητα και για τη χώρα!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι.

Για παράδειγμα, επειδή υπάρχει (;) μια πίτα που πρέπει να μοιραστεί, κάτι που παίρνει ο ένας πιθανόν να το χάνει κάποιος άλλος. Γεγονός που μας επαναφέρει στο κεντρικό σημείο της συζήτησής μας.

Μπορεί ένα κόμμα να είναι εξίσου καλό ή συμφέρον για… όλους τους πολίτες; Αυτό το ερώτημα είναι κάτι που οι περισσότεροι τείνουν να το ξεχνούν. Κάποιοι δεν το κρύβουν και το λένε ανοιχτά.

Εμείς, λένε, αγωνιζόμαστε για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αυτά μας ενδιαφέρουν. (Το ζητούμενο είναι, βέβαια, να το αντιλαμβάνονται και αυτά και να ανταποδίδουν το ενδιαφέρον. Συνήθως δεν το κάνουν.)

Άλλοι δηλώνουν πως η πολιτική τους ευνοεί την δημιουργία πλούτου -γενικώς- από τον οποίο μπορούν να ωφεληθούν όλοι. Όχι εξίσου βέβαια, ο καθένας ανάλογα με τα προσόντα και την εργατικότητά του.

Υπάρχουν και άλλοι που υπόσχονται πως τον όποιο πλούτο θα τον μοιράσουν πιο δίκαια, ανάλογα με τις ανάγκες των πολιτών. Μόνο που δεν κάνουν σαφές με ποιον τρόπο ακριβώς αυτός θα παραχθεί.

Είδατε; Ξεκινήσαμε να μιλάμε για μικροκομματικό όφελος κα φτάσαμε στις διαφορές των κομμάτων, τα οποία όμως έχουν κάτι κοινό που τα ενώνει. Τι εννοείτε ποιο εννοούμε; Αφού σας το είπαμε!

 Μικρό, αλλά θαυματουργό.