190226 ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πρώτα τα ποντίκια! 

Δεν γνωρίζω αν είναι εξακριβωμένο, ή αν χρησιμοποιείται ως μεταφορά, με στοιχεία… παροιμιώδους έκφρασης, διότι είναι πολλά πράγματα που δεν τα καταλαβαίνω στη συγκεκριμένη φράση.

Πώς γίνεται να αντιλαμβάνονται τα ποντίκια, πριν από το πλήρωμα, ότι το καράβι βυθίζεται; Πώς ξέρουν, ας πούμε, ότι δεν κάνει απλώς νερά, δεν έχει πάρει κλίση, αλλά εξακολουθεί να πλέει και μπορεί να ρυμουλκηθεί;

Και, ας πούμε ότι δεν το αντιλαμβάνονται πρώτα (τα ποντίκια), αλλά αυτά πρώτα το εγκαταλείπουν, επειδή το πλήρωμα κάνει ακόμα προσπάθειες να αποτρέψει το ναυάγιο. Για ποιο λόγο το εγκαταλείπουν;

Φοβούνται μήπως παρασυρθούν μαζί του στον βυθό;  Και πώς γνωρίζουν τα ποντίκια ότι, όταν ένα καράβι κάνει νερά, εκείνο που θα ακολουθήσει είναι η βύθισή του; Έχουν προηγούμενη πείρα;

Ξέρουν Φυσική; Γνωρίζουν τον νόμο του Νεύτωνα ή την αρχή του Αρχιμήδη; Όπως βλέπετε υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από αυτή τη συμπεριφορά των ποντικιών, το οποίο η επιστήμη οφείλει να διερευνήσει.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά να ξέρουμε κι εμείς, όποτε αναφερόμαστε σ’ αυτή τη φράση, αν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα ή πρόκειται για μια δοξασία, έναν ναυτικό θρύλο που ξέμεινε να χρησιμοποιείται χωρίς λόγο.

Και να χαρακτηρίζει ως «ποντίκια» εκείνους που εγκαταλείπουν μια συλλογική προσπάθεια, έναν χώρο δράσης, μια πολιτική παράταξη, όταν βλέπουν ότι τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα σχεδίαζαν.

Όταν δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν τις καλύτερες μέρες, την ανάκαμψη, την αναστροφή του κακού κλίματος… Κυρίως όμως όταν εγκαταλείπουν τον επικεφαλής, τον «καπετάνιο», μόνο του.

Όπως βλέπετε, το φέρνω γύρω γύρω, γιατί θέλω να σχολιάσω το άσχημο κλίμα που δημιουργήθηκε στο Ποτάμι, μετά τις αποχωρήσεις βουλευτών και τη διάλυση της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Το να τους κατηγορήσει κανείς χαρακτηρίζοντάς τους «ποντίκια που εγκαταλείπουν το πλοίο» είναι πολύ εύκολο, όμως, πιστεύω, και πολύ άδικο. Κι αυτό διότι το πλοίο είχε βυθιστεί πριν το καταλάβουν οι ίδιοι.

Το άλλο πουλάκι:

Για να μην τους αδικούμε…

Ας πούμε ότι εμείς το Ποτάμι το είδαμε από την αρχή ως μία έντιμη προσπάθεια και ποτέ δεν πιστέψαμε στις συκοφαντίες ότι δήθεν στήθηκε… από τον Μπόμπολα(!) προκειμένου να ανακόψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία.

Μας άρεσε επίσης το γεγονός ότι κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω του αυτό που θα λέγαμε «φωνές της κοινής λογικής», κάτι που έλλειπε πολύ ή και τελείως από άλλα κόμματα τις μέρες που οργίαζε ο λαϊκισμός.

Τι δεν μας άρεσε; Το γεγονός ότι, ουσιαστικά ήταν κι αυτό ένα κόμμα αρχηγικό. Το κατανοούσαμε βεβαίως, αφού επρόκειτο ουσιαστικά για ένα ετερόκλητο πλήθος που συγκεντρώθηκε γύρω από τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Όμως δεν μας άρεσε. Δεν πιστεύουμε ότι ένα σοβαρό κόμμα μπορεί να στηθεί «από πάνω». Μπορεί να δημιουργηθεί μόνον όταν έρχεται να καλύψει κάποια υπαρκτή ανάγκη της κοινωνίας.

Βεβαίως, για να μην αντιφάσκουμε, η φωνή της λογικής και το να ακουστούν δυσάρεστες αλήθειες, αντίθετα στις λαϊκιστικές κραυγές, ήταν μια ανάγκη της εποχής, όμως αρκούσε μόνο για το ξεκίνημα.

Στη συνέχεια έπρεπε να βρεθούν άλλα χαρακτηριστικά που θα δώσουν το πολιτικό στίγμα του κόμματος, το οποίο έμοιαζε με ελεύθερο σκοπευτή που κυνηγούσε ευκαιρίες, καμιά φορά απλώς για να δηλώσει τη… διαφορετικότητά του.

Μια διαφορετικότητα όμως που κανείς δε ξέρει αν έφτανε μέχρι τα απλά στελέχη και τους ψηφοφόρους των οποίων ο αρχικός ενθουσιασμός έδινε μέρα με την ημέρα τη θέση του στις επιφυλάξεις και τη γκρίνια.

Και φυσικά για την κατάσταση αυτή ευθύνεται η ηγεσία του κόμματος, δηλαδή ο Σταύρος Θεοδωράκης αυτοπροσώπως, αφού εκείνος επέλεξε να συγκεντρώσει στο πρόσωπό του… πάσα αρχή και εξουσία εν αυτώ.

Δική του είναι και η ευθύνη για τα πήγαινε έλα τόσο στο Μέγαρο Μαξίμου, όσο και στο ΚΙΝΑΛ, του οποίου μάλιστα διεκδίκησε και την ηγεσία, λες και εκείνοι που πήγαν στο κόμμα του είχαν καμιά διάθεση να επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιοι έφυγαν πρώτοι;

Σίγουρα όχι οι βουλευτές που εγκατέλειψαν το Ποτάμι με αφορμή την ψηφοφορία για τις Πρέσπες. Πρώτοι έφυγαν πολλοί φίλοι και ψηφοφόροι του κόμματος, γεγονός που καταγράφηκε και στις δημοσκοπήσεις.

Αυτό βέβαια καθόλου δεν αποτελεί δικαιολογία και για την επιλογή των βουλευτών να «την κάνουν» τη δεδομένη στιγμή. Έδειξαν και αυτοί το επίπεδο της πολιτικής ωριμότητας που, τελικά, διέκρινε τα υψηλά στελέχη του κόμματος.

Αυτό όμως φάνηκε κυρίως με όσα ακολούθησαν, τα οποία, με έναν εύστοχο πολιτικό όρο θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως… ξεκατίνιασμα. Μαλλί με μαλλί πιάστηκαν «κυριολεκτικά» στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αφήστε το άλλο με τις αποκαλύψεις μαγνητοφωνημένων συζητήσεων από τις οποίες δεν κρατούνταν πρακτικά! Αλλά κρατήθηκαν μόνο εκείνα τα στιγμιότυπα που φανερώνουν πόσο δίκιο έχει στους ισχυρισμούς του εκείνος που… τα κράτησε.

Θλιβερά πράγματα! Και είναι κρίμα γιατί το Ποτάμι θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική… ροή και να φανεί χρήσιμο στην πολιτική ζωή του τόπου. Αλλά και στον τόπο τον ίδιο, αφού αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για κάθε κόμμα.

Τώρα την μόνη χρησιμότητα που προσέφερε είναι η επιβεβαίωση πως το πιο δύσκολο για κάποιον που θέλει να άρχει είναι να κατορθώσει να τιθασεύσει τον εαυτό του.

 Ισχύει και για ποταμόπλοιο!