190225 ΦΩΝΑΚΛΑΔΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Αυτοί μας εκπροσωπούν;»

Το ερώτημα του φίλου τριγύριζε στο μυαλό μου όλο το βράδυ του Σαββάτου. Όπως και τα λόγια τού άλλου: «Μου φώναζαν “παλιογουρούνι, θα σε κάνουμε σαπούνι”˙ χρόνια είχα να ακούσω κάτι τέτοιο».

Τους συνάντησα και τους δύο το βράδυ του Σαββάτου στη θεατρική παράσταση «ο ξεπεσμένος δερβίσης υπό την βασιλικήν δρυν» και, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες. Σκέφτηκα να σας μιλήσω για όσα μου είπανε.

Η Παρασκευή ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για μένα. Έχοντας μόνο μία ώρα ελεύθερο χρόνο, 7 με 8 το απόγευμα, σκέφτηκα να απολαύσω ένα καυτό κακάο και πετάχτηκα μέχρι την πλατεία, σε αγαπημένο στέκι.

Ξαφνικά, φωνές, ντουντούκες, «Μακεδονία ξακουστή», «ξυπνήστε, ρε», «όλοι στην πλατεία, για τη Μακεδονία», μου χάλασαν την ησυχία. Καθώς τέλειωνε και η ώρα μου σηκώθηκα να φύγω.

Τώρα ξέρω τι θα σκεφτούν κάποιοι. Εδώ πουλήθηκε κοτζάμ Μακεδονία, και αυτός λυπάται που δεν μπόρεσε να απολαύσει το κακάο του όπως ήθελε. Να σας πω όμως κι εγώ ότι μου τη δίνει αφάνταστα να μου φωνάζει ο άλλος «ξύπνα, ρε».

Ότι και καλά, εκείνος είναι ξύπνιος κι εγώ κοιμισμένος, ότι γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα όχι μόνο ποια είναι τα προβλήματα, αλλά και πώς να διεκδικήσει τη λύση που αυτός έχει στο κεφάλι του.

Δεν λέω˙ μπορεί η δική του οπτική να είναι η σωστότερη. Αυτή όμως η νοοτροπία να θεωρείς τον εαυτό σου σαΐνι, ενώ όλοι οι άλλοι τρώνε κουτόχορτο, είναι από μόνη της επικίνδυνη. Τέλος πάντων…

Ήταν από εκεί και ο δρόμος μου, έτσι και πέρασα από τη συγκέντρωση. Το καλό είναι ότι εδώ είμαστε μικρή πόλη, γνωριζόμαστε μεταξύ μας, κι έτσι δεν χρειαζόμαστε κανένα Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων να μας πει τι συμβαίνει δίπλα μας.

Βλέποντας το μικρό (πολύ μικρό) πλήθος των συγκεντρωμένων αναρωτήθηκα ποιοι οργάνωσαν και πώς συντόνισαν αυτή τη διαμαρτυρία, και, κυρίως, πώς αναλαμβάνουν την ευθύνη να εκπροσωπήσουν τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών που διαφωνούν με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Εδώ συναντήθηκε η σκέψη μου με το ερώτημα του πρώτου φίλου, αν και εκείνος, όπως μου είπε, μιλούσε περισσότερο για το ποιόν κάποιων «πρωτεργατών» που είδε στους συγκεντρωμένους, τους οποίους γνωρίζει και προσωπικά.

Το άλλο πουλάκι:

«Αυτοί μας εκπροσωπούν;»

Την άλλη μέρα είδα κι εγώ στο διαδίκτυο βίντεο με τις φωνές έξω από το Επιμελητήριο και κατάλαβα ότι η όλη συγκέντρωση αποσκοπούσε στο κράξιμο του υπουργού Τσακαλώτου που μιλούσε εκεί.

Για να πούμε και το άλλο, ρε παιδιά, είναι θλιβερή εικόνα να έρχεται υπουργός εν ενεργεία στην πόλη και να μιλά σε μικρή, κλειστή αίθουσα, σε αυστηρά περιορισμένο αριθμό στελεχών και φίλων του κυβερνώντος κόμματος.

Αυτοί ούτε να ενημερωθούν χρειάζονται, ούτε να πειστούν για όσα θέλει να τους πει ο υπουργός. Αφήστε που θα είναι εκεί και όταν αυτός -όπως και άλλοι πολλοί πριν- πιθανόν να βρίσκεται κάπου αλλού.

Παρ’ όλα αυτά, στην ομιλία βρέθηκε («για το χατίρι μια παλιά αγάπης», που τραγούδησε και ο Μιχάλης Μενιδιάτης, αν και εγώ προτιμώ την ερμηνεία της Πίτσας Παπαδοπούλου) και ο δεύτερος φίλος για τον οποίο σας μίλησα.

Αυτός που άκουσε από απόσταση αναπνοής τα περί «γουρουνιού» και «σαπουνιού», κουβέντες που δικαιολογημένα ξύπνησαν μέσα του μνήμες από άλλες εποχές. Τα «άκουσα» κι εγώ από την ασφαλή απόσταση του διαδικτύου.

Αν μπει κανείς να διαβάσει τα σχόλια που συνοδεύουν τις αναρτήσεις για την (αντι)συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Δράμα, τον πιάνει απελπισία. Άνθρωποι τόσο ένθερμοι πατριώτες που είναι έτοιμοι…

Να κρεμάσουν τους προδότες που πούλησαν τη Μακεδονία. Και που κάποιοι υπόσχονται ότι θα το κάνουν, όταν πάψει να τους προστατεύει (τους προδότες, ντε) ο νόμος και τα ΜΑΤ. Όταν δεν θα μπορούν να κρύβονται…

Μέχρι τότε όμως, κρύβονται οι ίδιοι (οι πατριώτες, ντε) στην ανωνυμία τού διαδικτύου, ή σε εκείνη τού (μικρού) πλήθους, μέσα από το οποίο μπορούν να βρίζουν και να απειλούν άλλους πολίτες, επειδή πήγαν σε μια ομιλία.  

Αφήστε που οι περισσότεροι κατηγορούν τους πολιτικούς (τους προδότες, ντε) ότι δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν χωρίς ισχυρή παρουσία της Αστυνομίας. Και το ερώτημα προκύπτει αβίαστα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δηλαδή, τι θα κάνετε, ρε παιδιά;

Έτσι και δεν υπήρχε η Αστυνομία έξω από το Επιμελητήριο για να σας σταματήσει, ως πού θα φτάνατε; Θα μπαίνατε μέσα και… τι; Θα λιντσάρατε τον ομιλητή και τους παρευρισκομένους;

Το ερώτημα, λοιπόν, επανέρχεται; Αυτοί οι άνθρωποι εκπροσωπούν το μέγα πλήθος των πολιτών που δεν συμφωνούν με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο «μακεδονικό»; Γι’ αυτό μας καλούν να «ξυπνήσουμε»;

Για να αρχίσουμε κι εμείς να φωνάζουμε και να απειλούμε συμπολίτες μας ότι «θα τους κάνουμε σαπούνι»; Για να βρίζουμε και να καταριόμαστε τους πολιτικούς έτσι ώστε «να μην τολμούν να περπατήσουν στο δρόμο»;

Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν θα ακολουθήσω. Όπως δεν ακολούθησα και τους διαφόρων ειδών «αγανακτισμένους», όταν και μεταξύ εκείνων υπήρχαν κάποιοι που πολύ κακώς τους αποκαλούμε θερμοκέφαλους.

Και λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τον καλό φίλο που μου έκανε τη σχετική παρατήρηση, αλλά θα το επαναλάβω. Εμείς τα λέγαμε και τότε. Τέτοιου είδους αντιδράσεις μόνο σε σκοτεινούς δρόμους μπορούν να μας οδηγήσουν.

Αυτοί όμως τότε μιλούσαν για «ιερή αγανάκτηση» και για «αιτιολογημένη βία».

Να τώρα…

 Τουλάχιστον… αφρόλουτρο!