190208 ΑΞΕΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σκηνές αλλοφροσύνης.

Πέρασε μια εβδομάδα, όμως αποφάσισα να σας διηγηθώ το περιστατικό επειδή, όπως θα ακούσετε, συνδέεται με κάποιο άλλο πιο πρόσφατο. Βρέθηκα το περασμένο Σάββατο στη Θεσσαλονίκη.

Όπως συνηθίζω, τέλειωσα τις δουλειές μου πολύ πρωί, πριν καλά καλά ανοίξει η αγορά και ξεχυθεί το πλήθος στους δρόμους. Ευτυχώς, αυτά που ήθελα να αγοράσω ήταν από κάτι μαγαζάκια στην πλατεία Άθωνος.

Εννοώ δεν ήταν από τα γνωστά εμπορικά καταστήματα του κέντρου που ανοίγουν… με το πάσο τους, ίσως επειδή κλείνουν και πολύ αργά. Εκείνη τη μέρα λειτουργούσε και μια Έκθεση για αγρότες.

Που πάει να πει ότι υπήρχαν στην πόλη πάρα πολλοί επισκέπτες, πέρα από το συνηθισμένο πλήθος που καταφτάσαμε από την επαρχία, Σάββατο, ημέρα εκπτώσεων, όταν ο καιρός άνοιξε μετά από πολλές βροχές!

Τα λέω αυτά για να σας μεταφέρω το κλίμα που επικράτησε όταν, γύρω στο μεσημέρι, ξεχύθηκαν όλοι αυτοί στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, αναζητώντας ο καθένας τον προσωπικό του… χώρο.

Ωστόσο η κίνηση ήταν αδικαιολόγητα εκνευριστική. Τον (επιπλέον) λόγο τον πληροφορηθήκαμε όταν κάναμε το λάθος να μπούμε σε κάποιο αστικό, για να… ακινητοποιηθούμε μπροστά στην παλιά Φιλοσοφική.

Από τον ασύρματο, το κέντρο ενημέρωνα όλα τα αστικά ότι κάπου γινόταν μια πορεία και συμβούλευε τους οδηγούς να ακολουθούν εναλλακτικές διαδρομές, προκειμένου να μην πέσουν στο μπλοκάρισμα.

Βλέποντας πως το αστικό δεν έλεγε να κουνήσει και πως οι πεζοί μας προσπερνούσαν και έφευγαν, κατεβήκαμε στην πρώτη στάση και συνεχίσαμε με τα πόδια. Ώρα αργότερα ανηφορίσαμε προς τις Σαράντα Εκκλησιές, αυτή τη φορά με τα πόδια.

Βρισκόμασταν μπροστά στη Έκθεση και θέλαμε να διασχίσουμε την Εγνατία προς τη Θεολογική. Μαζί μας ένας αγρότης, οικογενειάρχης (προς το παρόν δεν χρειάζεται άλλη περιγραφή) με τη σύζυγο και τα παιδιά του.

Έβγαινε από την Έκθεση -τα παιδιά κρατούσαν και κάτι διαφημιστικά μπαλόνια- και περίμενε στο φανάρι για να διασχίσει κι αυτός την Εγνατία. Τη στιγμή εκείνη είδαμε και την πορεία να κατευθύνεται προς την Καμάρα.

Το άλλο πουλάκι:

Χάος!

Προηγουμένως όμως να σας πω ότι, όταν λέμε πορεία, μη φανταστείτε κανένα μέγα πλήθος! Μια «παρέα» ανθρώπων. Είκοσι; Τριάντα; Σίγουρα λιγότεροι από πενήντα. Διαδήλωναν για κάτι με μια ντουντούκα και ένα πανό.

Δεν κατάλαβα για τι ακριβώς, όμως νομίζω πως δεν έχει και καμιά σημασία. Ας πούμε ότι ήταν για το πιο σημαντικό θέμα της ανθρωπότητας. Είναι δυνατόν τριάντα άνθρωποι να ταλαιπωρούν μια… πόλη;

Θα μπορούσαν να σταθούν σε ένα κεντρικό σημείο, σε κάποια πλατεία ή σε ένα φαρδύ πεζοδρόμιο, και να στήσουν το πανό τους, να φωνάξουν τα συνθήματά τους, να μοιράσουν «υλικό» στους περαστικούς.

Για ποιο λόγο θα έπρεπε να κάνουν πορεία και να ταλαιπωρήσουν χιλιάδες οδηγούς και πεζούς, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο το δυσβάσταχτο κυκλοφοριακό της πόλης; Τι είδους κακία είναι αυτή που βγάζουν;

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ψυχαναλυτικού τύπου ερμηνείες, όμως φαντάζομαι πως και αυτοί θα ήθελαν να απολαύσουν το ηλιόλουστο σαββατιάτικο πρωινό, κάνοντας βόλτες στην αγορά, ή πίνοντας καφέ με φίλους.

Επειδή όμως το κόμμα, η οργάνωση, το σωματείο, ακόμη και το αίσθημα κάποιας υψηλής αποστολής δεν τους επιτρέπουν να το κάνουν, αποφασίζουν να εκδικηθούν μ’ αυτόν τον τρόπο όλους τους υπόλοιπους.

Ας επανέλθουμε όμως στη διασταύρωση της πλατείας Συντριβανίου. Ένα τεράστιο διπλό αστικό, κινούμενο επί της Εγνατίας, έχει εγκλωβιστεί από τα άλλα αυτοκίνητα και τα φανάρια και κλείνει κάθετα την Εθνικής Αμύνης.

Χάος. Κάποια στιγμή προχωρούν λίγο τα υπόλοιπα αυτοκίνητα και κινείται και αυτό διστακτικά, για να ξεμπλοκάρει τη διασταύρωση. Τότε όμως έχει ανάψει το πράσινο για τους πεζούς και ο οικογενειάρχης της ιστορίας μας θέλει να περάσει απέναντι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Βάζει τις φωνές στον οδηγό.

Εκείνος κάτι του απαντά απολογούμενος, όμως ο πεζός, έχοντας ήδη περάσει με την οικογένειά του μπροστά από το αστικό, στέκεται στο ανοιχτό παράθυρο του οδηγού και του φωνάζει: «Καλά σας κάνουν μετά και σας σπάζουν τα τζάμια».

«Πόσο ζώον είσαι», απαντά ήρεμα ο οδηγός και ξεκινά να φύγει, επειδή έχει ανοίξει κάπως ο δρόμος μπροστά του. Ο άλλος δεν περίμενε τέτοια απάντηση. Έμοιαζε κεραυνόπληκτος. Αν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να του δώσει μια…

Κυριολεκτικά έξω φρενών, περισσότερο από το γεγονός ότι δεν είχε τη δυνατότητα να αντιδράσει όπως θα ήθελε, γυρίζει την τελευταία στιγμή και ρίχνει στον οδηγό από το ανοιχτό παράθυρο… ένα φτύσιμο.

Αμέσως, καμαρωτός και περήφανος, εξηγεί στα παιδιά του, αλλά και σε εμάς που παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι, ότι οι διαβάσεις είναι ιερές και οι οδηγοί πρέπει να σέβονται τους πεζούς που θέλουν να περάσουν.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θύμισε έντονα τον σύντροφο Πολάκη. Μπορεί να ήταν και το φιζίκ. Ψηλός κι αυτός, καμαρωτός, λεβεντόκορμος, μουστακαλής, έτοιμος να… χώσει δυο μέτρα κάτω από τη γη όποιον τα βάλει μαζί του.

Με μια άξεστη, απολίτιστη συμπεριφορά, που τον κάνει να νιώθει πολύ περήφανος. Ίσως επειδή οι άνθρωποι που συναναστρέφεται την θαυμάζουν. Για την οποία όμως νιώθει και κάποτε την ανάγκη να «απολογηθεί».

Ίσως το κάνει μιλώντας στα παιδιά του και στους γύρω. Ίσως χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ούτως ή άλλως όμως, η «απολογία» θα είναι πάντα ένα «κατηγορώ».

Και μια ακόμη επίθεση!

 Άλλα φαινόμενα της κρίσης!