190218 ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Βενεζουέλα ώρα μηδέν!

Το βράδυ του Αγίου Βαλεντίνου (καθένας και τα βίτσια του) κάθισα να δω μια δημοσιογραφική εκπομπή στο κρατικό κανάλι. Ο γνωστός δημοσιογράφος της ΕΡΤ Πάνος Χαρίτος βρισκόταν σε αποστολή στη Βενεζουέλα.

Μια Βενεζουέλα «με δύο Προέδρους και πολλές και διαφορετικές κρίσεις», όπως είπε. Συνομιλητής του ένας έλληνας καθηγητής Πανεπιστημίου στο Καράκας και πολιτικός αναλυτής, που βρίσκεται στη χώρα από το 2012.

Για να σας πω την αλήθεια, στην αρχή ήμουν πολύ δύσπιστος. Θεωρούσα βέβαιο πως η εκπομπή θα παρουσιάσει μια εικόνα κάπως πιο ειδυλλιακή (βλέπετε τι διακριτικά το λέω;) από ό,τι ισχύει στην πραγματικότητα.

Στο να σχηματίσω αυτή την εικόνα, πέρα από την γνωστή προκατάληψη απέναντι στην ΕΡΤ και τους κομματικούς δημοσιογράφους της, βοήθησε και η εισαγωγή που έκανε ο παρουσιαστής.

«Είχα μια άλλη εικόνα, όπως και πολλοί κάτοικοι της Ελλάδας», είπε, «και, όταν έφτασα εδώ… προσγειώθηκα σε μια διαφορετική πραγματικότητα». Τι εικόνα μπορεί να είχε, πέρα από την τραγική που παρουσιάζουν τα διεθνή Μέσα;

Επομένως, σκέφτηκα εγώ ο καχύποπτος, αυτός θέλει να μας πει τώρα ότι όλα όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια είναι μια άθλια προπαγάνδα και πως εκείνο το οποίο ισχύει στην πραγματικότητα είναι διαφορετικό.

Τέλος πάντων, η δυσπιστία μου έφυγε μόλις άρχισε η συνέντευξη και ο καθηγητής προχώρησε σε μια κατατοπιστική ανάλυση σχετικά με αυτό το δίπολο εξουσίας που υπάρχει σήμερα στη Βενεζουέλα.

Δεν θέλω να σας κουράσω με αυτά τα θεσμικά, διότι εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν, όταν η κουβέντα έφτασε στην οικονομία της χώρας, η τραγική εικόνα που παρουσιάστηκε και από τους δύο συνομιλητές.

Ειδικά ο καθηγητής, τουλάχιστον στο διάστημα που παρακολούθησα εγώ, ήταν καταπέλτης. Λέω στο διάστημα που παρακολούθησα διότι, πραγματικά, δεν άντεξα να ακούσω περισσότερα.

Ήταν βλέπετε και περασμένη η ώρα. Έψαξα όμως και βρήκα την εκπομπή και έτσι θα σας παρουσιάσω, με λίγα λόγια, τα κεντρικά της σημεία. Για να καταλάβετε, η σύγκριση γινόταν με την πείνα στην κατοχική Ελλάδα!

Το άλλο πουλάκι:

Το είπαν πολλές φορές.

Βέβαια, δεν πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους όπως τον χειμώνα του ’41, τόνισαν, αλλά η έλλειψη τροφίμων είναι τέτοια που δικαιολογεί από κάθε άποψη τον ορισμό της ανθρωπιστικής κρίσης.

Οι άνθρωποι έχασαν δέκα με δεκαπέντε κιλά τα τελευταία δύο χρόνια, όχι για λόγους υγείας, όπως χαρακτηριστικά τονίστηκε, αλλά επειδή δεν υπάρχουν τρόφιμα στην αγορά. Και, αν υπάρχουν κάποια, δεν μπορούν να τα αγοράσουν.

Ψάχνουν βέβαια στα σκουπίδια, αλλά το ότι δεν πεθαίνουν από την πείνα οφείλεται στο ότι το κράτος μοιράζει κάποια τρόφιμα, μια φορά το μήνα ή σε κάποιες περιπτώσεις κάθε έξι εβδομάδες!

Το παρανοϊκό της ιστορίας είναι πως το πρόβλημα της πείνας θεωρείται ανύπαρκτο για τον Μαδούρο. Έξω από τα σύνορα της χώρας υπάρχουν κονβόι με μεγάλη ανθρωπιστική και επισιτιστική βοήθεια που… περιμένει.

Περιμένει την άδεια της κυβέρνησης για να εισέλθει στη χώρα και να ανακουφίσει τους πολίτες. Όμως ο Μαδούρο δεν το επιτρέπει, διότι θεωρεί πως κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με παραδοχή ότι η χώρα έχει ανάγκη.

Τι άλλο θυμάμαι; Α, ναι ότι «το νόμισμα έχει χάσει το 99,99% της αξίας του», πράγμα που επίσης μας παραπέμπει στη δική μας κατοχή και τα πληθωριστικά νομίσματα που κυκλοφορούσαν επί Τσολάκογλου.

Κάθε μία εβδομάδα διπλασιάζονται οι τιμές των προϊόντων, ενώ οι μισθοί, για όσους μπορούν να βρουν εργασία, είναι στα 8 με 9 ευρώ τον μήνα. Το είπαν σε ευρώ για να το καταλάβουμε κι εμείς καλύτερα.

Ο ίδιος ο δημοσιογράφος τόνισε ότι του έκανε εντύπωση πως η δουλειά των υπαλλήλων στα σούπερ μάρκετ δεν είναι να τροφοδοτούν τα ράφια με προϊόντα, αλλά να αλλάζουν τις τιμές, όπου αυτά υπάρχουν.

Μέσα στην ίδια μέρα μπορούν να αλλάξουν -δηλαδή να ανέβουν, για να εξηγούμαστε έτσι;- πολλές φορές οι τιμές των προϊόντων και οι υπάλληλοι δεν κάνουν άλλο από το να τις αλλάζουν στα ράφια.

Όπως τόνισε ο καθηγητής, τρόφιμα υπάρχουν και μάλιστα άφθονα για κάποιους. «Αλλά μήπως και στην Αθήνα της κατοχής, δεν υπήρχαν κάποιοι που καλοπερνούσαν και δεν τους έλλειπε τίποτα;» συμπλήρωσε.

Φαντάζεστε πού έχουν μπλέξει οι άνθρωποι; Όσοι μπορούν να μεταναστεύσουν το κάνουν χωρίς δεύτερη συζήτηση. Τρία εκατομμύρια κάτοικοι, το 10% της χώρας, έχουν φύγει για άλλου τα τελευταία χρόνια.

Αυτό βέβαια καθόλου δεν φαίνεται να ενοχλεί τον Μαδούρο, διότι, προφανώς, τους θεωρεί αντιπολιτευόμενους, οπότε καλά κάνουν και του αδειάζουν τη γωνιά. Στο τέλος μπορεί να μείνει μόνο με τους φανατικά δικούς του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν, λέτε, τέτοιοι;

Υπάρχουν, αλλά ακόμη και στις φτωχογειτονιές, όπου το κυβερνών κόμμα του Μαδούρο έχει, παραδοσιακά, μεγάλη δύναμη, άρχισαν να εμφανίζονται κάποιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.

Τον στηρίζει βέβαια ο Στρατός, στον οποίο έχει παραχωρήσει πολλά προνόμια. Όταν λέμε Στρατός στη Βενεζουέλα να θυμόμαστε ότι αυτός ελέγχει και όλη την οικονομία της χώρας, πέρα από την παραγωγή πετρελαίου.

Όπως σας είπα στην αρχή, υπήρχε στην εκπομπή και δεύτερος συνομιλητής του κυρίου Χαρίτου, ο σκηνοθέτης του Εθνικού Θεάτρου του Καράκας, Κώστας Παλαμίδης. Πιστέψτε με όμως καλύτερα να παραμείνουμε σε αυτά.

 Του Αγίου Φραγκίσκου…