190131 ΦΘΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο μακριά βλέπουμε;

Αυτό είναι ένα ερώτημα – κλειδί για πάρα πολλά θέματα, έχει όμως ιδιαίτερη σημασία για το θέμα που συζητάμε από χθες, για τις ανάγκες που υπάρχουν στα Σχολεία σε εκπαιδευτικούς. Για ποια Σχολεία;

Δεύτερο ερώτημα, το οποίο μπορεί να εξεταστεί ανεξάρτητα από το πρώτο, μπορεί όμως και σε συνδυασμό. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά. Σήμερα υπάρχουν πολλά Σχολεία με ελάχιστα παιδιά.

Για να μην μιλάμε μόνο για τη Δράμα, μπορείτε να κάνετε μια βόλτα από εκεί, ή απλώς να ρωτήσετε για τα Σχολεία… στα χωριά του Παγγαίου. Θα δείτε να λειτουργούν ως εξαθέσια με αριθμό μαθητών, που καθόλου δεν δικαιολογεί κάτι τέτοιο.

Το ίδιο βέβαια παρατηρείται σε πάρα πολλές περιοχές. Δυο και τρία Σχολεία, σε γειτονικά ή και ακόμη στο ίδιο χωριό, με συνολικό αριθμό μαθητών που μετά βίας θα δικαιολογούσε ένα «κανονικό» εξαθέσιο.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γνωστός από παλιά. Κανείς πολιτικός δεν θέλει, στη διάρκεια της θητείας του, να κλείσει το Σχολείο ενός χωριού και οι μαθητές να μεταφέρονται σε διπλανό, μεγαλύτερο.

Αυτό, παρ’ όλο που έχει αποδειχθεί ότι, εκτός από τα λειτουργικά έξοδα που περιορίζονται αισθητά, η μετακίνηση σε ένα μεγαλύτερο Σχολείο, κάνει καλό και στους ίδιους τους μαθητές, που είναι και το ζητούμενο. Ή δεν είναι;

Εδώ όμως δεν μιλάμε για μικρά Σχολεία, μιλάμε για Σχολεία με λίγους μαθητές! Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται με δεδομένο ότι υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι που, πρακτικά, περισσεύουν. Το είδαμε και το αναλύσαμε χθες.

Έτσι, αν το Σχολείο κλείσει, δεν θα ξέρουν τι να τους κάνουν! Ο νόμος προβλέπει ακόμη και την (υποχρεωτική) μετακίνηση σε άλλους νομούς, όμως το φαινόμενο είναι γενικό. Υπεράριθμοι υπάρχουν σχεδόν παντού.

Έτσι μπορείτε να δείτε Σχολεία με τάξεις που έχουν οκτώ, ή πέντε, ή και λιγότερους μαθητές, συνολικά καμιά πενηνταριά παιδιά, να λειτουργούν ως εξαθέσια, δηλαδή να χρειάζονται πάνω από δώδεκα εκπαιδευτικούς!

Η αιτία του φαινομένου είναι γνωστή σε όλους, όμως κάνουμε πως δεν τη βλέπουμε: δεν υπάρχουν παιδιά! Τα χωριά ερημώνουν από κατοίκους, αρχής γενομένης από τη μείωση του μαθητικού δυναμικού.

Από τη μια η υπογεννητικότητα, η οποία, στα χρόνια της κρίσης γίνεται εντονότερη. Από την άλλη η φυγή, η επιστροφή στις χώρες τους, πολλών νέων ανθρώπων, που εργαζόταν κυρίως στην ύπαιθρο και έστελναν τα παιδιά τους στα Σχολεία.

Το άλλο πουλάκι:

Πάλι η κρίση δηλαδή.

Και να σκεφτεί κανείς πως δεν έχουμε δει ακόμη το σύνολο των επιπτώσεων στον συγκεκριμένο τομέα. Σκεφθείτε ότι φέτος γράφτηκαν στην Πρώτη τάξη του Δημοτικού τα παιδάκια που γεννήθηκαν το 2012.

Τα επόμενα χρόνια η κατάσταση χειροτέρεψε, οι γεννήσεις μειώθηκαν κι άλλο. Αυτά τα παιδιά θα ενταχθούν όλα στο εκπαιδευτικό σύστημα τα χρόνια που έρχονται. Γι’ αυτό και το αρχικό μας ερώτημα. Πόσο μακριά βλέπουμε;

Διαβάζω στο τύπο: Σύμφωνα με τη νέα μελέτη του ΙΟΒΕ το 2035 ο αριθμός των σχολικών μονάδων ενδέχεται να μειωθεί έως 10,7 χιλ. από 15,5 χιλ. που ήταν το 2008 (μείωση κατά 30,8% ή 4,8 χιλ. σχολικές μονάδες).

Σωρευτικά, έως το 2035, ο αριθμός μαθητών στα σχολεία υπολογίζεται ότι θα έχει μειωθεί κατά 423.000! Τότε, ο συνολικός αριθμός μαθητών στα σχολεία θα είναι 1.050.000, έναντι 1.480.000 που ήταν το 2008.

Η ποσοστιαία μείωση θα είναι 29,2%. Οι δε απόφοιτοι Λυκείου που διεκδικούν την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση από 71,8 χιλ. (2008) θα μειωθούν σε 54,2 χιλ. το 2035 (-24,5% ή 17,6 χιλ. λιγότεροι).

Έτσι, σύμφωνα με το ινστιτούτο, το 2035 θα χρειάζονται 70.000 έως 100.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί σε σύγκριση με το 2008! Αυτά, τη στιγμή που ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει ως κυρίαρχο αίτημα χιλιάδες διορισμούς!

Και η κυβέρνηση τι κάνει; Από τη μια τους κλείνει το μάτι και υπόσχεται, ή αφήνει πονηρά να εννοηθεί, ότι θα ικανοποιήσει το αίτημα. Είναι, βλέπετε, χιλιάδες (ψηφοφόροι) και αυτοί που περιμένουν να διοριστούν.

Από την άλλη αυξάνει τα τμήματα των σχολών εκείνων των οποίων οι απόφοιτοι δεν έχουν σχεδόν καμιά άλλη επαγγελματική προοπτική από το να διοριστούν και εργαστούν ως εκπαιδευτικοί σε Σχολεία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Περάστε κόσμε!

Φέτος, σε τέτοιου είδους σχολές, οι οποίες διαθέτουν ήδη καμιά εκατοστή τμήματα, θα εισαχθούν πάνω από 17.000 πρωτοετείς. Ακόμη δηλαδή κι αν κάνει το υπουργείο τους 15.000 διορισμούς που υπόσχεται, το πράγμα οδηγείται σε αδιέξοδο.

Διότι όλοι αυτοί, μαζί με τους χιλιάδες πτυχιούχους που υπάρχουν ήδη, θα θέλουν να εργαστούν στα Σχολεία, τα οποία, όπως δείχνουν οι μελέτες, θα έχουν ολοένα και λιγότερους μαθητές.

Επιπλέον, με βάση τις προβλέψεις του νέου ασφαλιστικού συστήματος, από το 2022, όλοι οι εκπαιδευτικοί θα συνταξιοδοτούνται πλέον σε ηλικία 67 ετών, ή με τη συμπλήρωση 40 ετών ασφάλισης και του 62ου έτους της ηλικίας τους.

Αφήστε που με τις συντάξεις που ισχύουν (και που πιθανόν να μειωθούν κι άλλο) κανείς δεν θα θέλει να φύγει από την υπηρεσία. Ήδη στα Σχολεία μιλάμε για εκπαιδευτικούς με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας.

Τι μας λένε όλα αυτά; Μας λένε κάτι πολύ απλό. Ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να σκύψουν με πολύ σοβαρότητα και υπευθυνότητα στο ζήτημα και, με βάση τους αριθμούς και την προοπτική, να πάρουν αποφάσεις.

Που μπορεί να είναι και δυσάρεστες. Τι λέτε; Θα το κάνουν; Ιδιαίτερα φέτος που είναι και (προ)εκλογική χρονιά;

 Φυλλορροούμε…