190121 ΤΣΟΥΒΑΛΙΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το μέρος και το όλον.

Αν θα θέλαμε να ήμασταν συνεπείς με τον εαυτό μας, τους εαυτούς μας δηλαδή, θα έπρεπε να διοργανώσουμε δύο συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Τουλάχιστον δύο, γιατί, όπως θα δούμε στη συνέχεια, μάλλον θα απαιτούνταν περισσότερα.

Μα, θα μου πείτε, αφού η Μακεδονία είναι μία και ελληνική, τι χρειάζονται αυτές οι διαφοροποιήσεις; Χρειάζονται, διότι δεν πηγαίνουν όλοι στα συλλαλητήρια ζητώντας, απαιτώντας, ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Και επειδή όταν συμβαίνουν τέτοιες ετερογενείς μείξεις τότε χάνεται η μπάλα, τότε συμβαίνουν και «καπελώματα» και μπορεί να βρεθείς εκεί και με εκείνους που δεν το περιμένεις, καλό είναι να χωρίζονται τα τσανάκια από την αρχή.

Μια και είπαμε όμως αρχή, ελάτε να δούμε λίγο το πράγμα με βάση το μέρος και το όλον, με ποιον τρόπο δηλαδή προσπαθούν εκείνοι που υπερασπίζονται τη συμφωνία των Πρεσπών να στριμώξουν όσους λένε όχι.

Ποιο είναι το βασικό επιχείρημα, ας πούμε, απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Φώφη Γεννηματά; Ότι ενώ η αρχική τους θέση ήταν υπέρ της σύνθετης ονομασίας, τώρα, για αντιπολιτευτικούς και μόνον λόγους, τα γυρίζουν.

Επιπλέον, τους κατηγορούν πως ενώ αυτοί οι πολιτικοί αρχηγοί, μαζί με άλλους όπως η Ντόρα Μπακογιάννη ή και ο Καραμανλής, ήταν υπέρ της άποψης να δοθεί επιτέλους μια λύση σ’ αυτό το χρονίζον πρόβλημα, τώρα που η λύση είναι κοντά, κάνουν πίσω.

Εκεί δηλαδή που θα περίμενε κανείς να πρωτοστατούν στην έγκριση της συμφωνίας από τη βουλή και την υπογραφή της, το ταχύτερο δυνατό από τις δύο πλευρές, αυτοί την πολεμούν μέσα και έξω από το κοινοβούλιο.

Εδώ, λοιπόν, συμβαίνει ένα λάθος, από παρεξήγηση, ή, το πιο πιθανόν, εσκεμμένα. Όταν είμαι υπέρ μιας (έντιμης, όπως τη λένε) λύσης στο Μακεδονικό, δεν σημαίνει ότι θα υποστηρίξω… οποιαδήποτε συμφωνία.

Και όταν έχω καταλήξει ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλη ονομασία από τη σύνθετη, ότι δηλαδή ο όρος Μακεδονία ή κάποιο παράγωγο θα υπάρχει στο όνομα, δεν σημαίνει ότι θα υποστηρίξω όλο το «πακέτο» που συνοδεύει αυτή την ονομασία.

Καταλάβατε τώρα τι σημαίνει μπερδεύω, δηλαδή ταυτίζω, το μέρος με το όλον. Μπορεί να σου αρέσει το παγωτό, να λατρεύεις κάποιες γεύσεις, αλλά κάποιες άλλες να τις απεχθάνεσαι.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν θα φας ό,τι σου σερβίρουν!

Υπ’ αυτή την έννοια, καλό θα ήταν και όλοι όσοι πηγαίνουν στα συλλαλητήρια να γνωρίζουν, αλλά και να ξεκαθαρίζουν, για ποιον ακριβώς σκοπό αγωνίζονται. Τι είναι αυτό που επιδιώκουν με τη συμμετοχή τους;

Το σύνθημα «η Μακεδονία είναι ελληνική και δεν τη διαπραγματευόμαστε» μπορεί να ακούγεται συγκινητικό, όμως δεν βοηθά καθόλου στην εξεύρεση λύσης. Σε μια συγκέντρωση, λοιπόν, με αυτό ως κεντρικό σύνθημα θα μπορούσαν να σταθούν όσοι δεν ενδιαφέρονται για λύση.

«Δεν μας ενδιαφέρει να συζητάμε μαζί τους. Εμείς θα τους λέμε Σκοπιανούς και αυτοί ας λέγονται όπως θέλουν. Όσο για τα άλλα κράτη, ας διαλέξουν ποιο όνομα προτιμούν (για να ξέρουμε και ποιοι είναι οι φίλοι μας)».

Όσοι όμως θα πάνε σε ένα τέτοιο συλλαλητήριο, θα πρέπει να ξέρουν ότι εκείνο το οποίο επιδιώκουν είναι να παραμείνει ως έχει η υπάρχουσα κατάσταση. Δηλαδή εμείς να τους ονομάζουμε ΠΓΔΜ και όλοι οι άλλοι «Μακεδονία».

Θα μπορούσε όμως να γίνει και ένα δεύτερο συλλαλητήριο. Σ’ αυτό θα πήγαιναν ευχαρίστως όσοι δεν είναι ικανοποιημένοι με τη συγκεκριμένη συμφωνία των Πρεσπών. Όσοι δηλαδή διαφωνούν ριζικά με κάποιους από τους επιμέρους όρους.

Σ’ αυτό το συλλαλητήριο να είστε σίγουροι ότι θα βλέπατε και κάποιους από τους πολιτικούς που αναφέραμε πριν, όπως και πολύ ακόμη κόσμο, ο οποίος δεν επιθυμεί να συγχρωτίζεται με τους «Μακεδονομάχους» τού πρώτου.

Δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε πού ακριβώς βρίσκονται οι διαφωνίες και ποια σημεία είναι εκείνα που θεωρείται ότι μπορούν στο μέλλον να αποδειχτούν επιζήμια για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αυτά έχουν εξηγηθεί αναλυτικά και νομίζω μόνον όσοι δεν ενδιαφέρονται δεν τα γνωρίζουν πλέον. Εκείνο που πρέπει να καταλάβουμε είναι πόσο επικίνδυνο είναι να μπερδεύουμε το κοινό αυτών των δύο… συλλαλητηρίων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάποιοι το κάνουν επίτηδες.

Διότι, από παλιά, «ο λύκος στην αντάρα χαίρεται» και όσοι «ψαρεύουν σε θολά νερά» προτιμούν τέτοιου είδους «λαοσυνάξεις», όπου μπορεί να «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», όμως αυτοί βρίσκουν… και μάνες και παιδιά.

Δείτε μόνο πόσοι έκαναν, ή ετοιμάζονται να κάνουν, πολιτική καριέρα, επενδύοντας τόσο στο θυμικό όσο και στη θολούρα των θέσεων. Δεν λένε ποτέ τι θα ήθελαν ή πώς θα χειρίζονταν αυτοί το θέμα, παρά μόνο κραυγάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν.

Είπαμε όμως και για ένα τρίτο συλλαλητήριο. Ε, λοιπόν, σε εκείνο θα πήγαιναν όλοι όσοι, κάθε φορά, αντιπολιτεύονται την (εκάστοτε) κυβέρνηση. Όποια συμφωνία και να έφερνε αυτή, οι αντιπολιτευόμενοι θα ήταν εκεί για να διαδηλώσουν εναντίον.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτού του είδους τα συλλαλητήρια θα είχαν διαφορετικό κοινό, κάθε φορά που θα άλλαζε η κυβέρνηση. Όχι εντελώς διαφορετικό, για να είμαστε ειλικρινείς. Διότι υπάρχουν και εκείνοι που… τα γυρνάνε.

Έτσι θα έπρεπε να γίνονται τα συλλαλητήρια. Δυστυχώς όμως, έγινε μόνον ένα που και «τσουβάλιασε» όλους τους συμμετέχοντες, και άφησε απ’ έξω πολλούς, που δεν ήθελαν να… «τσουβαλιαστούν».

 Στο τσουβάλι (με τη γάτα)!