190131 ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι ζητούν οι εκπαιδευτικοί;

Προφανέστατα, το είπαμε χθες αυτό, όχι άλλη μια αργία. Ζητούν όμως άλλα πράγματα τα οποία δεν βλάπτει να τα συζητούμε κάπου κάπου. Καλό είναι όμως, πριν μπούμε στην κυρίως συζήτηση, να σχολιάσουμε κάτι.

Από πού γνωρίζουμε τι είναι αυτό που ζητούν οι εκπαιδευτικοί; Εδώ βρίσκεται ένα πρόβλημα, διότι υπάρχουν δύο πηγές˙ μια… επίσημη και μια ανεπίσημη. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει ή και να κάνει έναν συνδυασμό.

Η επίσημη πηγή είναι οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών. Αυτές προβάλλουν τα αιτήματα, όπως αυτά διαμορφώνονται μέσα σε γενικές συνελεύσεις των τοπικών συλλόγων. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι τα «κατεβάζουν» στις ομοσπονδίες.

Για όσους δεν γνωρίζουν ποια είναι η πραγματικότητα, το σχήμα μπορεί να ακούγεται πολύ λειτουργικό και εξόχως δημοκρατικό. Στην πράξη δεν είναι τίποτε από τα δυο. Αρκεί να δούμε κάποια… στιγμιότυπα.

Οι γενικές συνελεύσεις πραγματοποιούνται με ελάχιστη ή και μηδενική συμμετοχή των εκπαιδευτικών. Ειδικά αν είναι έκτακτες, δηλαδή απόγευμα, χωρίς κλείσιμο των Σχολείων, δεν πατούν ούτε… τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων.

Ως εκ τούτου, οι αποφάσεις που ΔΕΝ λαμβάνονται επαφίενται στην κρίση των Διοικητικών Συμβουλίων των ομοσπονδιών, τα οποία αποτελούνται από «επαγγελματικά», κομματικά στελέχη, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Αλλά και οι εκπρόσωποι των τοπικών συλλόγων είναι, στην πραγματικότητα, κομματικά στελέχη μικρότερης εμβέλειας. Μια φορά το χρόνο κατεβαίνουν στην Αθήνα, για την ετήσια Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων.

Εκεί, λοιπόν, πριν αρχίσουν οι εργασίες της συνέλευσης, κάθε «παράταξη» συναντιέται με τον εκπρόσωπο του κόμματος στο οποίο… πρόσκειται. Κάθε δύο χρόνια εκλέγουν και τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των ομοσπονδιών.

Αυτά τα στελέχη, στην ουσία, διαμορφώνουν το διεκδικητικό και το αγωνιστικό πλαίσιο κάθε ομοσπονδίας. Από τις δικές τους ανακοινώσεις μαθαίνουμε, λοιπόν, τι είναι αυτό που ζητούν οι εκπαιδευτικοί.

Στην παρούσα φάση, εκείνο το οποίο θεωρείται σημείο αιχμής, είναι το αίτημα για «άμεσους μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών σε όλες τις ανάγκες της εκπαίδευσης». (Για να μη σας μπερδεύω, περιορίζομαι στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.)

Το άλλο πουλάκι:

Ποια είναι η άλλη πηγή;

Ένας άλλος τρόπος για να μάθει κανείς τι διεκδικούν οι εκπαιδευτικοί, ας λέμε «οι δάσκαλοι», συνολικά, αφού μιλάμε για την πρωτοβάθμια, είναι να αναζητήσει τη ζωντανή πραγματικότητα.

Αυτό μπορεί να το κάνει είτε συζητώντας με τους ίδιους, είτε συλλέγοντας πληροφορίες από στατιστικά στοιχεία που διαθέτουν οι κατά τόπους Διευθύνσεις και οι επίσημοι φορείς στατιστικής, όπως η Εθνική Στατιστική Αρχή.

Ελάτε, λοιπόν, να δούμε το θέμα των διορισμών, με βάση δεδομένα από αυτές τις δύο διαφορετικές πηγές. Πραγματικά, στα Σχολεία υπηρετούν χιλιάδες αναπληρωτές, πολλοί από τους οποίους καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Αυτοί εντοπίζονται κυρίως στον χώρο της Ειδικής Αγωγής, πρόκειται δηλαδή για δασκάλους που παρέχουν αγωγή σε μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, είτε παράλληλα με άλλους δασκάλους, είτε σε ιδιαίτερη τάξη.

Αυτές οι ανάγκες είναι γνωστές και μπορούν να προβλεφθούν σε βάθος χρόνου, οπότε δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τον μη διορισμό των δασκάλων Ειδικής Αγωγής στην εκπαίδευση. Τελεία και παύλα.

Εκτός από αυτούς, υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι αναπληρωτές, οι οποίοι προέκυψαν τα τελευταία χρόνια. Συγχρόνως όμως προέκυψαν και χιλιάδες πλεονασματικές ώρες, δηλαδή δάσκαλοι που δεν συμπληρώνουν το διδακτικό ωράριό τους.

Επειδή εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η αντίφαση, θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με απλά λόγια˙ όσο πιο απλά γίνεται. Το «πρόβλημα» εμφανίστηκε με μια ακόμη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση».

Η οποία ανέθεσε τη διδασκαλία πολλών αντικειμένων σε άλλους εκπαιδευτικούς ή ειδικούς, πλην των δασκάλων, οι οποίοι την είχαν μέχρι τη «μεταρρύθμιση». Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη να εργαστούν διάφορες «ειδικότητες».

«Θεατρολόγοι», και «εικαστικοί», και μουσικοί, και «πληροφορικάριοι», όπως αποκαλούνται, τοποθετούνται στα σχολεία για να διδάξουν τα αντίστοιχα αντικείμενα που μπήκαν ως μαθήματα, παίρνοντας ώρες από τους… κλασικούς δασκάλους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι σε ένα εξαθέσιο Δημοτικό Σχολείο, που τα παλιά χρόνια είχε μόνο έξι δασκάλους, έναν για κάθε τάξη, τώρα μπορεί να παρέχουν τις υπηρεσίες τους μέχρι και δεκαπέντε εκπαιδευτικοί.

Εκτός από τον Διευθυντή, που (πρέπει να) διδάσκει δέκα ώρες, υπάρχουν και οι διάφορες ειδικότητες που διδάσκουν από δύο μέχρι δεκαέξι ώρες, που πάει να πει ότι συμπληρώνουν το ωράριό τους και σε άλλα σχολεία.

Επιπλέον όμως, από τους δασκάλους που είναι τοποθετημένοι στο σχολείο, αλλά και από πολλές ειδικότητες, περισσεύουν από μια, δυο ή και περισσότερες ώρες, οι οποίες δικαιολογούνται ως «γραμματειακή υποστήριξη».

Ή ως «ώρες ενισχυτικής διδασκαλίας» σε μαθητές που τη χρειάζονται. Τις οποίες όμως, αν τις συγκεντρώσεις δίνουν ένα τρομερά μεγάλο νούμερο. Πολλές εκατοντάδες σε κάθε νομό. Που πάει να πει, πρακτικά, δεκάδες «πλεονάζοντες εκπαιδευτικοί».

Αυτή, λοιπόν, είναι μια άλλη πραγματικότητα. Που, για να τη δούμε καλύτερα, πρέπει να υπολογίσουμε, επιπλέον, και πολλές τάξεις χωρισμένες σε δύο ή περισσότερα τμήματα, χωρίς τον απαιτούμενο αριθμό μαθητών.

Ποια είναι, λοιπόν, η συνολική εικόνα; Όπως κάθε φορά, εξαρτάται από την οπτική γωνία. Κάποιος πάντως που βλέπει από έξω, θα δει να εργάζονται συγχρόνως στα σχολεία χιλιάδες αναπληρωτές και χιλιάδες εκπαιδευτικοί που, πρακτικά, περισσεύουν.

Για να έχουμε όμως καλύτερη άποψη, χρειάζονται στοιχεία, τα οποία θα εξετάσουμε αύριο.

Η γοητεία των αριθμών!