190110 ΚΡΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού είναι το κράτος;

Είναι αλήθεια ότι στη διάρκεια της πρόσφατης κακοκαιρίας (των πρόσφατων κακοκαιριών) η οποία κρατά ακόμη, δεν ακούσαμε πολλές φορές την παραπάνω ερώτηση. Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο εντελώς αντίθετα μεταξύ τους πράγματα.

Ας κάνουμε όμως εδώ μια μικρή παρένθεση για να πούμε λίγα λόγια περί «κακοκαιρίας». Οι χαμηλές θερμοκρασίες και το χιόνι του χειμώνα, εκτός από φυσιολογικά φαινόμενα, είναι και πολλαπλώς ευεργετικά.

Θυμίζω τους παλιούς που έλεγαν ότι, «για να πάει καλά η σοδιά της χρονιάς, πρέπει, όταν βγάζει ο παπάς τον Σταυρό από το νερό, τα Θεοφάνεια, αυτό να παγώσει πάνω του». Το κρύο σκότωνε όλα τα… ζιζάνια.

Θυμίζω ακόμη πως το χιόνι, καθώς θα λιώσει αργά και το νερό θα εισχωρήσει στους υδροφόρους ορίζοντες, είναι αυτό που θα ποτίσει τον κάμπο και θα μας δροσίσει κατά την περίοδο του καλοκαιριού.

Παρ’ όλα αυτά εμείς, οι άνθρωποι του σήμερα και των πόλεων, εξακολουθούμε να μιλάμε για «κακοκαιρία» επειδή είμαστε καλομαθημένοι, ή, αν προτιμάτε, κακομαθμένοι˙ πρόκειται ακριβώς για το ίδιο.

Δεν θέλουμε να βγούμε από την ευκολία και τη βολή μας ούτε κατ’ ελάχιστο. Για να βάλουμε αλυσίδες στα οχήματα ούτε που το συζητώ. Ακόμη και το να ξύσουμε την πρωινή παγωνιά από τα τζάμια μας είναι ανυπόφορο.

Δεν μιλώ για να καθαρίσουμε το πεζοδρόμιο (και τον δρόμο, γιατί όχι;) μπροστά από το σπίτι ή το κατάστημά μας. Γι’ αυτά είναι «το κράτος», το οποίο όμως στην πρόσφατη «κακοκαιρία» (είπαμε, «κακοκαιρίες») δεν το επικαλεστήκαμε όπως άλλοτε.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ή ότι το κράτος ήταν (είναι) πράγματι εκεί, όταν το χρειαζόμαστε, μάλιστα πριν καν του το ζητήσουμε, ή ότι έπαψαν πλέον οι πολίτες αυτής της χώρας να ελπίζουν σε βοήθεια από τον κρατικό μηχανισμό.

Διαλέγετε και παίρνετε!

Προσέξτε όμως, διότι μπορεί να συμβαίνει και το ένα και το άλλο. Κάτι που πρακτικά μοιάζει αδύνατον, αφού μόνο στον μικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματιδίων μπορεί κάτι να είναι απόν και παρόν συγχρόνως.

Στον δικό μας κόσμο, των αστοιχείωτων ατόμων, ή θα είσαι ή δεν θα είσαι εκεί που σε χρειάζονται. Ή μήπως κάνω λάθος; Τώρα που το σκέφτομαι υπάρχουν και περιπτώσεις που παρενέβη το κράτος, αλλά ήταν σαν να μην το έκανε.

Γιατί έκανε μια τρύπα στο νερό! Υπάρχουν άλλες πάλι που έμεινε επιδεικτικά απόν, όμως αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει, αφού, έτσι και επιχειρούσε να επέμβει, μόνο να χειροτερέψει την κατάσταση ήταν ικανό.

Το άλλο πουλάκι:

Ας δούμε μια περίπτωση.

Όχι επειδή απαιτούσε τίποτε ειδικούς και δύσκολους χειρισμούς από πλευράς κρατικού μηχανισμού, αλλά επειδή ήταν πράγματι μια χαρακτηριστική περίπτωση που το κράτος… φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν.

Μιλώ για την επέμβαση του υπουργού κυρίου Σπίρτζη (κατόπιν παρέμβασης γνωστού δημοσιογράφου, όπως λέγεται) και την απόφασή του να στείλει αεροσκάφος να παραλάβει «ατυχήσαντες» επιβάτες από την Τιμισοάρα της Ρουμανίας.

Είναι γνωστή σε όλους ο ιστορία και δεν αναφέρουμε ονόματα, αφού πιστεύουμε ότι και η κακή διαφήμιση είναι κι αυτή διαφήμιση, κατά το περίφημο «δεν έχει σημασία τι λένε για σένα, αρκεί να λένε σωστά το όνομά σου».

Ο σημαντικότερος λόγος που το κάνουμε όμως είναι ότι, με αφορμή αυτό το περιστατικό, θα θέλαμε να αναφερθούμε γενικότερα στις αρμοδιότητες του «κράτους» και υπό ποιες προϋποθέσεις αυτό πρέπει να επεμβαίνει.

Διότι εδώ έχουμε μια συγκεκριμένη επιλογή που έκαναν κάποιοι καταναλωτές. Προτίμησαν ένα «προϊόν», πολύ φημισμένο για τις χαμηλές τιμές του, εξίσου όμως γνωστό για τις ανύπαρκτες παροχές του.

Δεν ήταν υποχρεωμένοι να το επιλέξουν, έβαλαν κάτω τα υπέρ και τα κατά, συνυπολόγισαν και το ρίσκο (ή τουλάχιστον όφειλαν να το συνυπολογίσουν) και προχώρησαν. Ε, έφταιξε λίγο και ο καιρός και… έπεσαν (700 χιλιόμετρα) έξω.

Φανταστείτε ότι αγοράζεις ένα φτηνό ηλεκτρονικό παιχνίδι ή κινητό τηλέφωνο, από γνωστή παραγωγό χώρα, και επειδή το βγάζεις να το χρησιμοποιήσεις στο πολύ κρύο, αυτό χαλάει αμέσως. Τι θα κάνεις; Θα ζητήσεις από το κράτος να σου το αντικαταστήσει;

Ή θα πεις «έκανα μια επιλογή, έχασα τα λεφτά μου, έχασα και το παιχνίδι ή το τηλέφωνό μου τώρα που το χρειαζόμουνα, άλλη φορά θα προσέχω τι αγοράζω»; Θα μου πείτε άλλο αυτό και άλλο η ταλαιπωρία τόσων ανθρώπων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το κράτος οφείλει να βοηθά τους πολίτες!

Βεβαίως. Και στις χώρες που είναι πολύ προχωρημένες σε τέτοιου είδους ζητήματα, ας πούμε στα κράτη των Άλπεων, η βοήθεια είναι εκεί, την αισθάνεσαι δίπλα σου, πετά συνεχώς πάνω από το κεφάλι σου καθώς ορειβατείς.

Αρκεί να κάνεις ένα νεύμα και καταφθάνει αμέσως να σου δώσει ό,τι χρειαστείς, ή να σε μεταφέρει σε ασφαλές σημείο. Με μια μικρή, αλλά ουσιώδη διαφορά, σε σχέση με τη συνήθη πρακτική που βλέπουμε στη χώρα μας.

Το κόστος τής όλης επιχείρησης επιβαρύνει εσένα τον ίδιο! Το πληρώνεις είτε απ’ ευθείας (εννοείται με τις διευκολύνσεις και τις δόσεις που προβλέπονται) είτε μέσω της ασφάλειας που έχεις.

Πάντως σε καμιά περίπτωση δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή τους υπόλοιπους πολίτες. Επομένως δεν δίνει και σε κανέναν πολιτικό την ευκαιρία να το παίξει «λαρτζ» με τα λεφτά των άλλων.

Βλέπετε όμως αυτοί είναι κουτόφραγκοι και δεν έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της κοινωνικής πρόνοιας που έχουμε εμείς οι χουβαρντάδες (με τα λεφτά άλλων).

 Κράτος μητέρα!