190115 ΑΝΑΜΑΣΗΜΕΝΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Και πάλι πίσω στον Ιούνιο.

Όταν, συζητώντας για τις Πρέσπες και διερευνώντας πόσο καλή ή κακή ήταν η συμφωνία, προσπαθούσαμε να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά, «άουτ οφ δε μποξ», η οποία έφτασε σήμερα να είναι επίκαιρη. Θυμίζω:

«Η παρούσα κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας (ΔτΒΜ, στο εξής και για συντομία και για να μη… βγάζει μάτι το όνομα) δεν έχει καμιά σχέση με τις προηγούμενες και, κυρίως, με εκείνη του Γκρούεφσκι.

Ας μη ξεχνάμε ότι, πριν καλά καλά αναλάβει την εξουσία, εκδηλώθηκε εναντίον της απόπειρα πραξικοπήματος, το οποίο απεφεύχθη και χάρη στην παρέμβαση δυτικών χωρών. (Ναι, εκείνων που σχεδιάζουν την καταστροφή της δικής μας χώρας!)

Το γεγονός αυτό έκανε τον πρωθυπουργό Ζόραν Ζάεφ να δει πολύ καθαρά πως το μέλλον της κυβέρνησής του ήταν στην αγκαλιά των ευρωατλαντικών οργανισμών, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να βρεθεί λύση με την Ελλάδα.

Από εκεί που δεν το περιμέναμε, δηλαδή, ούτε εμείς ως χώρα, ούτε, πολύ περισσότερο, η παρούσα κυβέρνηση, ανοίχτηκε μια προοπτική επίλυσης των διαφορών μας, με πραγματικά ευνοϊκούς όρους.

Είπαμε όμως πως η συγκυρία ήταν ευνοϊκή και στο εσωτερικό της χώρας. Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη πολλές φωνές που “δεν συζητούν σύνθετη ονομασία, ούτε επιθετικό προσδιορισμό”.

Από την άλλη όμως μια μεγάλη μερίδα του (πολιτικού) κόσμου είχε δει πιο ρεαλιστικά το θέμα και η σύνθετη ονομασία θεωρήθηκε ως κάτι από το οποίο έπρεπε να συμφωνήσουμε για να πάμε παραπέρα.

Το πιο ευνοϊκό σημείο όμως για μια συμφωνία ήταν ότι στην κυβέρνηση, πλάι στον πρωθυπουργό, καθόταν ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος δεν ήταν διατεθειμένος να χάσει αυτή τη θέση.

(Συγγνώμη για τον παρελθοντικό χρόνο, έτσι μου βγήκε μιλώντας˙ όλα ισχύουν απολύτως και στον Ενεστώτα. Και στον Μέλλοντα θα έλεγα, μέχρι τη στιγμή που θα γίνουν εκλογές!)»

Το άλλο πουλάκι:

Βλέπετε πόσο… σημερινοί ήμασταν;

Εκτιμούσαμε όμως τότε ότι εκείνος που κυρίως ωφελούνταν από τη συμφωνία των Πρεσπών ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, αν θα κατάφερνε να την ολοκληρώσει, όπως φαίνεται ότι πάει να γίνει. Τι λέγαμε τότε;

«Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, του δόθηκε η ευκαιρία να μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που έδωσε λύση σε ένα χρόνιο πρόβλημα και έγινε το αγαπημένο παιδί όλων όσοι επιθυμούσαν ένα τέλος στη διένεξη των δύο χωρών.

Εννοώ από ξένους ηγέτες και παράγοντες. Οι οποίοι δεν μπορούσαν βεβαίως να αδιαφορήσουν πλήρως για την ευαισθησία της Ελλάδας στο συγκεκριμένο θέμα, δεν κατανοούσαν όμως και την τόση εμμονή μας με το όνομα.

Επιπλέον όμως, και δυστυχώς, ο Αλέξης θεώρησε πως είχε στα χέρια του και μια μοναδική ευκαιρία να… ξεμπροστιάσει τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος βρέθηκε σε ένα πραγματικό δίλημμα.

Να φανεί συνεπής με τις θέσεις του (και την ιστορία του ονόματός του) αποδεχόμενος, έστω σε γενικές γραμμές, τη συμφωνία, ή να ταχθεί στο πλευρό ενός μεγάλου μέρους ψηφοφόρων που βγήκε… στα συλλαλητήρια» […]

Εδώ ας σταθούμε λίγο. Για να πούμε αυτό που αναρωτηθήκαμε χθες και σήμερα στη αρχή της κουβέντας μας. Με ποιον τρόπο αυτή, η όποια συμφωνία, θα μπορούσε να ήταν καλύτερη; Βλέπετε, δεν αποφεύγουμε τίποτε.

Καλύτερη, λοιπόν, θα μπορούσε να ήταν μια συμφωνία η οποία δεν θα γινόταν με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό της χώρας και τις πολιτικές εξελίξεις που πιθανότατα θα προκύψουν.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, μια συμφωνία που δεν θα επαναλάμβανε τα λάθη που έγιναν με τα μνημόνια. Στην οποία, δηλαδή, θα πηγαίναμε εθνικά ομόψυχοι, ρεαλιστές και υπεύθυνοι απέναντι στις πράξεις μας.

Βλέποντας τι έφταιξε. Πώς φτάσαμε εδώ και τι εμπόδια έστησε η κάθε (πολιτική) πλευρά με τη στάση της, ώστε να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος. Εξηγώντας από κοινού στους πολίτες ποιο είναι εφεξής το συμφέρον της χώρας.

Με σοβαρή και υπεύθυνη ενημέρωση όλων των πολιτικών δυνάμεων, τουλάχιστον εκείνων που στάθηκαν χωρίς ακρότητες στο θέμα. Με την προσπάθεια επίτευξης εθνικής συνεννόησης και κοινής στάσης στη διαπραγμάτευση.

Χωρίς διχαστικές απόψεις, χωρίς μικροπολιτικές οπτικές, χωρίς αλληλοκατηγορίες για εθνική μειοδοσία και προδοσίες. Μακριά από λαϊκισμούς, με αποφασιστική απομόνωση όσων προσπάθησαν να χτίσουν καριέρες ποντάροντας στον πατριωτισμό των πολιτών.

Μιαν συμφωνία που θα ερχόταν κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις, όποια συμφωνία, τολμώ να πω, θα ήταν πολύ καλύτερη από τη συμφωνία που έχουμε σήμερα. Κι ας έχει αυτή αρκετά θετικά στοιχεία.

Θα ήταν καλύτερη, διότι δεν θα μας άφηνε για άλλη μια φορά διχασμένους, δεν θα υποδαύλιζε πάθη και μίση του παρελθόντος, δεν θα έδινε χώρο και βήμα σε ακραίους που… “χαίρονται στην αντάρα”.

Θα το πω κι ας ακουστεί υπερβολικό: Είναι προτιμότερο για μια ομάδα να χάσει έναν αγώνα, παραμένοντας όμως ένα ενιαίο, δεμένο σύνολο, παρά να νικήσει πρόσκαιρα, χάνοντας τη συνοχή και την ομοψυχία, στοιχεία απαραίτητα για επόμενες “μάχες”.

Πόσω μάλλον όταν δεν μιλάμε για ομάδες, αλλά για χώρες και συμφωνίες, όπου κανείς δεν μπορεί να χάσει ολοσχερώς, αν δεν το επιδιώξει ο ίδιος».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά λέγαμε τότε.

Και τα ξαναλέμε και σήμερα, που η αντιπαράθεση για τη συμφωνία γίνεται με όρους τρέχουσας (εσωτερικής) πολιτικής κατάστασης και υπό τη λογική αν αυτή η συμφωνία βοηθά την κυβέρνηση ή όχι.

Θα θυμίσω μόνο το εξής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο κακό προξένησε στη χώρα η βιασύνη του Αλέξη Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός μερικούς μήνες νωρίτερα.

 Εν ου παικτοίς!