190108 ΣΠΑΤΑΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ρε, λέτε να είχε δίκιο;

Για τον πρωθυπουργό μας λέω. Ο οποίος, βέβαια, σπανίως έχει δίκιο, κι αυτό, όταν συμβαίνει, το βλέπουμε να έρχεται κατόπιν εορτής, όταν τελειώνουν οι αυταπάτες, οι εξυπνακισμοί και τα ψευτονταηλίκια.

Δεν θέλω να αναφερθώ σε χαρακτηριστικά παραδείγματα, είναι γνωστά αυτά, αρκεί να δει κανείς και να σκεφτεί την επίσκεψη της κυρίας Μέρκελ, αυτές τις μέρες, στη χώρα μας. Ας μη ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας.

Θεωρώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο στην περίφημη εκείνη συζήτησή του με γυναίκα από τα «καμένα», κατά τη «μυστική» και μυστικοπαθή επίσκεψή του στο Μάτι, ανήμερα της απεργίας στα ΜΜΕ.

Τότε που της είπε «και να έπαιρνες δύο χιλιάδες ευρώ, δεν θα γινόταν τίποτα, θα τα σκόρπαγες αυτά τα χρήματα, θα τα χάλαγες». Έρχεται, λοιπόν, να αποδειχθεί, για άλλη μια φορά, πως ο πρωθυπουργός είχε δίκιο.

Προσέξτε, γιατί διαβλέπω έναν κίνδυνο να μπερδευτούμε, γι’ αυτό ας το ξαναπιάσουμε από την αρχή. Δεν αποδεικνύεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο για άλλη μια φορά. Όχι! Αυτό το ξεκαθαρίσαμε από την αρχή.

Αποδεικνύεται και πάλι, όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν, ότι έχει δίκιο… στη συγκεκριμένη εκτίμησή του: Τα λεφτά τρώγονται, ξοδεύονται, αν θέλετε σπαταλιούνται, χωρίς να καταλάβεις ότι πέρασαν από τα χέρια σου.

Παρεμπιπτόντως: Όσο κι αν του δίνω δίκιο για τη συγκεκριμένη ρήση του, θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ένας πρωθυπουργός να απευθύνεται σε πολίτη της χώρας του, οποιονδήποτε πολίτη, στον Ενικό.

Μπορεί να ακούσετε διάφορα, ότι η χρήση του Πληθυντικού είναι μια ξενόφερτη συνήθεια και δεν συνηθίζονταν στη δική μας γλώσσα, όμως, καλώς η κακώς, έχει συνδεθεί με την ευγένεια και τον σεβασμό προς το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεσαι.

Μεταφέρω από το πολύ ενδιαφέρον «συνΙστολόγιο – αναΜόρφωση»: «Ο πληθυντικός ευγενείας, ακόμη κι αν μας επιβλήθηκε από τους φραγκολεβαντίνους του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, διατηρήθηκε και επιβάλλεται σήμερα όχι για λόγους ιστορικούς αλλά για λόγους επικοινωνιακούς (δηλαδή δεν μπορεί να καταργηθεί ούτε γι’ αστείο!).

Αποτελεί μάλιστα ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο της γλωσσικής μας επικοινωνίας. Μπορούμε να παραιτηθούμε από αυτό κάποτε και ανάλογα με την περίσταση, σε ορισμένες περιπτώσεις η χρήση του ενδέχεται και να είναι εντελώς ακατάλληλη/γελοία, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένει η μόνη μας αρχική επιλογή.

Ο γλωσσικώς ορθόδοξος και δήθεν «ελληνικότερος» ενικός δεν μπορεί να βρει έδαφος πραγμάτωσης στην νεοελληνική επικοινωνιακή πραγματικότητα: Γιατί δεν είναι ούτε «νεο-ελληνικώς έγκυρος» ούτε και επικοινωνιακώς εύστοχος. Και κυρίως, γιατί δεν είναι… ευγενής!»

Το άλλο πουλάκι:

Το καταλάβατε;

Μπορούμε τώρα να επανέλθουμε. Πώς πάτε από χρήμα αυτές τις μέρες; Για να μην το κάνουμε πολύ προσωπικό, ελάτε να ρωτήσουμε την αγορά. Αυτή ξέρει πολύ καλά τι λεφτά υπάρχουν στις τσέπες μας.

Για παράδειγμα, το κατάλαβε πρώτη και καλύτερη, όταν, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, έπεσαν μαζεμένα, και αρκετά πριν την ώρα τους, συντάξεις και μισθοί και επιδόματα και βοηθήματα και διάφορα αναδρομικά!

Καλά και άγια όλα αυτά, όμως έπρεπε να συνοδεύονται με μια πολύ έντονη προειδοποίηση: «ΠΡΟΣΟΧΗ! Τώρα θα ξαναπιάσετε λεφτά στα χέρια σας, όσοι πιάσετε, στο τέλος Ιανουαρίου!» Όχι ότι θα άλλαζε δηλαδή τίποτε…

Διότι, πάνω κάτω, το ίδιο σενάριο διαδραματίζεται, χρόνια τώρα, με μισθωτούς και συνταξιούχους και κανείς δεν φαίνεται να διδάσκεται κάτι από αυτό. Εξ ου και η «δικαίωση» του πρωθυπουργού και της εκτίμησής του περί σπατάλης.

Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, εμείς οι παλιοί μισθωτοί και συνταξιούχοι –αλλά όχι μόνον αυτοί- είμαστε και κάπως κακομαθημένοι, από την εποχή (αλήθεια, πόσο μακρινή μας φαίνεται!) που γέμιζαν οι τσέπες μας με τα «δώρα».

Οι περισσότεροι μάλιστα είχαμε βάλει τέτοιες μέρες και την εξόφληση άλλων λογαριασμών, κάτι ασφάλειες αυτοκινήτου, κάτι κάρτες, κάτι δανεικά και τώρα που περιοριζόμαστε απλώς στον μισθό μας, τα Χριστούγεννα περνούν δύσκολα.

Διότι, κακά τα ψέματα, χρονιάρες μέρες, όλο και κάτι παραπάνω θα προκύψει. Λίγο τα δώρα, λίγο τα κάλαντα των παιδιών, λίγο το εορταστικό τραπέζι, καμία επίσκεψη, καμιά έξοδος, καμιά βόλτα…

Έτσι, με τη λογική «ας πάει και το παλιάμπελο», φτάνουμε τις πρώτες μέρες του νέου έτους «ταπί και ψύχραιμοι». Ειδικά ψύχραιμοι, όταν ο καιρός είναι όπως των τελευταίων ημερών και η ανάγκη για θέρμανση αυξάνεται…

Θεωρώ πως οικονομικά, για μισθωτούς και συνταξιούχους, ο Ιανουάριος είναι ο πιο δύσκολος και πιο… μακρύς μήνας του έτους. Κι αυτό γιατί… και δύο και τρία χιλιάρικα να μας έδιναν θα τα ξοδεύαμε, θα τα σπαταλάγαμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ενώ αν δεν τα είχαμε…

Εννοώ αν μας έδιναν μισθούς και συντάξεις κανονικά, στο τέλος του Δεκεμβρίου, και τα διάφορα επιδόματα αν δίνονταν μετά τις γιορτές, μέσα στις παγωνιές του Γενάρη, αυτός θα ήταν πολύ πιο εύκολος.

Το κακό είναι ότι τώρα ξεκινούν και οι εκπτώσεις, η αγορά περιμένει να «αναθερμανθεί», δηλαδή να μας πάρει και τα ρέστα, τα οποία όμως δεν υπάρχουν. Θα βλέπουμε τις χαμηλές τιμές και τις προσφορές και θα μένουμε με την όρεξη.

Μέχρι να αποκτήσουμε κι εμείς τη σοφία που είχαν οι γονείς μας, άνθρωποι που μεγάλωσαν σε πραγματικά δύσκολα χρόνια, και ήξεραν να διαχειρίζονται συνετά τα χρήματά τους.

Μέχρι τότε, θα δικαιώνεται ο Αλέξης Τσίπρας.

Είπαμε˙ στη συγκεκριμένη εκτίμησή του.

 Παγωνιά!