190118 ΚΑΛΟΜΑΘΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μήπως.. να τους συμπονέσουμε;

Θα σας πω μια ιστορία από το Γεροντικό, όπως τη θυμάμαι πρόχειρα. Εξάλλου θα καταλάβετε εσείς πού ακριβώς βρίσκεται το νόημά της. Μια φορά, λοιπόν, ένας νεαρός μοναχός παραπονέθηκε στον γέροντά του.

Του είπε ότι θεωρεί πολύ άδικο το γεγονός πως, όταν συγκεντρώνονται στο καλύβι του για να τους μιλήσει, όλοι κάθονται κατάχαμα ή σε καμιά πέτρα, εκτός από έναν, ο οποίος πάντοτε κάθεται σε μαξιλάρι που του δίνει ο γέροντας.

«Απ’ ότι γνωρίζω, ούτε άρρωστος είναι, ούτε κανένα άλλο πρόβλημα έχει που να δικαιολογεί αυτή τη διάκριση. Γιατί, λοιπόν, αυτή η αδικία;» παραπονέθηκε στον γέροντά του. Εκείνος πάλι, αντί να απαντήσει, τον ρώτησε ποια ήταν η δουλειά του πριν γίνει καλόγερος.

«Ήμουν τσομπάνης», απάντησε ο νεαρός.

«Το ίδιο και οι υπόλοιποι, του είπε ο γέροντας. Εκείνος όμως, πριν έρθει εδώ να γίνει μοναχός, ήταν πρίγκιπας στη Βλαχία».

Εσείς, έτσι κι αλλιώς, σε πέτρες καθόσασταν. Εκείνος καθόταν σε θρόνους και κοιμόταν σε πουπουλένια στρώματα. Όπως βλέπεις, λοιπόν, αν κάποιος αδικείται από τον τρόπο με τον οποίο κάθεστε στο καλύβι μου, δεν είστε εσείς, αλλά εκείνος».

Σκεφτόμουν αυτή την ιστορία, καθώς, όλες αυτές τις μέρες, παρακολουθώ την αγωνιώδη προσπάθεια κάποιων βουλευτών να μην χάσουν τα προνόμιά τους. Ειδικά εκείνων που έχουν και υπουργικό αξίωμα.

Και σας το έχω πει κι άλλη φορά. Ξέρετε τι είναι να έχεις μάθει, όταν περνάς για να πας στην εκκλησία, να παιανίζει η μπάντα; Αστειεύομαι. Ξέρετε όμως τι είναι να συνηθίσεις στα προνόμια που έχει η θέση ενός βουλευτή ή υπουργού;

Δεν αναφέρομαι καθόλου στο οικονομικό. Σκέψου μόνον ότι… κυκλοφορείς χωρίς να χρειάζεται να ψάχνεις θέση να παρκάρεις. Δεν μπαίνεις ποτέ σε αστικό ή μετρό, ούτε χρειάζεται να ψάχνεις για ταξί.

Ότι δεν περιμένεις ποτέ στην ουρά. Ότι όποια πόρτα να χτυπήσεις είναι ανοιχτή. Ότι μπορείς να ταξιδέψεις με αεροπλάνο, αλλά και να εξεταστείς σε κάποιο νοσοκομείο αμέσως μόλις το επιθυμήσεις.

Σκέψου ότι έχεις το… ακαταδίωκτο. Ότι μπορείς να λες και να κάνεις ό,τι θέλεις, να ψεύδεσαι, να απειλείς, να συκοφαντείς, να παραβιάζεις νόμους και διατάξεις, χωρίς (πρακτικά) να δίνεις λόγο στη δικαιοσύνη.

Σκέψου, τέλος, ότι έρχονται αξιοσέβαστοι άνθρωποι, με ικανότητες και προσόντα που εσύ ούτε στον ύπνο σου είδες και σου ζητούν προσωπικές χάρες. Ότι συναναστρέφεσαι με ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, κι ας είσαι ντενεκές.

Το άλλο πουλάκι:

Καλομαθημένος!

Θα σας πω μια θρακιώτικη παροιμία που έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου και θα δείτε πόση σοφία κρύβει μέσα της: «Τον καλομαθημένο γουλιάρη μην τον λες». Γουλιάρη, δηλαδή «νηστικό», με την έννοια του λαίμαργου.

Δεν είναι λαίμαργος, δεν μένει το μάτι του στα αγαθά που έχουν οι άλλοι, δεν αποζητά ιδιαίτερη μεταχείριση, επειδή θεωρεί τον εαυτό του ξεχωριστό, απλώς είναι καλομαθημένος. Έχει αυτό το… ελαφρυντικό.

Υπό αυτή την έννοια, ρωτάω μήπως πρέπει να δείξουμε κι εμείς κατανόηση σε όλους εκείνους που αναγκάζονται να κάνουν πράγματα αδιανόητα για τον απλό πολίτη, μόνο και μόνο για να μην χάσουν τη βουλευτική… καλοπέραση.

Δεν είναι κακοί άνθρωποι, δεν είναι άνθρωποι χωρίς αρχές και αξίες, δεν είναι τίποτε άπληστοι που δεν μπορούν να αρκεστούν σε όσα αρκούμαστε όλοι εμείς, απλώς είναι… καλομαθημένοι.

Καλά, θα μου πείτε, αυτό είναι δικαιολογία; Μην το βλέπετε έτσι· δείτε το όπως το γεροντικό και η σοφή θρακιώτικη παροιμία. Δείτε το υπό το πρίσμα της διακρίσεως, της σοφής αυτής αρετής που ανέδειξε η παράδοσή μας.

«Έκαστος κατά το μέτρον αυτού κρίνεται», που θα έλεγε και ο Κώστας Ζουράρις. Επομένως δεν έχει νόημα να απαιτούμε να συμπεριφερθούν οι άνθρωποι αυτοί όπως ο καθένας από εμάς, κι αν το κάνουμε τους αδικούμε.

Ας τους δούμε, λοιπόν, με συμπόνια. Ας δείξουμε ότι διαθέτουμε λίγη ενσυναίσθηση, αυτή τη μοντέρνα αρετή που επιτάσσει να μπαίνεις πάντοτε εσύ στη θέση του άλλου και ποτέ εκείνος στη δική σου.

Κι ας παραδεχτούμε στο τέλος, όπως άλλωστε ήταν και η θέση του ΚΚΕ στη Βουλή, ότι αυτά είναι φαινόμενα του αστικού συστήματος και θα τα συναντάμε σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο που αυτό κυριαρχεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το ρίχνουμε στο καλαμπούρι.

Τι να κάνουμε; Αν το πάρουμε στα σοβαρά, θα πρέπει να μιλήσουμε με όρους που δεν θέλουμε, με λόγια για τα οποία ύστερα θα ντραπούμε, για τους πολιτικούς εκείνους που διήνυσαν το πολιτικό φάσμα (σχεδόν) από άκρη σε άκρη.

Που με μεγάλη ευκολία πέρασαν από το ένα κόμμα στο άλλο, βρίσκοντας σε κάθε περίπτωση μια ευφυή -έτσι νόμιζαν- δικαιολογία, προκειμένου να κρύψουν ακόμη και από τον εαυτό τους πως θα έκαναν το παν για μια θέση.

Θα πρέπει ακόμη να μιλήσουμε και για το πολιτικό άγος των κομμάτων που τους υποδέχτηκαν κάθε φορά «δόξη και τιμή», για να φτάσουμε σήμερα στο αποκορύφωμα, να καθορίζουν την πολιτική ζωή του τόπου αυτοί οι τύποι.

Και να έχουμε μια κυβέρνηση που επιχαίρει για τη νίκη της και θεωρεί μέγα κατόρθωμα την λήψη ψήφου εμπιστοσύνης -εμπιστοσύνης που βασίζεται στην ψήφο βουλευτών που σήμερα την «πουλάν» εδώ και αύριο εκεί. 

Δεν θέλουμε όμως να λέμε τέτοια πράγματα, γι’ αυτό το ρίχνουμε στο καλαμπούρι.

Είναι κι αυτό μια άμυνα!

 Γουλιάρηδες

!