190114 ΑΝΑΜΑΣΗΜΕΝΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Καλά είναι να θυμόμαστε.

Και τώρα που ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, μπορούμε να ξαναδούμε κάποια πράγματα με πιο υπεύθυνο τρόπο απ’ ό,τι το κάναμε τον περασμένο Ιούνιο, όταν είχαμε μεν τις Πρέσπες, όμως η τελική συμφωνία έμοιαζε πολύ μακρινή.

Τότε όλοι μας, μαζί με τον Καμμένο, λέγαμε «κάτσε να περάσει πρώτα από τη βουλή των Σκοπίων, κάτσε να έρθει και στη δικιά μας για επικύρωση και… βλέπουμε». Εδώ ακριβώς είμαστε τώρα.

Και τι βλέπουμε; Εμείς θα σας ξαναθυμίσουμε όσα λέγανε και τότε, με μερικές, εννοείται, προσθήκες, ώστε να γίνουν πιο επίκαιρα. Θα διαπιστώσετε όμως ότι η ουσία του προβληματισμού μας δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου:

«Πρόκειται για μια καλή συμφωνία;

Το ερώτημα, όπως είδαμε σε πολλές περιπτώσεις τώρα τελευταία, είναι αδύνατον να απαντηθεί, αν δεν ορίσουμε το πλαίσιο, θέτοντας κάποια διευκρινιστικά ερωτήματα.

Καλή, για ποιους; Για εκείνους που… απαιτούν “ούτε σύνθετη ονομασία, ούτε παράγωγα”, προφανώς πρόκειται για μια κακή συμφωνία. Προφανέστατα όμως, συμφωνία στα… μέτρα τους δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Επομένως, οι συμπατριώτες μας αυτοί, εμμένοντας στην ακραία διεκδίκησή τους, ουσιαστικά αποδέχονται το ισχύον καθεστώς, το οποίο -με τα δικά τους μέτρα να το δει κανείς, της ονομασίας και μόνο- είναι πολύ χειρότερο από τη συμφωνία.

Ένα πρόβλημα είναι ότι όλοι όσοι ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία δεν αποτελούν ομοιογενή ομάδα˙ ούτε διεκδικούν το δίκιο τους (μας) εκκινώντας από την ίδια αφετηρία, ούτε, φυσικά, ανήκουν, πολιτικά, στον ίδιο χώρο.

Δεν υπάρχει επομένως μεγαλύτερο σφάλμα από το να τους “τσουβαλιάζεις”, αποδίδοντάς τους ενιαίους και –το χειρότερο- ακραίους χαρακτηρισμούς, όπως εθνικιστές, υπερπατριώτες, πατριδοκάπηλοι κ.τ.τ.

Εκείνο που πρέπει να κάνεις είναι να απευθυνθείς σε όσους μπορούν να καταλάβουν -και δεν είναι λίγοι- και να τους πείσεις πως, στις διεθνείς σχέσεις, δεν αποφασίζεις μόνος σου, ούτε μπορείς να επιβάλλεις το δίκιο σου πάντα.

Βλέποντας τους συσχετισμούς δυνάμεων, χτίζοντας τις κατάλληλες συμμαχίες, εκμεταλλευόμενος το “μομέντουμ”, προσπαθείς να πάρεις ό,τι περισσότερο μπορείς, ή, εναλλακτικά, να κάτσεις απομονωμένος και να παρακολουθείς τις εξελίξεις.

Αν παραμένεις προσκολλημένος σε θέσεις και “αρχές” αδιαπραγμάτευτες, τότε η Ιστορία, ναι, αυτή που επικαλούνται όλοι όσοι δεν συζητούν για… “το όνομά μας”, θα σε αφήσει πίσω, όπως έκανε σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις.

[…] Από την άλλη, άκουγα πάλι προχθές στον ναό να ψάλλουν “Ανθίμου του Παναγιωτάτου και θεοπροβλήτου μητροπολίτου της αγιοτάτης μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, Υπερτίμου και Εξάρχου πάσης… Θετταλίας”!

Όχι… Μακεδονίας!

Γι’ αυτό λέμε ότι “εδώ είναι Βαλκάνια” και το κουβάρι της Ιστορίας είναι πολύ μπερδεμένο».

Το άλλο πουλάκι:

Συζητούσαμε όμως και για την άλλη πλευρά:

Για όσους κανονικά, δεν θα έπρεπε να έχουν σοβαρές αντιρρήσεις με όσα «πέτυχε» η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης. Για όσους θα έπρεπε να τη θεωρούν μια καλή συμφωνία;

Και ρωτούσαμε τότε αν όλοι αυτοί έχουν λόγους, πέρα από τους αντιπολιτευτικούς, να διαμαρτύρονται; Τι βλέπουμε να γίνεται σήμερα; Να επικρατούν κάποια ερωτήματα που δεν αφορούν στην ουσία της συμφωνίας.

Να σας τα θυμίσω: Μπορεί μια κακή και επιζήμια για τον τόπο κυβέρνηση να πετύχει μια καλή και συμφέρουσα για τη χώρα διεθνή συμφωνία; Μήπως εκείνο που προέχει την παρούσα στιγμή είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση;

Από την άλλη, θα έχουμε τη δυνατότητα αργότερα να πετύχουμε μια αντίστοιχη συμφωνία, ή η ευκαιρία θα χαθεί για πάντα; Ξαναλέω ότι τα ερωτήματα αυτά έχουν νόημα για όσους θεωρούν τη συμφωνία… ικανοποιητική.

Τελικά όμως, είναι τέτοια;

Το ρωτούσαμε και τότε, τον Ιούνιο, και η απάντηση που δώσαμε ήταν λίγο «άουτ οφ δε μποξ», που λένε και στο χωριό μου. Θέλετε να την ξαναθυμηθούμε;

«Δεν ξέρω! Διαβάζω, ακούω και προσπαθώ να ενημερωθώ. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι από τους αναλυτές που εγώ παρακολουθώ και εμπιστεύομαι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια συμφωνία για την οποία… δεν πρέπει να πανηγυρίζουμε.

Έχει πολλά τρωτά σημεία, κυρίως εκείνα με την ονομασία της γλώσσας της χώρας και της εθνικότητας (με την έννοια της ιθαγένειας) των πολιτών της. Εδώ, οι άνθρωποι που ξέρουν πέντε πράγματα παραπάνω, λένε ότι “χάσαμε”.

Έτσι είναι όμως οι συμφωνίες. Κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Το δύσκολο είναι να εκτιμήσεις την εξέλιξη που θα έχουν αυτά τα κέρδη και οι ζημίες στη διάρκεια του χρόνου. Να προβλέψεις και να προβλέψεις σωστά.

Όσοι βλέπουν ως αρνητικά αυτά τα σημεία της γλώσσας και της ιθαγένειας, θεωρούν ότι κρύβουν αλυτρωτικά ζητήματα που θα τα βρούμε μπροστά μας στο μέλλον. Λένε μάλιστα ότι είναι πιο σοβαρά και από ορισμένες “διορθώσεις” του Συντάγματος.

Από την άλλη, οι πιο αισιόδοξοι στέκονται σε δύο ζητήματα. Το πρώτο έχει να κάνει με τον αλυτρωτισμό που τον θεωρούν ξεπερασμένο κίνδυνο, αφού οι όποιοι σλαβόφωνοι κάτοικοι της χώρας μας αισθάνονται Έλληνες και καθόλου “Μακεδόνες”.

Το δεύτερο έχει να κάνει με την ευρωπαϊκή προοπτική και τη συνύπαρξη των δύο χωρών μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, όπου τέτοιου είδους ζητήματα ή θα ελαχιστοποιηθούν ή θα εξαλειφθούν τελείως.

Βλέπετε, λοιπόν, ότι η ανάγνωση της συμφωνίας γίνεται με βάση το μέλλον, το οποίο μπορεί να είναι άγνωστο, τίποτε όμως δεν εμποδίζει μια σώφρονα χώρα να εργάζεται ώστε να το προετοιμάσει σύμφωνα με τα συμφέροντά της».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά λέγαμε τότε.

Χωρίς να κλείσουμε με το θέμα, όπως ακριβώς θα κάνουμε και τώρα. Η συνέχεια, με αναφορές και πάλι στα προηγούμενα αύριο.

 Ήρθε το αβγό…