190124 ΑΛΛΑΞΟΤΕΤΟΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ίσως…

Μ’ αυτή τη λέξη κλειδί «τελειώνει» το πολύ γνωστό τραγουδάκι (το υποκοριστικό δεν φανερώνει μειωμένη αξία –κάθε άλλο) του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Πού βαδίζουμε κύριοι», το οποίο αναφέρεται στην ερωτική ζωή των νέων.

Θυμίζω ένα μικρό απόσπασμα:

Χώρισε ο Θωμάς με την Βαρβάρα

και ο Νίκος ο ψηλός με τη Φανή.
Τα 'φτιαξε ο Κωστάκης με τη Μάρα
και γνώρισε ο Δημήτρης τη Βιβή.

Και τα ‘φτιαξε η Έμυ με το φίλο του Αρτέμη
και τον πήρε από τη Μάνια που κολλούσε στον Τοτό
που φλερτάριζε τη Βάσω που τα είχε με τον Τάσο
πριν τον κάνει με την Ράνια τσακωτό.

Δεν σας θυμίζει τίποτε; Για προσπαθήστε να κάνετε μια αναγωγή στην πολιτική ζωή του τόπου και θα δείτε ότι το «πού βαδίζουμε, κύριοι» εκφράζει ακριβώς το σκηνικό που παρακολουθούμε, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες.

Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα. Αλλαξο… τέτοιες. Έχει χαθεί η μπάλα και δεν ξέρουμε πλέον ποιος είναι με ποιον, ποιος και γιατί ψηφίζει και ποιος όχι, ποιος (δεν) έχει μετακινηθεί από τις αρχικές του θέσεις…

Υπάρχει και αυτό το καταραμένο διαδίκτυο να μας θυμίζει, σε καθημερινή βάση, τι έλεγε ο καθένας από αυτούς, πριν από λίγους μόνο μήνες, και αναρωτιέσαι αν έχει μείνει καθόλου… τσίπα σ’ αυτόν τον τόπο.

Ας επανέλθουμε όμως στο «ίσως» με το οποίο ξεκινήσαμε την κουβέντα μας. Θα παραφράσουμε λίγο τον τελευταίο στίχο του Λουκιανού, με την άδειά του, και θα κλείσουμε τη δική μας αναφορά λέγοντας «που ίσως να… τους ψήφισα κι εγώ».

Παιδιά, πείτε το, δεν είναι ντροπή. Εμείς τους ψηφίσαμε. Με τη δική μας εντολή βρίσκονται αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες στη Βουλή και την κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν έχει νόημα να σφυρίζουμε τώρα αδιάφορα.

Διότι βλέπω στις παρέες, αληθινές ή διαδικτυακές, όταν ανοίγει μια τέτοια συζήτηση, να διαμορφώνονται δυο τάσεις. Άλλοι μεν να κάνουν ότι δεν έχουν ιδέα για τον φόνο και άλλοι να θεωρούν υποχρέωσή τους να στηρίξουν τις επιλογές τους.

Το άλλο πουλάκι:

Την πατήσαμε!

Είναι πολύ απλό και όσο γρηγορότερα το παραδεχτούμε, τόσο το καλύτερο. Πιστέψαμε στο «νέο». Θελήσαμε να τιμωρήσουμε το «παλιό». Φάγαμε το παραμύθι πως στα μικρά κόμματα κατοικοεδρεύουν (αποκλειστικά) αγνοί άνθρωποι.

Είναι βλέπετε και αυτές οι ελληνικές ταινίες τού παλιού καλού κινηματογράφου, που δεν σταματούν να προβάλλονται καθημερινά από την τηλεόραση. Όπου ο φτωχός είναι πάντα καλός, ενώ ο πλούσιος…

Αφήστε που ο νέος είναι πάντοτε ωραίος, ενώ ο μεγάλος, τι μεγάλος, για σαραντάρηδες μιλούσαν, είναι πάντοτε αποκρουστικός. Ε, λίγο θέλει ο ψηφοφόρος να κάνει τις αναγωγές του σε αντίστοιχα κόμματα;

Κι έτσι, μια ωραία πρωία, αποφασίσαμε να τιμωρήσουμε τον κακό δικομματισμό, που μας καταδυνάστευε τόσα χρόνια, και να εμπιστευθούμε νέα πρόσωπα, μικρά κόμματα, ανθρώπους που δεν θα ήταν όπως οι «δεινόσαυροι».

Οι οποίοι όμως ξεχνάμε ότι στην πλειονότητά τους ήταν άκακοι, χορτοφάγοι γίγαντες, σε αντίθεση με τις ύαινες που μπορεί να είναι μικρόσωμες, αλλά δεν χαρίζουν. Ή τις κατσαρίδες που θα επιβιώσουν ακόμη κι αν χαθεί το (πολιτικό) σύμπαν.

Το θέμα, λοιπόν, είναι ότι όλους αυτούς εμείς τους δώσαμε αξία, εμείς τους στείλαμε εκεί που βρίσκονται και στο δικό μας χέρι είναι να διορθώσουμε την κατάσταση, όταν (και άμα) έρθει η ώρα.

Δυστυχώς όμως, αυτό που βλέπω από τις πολιτικές κουβέντες είναι πολύ αποκαρδιωτικό. Και δεν μιλώ μόνο για το πολύ απλοϊκό επιχείρημα «τέτοια είναι η κοινωνία, τέτοιοι είναι και οι εκπρόσωποί της».

Μιλώ για τις δύο τάσεις που προαναφέραμε. Άλλοι μεν να σφυρίζουν αδιάφορα, λες και δεν ήταν από τους πρώτους που έφαγαν το παραμύθι, και άλλοι να εμμένουν πεισματικά στις επιλογές τους, όταν ακόμη κι εκείνες έχουν αλλάξει ρότα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο δικομματισμός!

Λες και περνάνε άσχημα (εννοώ… πολιτικά), λες και δεν έχουν δημοκρατία, στις χώρες όπου δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονται επί χρόνια στην εξουσία, ενώ τα μικρότερα είναι πολιτικά ασήμαντα και κοινοβουλευτικά εξαφανισμένα.

Λες και είναι κορόιδα στη Βρετανία, για παράδειγμα, που, όταν ένας βουλευτής διαχωρίσει τη θέση από το κόμμα του, παραδίδει και τη βουλευτική έδρα. Και τότε γίνονται στην περιφέρειά του επαναληπτικές εκλογές, στις οποίες μπορεί να πάρει μέρος και ο ίδιος.

Εμείς εδώ έχουμε μπερδέψει έννοιες όπως κοινοβουλευτική ομάδα, επαναπροσδιορισμός μιας θέσης, κομματική πειθαρχία, ψήφος κατά συνείδηση… (Πού να τη βρεις; Όχι την ψήφο, τη συνείδηση!)

Το κακό είναι ότι ζούμε σε μικρό τόπο, ότι γνωριζόμαστε από την καλή και την ανάποδη, ότι βλεπόμαστε καθημερινά και, παρ’ όλα αυτά, δεν διστάζουμε να λέμε σήμερα το άλφα και αύριο το ωμέγα.

Δεν ντρεπόμαστε να υποστηρίζουμε κάτι και την επόμενη ώρα το αντίθετό του, επειδή αυτό επιτάσσει το πολιτικό μας συμφέρον, η προοπτική επανεκλογής μας, ή η παραμονή μας, για λίγο καιρό ακόμη, σε μια θέση.

Και, ξαναλέω, καλά αυτοί που αγωνίζονται για κάτι τέτοιο. Εμείς; Οι απλοί πολίτες και ψηφοφόροι; Για ποιο λόγο να στοιχιζόμαστε πίσω τους, ή να μην έχουμε το θάρρος και την τιμιότητα να παραδεχτούμε ότι κάναμε μια λάθος εκτίμηση;

Μήπως επειδή ετοιμαζόμαστε να την ξανακάνουμε;

 Πού βαδίζουμε;