190123 ΕΞΗΓΗΣΙΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Να αναζητήσουμε τρόπους…

Κάπως έτσι ολοκληρώναμε τη χθεσινή μας κουβέντα, στην οποία αναφερθήκαμε στις δυο σημαντικότερες «πολιτικές θρησκείες» οι οποίες υπάρχουν στη χώρα μας, εκείνη που χαρακτηρίζεται ως «εθνική» και η άλλη, η «λαϊκή».

Πρέπει να αναζητήσουμε όχι απλώς τρόπους να συνεχίσουν να συνυπάρχουν όπως παλαιότερα, με εντάσεις βέβαια, χωρίς όμως τις σημερινές προσπάθειες αλληλοεξόντωσης, αλλά και τρόπους σύνθεσης.

Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε πρώτα τι έφταιξε και οδηγηθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Πώς έγινε δηλαδή και η μια πλευρά να κατηγορεί την άλλη ως φασιστική και εκείνη την πρώτη για εθνική προδοσία.

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω, απλώς να επιστρέψουμε στην εποχή κατά την οποία ο λαϊκισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος, μεταξύ των πιστών και των δύο πολιτικών θρησκειών, και… άνθησε.

Μιλώ για την εποχή των αγανακτισμένων, τότε που οι πλατείες γέμιζαν από πολίτες που έβλεπαν καθημερινά να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και να χάνουν όχι μόνο κεκτημένα, αλλά τον τρόπο ζωής που είχαν μέχρι τότε.

Δεν θα πω πάλι «εμείς τα λέγαμε εκείνες τις δύσκολες μέρες», διότι ένας πολύ καλός φίλος μού επεσήμανε ότι αυτό το κάνω συχνά και δεν ακούγεται τόσο καλά. Τι συνέβη όμως εκείνη την περίοδο;

Φαίνεται πως ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας δεν είχε τη δυνατότητα, ούτε τη διάθεση, να αναλύσει την πραγματικότητα και να δει την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα.

Από την άλλη, οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες, αλλά και οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου, που είχαν την ευθύνη να καθοδηγήσουν τους πολίτες, δεν το έπραξαν. Προτίμησαν να ανέβουν στο τρένο του λαϊκισμού που περνούσε βιαστικό.

Μάλιστα διαγκωνίστηκαν σκληρά για το ποιος θα καθίσει στη θέση του μηχανοδηγού. Έτσι, αντί να αναζητήσουμε συλλογικά τρόπους εξόδου από την κρίση, αντί να δούμε ψύχραιμα τι έφταιξε, αποδίδοντας και ευθύνες, κλείσαμε τα μάτια.

Βρήκαμε βολικές απαντήσεις, «φταίει η Τρόικα», «φταίει το παλιό σύστημα», οι οποίες όμως είχαν ένα σημαντικό για την εξέλιξη γνώρισμα. Μπορούσαν να συνενώσουν τους πιστούς των δύο πολιτικών θρησκειών απέναντι στον κοινό εχθρό!

Το άλλο πουλάκι:

Ήταν βολικό το αφήγημα!

Από τη μια οι κακοί ξένοι. Οι οποίοι, εκτός από εχθροί, διαχρονικά, του ελληνισμού, ήταν και ιμπεριαλιστές και νεοφιλελεύθεροι. Στο πρόσωπό τους, πατριώτες και αριστεροί έβλεπαν έναν κοινό εχθρό.

Η αντίθεση στην κακιά παγκοσμιοποίηση, η εχθρότητα απέναντι στους Ευρωπαίους που μας ζηλεύουν και επιβουλεύονται τον εθνικό μας πλούτο, έφερε πλάι πλάι τους πιστούς της εθνικής πολιτικής θρησκείας, με εκείνους της λαϊκής.

Από την άλλη υπήρχε «το παλιό» πολιτικό σύστημα, οι «κλέφτες», γενικώς και αορίστως, που υποτίθεται ότι δικαίωναν τους οπαδούς των πιο ακραίων και περιθωριακών κομμάτων τα οποία ποτέ δεν κυβέρνησαν.

Έτσι, ακραία στοιχεία που ανήκαν στους πιστούς της εθνικής πολιτικής θρησκείας, βρέθηκαν, μαζί με επίσης ακραίους πιστούς της λαϊκής πολιτικής θρησκείας να… ψάλλουν εν χορώ «να καεί να καεί…»

Την εποχή εκείνη επίσης έγιναν και «προγραφές» των πολιτικών, αλλά και των πολιτών εκείνων που τολμούσαν να ψελλίσουν δυο κουβέντες λογικής και να μιλήσουν για συλλογική ευθύνη, καταμερισμένη βέβαια ανάλογα με τη δυνατότητα επηρεασμού που είχε ο καθένας.

Να αναδείξουν τη συνολική αποτυχία, πολιτική, οικονομική και πολιτισμική, του μοντέλου ανάπτυξης αλλά και του προτύπου ζωής που επιλέξαμε κατά τη μεταπολίτευση. Και να επιχειρηματολογήσουν για την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων.

Τους πήρε και τους σήκωσε! Το ρεπερτόριο εκτείνονταν από ύβρεις και κατάρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέχρι προσωπικές φραστικές επιθέσεις και ξυλοδαρμούς. Κάποιοι, κυριολεκτικά, «δεν τολμούσαν να βγουν από τα σπίτια τους».

Επειδή όμως η Ιστορία έχει και χιούμορ, και εκδικείται (ενίοτε το κάνει με χιούμορ) έφερε στην εξουσία εκπροσώπους της μιας από τις δύο πολιτικές θρησκείες, της λαϊκής. Και άρχισαν τα πανηγύρια!

Διότι η εξουσία οδήγησε  στη σύγκρουση (μετωπική) με την πραγματικότητα και εκείνη στη διάσπαση ενός τμήματος των πιστών που αμέσως θεωρήθηκαν αιρετικοί. Τα έχουν αυτά όλες οι δογματικές θρησκείες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διασπάστηκε όμως και το μέτωπο!

Διότι η άνοδος στην εξουσία (μέρους) της λαϊκής πολιτικής θρησκείας έστρεψε εναντίον τους και τους πιστούς της εθνικής πολιτικής θρησκείας. Ιδιαίτερα όταν προέκυψε εθνικό θέμα, καθώς οι πρώτοι προσπάθησαν να «λύσουν» το μακεδονικό.

Και τώρα; Τώρα οι νέες προγραφές αφορούν τους ίδιους. Οι οποίοι, αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν, βλέπουν μπροστά τους φωτογραφίες του Καρανίκα να κολλά αφίσες που γράφουν «προσοχή τοκογλύφος».

Βλέπουν βίντεο των ένδοξων ημερών στις πλατείες, όταν κατοπινά στελέχη της κυβέρνησης «προειδοποιούσαν» εκείνους που έπρεπε τότε να καταλήξουν σε συμφωνία για να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία.

Τώρα, λοιπόν, το βάρος πέφτει για άλλη μια φορά στους ώμους των πιο ψύχραιμων, να πείσουν τους μεν ότι οι δε δεν είναι εθνικοί μειοδότες, ότι δεν θέλουν να ξεπουλήσουν τη Μακεδονία και την Ιστορία της.

Και τους άλλους να τους πείσουν ότι δεν είναι φασίστες εκείνοι που θεωρούν ότι «το όνομα είναι η ψυχή» (τους), ή ότι η συμφωνία των Πρεσπών μπορεί να βλάψει τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αυτοί, οι πλέον ψύχραιμοι, έχουν και πάλι την ευθύνη να δείξουν πως ο δρόμος του ρεαλισμού, ο δρόμος των χαμηλών τόνων, ο δρόμος της συζήτησης και της αναζήτησης συναινετικών λύσεων, ο δρόμος, τελικά, της δημοκρατίας είναι ο μόνος που οδηγεί εμπρός.

 Σήμερα, (πρόσφατη) Ιστορία!