190111 ΤΕΛΕΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τέλεια!

Έτσι είναι η Λίνα. Αυτό τουλάχιστον πιστεύει για τον εαυτό της. Πολύ πιθανόν το ίδιο να πιστεύουν για τη Λίνα και οι γονείς της ή οι φίλοι της. Μπορεί και κάποιος άλλος που δεν τον γνωρίζουμε.

Το κακό είναι ότι η Λίνα δεν αρκέστηκε σ’ αυτούς˙ ήθελε να το μάθουν όλοι, όσο το δυνατόν περισσότεροι. Γι’ αυτό έσπευσε να το… κοινοποιήσει, όχι όμως με την έννοια που δίνουμε στην ενέργεια αυτή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Διότι θα μπορούσε να το κάνει κι έτσι. Να ανοίξει το φέισμπουκ ή το ίνσταγκραμ και να γράψει «είμαι τέλεια». Για να μη φανεί μάλιστα εγωπαθής, θα μπορούσε να το… προκαλέσει με πλάγιο τρόπο.

Αν αναρτούσε μια σέλφι, είναι βέβαιο πως κάποιοι θα σχολίαζαν «τέλεια». Έτσι συμβαίνει με όλες τις φωτογραφίες που ανεβάζουν δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια και όχι μόνον. Πάντα θεωρούνται τέλεια.

Η Λίνα όμως θέλησε να κονιοποιήσει την… τελειότητά της στους επισκέπτες ενός από πιο γνωστά μνημεία, της Παλαιάς Γέφυρας, Πόντε Βέκιο, που βρίσκεται στη Φλωρεντία, πάνω στον ποταμό Άρνο.

Πήρε, λοιπόν, έναν μαρκαδόρο και έγραψε «η Λίνα είναι τέλεια», ώστε να μπορούν να το βλέπουν οι χιλιάδες επισκέπτες του Πόντε Βέκιο και να το θαυμάζουν, μαζί με το μνημείο και την ιστορία του.

Φαίνεται όμως πως οι Ιταλοί, σε κάποια τουλάχιστον πράγματα, δεν είναι «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» με εμάς τους Έλληνες. Διαφέρουν και μάλιστα διαφέρουν προς το καλύτερο. Έτσι η Λίνα δέχτηκε ένα πρόστιμο 160 ευρώ!

Επιπλέον, της ασκήθηκε δίωξη για προσπάθεια πρόκλησης ζημιάς σε ιστορικό μνημείο. Έτσι μετέδωσαν τα ιταλικά Μέσα και δεν ξέρουμε αν «η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου», στη χώρα μας πάντως έφτασε και (ανα)μεταδόθηκε αρκετά.

Φυσικά, ακολούθησαν τα συνήθη σχόλια, από τα οποία άλλα μεν ήταν με το μέρος της τέλειας Λίνας, άλλα δε με εκείνο του… Πόντε Βέκιο. Δηλαδή των ιταλικών αρχών που της επέβαλαν το πρόστιμο.

Οι παλιοί φίλοι της στήλης θα θυμόσαστε ότι έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο θέμα, με διάφορες αφορμές, από «καλλιτεχνικές» μικροπαρεμβάσεις πιτσιρικάδων, μέχρι «σοβαρές» ακτιβιστικές ενέργειες τύπου Ρουβίκωνα.

Όλοι αυτοί προσπαθούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο κοινωνικό σύνολο μέσα από έναν τρόπο που δείχνει, αν μη τι άλλο, κακή ανατροφή, έλλειψη σεβασμού στην περιουσία του άλλου, τάση βανδαλισμού.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ είχαμε ένα μνημείο.

Ένα μνημείο παγκοσμίως γνωστό, για την προστασία του οποίου, αλλά και άλλων παρομοίων, οι Ιταλοί αποφάσισαν να λάβουν δραστικά μέτρα. Έχω δει όμως μερακλήδες να αφήνουν τα αποτυπώματά τους σε διάφορα μέρη.

Άλλος γράφει τη χαζομάρα του με σπρέι πάνω σε βράχους, σε μονοπάτια μοναδικής ομορφιάς, ακόμη και στην κορυφή του Ολύμπου. Άλλος χαράζει με σουγιά τον (πρόσκαιρο) έρωτά πάνω του δέντρα αιώνων…

Θεωρώ όμως ότι είναι μια παγίδα το να ασχολούμαστε με τη σπουδαιότητα του μνημείου ή του χώρου που επιλέγει κάποιος να βανδαλίσει. Διότι έτσι κινδυνεύουμε να φτάσουμε στο σημείο να δικαιολογούμε την πρακτική, αλά καρτ.

Κακώς επιτίθενται κάποιοι στο κτήριο της Ακαδημίας Αθηνών, δεν πειράζει όμως αν το κάνουν με στόχο την Πρεσβεία μιας χώρας που θεωρείται (από ποιους;) εχθρική. Άλλο το ένα κι άλλο (;) το άλλο.

Να σεβαστούμε -ως ερωτευμένοι εννοώ, που χαράσσουν καρδιές με αρχικά και βέλη- τον πλάτανο του Ιπποκράτη, όχι όμως και κάποιο κοινό πλατάνι που βρίσκεται στο παρκάκι της γειτονιάς μας.

Προσωπικά θεωρώ ότι η πράξη είναι ίδια και το ίδιο… αξιόποινη, είτε απευθύνεται σε ένα ιστορικό μνημείο, είτε στον φρεσκοβαμμένο τοίχο του νοικοκύρη γείτονα. (Που μπορεί να είναι και πιο περιποιημένος από το μνημείο· ο τοίχος.)

Όταν λέμε όμως αξιόποινη, πώς το εννοούμε; Διότι εμένα το πρόστιμο με βρίσκει κάπως αντίθετο, στον βαθμό που θα το πληρώσει ο πατέρας του παιδιού και, από εκεί και πέρα, εξαρτάται από τον ίδιο πώς θα το «συνετίσει».

Η συμπεριφορά όμως του παιδιού φανερώνει -χωρίς να αποδεικνύει- ότι οι γονείς του δεν είναι από εκείνους που ενδιαφέρονται και πολύ για την καλή ανατροφή του, έτσι τουλάχιστον που την εννοούμε εμείς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πρέπει να τιμωρείται ΚΑΙ ο φταίχτης.

Φυσικά δεν μιλάμε για καμιά εξοντωτική ποινή, αλλά για κάτι που θα τον υποχρεώσει να αναλογιστεί την πράξη του και να σκεφτεί δυο φορές τι πάει να κάνει, την επόμενη φορά που θα του έρθει να αφήσει το αποτύπωμά του κάπου.

Ένας καλός τρόπος είναι η αποκατάσταση. Κουβάς, βούρτσα, μπογιά και… τραγούδι «Κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο», σαν τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Έτσι, για να έχει και σάουντρακ το βιντεάκι που θα ανεβάσουν οι κολλητοί του.

Θα μου πείτε αυτό είναι διαπόμπευση. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται ο άλλος βούκινο, επειδή έγραψε σε έναν τοίχο «Η ΠΟΙΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ». (Καλά, στον συγκεκριμένο θα έπρεπε επιβληθεί και η αντιγραφή του τρίτομου… «Ρένου Αποστολίδη».)

Όμως, όταν σε άλλες χώρες βλέπουμε αστέρες του κινηματογράφου ή της μουσικής να επιτελούν κοινωνική εργασία ως ποινή για κάποιο παράπτωμά τους, γιατί είναι σκληρό να κάνει το ίδιο ένας κακομαθημένος νέος;

Για να το κλείσουμε, ο τρόπος είναι ένας και γνωστός. Τιμωρία από τα πρώτα ακόμη, τα μικρά παραπτώματα, «μπας και προλάβουμε κανένα άλλο μασκαραλίκι», που λέει και ο Νίκος Σταυρίδης.

 Τελεία.