190116 ΛΗΓΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σφύρα το!

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτή την… απαίτηση από οπαδούς ομάδων, στις κερκίδες των γηπέδων. Απευθύνεται στον διαιτητή και του ζητά να δώσει τέλος στο αγώνα, επειδή… Εδώ βρίσκεται το ωραίο της υπόθεσης.

Πρώτα πρώτα να πούμε ότι το «σύνθημα» αυτό έρχεται από πολύ παλιά, από τότε που δεν υπήρχαν στους αγωνιστικούς χώρους ούτε τα ηλεκτρονικά χρονόμετρα, ούτε οι βοηθοί των διαιτητών να υποδεικνύουν τον επιπλέον χρόνο.

Τότε που, ορισμένες φορές, ο αγώνας παρατείνονταν μέχρι… τη δύση του ηλίου, ώσπου δηλαδή η ευνοούμενη από τον διαιτητή ομάδα να καταφέρει να σκοράρει, για να νικήσει ή να αποφύγει την ήττα.

Εννοείται ότι το φώναζαν οι οπαδοί της ομάδας που υπερτερούσε στο σκορ, εκείνης τέλος πάντων που τη συνέφερε να είναι το τελικό αποτέλεσμα εκείνο που υπήρχε τη συγκεκριμένη στιγμή.

Με βάση αυτή τη λογική, το «σφύρα το, ρε» άρχισε να ακούγεται και με ειρωνική διάθεση, όταν δηλαδή μια ομάδα προηγούνταν ανέλπιστα απέναντι σε κάποια ισχυρότερη, ενώ υπήρχε ακόμη πολύς χρόνος για τη λήξη του αγώνα.

Τελευταία το άκουσα στα μισά του δευτέρου δεκαλέπτου, όταν ελληνική ομάδα μπάσκετ προηγήθηκε, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, της πανίσχυρης αντιπάλου της. Το είπε, αστειευόμενος, φίλος που παρακολουθούσε τον αγώνα στο καφενείο.

Αν πάρουμε, τώρα, και μεταφέρουμε στην καθημερινή ζωή αυτή την πρακτική, βλέπουμε πως υπάρχουν περιπτώσεις που θέλουμε να «σφυρίξει η λήξη», δηλαδή να παραμείνει η κατάσταση όπως έχει τη δεδομένη στιγμή.

Γιατί; Διότι μας ευνοεί το μομέντουμ, όπως λένε και οι λατινομαθείς σπήκερ των αθλητικών μεταδόσεων. Δεν θέλουμε να συνεχιστεί ο… αγώνας, μην τυχόν και αλλάξει η ευνοϊκή για μας συγκυρία.

Άλλοτε πάλι όμως, παρακαλάμε να δοθεί παράταση, όσο το δυνατόν μεγαλύτερη, ή όση χρειάζεται, μέχρι να μπορέσουμε να ανατρέψουμε την εις βάρος μας κατάσταση. Διότι ελπίζουμε πως κάτι μπορεί να αλλάξει.

Αντίστοιχη εικόνα βλέπουμε και στην πολιτική ζωή του τόπου, από τη στιγμή που  θητεία της εκάστοτε κυβέρνησης δεν είναι δεδομένη, αλλά υπάρχει η δυνατότητα να προκαλούνται εκλογές οποτεδήποτε.

Το άλλο πουλάκι:

Σφύρα το, έληξε!

Έτσι φαίνεται να φωνάζει σήμερα σύσσωμη η… κερκίδα της αντιπολίτευσης, όχι σε κάποιον διαιτητή, αλλά στον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος μπορεί να αποφασίζει κατά το δοκούν τον χρόνο των εκλογών.

Γιατί το ζητούν αυτό; Υπάρχουν δυο λόγοι, εκείνος που επικαλούνται και εκείνος που ισχύει στην πραγματικότητα. Έτσι, δυστυχώς, δεν συμβαίνει πάντοτε, στην πολιτική ζωή του δύσμοιρου αυτού τόπου;

Κατά την αντιπολίτευση, έχουμε μια πολύ κακή κυβέρνηση, μια κυβέρνηση η θητεία της οποίας όσο παρατείνεται, μόνο περισσότερα δεινά μπορεί να φέρει στον τόπο. Επομένως; Ας λήξει (αυτή η θητεία) να τελειώνουμε.

Από την άλλη όμως, σύμφωνα με όσα είπαμε για τους οπαδούς των ομάδων, είναι και το σκορ που την ευνοεί τη συγκεκριμένη στιγμή. Το σκορ αυτό το δείχνει όχι κάποιος φωτεινός πίνακας, αλλά οι δημοσκοπήσεις.

Αν ο αγώνας συνεχιστεί, δηλαδή η κυβερνητική θητεία παραταθεί μέχρι το τέλος της τετραετίας, κάτι μπορεί να αλλάξει, εννοείται προς το χειρότερο. Ποτέ δεν ξέρεις. Ένα στραβό σουτ από το πουθενά, κάποιο αυτογκόλ…

Αυτός ακριβώς όμως είναι και ο λόγος που η κυβερνητική ομάδα, μαζί με τους οπαδούς της, θέλουν τη συνέχιση του αγώνα… όσο πάει. Επειδή ελπίζουν «πως μπορεί και να γίνει ένα θαύμα», κατά το λαϊκόν άσμα.

(Αυτό το «όσο πάει» μην το πάρετε τοις μετρητοίς! Υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Το λέω επειδή αυτές τις μέρες ακούστηκαν και κάτι δήθεν αστεϊσμοί τού τύπου «κάτσε να δούμε αν θα γίνουν εκλογές το 2019…»)

Μπορεί, λοιπόν, η (πολιτική) ζωή να μιμείται την (αθλητική) τέχνη, στο παράδειγμα όμως που εξετάζουμε υπάρχει μια παράμετρος που διαφοροποιεί τα πράγματα και δίνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στον αγώνα.

Κάποιοι από τους «παίκτες» της αντιπολίτευσης βιάζονται, επειδή ξέρουν (ή θέλουν να πιστεύουν) ότι στο επόμενο παιχνίδι θα είναι σίγουρα μέσα σε εκείνους που θα επιλέξει να χρησιμοποιήσει ο… προπονητής λαός.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι άλλοι θέλουν την καθυστέρηση.

Γιατί είναι σχεδόν βέβαιοι ότι όχι απλώς θα βρεθούν στον πάγκο, αλλά, με τη λήξη αυτού του ματς, τελειώνει και η δική τους καριέρα. Οπότε, σου λέει, όσο περισσότερο παίξουμε τόσο το καλύτερο.

Άσε που μπορεί να μας δοθεί και η ευκαιρία για καμιά καλή μεταγραφή, οπότε να παραμείνουμε στους αγωνιστικούς χώρους, είτε ως αμειβόμενοι παίκτες, είτε ως χρυσές εφεδρείες που θα κληθούν κάποια στιγμή.

Επιπλέον, κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε, διότι είναι ανθρώπινο, η παράταση της ζωής της κυβέρνησης σημαίνει για ορισμένους από αυτούς τους παίκτες ζεστό χρήμα. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, όσο περισσότεροι οι μήνες…

Θα επικαλεστώ εδώ και ένα εξαιρετικό από τα τελευταία σκίτσα του Αρκά: δυο άντρες κάθονται στα έδρανα της βουλής και ο ένας μοιάζει να σκέφτεται «… εφτά χιλιάδες επί εννέα μήνες… ίσον εξήντα τρεις χιλιάδες…»

«Τι υπολογίζεις;» τον ρωτά περίεργος ο άλλος.

«Αν οι αρχές μου μου επιτρέπουν να στηρίξω την κυβέρνηση», απαντά φανερά προβληματισμένος ο πρώτος.

Έτσι είναι, φίλοι μου. Εμείς μπορεί να κοπτόμαστε και να αγωνιούμε για… τη φανέλα, πολλοί όμως από εκείνους που τη φορούν μετρούν διαφορετικά τα πράγματα.

Είναι, βλέπετε, επαγγελματίες!

 Έληξε;