190125 ΑΠΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν υπάρχει σωτηρία!

Βλέπω μια φωτογραφία που είμαι σίγουρος ότι την είδατε κι εσείς. Σε μια παρουσίαση βιβλίου, όπου παρευρέθηκαν πολλοί άνθρωποι, οι θέσεις δεν επαρκούσαν και κάποιοι κάθισαν στα σκαλιά της αίθουσας.

Από αυτούς είχε κυκλωθεί στη φωτογραφία με μαρκαδόρο ένας κύριος για τον οποίο μιλούσε η λεζάντα. Αυτή τη λεζάντα θέλω να σχολιάσουμε, ή μάλλον, να σχολιάσουμε τον… σχολιασμό της λεζάντας:

«Ο κύριος στον κόκκινο κύκλο άργησε να πάει σε εκδήλωση για την παρουσίαση ενός βιβλίου και κάθισε στα σκαλιά της αίθουσας. Είναι ο 70χρονος Sauli Niinistö, Πρόεδρος της Φινλανδίας! Έχετε ακόμη απορίες γιατί εκεί ο λαός ευημερεί;»

Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Προφανώς να σχολιάσει το αδιανόητο για τα δικά μας δεδομένα ένας Πρόεδρος να κάθεται όπως ο τελευταίος πολίτης στα σκαλιά επειδή δεν του είχαν κρατημένη θέση.

Να σχολιάσει επίσης ότι μια εκδήλωση μπορεί να ξεκινήσει χωρίς να περιμένουν τους διάφορους επισήμους, εντός και εκτός εισαγωγικών, για να τους προσφωνήσουν και να τους δώσουν τον λόγο για «σύντομο χαιρετισμό».

Στη Φινλανδία, εννοείται. Τέλος, ο ποιητής ήθελε να πει ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές και νοοτροπίες δεν είναι άσχετες με τον τρόπο που βαδίζει μια χώρα. Με το αν ευημερούν ή όχι οι πολίτες της.

Αυτό κατάλαβα εγώ και φαντάζομαι κι εσείς, μια και γνωριζόμαστε τόσα χρόνια και ξέρουμε λίγο πολύ ο ένας τα χούγια του άλλου. Όμως, φίλοι μου, αυτό που είναι αυτονόητο για εμάς, δεν είναι για όλους.

Αν μπείτε να δείτε τα σχόλια που ακολούθησαν τη συγκεκριμένη ανάρτηση, είμαι βέβαιος ότι θα αναφωνήσετε μαζί μου: δεν υπάρχει σωτηρία. Θα αναφερθώ μόνον ενδεικτικά, για να μη σας κουράσω, αλλά θα καταλάβετε.

«Δηλαδή τι θέλεις να πεις;» σχολίασε κάποιος. «Αν ο Τσίπρας καθόταν στα σκαλιά, η Ελλάδα θα ευημερούσε;» Σας αφήνω να φανταστείτε τι έγινε από εκεί και κάτω και πού οδηγήθηκε η (συγκεκριμένη) κουβέντα.

Ένας άλλος θυμήθηκε ότι «όταν ο Βαρουφάκης κάποτε κάθισε στα σκαλιά και όχι στα έδρανα της Βουλής έπεσαν επάνω του να τον φάνε». Σαν να μιλάμε δηλαδή ακριβώς για το ίδιο πράγμα!

Το άλλο πουλάκι:

Και μία δεύτερη φωτογραφία.

Φαινομενικά άσχετη με την πρώτη, όπως όμως θα φανεί από την κουβέντα μας, για μένα έχουν και παραέχουν σχέση. Είμαι βέβαιος ότι την έχετε δει και αυτή και μάλιστα σχολιασμένη από τον άνθρωπο που την ανέβασε.

Δείχνει τον γνωστό σε όλους μας Μπιλ Γκέιτς να περιμένει στην ουρά για να αγοράσει ένα σάντουιτς. Την σχολίασε ένας πρώην εργαζόμενος στη Microsoft και έχει ενδιαφέρον που της δίνει πολιτική χροιά.

«Όταν έχεις σχεδόν 100 δισ., διευθύνεις τον μεγαλύτερο φιλανθρωπικό οργανισμό στον κόσμο, αλλά στέκεσαι στην ουρά […] σαν όλους εμάς… Έτσι φέρονται οι πραγματικοί πλούσιοι άνθρωποι, σε αντίθεση με τον φιγουρατζή με το χρυσό κάλυμμα τουαλέτας στον Λευκό Οίκο».

Τι κοινό έχουν οι δυο φωτογραφίες, πέρα από το πολιτικό περιεχόμενο που έχουν δώσει εκείνοι που τις ανάρτησαν; Θεωρώ ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία για εμάς τους Έλληνες, έναν λαό τού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»

Εδώ, λοιπόν, ο καθένας από εμάς, ξέρει πολύ καλύτερα από όλους τους άλλους «ποιος είναι». Αυτό δεν είναι παράξενο και νομίζω ότι συμβαίνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Εκτός ψυχοπαθολογικών περιπτώσεων.

Εκείνο όμως που κάνει τη διαφορά είναι ότι εμείς θεωρούμε υποχρέωση όλων των υπολοίπων, όχι μόνον να γνωρίζουν ποιοι είμαστε, αλλά να έχουν για μας την ίδια ακριβώς εικόνα που έχουμε ο καθένας για τον εαυτό του.

Αυτό υποδηλώνει το ερώτημα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και ιδιαίτερα εκείνο το «ρε» στο τέλος. Διότι, ακόμη κι αν ξέρεις το όνομά μου, την καταγωγή μου, την ιδιότητα ή το επάγγελμά μου, δεν ξέρεις πόσο σπουδαίος –πραγματικά- είμαι.

Αυτό το «πραγματικά» δείχνει τη… μεγαλειώδη εικόνα που έχουμε, ακόμη κι αν είμαστε –πραγματικά- μια ασημαντότητα. Κάποιος από πολλούς, από χιλιάδες άλλους με ίδια ή παρόμοια προσόντα.

Μπορεί, για παράδειγμα, να είμαστε ο πρόεδρος ενός συλλόγου σφραγίδα, όπου κανείς από τα εναπομείναντα μέλη δεν ενδιαφερόταν για τη θέση κι έτσι την πήραμε εμείς, μαζί με το δικαίωμα να απαιτούμε την αναγνώριση όλων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι θέμα διαφορετικής κουλτούρας;

Θα ήταν, αν όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στις θέσεις των εικονιζόμενων στις δυο φωτογραφίες συμπεριφέρονταν όμως αυτοί. Ασφαλώς ο καθένας είναι «προϊόν» της εποχής και του τόπου στον οποίο μεγαλώνει.

Από εκεί και πέρα όμως, είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας. Όλοι οι πλούσιοι Αμερικάνοι δεν φέρονται όπως ο Μπιλ Γκέιτς, ούτε όλοι οι σκανδιναβοί πολιτικοί όπως ο Πρόεδρος της Φιλανδίας. Ωστόσο το «περιβάλλον» παίζει ρόλο.

Υπάρχουν και στη χώρα μας σημαντικότατοι άνθρωποι οι οποίοι παραμένουν απλοί. Όλοι μπορεί να γνωρίζουμε κάποιον. Όμως ποιος είναι ο… κανόνας; Πόσους έλληνες γνωρίζετε που, αν μπορούσαν να αποφύγουν την «ουρά», δεν θα το έκαναν;

Το χειρότερο; Δεν αναγνωρίζουμε κάτι θετικό, όταν το βλέπουμε σε άλλους. Σας είπαμε στην αρχή για τα σχόλια. Ξέρετε τι βρήκε να πει κάποιος; Τι θα γίνει αν πιάσει φωτιά το κτήριο και αυτός που κάθεται στα σκαλιά εμποδίσει την έξοδο;

Αυτό κατάλαβε;

Όχι. Απλώς δεν μπορεί να αναγνωρίσει σε άλλους το γεγονός ότι είναι σε κάτι (ξαναλέω, σε κάτι) καλύτεροι από τον ίδιο.

 Μιζέρια!