120115 ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Λέγαμε χθες για εθελοντισμό…

Στη χώρα, αλλά και στην πόλη μας, λόγω κρίσης, πολλαπλασιάστηκαν οι «κοινωνικές δομές» που βοηθούν αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας. Από τα συσσίτια, μέχρι το κοινωνικό ιατρείο και φαρμακείο, αλλά και το κοινωνικό παντοπωλείο δεν είναι λίγες, χωρίς να είναι ποτέ αρκετές, οι πηγές ανακούφισης για ένα σωρό κόσμο που έχει ανάγκη.

Σ’ αυτές τις «δομές» δραστηριοποιούνται άνθρωποι με ευαισθησία με αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης, με διάθεση προσφοράς…

Όλοι τους βοηθούν ανιδιοτελώς με μόνο τους κίνητρο με εσωτερική παρόρμηση, αυτή που, αν μιλούσαμε με όρους ευαγγελίου, θα λέγαμε τους οδηγεί στον «πλησίον».

Βεβαίως οι ανάγκες είναι μεγάλες και, δυστυχώς, αυξάνονται συνεχώς.

Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, οι έχοντες ανάγκη βοήθειας πολλαπλασιάζονται μέρα με την ημέρα.

Το βάρος, επομένως, στις πλάτες των εθελοντών, ολοένα μεγαλώνει. Υπάρχει ανάγκη συνεχώς για νέα «χέρια» και αυτό είναι κάτι που δεν έχει ως μόνο στόχο την ελάφρυνση των ήδη δραστηριοποιημένων.

Το να βρεθούν και άλλοι, όσο το δυνατόν περισσότεροι, εθελοντές είναι θέμα διαπαιδαγώγησης.

Πώς θα γίνει όμως αυτό, όταν ο άλλος δεν ανοίγεται εύκολα, όταν έχει τα δικά του προβλήματα, όταν δεν έχει μάθει σε τέτοιου είδους κοινωνική συμπεριφορά;

Ευτυχώς και σ’ αυτό το θέμα δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τον τροχό. Το έχουν κάνει άλλοι πολύ πριν από εμάς.

Υπάρχει μια ανεξάντλητη πηγή «νέων εθελοντών» που είναι οι ίδιοι αναξιοπαθούντες, δηλαδή όλοι όσοι προσφεύγουν στις «κοινωνικές δομές» αναμένοντας βοήθεια.

Το σκεπτικό είναι πολύ απλό και σε άλλες χώρες, αλλά περιοχές το έχουν αξιοποιήσει αρκούντως:

Θα πρέπει ο καθένας που δέχεται βοήθεια να βρίσκει έναν τρόπο να την ανταποδίδει, να «επιστρέφει», δηλαδή, στην κοινωνία τουλάχιστον ένα μικρό της μέρος.

Το άλλο πουλάκι:

Άπορος, όχι ανήμπορος!

Μια μεγάλη πλειονότητα όσων δέχονται βοήθεια, είναι απλώς άποροι, δηλαδή άνθρωποι που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση και δυσκολεύονται να βρουν ακόμη και ένα πιάτο φαγητό, ένα ζεστό και καθαρό ρούχο, κάποιο φάρμακο που έχουν ανάγκη…

Ωστόσο, είναι άνθρωποι γεροί, αρτιμελείς, νέοι, ικανοί, άνθρωποι που μπορούν κι αυτοί να βοηθήσουν τον εαυτό τους και άλλους. Γιατί δεν το κάνουν;

Γιατί δεν τους ζητούν να το κάνουν;

Είσαι, κύριε, γραμμένος στο συσσίτιο; Πολύ ωραία. Εφόσον είσαι γερός θα βρεις έναν τρόπο να έρχεσαι να βοηθάς κι εσύ στην προετοιμασία του φαγητού ή στην καθαριότητα του χώρου.

Όχι κάθε μέρα, μια δυο φορές το μήνα, όποτε μπορείς.

Τι είσαι ικανός να κάνεις; Να καθαρίζεις πατάτες, να πλένεις χόρτα, να κόβεις ψωμί, να κόβεις τη σαλάτα, να ετοιμάζεις τις μερίδες, να πλένεις τα σκεύη, να καθαρίζεις το χώρο…

Αν ο καθένας από όσους δέχονται βοήθεια το κάνει πού και πού, τότε θα υπάρχουν καθημερινά άφθονα χέρια, τα οποία, όπως λέει και ο λαός μας, είναι ευλογημένα.

Τη βοήθειά τους, μέσω συγγενικών τους προσώπων, μπορούν να δίνουν ακόμη και άνθρωποι που είτε είναι μεγάλη σε ηλικία, είτε δεν έχουν τη δυνατότητα να βοηθούν οι ίδιοι.

Κάποιο μέλος της οικογένειάς τους θα μπορούσε να δίνει κάθε τόσο το παρών, βοηθώντας αντί για κείνους.

Αυτό, όπως είπαμε, δεν είναι μόνο για να φύγει ένα βάρος από τους εθελοντές.

Έχει πολλαπλή σημασία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δίνει ρόλο στον άπορο, τον αναξιοπαθούντα.

Βοηθώντας και ο ίδιος, δεν αισθάνεται ότι δέχεται ελεημοσύνη, αλλά ότι συμμετέχει ενεργά σ’ ένα δίκτυο αλληλοβοήθειας.

Δέχεται βοήθεια, αλλά και ο ίδιος βοηθά τον εαυτό του και άλλους. Από παθητικό γίνεται ενεργητικό μέλος της κοινωνίας, συμμετέχει σε μια προσπάθεια, από την οποία «ανταμείβεται».

Έπειτα, κακά τα ψέματα, η συμμετοχή και η εθελοντική εργασία ίσως απομακρύνει κάποιους που δεν έχουν πραγματική ανάγκη, απλώς εκμεταλλεύονται τις «κοινωνικές δομές» δηλώνοντας άποροι, χωρίς να είναι.

Υπάρχουν και τέτοιοι.

Ένα μόνο χαρακτηριστικό παράδειγμα, χωρίς να γίνεται περιπτωσιολογία:

Τηλεφώνημα, από κινητό, έξω από το συσσίτιο, στους Δώδεκα Αποστόλους:

«Έλα, σπανακόρυζο έχει σήμερα, μην έρχεστε»!

Καταλάβατε; Όλο κάποια αντίστοιχη περίπτωση θα έχει πέσει στην αντίληψή σας.

Για να το συνδέσουμε, λοιπόν, με τα χθεσινά, ειδικά ο Δήμος, θα μπορούσε να ζητά κάποιου είδους «ανταπόδοση» από όσους δέχονται βοήθεια από το δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης.

Έτσι θα λειτουργούσε και παιδαγωγικά, δείχνοντας ότι δεν είμαστε μια κοινωνία εκείνων που προσφέρουν βοήθεια και των άλλων που τη δέχονται, αλλά μια κοινωνία όπου όλοι συμμετέχουν στο δίκτυο αλληλεγγύης, ο καθένας όπως και όσο μπορεί.

Εξάλλου, έτσι όπως είναι τα πράγματα, κανείς δεν ξέρει…

«Σήμερα εσύ, αύριο εγώ»!

Γι’ αυτό το λέμε «αλληλο…»