140109 ΔΩΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Δώρα – άδωρα!

Δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση, πάντως φέτος ο Άγιος Βασίλης κινήθηκε στον χώρο του τάμπλετ!

Δυο μαγαζιά στα οποία εργάζονται φίλοι μου ξεπούλησαν. Ο ένας μάλιστα μου είπε πως ένας προμηθευτής του (προφανώς κάποιο από τα ξωτικά του Άι Βασίλη) έδωσε τις μέρες των εορτών μια παλέτα, περίπου τρεις χιλιάδες κομμάτια!

Αυτά σε συνθήκες κρίσης, με τους μισθούς και τις συντάξεις κουτσουρεμένα, με την ανεργία να θερίζει και τα «δώρα» να έχουν ξεχαστεί, να αποτελούν μακρινή ανάμνηση.

Αλήθεια, θυμόσαστε καθόλου την εποχή, που οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έπαιρναν «δώρο εορτών», το οποίο με τη σειρά του περνούσε σε ένα σωρό ελεύθερους επαγγελματίες, από ταξιτζήδες μέχρι κομμώτριες;

Όνειρο ήτανε και πάει.

Εκείνο που θυμάμαι εγώ έντονα είναι τα πειράγματα των καταστηματαρχών ή άλλων ελεύθερων επαγγελματιών προς τους μισθωτούς.

«Τι έγινε; Το πήρατε το δώρο»;

Τώρα διαμαρτύρονται για την πτώση του τζίρου τους και προσπαθούν να ρεφάρουν με το να ανοίγουν τα μαγαζιά τους τα μεσάνυχτα!

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον Άγιο Βασίλη.

Σε ένα γνωστό μου εννιάχρονο παιδάκι έφερε ένα τάμπλετ και την ίδια ώρα οι γονείς του, ίσως για να μην νιώσει το παιδί ότι ο Άγιος τους «ρίχνει», του αγόρασαν ένα έξυπνο κινητό.

Θα μου πείτε πιθανότατα οι άνθρωποι (και ο Άγιος μαζί) είχαν την οικονομική άνεση. Δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα βρίσκεται στις ερωτήσεις:

Α) τι θα τα κάνει ένα εννιάχρονο παιδί τέτοια δώρα και

Β) τι δώρο θα τον πάρουν του χρόνου.

Θυμάμαι την απάντηση που είχε δώσει ένας διάσημος ορειβάτης, όταν, μετά από μια περιπέτεια κατά την οποία κινδύνεψε η ζωή του, τον ρώτησαν για ποιο λόγο ρισκάρει και ανεβαίνει στις κορυφές.

«Γιατί οι κορυφές είναι εκεί», απάντησε.

Έτσι και κάποιοι, πολλοί, γονείς.

Αγοράζουμε στα παιδιά μας δώρα μόνο και μόνο επειδή αυτά υπάρχουν. Όχι τα παιδιά μας, τα «δώρα».

Το άλλο πουλάκι:

Πόση όμως διαφορά!

Ο ένας, ο ορειβάτης, βλέπει την ύπαρξη της κορυφής σαν μια πρόκληση να αναμετρηθεί μαζί της και να διευρύνει τα όρια του ευατού του, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής του.

Προσέξτε, δεν απάντησε, επειδή το κάνουν και άλλοι, ή επειδή θέλω να είμαι ο πρώτος, να γράψω ιστορία ή να γίνω διάσημος.

«Η κορυφή είναι εκεί».

Περιέργως την ίδια φράση χρησιμοποιούσαν οι παλιοί ορειβάτες προκειμένου να αποτρέψουν κάποιον αρχάριο να υπερβεί τα όρια και να ρισκάρει σοβαρά στην προσπάθειά του να κατακτήσει μια κορυφή.

Το βουνό δεν φεύγει. Μπορείς να προσπαθήσεις και να ξαναπροσπαθήσεις όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να είσαι έτοιμος και να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για την κατάκτησή του.

Αφήστε που κάποιοι, πιο «προχωρημένοι» και επηρεασμένοι από τους σέρπας των Ιμαλαΐων έλεγαν πως το βουνό πρέπει να σου δοθεί, να σου χαριστεί, για να το κατακτήσεις, αν και όταν εκείνο θελήσει.

Τι γίνεται όμως με τα «δώρα»;

Αυτά χαρίζονται στο παιδί από τους γονείς, χωρίς αυτό να αντιληφθεί ποτέ την αξία τους, χωρίς καν να τα έχει ανάγκη, απλώς και μόνο επειδή βγήκαν στην αγορά, ή, το σοβαρότερο, απλώς και μόνο επειδή μπορεί να τα αποκτήσει και κάποιο άλλο παιδί.

Το δικό μας δεν πρέπει «να μείνει πίσω». Δεν πρέπει «να αισθανθεί μειονεκτικά», δεν πρέπει καν να καταλάβει ότι ζοριζόμαστε και στερούμαστε ένα σωρό άλλα πράγματα για να ικανοποιήσουμε πιθανόν την «ανάγκη» του αυτή.

Του αγοράζουμε λοιπόν ό,τι κυκλοφορεί στην πιάτσα και μετά ψάχνουμε για ένα σωρό δικαιολογίες.

-Ε, να μην είναι εξοικειωμένο το παιδί με την τεχνολογία;

-Του πήραμε ένα κινητό για να το βρίσκουμε όταν λείπει…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα δώρα είναι περιττά.

Πρέπει να είναι περιττά.

Γι αυτό και τα παιδιά δεν θεωρούν ποτέ δώρο ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια ή ένα πανωφόρι, όταν τα παλιά δεν τους κάνουν πια, αλλά ένα ακόμη αυτοκινητάκι κι ας έχουν άλλα εκατό.

Συμφωνώ απολύτως.

Άλλο όμως αυτό κι άλλο το να παίρνεις «δώρα» εκτός τόπου και χρόνου, στην πραγματικότητα προσπαθώντας να καλύψεις δικές σου ανάγκες και ανασφάλειες.

Αυτές, όπως τραγούδησε και ο Σταμάτης Κραουνάκης σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, «δεν γιατρεύονται με φράγκα».

Βεβαίως, υπάρχει πάντοτε και η άλλη εκδοχή.

Αυτή που λέει ότι στέκομαι τόση ώρα σ’ αυτό το θέμα μόνο και μόνο επειδή εμένα ο Άγιος Βασίλης μου έφερε ένα ζευγάρι μποτάκια.

Ας μου έφερνε κι εμένα ένα τάμπλετ (από τα ακριβά, έτσι;) και το ξανασυζητούσαμε το θέμα.

Ας είναι. Θα περιμένω το καλοκαίρι (όχι το δώρο των διακοπών, αυτό το ξέχασα) όταν ο πρωθυπουργός θα υλοποιήσει την υπόσχεσή του και θα διαθέτουμε γουάι φάι σε όλη τη χώρα.

Τώρα, τι να το κάνω;

(Κλαψ!)

Α, ρε Άγιε Βασίλη, τι μας κάνεις!