140127 ΠΟΣΟΣΤΙΑΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Ιστορίες αξιολόγησης.

Για την αξιολόγηση στους εκπαιδευτικούς, που δεν υπάρχει, μιλήσαμε αρκετές φορές.

Δεν είπαμε όμως τίποτε για την αξιολόγηση που υπάρχει, δηλαδή εκείνη των υπαλλήλων του δημοσίου.

Με κάποιον τρόπο οι δύο συνοδεύονται και καλό είναι να τον δούμε.

Στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών υπάρχει ένα «αγκάθι» που ονομάζεται ποσόστωση. Υπάρχει δηλαδή ένα ποσοστό εκπαιδευτικών που θα μπορούν, κάθε φορά, να παίρνουν εκείνη τη βαθμολογία που θα οδηγεί στο ανώτερο μισθολογικό κλιμάκιο.

Όσο μεγαλύτερο το κλιμάκιο τόσο μικρότερο το ποσοστό αυτών που θα μπορούν να τον παίρνουν.

Ακούγεται λογικό κι όμως δεν είναι.

Διότι ο νόμος, πρώτα πρώτα δεν ορίζει σε ποιον αριθμό εκπαιδευτικών αναφέρεται  αυτό το ποσοστό.

Σε ένα σχολείο, σε μια εκπαιδευτική περιφέρεια, σε έναν νομό, σε μια περιφερειακή διεύθυνση, σε ποιο σύνολο;

Μπορεί σε ένα σχολείο να υπάρχουν πολλοί άξιοι εκπαιδευτικοί, ενώ στο διπλανό κανείς; Τι σημαίνει η ποσόστωση; Ότι από το πρώτο κάποιοι θα καθηλώνονται υποχρεωτικά στον βαθμό που ήδη έχουν, ενώ οι διπλανοί θα προάγονται, χωρίς να το αξίζουν;

Κακό πράγμα η ποσόστωση και θα πρέπει να λυθεί. Από την άλλη όμως, αν δεν υπάρχει καθόλου, το σύστημα οδηγείται, στην ουσία, σε αυτό που ισχύει σήμερα. Η ακώλυτη βαθμολογική και μισθολογική εξέλιξη, την οποία ζητούν και τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών.

Γίνεται όμως αξιολόγηση, χωρίς σύνδεση με κάποιου είδους αμοιβές και ποινές;

Τι νόημα έχει να παίρνεις καλό ή κακό βαθμό, όταν αυτό δεν έχει καμία απολύτως επίπτωση στην καριέρα σου;

Ή, πάλι, δείτε αυτό που συμβαίνει σήμερα στο δημόσιο. Είναι αξιολόγηση αυτή κατά την οποία κρίνονται όλοι άξιοι και άριστοι;

Ποιοι κοροϊδεύουν ποιους;

Το άλλο πουλάκι:

Έχω παραδείγματα.

Κάποιος ευσυνείδητος προϊστάμενος προσπάθησε να αξιολογήσει σχετικά δίκαια και αξιοκρατικά τους υφισταμένους του.

Αποτέλεσμα; Ένας εξ αυτών παραπονέθηκε ότι αδικήθηκε, επειδή η βαθμολογία του ήταν χαμηλή.

Ο  προϊστάμενος τον πήρε από κοντά και συζήτησε μαζί του για την προσφορά που είχε στην υπηρεσία.

Με την κουβέντα αναγκάστηκε να παραδεχτεί ο υπάλληλος ότι το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να βγάζει φωτοτυπίες.

«Η θέση όμως στην οποία έχεις προσληφθεί», του είπε ο προϊστάμενος του, «δεν είναι θέση κλητήρα. Έχεις τελειώσει πανεπιστήμιο και θα πρέπει να αποδίδεις ανάλογα με τα υποτιθέμενα προσόντα σου. Γι’ αυτό αξιολογείσαι, για την προσφορά και στο έργο για το οποίο πληρώνεσαι, όχι για το αν βγάζεις καλές φωτοτυπίες. Που δεν βγάζεις».

Ο υπάλληλος το κατάλαβε, έσκυψε το κεφάλι και έφυγε, βρίζοντας την κακή του τύχη που έπεσε στον συγκεκριμένο προϊστάμενο. Διότι, αν ήταν άλλος, θα έπαιρνε κι αυτός άριστα, όπως πολλοί συνάδελφοί του.

Μαθαίνω όμως ότι τώρα τελευταία η βαθμολογία του βελτιώθηκε. Να τα καλά της αξιολόγησης, σκέφθηκα. Στρώθηκε κι αναγκάστηκε να μάθει και να κάνει πράγματα ώστε να πάρει καλύτερο βαθμό.

«Καθόλου», με πρόλαβε ο προϊστάμενός του.

«Του έβαλα μεγαλύτερο βαθμό για να μην τον… αδικήσω. Είχαμε κι έναν άλλο στην υπηρεσία, ο οποίος ήταν χειρότερος από αυτόν. Εκείνος όμως μετατάχτηκε και τώρα παίρνει άριστα, επειδή ο προϊστάμενός του είναι ο κουμπάρος του. Ε, είπα κι εγώ ας μην μείνει μόνος με κακή βαθμολογία ο δικός μου…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά, που λέτε, φίλοι μου.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πως αυτό θα πρέπει να αλλάξει, να αρχίσει να εφαρμόζεται μια ποσόστωση, ώστε να εναρμονιστούμε με όσα συμβαίνουν εις τας Ευρώπας.

Οι οποίες πληρώνουν και πάλι, μέσω ΕΣΠΑ την απασχόληση εργαζομένων σε διάφορα προγράμματα, με αποτέλεσμα να γεμίσουν πολλές υπηρεσίες με αργόμισθους, αφού πάρα πολλοί τοποθετούνται σε θέσεις όπου δεν υπάρχει αντικείμενο εργασίας ή για τις οποίες δεν διαθέτουν κανένα προσόν.

Βλέπετε, ακόμη κι έτσι, οι προσλήψεις γίνονται με τα περίφημα κοινωνικά κριτήρια, δηλαδή για μια θέση εργασίας δεν παίρνουμε εκείνον που μπορεί να την επιτελέσει καλύτερα, αλλά εκείνον που έχει περισσότερη ανάγκη με βάση την οικογενειακή κατάσταση, το χρόνο ανεργίας, διάφορες παθήσεις κ.λπ.

Αφού, μάλιστα, γίνουν οι προσλήψεις, κανείς δεν εξετάζει αν αυτός με τα περισσότερα παιδιά που προσελήφθη έχει και αντίστοιχη όρεξη για δουλειά.

Τον πήραν; Θα τον πληρώνουν μέχρι να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα και, όταν θα τεθεί σε εφαρμογή το επόμενο, πάλι τον ίδιο θα πάρουν.

Κάπως έτσι εξακολουθεί να πορεύεται το σκάφος του δημοσίου, ενώ όλοι έχουμε παράπονα από τις υπηρεσίες που μας παρέχει.

Εν τω μεταξύ, στον ιδιωτικό τομέα άλλου είδους ισότητα. Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη και μένουν στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι, άξιοι ή ανάξιοι, εξίσου.

Άμα είσαι «κράτος δικαίου»!

Να μην ακούσω παράπονα…