ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Σεπτέμβριος 2019. Συμπληρώθηκαν είκοσι συναπτά έτη από τη μέρα που αποφασίσαμε να σχολιάζουμε σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό και πολιτικό μας βίο. Αυτός ο κύκλος έκλεισε. Δείτε εδώ το αποχαιρετιστήριο κείμενο.

Πάμε για άλλα; Ποιος ξέρει;

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

140131 ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:
Υπάρχουν δύο κόσμοι.

Ο ένας θα μπορούσε κάλλιστα να εκπροσωπηθεί από χώρες όπως η Αργεντινή ή η Βενεζουέλα και δεν είναι καθόλου τυχαία τα παραδείγματα.
Στην πρώτη, δεκατρία χρόνια μετά την κρίση, δηλαδή την ολική χρεοκοπία, οι άνθρωποι κάνουν εφόδους στα σούπερ μάρκετ, απελπισμένοι από την ένδεια και την πείνα.

Οι νεκροί δεν είναι λίγοι, περισσότεροι από δέκα, στις αιματηρές διαδηλώσεις. Η κυβέρνηση αναγκάζεται να πάρει μέτρα όπως την απαγόρευση αγορών μέσω διαδικτύου από χώρες του εξωτερικού.
Το πέσο δεν έχει καμία αγοραστική αξία, ενώ το δολάριο ανταλλάσσεται στη μαύρη αγορά 6 φορές κάτω από την επίσημη ισοτιμία.

Στη Βενεζουέλα πάλι, μια χώρα με τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου στο κόσμο, οι διακοπές στην ηλεκτροδότηση είναι καθημερινές, ενώ πραγματοποιούνται συνεχείς διαδηλώσεις κατά της βίας.
Σε άλλες χώρες αυτού του κόσμου η καταπάτηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι ρουτίνα.

Δεν μιλάμε για εργασιακές σχέσεις, δεν μιλάμε για μόρφωση των παιδιών, δεν μιλάμε για τη θέση της γυναίκας, δεν μιλάμε…
Υπάρχει όμως και ο άλλος κόσμος, αυτός που θα μπορούσε να εκπροσωπηθεί από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη οι πολίτες δεν ζουν έχοντας τόσα δικαιώματα, τόσες ελευθερίες και τόσες ευκαιρίες στη μόρφωση.
Είναι ένας τόπος αγγελικός, ένας παράδεισος; Όχι φυσικά, ωστόσο δεν παύει να είναι ονειρεμένος για τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του πλανήτη.

Πλην, ίσως, «Λακεδαιμονίων».
Υπάρχουν στη χώρα μας πολλοί που θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση μια περιοχή όπου επικρατεί «εργασιακός μεσαίωνας», για να μην μιλήσω για εκείνους που την παρουσιάζουν με ένα τεράστιο «στρατόπεδο συγκέντρωσης», το οποίο διοικείται από κάποιο «Δ΄ Ράιχ» με επικεφαλής την «μαντάμ Μέρκελ».

Γιατί όμως λέγονται όλα αυτά; Όσοι τα υποστηρίζουν το κάνουν χωρίς λόγο;
Φυσικά, όχι! Μάλιστα, αν τους ρωτήσεις θα σου πουν πως τα τελευταία χρόνια μια σειρά «κεκτημένα δικαιώματα» έχουν καταπατηθεί με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να γυρίζουν χρόνια πίσω.

Το άλλο πουλάκι:
Έτσι ακριβώς είναι.

Μόνο που χρειάζεται μια διευκρίνιση. Όταν μιλάμε για δικαιώματα (ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα του παιδιού κ.λπ.) εννοούμε πράγματα που ισχύουν, που πρέπει να ισχύουν γενικώς και για όλους χωρίς εξαιρέσεις.
Όλοι οι άνθρωποι, όλα τα παιδιά, όλοι οι εργαζόμενοι, όλες οι γυναίκες κ.λπ. έχουν τα ίδια δικαιώματα και ο αγώνας γίνεται για να τεθούν σε ισχύ χωρίς περιορισμούς, χωρίς να τα στερείται κανείς.

Τι συνέβαινε όμως με τα περίφημα δικά μας εργασιακά και άλλα δικαιώματα, τα οποία πράγματι, κάτω από την πίεση των μνημονίων και τις επιταγές της Τρόικας, πήγαν περίπατο;

Διαβάζω από το βιβλίο του Φώτη Γεωργελέ «Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα», εκδ. Μεταίχμιο:
«Αν δεις προσεκτικά όλα αυτά που υπερασπιζόμαστε τόσα χρόνια, όλα τα “κεκτημένα”, για τα οποία διαδηλώνουμε θα αντιληφθείς ένα πράγματα: ότι δεν είναι για όλους.

Δεν βγαίνουμε όλοι στη σύνταξη στα 50, δεν δουλεύουμε όλοι σε δουλειές που δεν αξιολογείται η απόδοσή μας, δεν παίρνουμε όλοι μισθό ακόμη κι αν είμαστε αργόμισθοι, δεν πληρώνει η κοινωνία με φόρους υπέρ τρίτων τη σύνταξή μας, δεν παίρνουμε όλοι σύνταξη μεγαλύτερη από το μισθό μας, δεν έχουμε όλοι φοροαπαλλαγές, δεν αναπληρώνουμε όλοι τις μειώσεις μισθών με πλασματικές υπερωρίες, δεν ορίζουμε όλοι με δική μας απόφαση το ύψος των μισθών μας, δεν μας ορίζει το κράτος εγγυημένο ποσοστό κέρδους, δεν δουλεύουμε 16 ώρες την εβδομάδα, δεν φοροδιαφεύγουμε ανενόχλητοι, δεν παίρνουμε “όλα τα λεφτά όλα τα κιλά”.»

Τι σημαίνει, αυτό φίλοι μου, μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε; Σε πολύ απλά ελληνικά, τα περισσότερα από αυτά που εμείς θεωρούμε κεκτημένα δικαιώματα και αγωνιζόμαστε για τη διατήρησή τους δεν είναι παρά… προνόμια!

Και ένα τρίτο πουλάκι:
Που ισχύουν για μας, όχι όμως για άλλους.

Τα οποία μπορεί να «κατακτήθηκαν» με αγώνες, τις περισσότερες φορές όμως ήταν ανταλλάγματα επιτήδειων υπουργών προς την (υποψήφια ή εν δυνάμει) εκλογική τους πελατεία.

Ήταν ένα κλείσιμο του ματιού προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες έτσι καταστρατηγούσαν ακόμη και τα «ενιαία μισθολόγια» για τα οποία υποτίθεται ότι κόπτονταν.
Ήταν «χουβαρνταλίκια» των κυβερνήσεων προς ομάδες εργαζομένων που μπορούσαν να ασκήσουν πιέσεις, «χουβαρνταλίκια» πάντοτε με λεφτά άλλων, τις περισσότερες φορές με δανεικά.

Κι όταν τα δανεικά τελείωσαν, κόπηκαν και τα «κεκτημένα»! Διότι, όταν θα πρέπει να πληρώσεις μόνος σου ή, ακόμη χειρότερο, να την πληρώνει το παιδί σου τη σύνταξη που θα παίρνεις από 50 ετών, έχεις δύο επιλογές. Ή να αγανακτήσεις ή να το ξανασκεφτείς.

Δυστυχώς, πολλοί βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της αγανάκτησης. Δυστυχώς, κάποιοι πιστεύουν πως όλα αυτά γίνονται επειδή οι ξένοι μας ζηλεύουν και μας μισούν. Δυστυχώς, ορισμένοι αρνούνται να καταλάβουν πως τα «κεκτημένα» θέλουν από πίσω ένα γερό ταμείο, που πάει να πει παραγωγή πλούτου.

Από την άλλη βέβαια, κανείς δεν λέει πως τα πράγματα έπρεπε να γίνουν έτσι ακριβώς που έγιναν, όπως έγιναν. Οι συγκεκριμένες περικοπές, οι συγκεκριμένοι φόροι, τα συγκεκριμένα μέτρα δεν ήταν μονόδρομος.

Εκεί υπήρχε πεδίο δόξης λαμπρό για μια σοβαρή, υπεύθυνη και μακριά από λαϊκισμούς Αριστερά. Να αγωνιστεί, όχι για να διατηρηθούν τα προνόμια, αλλά για να κατανεμηθούν δίκαια και προς όφελος των πλέον αδύναμων τα βάρη της κρίσης.

Ατυχήσαμε όμως!

Κεκτημένα προνόμια!

Δεν υπάρχουν σχόλια: