140128 ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Ο καλός και ο κακός!

Συνήθως μιλάμε για «μπάτσους», δηλαδή για αστυνομικούς, οι οποίοι αναλαμβάνουν να παίξουν αυτούς τους ρόλους, όταν πρόκειται να ανακρίνουν κάποιον ύποπτο ή όταν θέλουν να στριμώξουν κάποιον για πληροφορίες.

Ο ένας εκ των δύο, άσχετο ποιος, αναλαμβάνει τον ρόλο του κακού και ο άλλος εκείνον του καλού.

Ο ένας αγριεύει, απειλεί, βρίζει, ρίχνει καμιά ψιλή, κλωτσάει και σπάζει αντικείμενα και ο άλλος προσπαθεί με καλό τρόπο να… φάει στο φιλότιμο τον ανακρινόμενο, ώστε να αποκαλύψει όσα γνωρίζει.

Από την υποκριτική τους ικανότητα εξαρτάται η έκβαση της έρευνας, γι’ αυτό ένα καλό δίδυμο έχει συνήθως θετικά αποτελέσματα. Αντιθέτως δυο κακοί ηθοποιοί κάνουν τον ύποπτο ή τον ανακρινόμενο να γελά και να τους κοροϊδεύει.

Βεβαίως, αυτά είναι πράγματα που τα γνωρίζουμε από τις αστυνομικές ταινίες ή τα μυθιστορήματα και δεν γνωρίζουμε κατά πόσο λειτουργούν στην πραγματικότητα, η οποία, πολύ συχνά, αρνείται πεισματικά να αντιγράψει την τέχνη.

Ξεκίνησα όμως να λέω για τον καλό και τον κακό και οδηγήθηκα αλλού. Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι η συνήθειά μας να χρησιμοποιούμε κάτι κατά το δοκούν, ανάλογα με το πότε μας βολεύει και, με βάση αυτή την οπτική, να το χαρακτηρίζουμε καλό ή κακό.

Παράδειγμα ο ΟΟΣΑ.

Ο οποίος, για ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών αναλυτών είναι μαύρο πρόβατο, απλώς και μόνο επειδή περιέχει τον όρο Οικονομικός!

Θυμίζω ότι τα αρχικά σημαίνουν Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και, για μέρος του κόσμου της Αριστεράς (με ό,τι σημαίνει αυτό), θεωρείται ως ένας μηχανισμός προώθησης του καπιταλισμού, ως εκ τούτου κακός.

Όταν όμως κάποια από τις εκθέσεις του βολεύει στις αναλύσεις ή και της ιδεοληψίες τους, τότε αυτομάτως γίνεται καλός και αξιοποιήσιμος.

Έτσι παρατηρώ τις τελευταίες μέρες ένα ενθουσιασμό στην υποδοχή μιας έρευνας του ΟΟΣΑ για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων.

Χαρακτηριστικός τίτλος από «αριστερό» σάιτ: «ΟΟΣΑ: Στοιχεία που “καίνε” την κυβέρνηση για τον αριθμό δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα».

Το άλλο πουλάκι:

Τι είναι αυτό που «καίει»;

Διαβάζω: «Στη χώρα μας, οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στον δημόσιο τομέα αντιστοιχούν στο 8% του συνολικού εργατικού δυναμικού! Τρίτη από το τέλος, δηλαδή, ανάμεσα σε 34 χώρες του οργανισμού».

Το περίεργο είναι  πως στο τέλος του δημοσιεύματος υπάρχει πράγματι ένας πίνακας που δείχνει ότι μόνο η Ιαπωνία και η Κορέα έχουν λιγότερους υπαλλήλους (ποσοστιαία) από τη χώρα μας.

Τρίτη από το τέλος λοιπόν. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Ο πίνακας έχει τίτλο employment in general government και αυτόν μόνο παρουσιάζει το συγκεκριμένο σάιτ. Αν ψάξουμε όμως και λίγο παραπέρα μπορεί να βρούμε και άλλους πίνακες όπως έναν που έχει τίτλο government and public sector employment

Η διαφορά τους, από τα λίγα αγγλικά που καταλαβαίνω, είναι ότι στον δεύτερο πίνακα υπάρχει ο δημόσιος τομέας γενικότερα κι όχι μόνο οι εργαζόμενοι σε κάποια υπουργεία.

Εκεί λοιπόν, η Ελλάδα σκαρφαλώνει στη 10^η θέση, αφού το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 21%, που και πάλι βρίσκεται περίπου στον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ.

Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι σε χώρε που θεωρούμε αναπτυγμένες, όπως εκείνες της Σκανδιναβικής Χερσονήσου, η διαφορά ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο πίνακα είναι πολύ μικρή.

Οι άνθρωποι δηλαδή έχουν έναν διευρυμένοι δημόσιο τομέα, ο οποίος μάλιστα περιλαμβάνει σχεδόν κάθε υπηρεσία.

Πράγμα που δεν συμβαίνει με εμάς και με άλλες χώρες της ίδιας φιλοσοφίας.

Φυσικά, εδώ έχουμε ακόμη μια υστέρηση που δεν μας δίνει και τη σωστή κατάταξή μας στον σχετικό πίνακα.

Όσοι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΔΕΚΟ, ΝΠΙΔ κ.λπ.) δεν έχουν ακόμη απογραφεί ή δεν πληρώνονται από το ενιαίο σύστημα πληρωμών δεν φαίνονται πουθενά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι όμως εκεί το θέμα.

Όπως όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, αυτό που έχει μεγάλη σημασία δεν είναι ο αριθμός των υπαλλήλων, αλλά ο τρόπος με τον οποίο είναι οργανωμένες και λειτουργούν οι υπηρεσίες.

Μόλις προχθές διαβάζαμε ότι στη χώρα μας πραγματοποιούνται 50 εκατομμύρια επικυρώσεις αντιγράφων μόνο στα ΚΕΠ και τα αστυνομικά τμήματα

Χωρίς να υπολογίζουμε εκείνες που γίνονται από άλλες υπηρεσίες, αφού ο Διευθυντής, ας πούμε, ενός σχολείου έχει το δικαίωμα κι αυτός να επικυρώνει αντίγραφα.

Αυτό υπολογίζεται σε πάνω από 2,5 εκατομμύρια εργατοώρες, δηλαδή σε 312.500 εργάσιμες ημέρες. Το υπολογισμό δεν τον έκανα εγώ, διότι είναι μια απλή διαίρεση, που υπονοεί ότι κάποιος υπάλληλος, από τη στιγμή που μπαίνει στο γραφείο του, μέχρι να «σχολάσει», επικυρώνει ασταμάτητα αντίγραφα, με ρυθμό ένα κάθε τρία λεπτά.

Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται ούτε εκεί.

Σκεφθείτε πόσες εργατοώρες χάνονται από εργαζόμενους που πηγαίνουν και στήνονται στις ουρές για να τελειώσουν μια δουλειά, που σε άλλες χώρες γίνεται από το σπίτι τους.

Όμως ούτε εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Πού ακριβώς βρίσκεται; Θα το πούμε αύριο.

Αυτό το δημόσιο, το μικρό, το μέγα!