140122 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Είμαστε μικρός τόπος.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας.

Ξέρουμε ποιος είναι ο καθένας, από πού κρατάει η σκούφια του, ποια είναι η πορεία του, πόσο «μετράει» στην κοινωνία…

Αυτό, ειδικά σε περιπτώσεις εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, είναι που δίνει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς μπορεί κανείς να παρατηρήσει διάφορα προεκλογικά φαινόμενα, τεχνάσματα και… τερτίπια.

Ένα από τα πιο συνηθισμένα είναι η προσπάθεια κάποιων υποψηφίων να προβληθούν ως άλλοι από αυτό που είναι και τους ξέρει όλος ο κόσμος.

Αυτό έχει διάφορες εκφάνσεις. Από την πολιτική, μέχρι την επαγγελματική.

Κάποιοι, ας πούμε, βλέποντας και προς τα πού φυσάει και ο πολιτικός άνεμος, εμφανίζονται με το πρόσωπο (το προσωπείο είναι το σωστό) που είναι στη μόδα.

Αυτή την εποχή φοριέται πολύ το αντιμνημονιακό. Δεν έχεις παρά να δηλώνεις αντίθετος με το μνημόνιο και τα μέτρα του και κάτι θα τσιμπήσεις.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ως τέτοιοι παρουσιάζονται άνθρωποι που για χρόνια έτρεχαν με τα δύο κόμματα που οδήγησαν τη χώρα εδώ που έφτασε και τώρα είναι τα ίδια που υποχρεώνονται να πάρουν τα δυσάρεστα μέτρα.

Ε, έτσι όμως είναι οι κωλοτούμπες.

Θέλετε και παράδειγμα για τα επαγγελματικά.

Δεν θα ξεχάσω την κάρτα πού μοίραζε προεκλογικά γνωστός ηλεκτρολόγος, η οποία όμως, κάτω από το όνομά του, έγραφε «εκπαιδευτικός»!

Όταν ρωτήθηκε από πού κι ως πού, απάντησε με φυσικότητα ότι δίδαξε σε σχολές του ΟΑΕΔ.

Μια ενδιαφέρουσα  εκδοχή του προσωπείου που φορούν οι υποψήφιοι, κατά την προεκλογική περίοδο, είναι η παρουσία τους σε διάφορες εκδηλώσεις, στις οποίες, κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα περνούσαν ούτε απ’ έξω.

Έτσι τους βλέπεις, ας πούμε, να γίνονται ξαφνικά λάτρεις της τέχνης και να παρακολουθούν θέατρο, παρουσιάσεις βιβλίων, διαλέξεις ή οτιδήποτε άλλο πιστεύουν ότι θα τους φέρει κοντά σε εν δυνάμει ψηφοφόρους.

Το φαινόμενο έχει δυο όψεις, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για την ίδια.

Από τη μια έχεις τους «λαϊκούς» υποψήφιους, που πηγαίνουν σε γάμους κηδείες και κοινωνικές εκδηλώσεις.

Από την άλλη τους πιο «σοφιστικέ», που θα τους δεις να παρακολουθούν «πνευματικές» εκδηλώσεις, πέρα όμως από κάθε πραγματικό τους ενδιαφέρον.

Το άλλο πουλάκι:

Τσιμπάνε οι ψηφοφόροι;

Κανείς δεν ξέρει.

Πώς είναι δηλαδή δυνατόν να πειστώ εγώ ότι ένας άνθρωπος, που δεν έχει εμφανιστεί ποτέ του σε παρουσίαση βιβλίου, ξαφνικά, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου και όντας ο ίδιος υποψήφιος αρχίζει να ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία και την ποίηση;

Φαίνεται όμως πως για να το κάνουν αυτοί, κάτι ξέρουν, ειδικά οι παλιές καραβάνες, που είναι και χρόνια στην πιάτσα.

Εξάλλου, πάντα μετράει η λεγόμενη «τελευταία εντύπωση», αν δεν έχεις κανέναν πολύ δικό σου, το «ρίχνεις» σε κάποιον που είδες πρόσφατα σε μια εκδήλωση.

Ετοιμαστείτε λοιπόν.

Φέτος, όπου κι αν πάτε θα πέφτετε πάνω σε υποψήφιους. Ειδικά αυτό το διάστημα που έχουμε και τις κοπές βασιλόπιτας θα γίνει το έλα να δεις ή μάλλον το έλα να σε δούνε.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των δημοτικών εκλογών είναι η προσπάθεια των υποψηφίων, αλλά και των παρατάξεων, να διαφοροποιηθούν από τους άλλους.

Αν σκεφτεί κανείς ότι τα πράγματα που μπορεί να πει κάποιος υποψήφιος για την πόλη του είναι λίγο πολύ δεδομένα, αρχίζουν να λέγονται διάφορα μεγαλόστομα με μόνο στόχο τη διαφοροποίηση από τους άλλους.

«Είμαστε κατά του Καλλικράτη»!

Ε, και; Αυτό πώς να βοηθήσει να λυθούν τα προβλήματα της πόλης; Αφού είτε είσαι υπέρ είτε κατά, μέσα στον «Καλλικράτη» θα λειτουργήσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αστείες ιστορίες!

Όπως τότε που διάφοροι «προοδευτικοί» δήμαρχοι κήρυτταν τις πόλεις τους αποπυρηνικοποιημένες ζώνες, έτσι και τώρα θα δούμε καλλικρατικούς δήμους να είναι… περιοχές κατά του μνημονίου.

Υπάρχει όμως, πέρα από όλα τα παραπάνω, ένα φαινόμενο, αρκετά συχνό, που θα ήθελα να το σχολιάσω ιδιαίτερα.

Είναι το φαινόμενο να εγκλωβίζεται κάποιος σε μια λογική όχι πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά προσωπικής αντιπάθειας και με βάση αυτή να κάνει όλες τις προεκλογικές του κινήσεις.

Για κάποιους λόγους, που αρχικώς δεν αποκλείεται να ήταν και πολιτικοί, ο Α υποψήφιος τάχθηκε εναντίον του Χ. Έκτοτε ακολούθησε με συνέπεια αυτή την αντιπαράθεσή που, κάποια στιγμή όμως φτάνει στο σημείο να συνεργάζεται και με ανθρώπους που, πολιτικά, βρίσκονται πολύ πιο πέρα από εκείνον, μόνο και μόνο επειδή θεωρεί ότι πρέπει να είναι αντίπαλός του.

Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά τα κάνουν άνθρωποι που ομνύουν στην αυτοτέλεια της τοπικής αυτοδιοίκησης και, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, υποστηρίζουν ότι μόνο κριτήριο του ψηφοφόρου πρέπει να είναι η ικανότητα του υποψηφίου να αντιμετωπίζει τα προβλήματα και να δίνεις λύσεις.

Τι να κάνουμε όμως;

Οι εκλογές θέλουν απ’ όλα.

Κυρίως θέλουν συζήτηση, ανάλυση, σχολιασμό, κριτική, προ πάντων όμως χιούμορ και καλή καρδιά.

Να τις χαρούμε, βρε παιδί μου!

Ο ίδιος άλλος!