140124 ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Του στραβού το δίκιο.

Πολιτική αλητεία διέπραξε η Νέα Δημοκρατία αναφερόμενη στο «θρήσκευμα» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Θα μου πείτε η πρώτη είναι ή η τελευταία; Δεν έχει σημασία. Το θέμα δεν είναι προσωπικό, είναι καθαρά πολιτικό και ως τέτοιο οφείλουμε να το αναδείξουμε.

Για ποιο λόγο έχει ενδιαφέρον να γνωρίζουμε αν και σε τι πιστεύει κάποιος πολιτικός αρχηγός; Από κοινωνικό ενδιαφέρον; Από κουτσομπολίστικη διάθεση; Ή μήπως επειδή αυτό προσδιορίζει το πόσο καλά θα χειριστεί τα ζητήματα της χώρας ή του δήμου αν τον εκλέξουμε;

Και τότε, γιατί να γνωρίζουμε μόνο τη θρησκευτική πίστη; Μήπως θα έπρεπε να ξέρουμε και άλλα πολύτιμα για εξαγωγή συμπερασμάτων στοιχεία;

Είναι φίλαθλος; Ποια ομάδα υποστηρίζει; Ποια μάρκα αυτοκινήτου προτιμά; Καπνίζει; Τι τσιγάρα; Από ποιο σούπερ μάρκετ ψωνίζει; Τι βιβλία διαβάζει;

Υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για όλα αυτά;

Βεβαίως. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τη βρίσκουν να κοιτάζουν από τις κλειδαρότρυπες των άλλων, πόσο μάλλον ενός πολιτικού αρχηγού.

Που ενδιαφέρονται –αν αυτό μπορεί να ονομαστεί ενδιαφέρον- για πράγματα εντελώς προσωπικά, τα οποία καμιά σχέση δεν έχουν με τον τρόπο που θα ασκήσει τα καθήκοντά του ή θα διαχειριστεί την όποια εξουσία αναλάβει.

Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η πολιτική αλητεία της Νέας Δημοκρατίας.

Στο ότι προσπαθεί να ρίξει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης βορά σε τέτοιους ανθρώπους.

Το χειρότερο είναι πως, με την κίνησή της αυτή προσπαθεί να περάσει από τη θέση του απολογούμενου σε εκείνη του κατήγορου.

Συγχρόνως δε, να «μαζέψει» διάφορα κομμάτια  και αποσπάσματα που κινούνται στα δεξιά της και εκστασιάζονται, όταν κάποιος συνομιλητής τους αυτοχαρακτηρίζεται καλός χριστιανός και καλός πατριώτης.

Λες και μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ο τόπος από κάτι τέτοιους έχει καεί.

Για να μην παρεξηγηθώ και επειδή νομίζω ότι κάποιοι δεν το πρόσεξαν ξαναλέω: που… αυτοχαρακτηρίζονται καλοί χριστιανοί και καλοί πατριώτες.

Το άλλο πουλάκι:

«Κάνουν παιχνίδι»!

Θυμάμαι πάντα το συγχωρεμένο τον πατέρα μου που έλεγε «ξέρεις τι είναι να ξεκινάς για εκλογές και ο άλλος να έχει ένα 20% από χέρι, λόγω της εκκλησίας και των σωμάτων ασφαλείας;»

Έτσι είναι. Ένας τεράστιος πολιτικός χώρος, αυτός της λαϊκής δεξιάς (χρησιμοποιώ έναν όρο που περιλαμβάνει και ακροδεξιά στοιχεία) έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες το πολιτικό του μαγαζί πάνω σε βάσεις που λέγονται πατρίδα και θρησκεία.

Το κακό είναι ότι ο αντίπαλος πολιτικός χώρος αποτραβήχτηκε και παραχώρησε αυτό το πεδίο αμαχητί.

Μην ξεχνάτε ότι, ακόμη και σήμερα, αν κάποιος κάνει λόγο για πίστη ή πατρίδα τοποθετείται αυτομάτως, από ένα μεγάλο μέρος του ακροατηρίου του, στο χώρο της δεξιάς.

Επί δεκαετίες, λοιπόν, έτσι κερδίζονται εκλογές επί εκλογών, όχι μόνο εθνικές, αλλά και σε επίπεδο δήμου ή κοινότητας.

Το σύστημα αυτό έχει υποχρεώσει χιλιάδες πολιτικούς στη χώρα –από όλο το πολιτικό φάσμα, ας το κρατήσουμε αυτό- να προσπαθούν να αποδείξουν όχι απλώς ότι είναι πιστοί, αλλά ότι διατηρούν και καλές σχέσεις με την εκκλησιαστική ιεραρχία.

Δεν θα μπω στον πειρασμό να αναρωτηθώ πόσο πιστοί είναι, διότι έτσι θα υποπέσω στο ίδιο σφάλμα το οποίο κατηγορώ. Αυτό δεν πρέπει να μας αφορά.

Θα ήθελα μόνο να θυμίσω ότι ο ίδιος ο Χριστός, ενώ συγχώρησε ένα σωρό ανθρώπινες αδυναμίες, στάθηκε αυστηρότατος απέναντι στην υποκρισία.

Ας το έχουμε αυτό ως «δείκτη», όταν θέλουμε να σταθμίσουμε πολιτικούς μας με τέτοιου είδους σταθμά.

Κυρίως ας το έχουν εκείνοι που θεωρούν την επίδειξη της πίστης ως απόδειξη καλού ανθρώπου, άρα και καλού πολιτικού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει και κάποιος αντίλογος.

Συμφωνώ απολύτως ότι οι προσωπικές επιλογές ενός πολιτικού δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν ούτε να είναι κριτήριο της στάσης μας απέναντί του. Οι πολιτικές του θέσεις πρέπει να είναι το κριτήριό μας, η συνέπεια λόγων και έργων, η επιλογή κατάλληλων συνεργατών, η δυνατότητα επίλυσης προβλημάτων, τέτοια πράγματα.

Θέτω όμως ένα ερώτημα.

Έχει το δικαίωμα ένας πολιτικός να διαμαρτύρεται, όταν οι αντίπαλοί του προβάλλουν προσωπικές του επιλογές, τη στιγμή που ο ίδιος ή στενοί του συνεργάτες το κάνουν για διαφορετικού είδους μεν, προσωπικές όμως πάντα, επιλογές;

Δηλαδή, όπως δεν μας ενδιαφέρει σε τι Θεό πιστεύει ένας πολιτικός, ούτε τι ομάδα υποστηρίζει, έτσι δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει και τι είδους βιβλία διαβάζει. Είναι προσωπική επιλογή, δεν θα τον κρίνουμε από αυτό, άρα δεν θα πρέπει να το ψάχνουμε.

Τι γίνεται όμως όταν ο ίδιος ή στενοί του συνεργάτες διαφημίζουν τα αναγνώσματα του πολιτικού.

Και, αφού το κάνουν για τους ίδιους ακριβώς λόγους με τους άλλους δηλαδή προς άγρα ψήφων, γιατί η δική τους στάση είναι τελικά ορθή ενώ των άλλων όχι;

Είναι λεπτά τα ζητήματα, φίλοι μου.

Ας έχουμε ανοιχτές τις κεραίες μας, προς κάθε κατεύθυνση!

Μυστήρια!