140113 ΑΕΙΘΑΛΛΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Λάβατε θέσεις!

Δεν το λέω σ’ εσάς, στους τοπικούς άρχοντες το λέω, τους νυν αλλά και όσους φιλοδοξούν να γίνουν τέτοιοι με τις προσεχείς εκλογές.

Η μάχη ξεκινά και είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεσαι σε πιο πλεονεκτική θέση, σε σχέση με τους αντιπάλους σου.

Ποιο είναι το χαρακτηριστικό αυτής της προεκλογικής περιόδου;

Ότι η τράπουλα ανακατεύεται και μάλιστα για τα καλά. Τόσο που μπορεί να χαθούν και κάποια φύλλα!

Θα το δούμε και στη συνέχεια. Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο. Αν μιλούσαμε για ποδόσφαιρο, θα κάναμε λόγο για «εσωτερικές αλλαγές», αν κάναμε πλάκα θα το χαρακτηρίζαμε «αλλαξο…» ασ’ το καλύτερα.

Ας δούμε όμως το ανακάτεμα της τράπουλας.

Ξεκινάει από τη βασική αρχή ότι όλοι, μα όλοι, είναι πλέον ανεξάρτητοι υποψήφιοι.

Εντάξει, όχι όλοι. Υπάρχουν και οι παλαιάς κοπής κομματικοί, οι οποίοι όμως έχουν και αυτοί, εκ παραδόσεως, μια ανεξάρτητη χροιά.

Πού οφείλονται όλα αυτά;

Πέρα από την προσπάθεια των υποψηφίων να φανούν πολυσυλλεκτικοί, κυρίως στο γεγονός ότι έχει αλλάξει ο πολιτικός χάρτης της χώρας γενικώς και έχουν συμβεί ανακατατάξεις στα πολιτικά κόμματα.

Και γιατί να φανούν πολυσυλλεκτικοί;

Όχι μόνο διότι έτσι ελπίζουν να αντλήσουν στελέχη, κυρίως όμως ψηφοφόρους από πολλές δεξαμενές.

Ο σημαντικότερος λόγος είναι πως υπάρχει γενικότερα η αίσθηση ότι ο κόσμος έχει πλέον μια απέχθεια προς τους κομματικούς υποψηφίους.

Γενικώς και αορίστως;

Όχι βέβαια. Η αποστροφή είναι κυρίως προς τα κόμματα τα οποία (χρησιμοποιώ έκφραση του συρμού) «κυβέρνησαν και κατέστρεψαν τον τόπο».

Τα κόμματα που και αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην κυβέρνηση, η οποία λαμβάνει ένα σωρό δυσάρεστα μέτρα.

Το άλλο πουλάκι:

Πού να πας ξιπόλητος;

Να βγεις και να δηλώσεις εγώ είμαι υποψήφιος δήμαρχος υποστηριζόμενος (μάλλον, προτεινόμενος) από τη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ; Θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι και το μαύρο της κάλπης.

Δηλώνεις, λοιπόν, ανεξάρτητος και ελπίζεις πως κανείς δεν θα πάρει χαμπάρι, ούτε θα θυμηθεί, πού πραγματικά ανήκεις.

Ψάχνεις να βρεις και δύο τρεις υποψήφιους από άλλους χώρους και νάτο το κουστούμι του ανεξάρτητου, του υπερκομματικού.

Βεβαίως, κάπου από το βάθος της σκηνής, το κόμμα σου αφήνει να εννοηθεί πως είσαι δικός τους υποψήφιος, χωρίς όμως να σου κάνει χαλάστρα.

Αν πάνε όλα κατ’ ευχήν, θα βγει στο τέλος να πανηγυρίσει πως «κέρδισε τον Δήμο».

Όπως είπαμε όμως, υπάρχει μια διαφοροποίηση όσον αφορά τους υποψηφίους κάποιων συγκεκριμένων κομμάτων, τα οποία είτε θέλουν (κλασικά) να διατηρήσουν την ιδεολογική τους καθαρότητα, είτε θέλουν να εκμεταλλευτούν την άνοδο (όχι τη δική τους, των κομμάτων τους) στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Έτσι κατεβάζουν τους κομματικούς τους υποψήφιους και ό,τι πιάσει το δίχτυ, αφού και αυτοί δεν ψαρεύουν μόνο στα γνωστά τους κομματικά ύδατα, αλλά προσπαθούν να μαζέψουν και διάφορους δυσαρεστημένους ή «εκδικητικούς» ψηφοφόρους, για τους οποίους οι δημοτικές εκλογές είναι μια ευκαιρία να κάνουν… το κέφι τους.

Γι’ αυτούς τους ψηφοφόρους, όλο και κάποια καλή «δικαιολογία» θα υπάρχει, κάποιος φίλος ή συγγενής στο ψηφοδέλτιο και έτσι γυρίζουν την πλάτη τους στους άλλους, τους «κακούς» υποψήφιους, ώσπου να έρθουν οι βουλευτικές εκλογές, οπότε σοβαρεύουν τα πράγματα και «όλοι γυρνούν στο σπίτι τους και ο λύκος στη φωλιά του».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας πούμε και για τις «εσωτερικές αλλαγές».

Υπάρχουν παίκτες, παλιοί παίκτες, που φαίνεται δεν ξέρουν ακόμη «τι θέση παίζουν». Μάλλον τους αρκεί να είναι στο παιχνίδι και γι’ αυτό είναι έτοιμοι να γίνουν επιθετικοί, αμυντικοί, ακόμη και τερματοφύλακες.

Έχουν τόσο μεγάλη διάθεση για προσφορά στην ομάδα, όχι όμως και να καθίσουν στον πάγκο ή να κουβαλάνε τις πετσέτες. Θέλουν να παίζουν μέσα.

Για τις βοηθητικές δουλειές είναι οι άλλοι, οι μικροί, οι άπειροι…

Ξέρετε ποιο είναι το παράλογο;

Ότι ο προπονητής λαός εξακολουθεί να τους δίνει ρόλο, αντί να τους στείλει στην… κερκίδα, να βλέπουν το ματς από εκεί.

Δεν σας φαίνεται όμως παράξενο, ρε παιδιά;

Σε μια χώρα που όλοι κοιτούν να βγουν στη σύνταξη όσο νωρίτερα γίνεται, οι μόνοι που εξακολουθούν να θέλουν να εργάζονται μέχρι τα βαθιά γεράματα είναι οι ηθοποιοί και οι πολιτικοί.

Και, για μεν τους ηθοποιούς, υπάρχει πάντοτε κάποιος ρόλος γέρου να ενσαρκώσουν.

Οι πολιτικοί όμως; Γιατί πιστεύουν ότι έχουν ακόμη να προσφέρουν στον τόπο, μετά από πενήντα και εξήντα χρόνια στη σκηνή;

Άσε να προσφέρει και κανένας άλλος. Πιο νέος.

«Μα», θα απαντήσει, «το κοινό εξακολουθεί να με χειροκροτά».

Δυστυχώς!

Είναι αυτό το ίδιο κοινό που γεμίζει αγανακτισμένο τις πλατείες και αναρωτιέται στα καφενεία γιατί δεν πάει μπροστά ο τόπος και γιατί δεν έχουν δουλειά τα παιδιά μας.

Ξεκινάμε!