180112 ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Προβλέψεις τέλος!

Επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας, που μόνο πεζή δεν μπορείς να την πεις. Τα προβλήματα τρέχουν και συνεχώς προστίθενται νέα, λες και θέλουμε να επιβεβαιώσουμε την παροιμία «όπου φτωχός κι η μοίρα του».

Ξαφνικά, προέκυψε και πάλι θέμα «μακεδονικόν», αφού ήρθε στο προσκήνιο η ονομασία του… «κράτους των Σκοπίων», με την οποία φαίνεται πως υπάρχει βούληση (ή έχει επιβληθεί, όπως λένε) να τελειώνουμε.

Το θέμα, το γνωρίζουν όλοι καλά, έχει να κάνει με την ιστορία, από την οποία λένε ότι πρέπει να διδασκόμαστε, διαφορετικά είμαστε έρμαια της τύχης και βαδίζουμε στο παγκόσμιο γίγνεσθαι χωρίς πυξίδα.

Ωραία λόγια! Και, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε με τα ωραία λόγια, τα λένε εκείνοι που δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να τα κάνουν πράξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το… «μακεδονικό».

Τι μας διδάσκει η εντελώς πρόσφατη ιστορία του; Προσέξτε! Όχι η ιστορία της Μακεδονίας, αλλά του «μακεδονικού». Τι μας διδάσκει; Ότι, όταν πας να κάνεις εξωτερική πολιτική με συλλαλητήρια, δεν έχεις κανένα αποτέλεσμα.

Δεν είναι έτσι; Σκεφθείτε λίγο ποιος είναι ο ορισμός της αποτυχημένης πολιτικής. Δεν είναι το να προσπαθείς, μετά από χρόνια, να «κερδίσεις» εκείνο που σου δίνονταν στο πιάτο, αλλά εσύ το αρνιόσουν πεισματικά;

Κάπου εκεί δεν βρισκόμαστε σήμερα; Πάμε να διαπραγματευτούμε κάτι που μπορούσαμε να το είχαμε πετύχει από το 1993, αν δεν ασκούσαν τρομακτικές πιέσεις σε όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας τα… συλλαλητήρια.

Και, αφού δεν έχουμε διδαχτεί τίποτε από την πρόσφατη Ιστορία μας (λες και από την παλαιότερη έχουμε διδαχτεί κάτι) ετοιμαζόμαστε και πάλι να δώσουμε την μάχη του ονόματος στις πλατείες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Χωρίς μάλιστα να ακούσουμε και τον στίχο του ποιητή Διονύση που λέει ότι η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Αλλάζει χωρίς εμάς, σε πείσμα μας, και κοιτάξτε πού βρισκόμαστε με αυτή τη συμπεριφορά.

Το άλλο πουλάκι:

Η τέχνη της στρουθοκαμήλου!

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μας επισκέφθηκε ένας θείος από τον Καναδά, που είχαμε να τον δούμε χρόνια. Ανάμεσα στις κουβέντες που κάναμε, μας μίλησε και για τους «Μακεδόνες», οι οποίοι είχαν, ήδη τότε, πολύ έντονη παρουσία εκεί.

Μας ρώτησε με περιέργεια αν ξέρουμε «τι είναι αυτοί οι Μακεδόνες», οι οποίοι διέθεταν ένα τεράστιο κτήριο στο κέντρο του Τορόντο, και μπορούσες ακόμη και από τους ταξιτζήδες να μάθεις για… «την καταγωγή και τη γλώσσα τους»

Δεν μιλάμε για εφημερίδες και περιοδικά, ούτε για παρουσία στα ΜΜΕ, που ήταν περισσότερο από έντονη. Το μόνο για το οποίο ήταν εντελώς βέβαιος ο θείος μας ήταν πως «αυτοί πρέπει να ρίχνουν πολλά λεφτά στην προπαγάνδα».

Αυτά, λοιπόν, που τα μάθαμε εμείς, εντελώς συμπτωματικά, ξαναλέω, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 (!) είναι δυνατόν να μην τα γνώριζε το επίσημο κράτος, το υπουργείο Εξωτερικών με τους τόσους υπαλλήλους και τις στρατιές συμβούλων του;

Όμως η τακτική όλων των κυβερνήσεων μάς έφερε στα γεγονότα του ’90 και στη συνέχεια, η τέχνη της στρουθοκαμήλου, μας οδήγησε στο σήμερα∙ να διαπραγματευόμαστε ένα όνομα που θα περιέχει, τελικά, τον όρο Μακεδονία.

Βέβαια, στο εξαιρετικά επιτυχές αυτό «αποτέλεσμα» συνέβαλαν με όλες τους τις δυνάμεις οι κάθε είδους «Μακεδονομάχοι», οι οποίοι μπορεί να ζημίωσαν τη χώρα (είπαμε, χάσαμε τουλάχιστον χρόνο, ο οποίος είναι και χρήμα) οι ίδιοι όμως κέρδισαν πολλά.

Πάνω στο «μακεδονικό» χτίστηκαν καριέρες όχι μόνο πολιτικών. Χάρη σ’ αυτό εμφανίστηκαν «λαοπρόβλητοι» ηγέτες, από ιεράρχες και δημοσιογράφοι μέχρι καλλιτέχνες και πρόεδροι σωματείων, οι οποίοι επένδυσαν στη εθνική μας ευαισθησία.

Πούλησαν συναισθηματισμό, μίλησαν για «ψυχή», δάκρυσαν μπροστά στις κάμερες, ύψωσαν λάβαρα, απείλησαν και έβρισαν εκ του ασφαλούς, κυρίως όμως συνομίλησαν με τον Έλληνα που… δεν δέχεται να του κλέβουν την Ιστορία του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πολύ καλά!

Θέλετε όμως να δούμε τι κατάφεραν; Περισσότερες από εκατό χώρες έχουν αναγνωρίσει τους γείτονες με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ενώ εμείς και μερικοί ακόμη «φίλοι μας» επιμένουμε στο FYROM.

Το οποίο, για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, περιέχει φαρδιά πλατιά τον όρο «Μακεδονία(ς)», πράγμα το οποίο υποτίθεται ότι οι… «Μακεδονομάχοι» δεν πρόκειται να δεχτούν ποτέ! Κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.

Έχουν καταφέρει ακόμη να ζημιωθεί η χώρα (αλλά να κερδίσουν πολλοί αετονύχηδες) με το περίφημο εμπάργκο. Έχουν καταφέρει να (αυτο)γελοιοποιούμαστε σβήνοντας από τις οθόνες της τηλεόρασης, κατά τη μετάδοση αγώνων, τα αρχικά της… γειτόνισσας.

Να απομονωνόμαστε αποχωρώντας από διεθνή τουρνουά και διαγωνισμούς, στα οποία οι διοργανωτές κάνουν δεκτή την FYROM χωρίς το FY, κάνοντας με τη στάση μας τους υπόλοιπους συμμετέχοντες να χαμογελούν συγκαταβατικά, αν όχι ειρωνικά.

Έχουν καταφέρει να γεμίσουμε τη χώρα, ιδιαίτερα τη βόρεια Ελλάδα, με κάθε είδους «μακεδονικό» καρακιτσαριό, γύψινους Μεγαλέξανδρους και πλαστικούς Ήλιους της Βεργίνας, ανταγωνιζόμενοι, χωρίς -είναι αλήθεια- να μπορέσουμε να τους πλησιάσουμε καν, τους υπερεθνικιστές Σκοπιανούς. 

Και συνεχίζουν!

Δεν εννοούν να καταλάβουν πως εξωτερική πολιτική με συλλαλητήρια και υπογραφές στο φέισμπουκ δεν γίνεται (χωρίς να ζημιώσει η χώρα).

Γίνεται μόνο με σοβαρή μελέτη των επιχειρημάτων και των «όπλων» του αντιπάλου, καλό σχεδιασμό των κινήσεών σου, δημιουργία κατάλληλων συμμαχιών, εκμετάλλευση των διεθνών συγκυριών, έξυπνες διαπραγματεύσεις και, κυρίως, εθνική στρατηγική.

Όσο επικρέμαται η κατηγορία του εθνικού προδότη, ο κάθε έλληνας διαπραγματευτής καθίσταται πρακτικά ανήμπορος να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα, άρα αγωνίζεται για μια «από χέρι» χαμένη υπόθεση.

Ας τους εμπιστευτούμε κι ας τους αφήσουμε να κάνουν, όσο καλύτερα μπορούν, τη δουλειά τους, στο πλαίσιο πάντα της εθνικής στρατηγικής. Διαφορετικά θα μείνουμε να κλαίμε περήφανα άλλη μια χαμένη ευκαιρία.

 Ελληνική, βεβαίως, βεβαίως!