180116 ΑΣΤΕΓΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Ξου, ρε Λάκη!»

Αυτή είναι μια φράση που χρησιμοποιεί πολύ συχνά κάποιος φίλος, όταν θεωρεί ότι δεν αξίζει καν να μπει στον κόπο να επιχειρηματολογήσει προκειμένου να ανασκευάσει μιαν άποψη με την οποία διαφωνεί.

Διαφωνεί… «κάθετα», σύμφωνα με μια προσφιλή έκφραση στα πολιτικά πηγαδάκια και στα αμφιθέατρα. Με το «ξου, ρε Λάκη» δεν συμφώνησα ποτέ. Διαφωνώ… «κάθετα»· και όχι μόνο γιατί πιστεύω ότι πάντοτε πρέπει να χρησιμοποιούμε επιχειρήματα.

Για κάποιον λόγο, δεν ταιριάζει με την αισθητική μου. Δεν θα το χρησιμοποιούσα ποτέ. Ωστόσο, ήταν η πρώτη έκφραση που μου ήρθε στον νου, όταν άκουσα τον Λάκη Λαζόπουλο να λέει ότι μένει «σε διαμέρισμα 40 τετραγωνικών».

Μου ήρθε στον νου, γιατί πραγματικά θεωρώ τόσο –άστοχη να την πω; ανόητη; εκτός πραγματικότητας;- αυτή τη δήλωση, που, πραγματικά, θεωρώ ότι δεν αξίζει να χαραμίσει κανείς άλλα λόγια για να τη σχολιάσει.

Ωστόσο, δεν θα παραβώ τις αρχές μου. Ο δημόσιος διάλογος πρέπει να γίνεται με επιχειρήματα. Κι έτσι, αποφάσισα να σας πω μερικές επιπλέον σκέψεις πάνω στο θέμα. Τώρα θα μου πείτε «ποιο ακριβώς είναι το θέμα»;

Τι μας ενδιαφέρει σε πόσα τετραγωνικά μένει ο καθένας; Αν αρχίσουμε να σχολιάζουμε την έκταση που καταλαμβάνει το διαμέρισμα κάθε δημοσίου προσώπου, τότε δεν θα κάνουμε άλλη δουλειά. Θα καταντήσουμε… πράκτορες του ΕΝΦΙΑ!

Το ζήτημα όμως είναι ότι μια δήλωση δεν είναι κάτι που πέφτει έτσι, από τον ουρανό, στα καλά καθούμενα. Πρέπει πάντοτε να τη βλέπουμε μέσα σε ένα πλαίσιο χρονικό αλλά και συμφραζομένων κι όχι ξεκάρφωτη.

Τι θέλει, δηλαδή, να πει ο Λάκης δηλώνοντας ότι μένει σε ένα μικρό σπίτι; Γιατί το λέει τώρα; Γιατί δεν κοινοποιούσε το μέγεθος του σπιτιού του πριν από δύο ή τρία χρόνια; Ήταν ανέκαθεν τόσο ή… μίκρυνε τώρα. Και γιατί συνέβη αυτό;

Προφανώς, η δήλωση αυτή εντάσσεται μέσα στο συνολικό κλίμα των δηλώσεων του Λαζόπουλου το τελευταίο διάστημα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, μπορεί να περιγραφεί από το «δεν είμαι πια αυτός που ήμουν, επειδή με κυνηγούν».

Το άλλο πουλάκι:

Ποιοι και γιατί;

Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα και καλά θα κάνουμε να μην ασχοληθούμε μαζί του. Όταν κάποιος ερμηνεύει με τόση ευκολία την «πτώση» του, ρίχνοντας αποκλειστικά το φταίξιμο σε κακούς ή/και συμφέροντα που τον καταδιώκουν, τότε κάτι δεν πάει καλά με την περίπτωσή του.

Ας έρθουμε όμως στην συγκεκριμένη δήλωση, των σαράντα τετραγωνικών, που μας απασχολεί σήμερα. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι ο κύριος Λαζόπουλος δεν μπορεί να έχει κάτι καλύτερο;

Όχι, βέβαια! Άρα; Άρα ξεχνάει κάτι πολύ βασικό. Το χρήμα δεν έχει τόσο μεγάλη αξία επειδή κάτι κάνεις με αυτό, κυρίως όμως επειδή κάτι ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις, ασχέτως και αν εσύ δεν το αξιοποιείς… στο έπακρο.

Έτσι δεν είναι; Πόσες φορές δεν αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο λόγος που αυτοί οι πολυδισεκατομμυριούχοι εξακολουθούν να εργάζονται, να έχουν τέλος πάντων μια οικονομική δραστηριότητα και να κερδίζουν επιπλέον χρήμα.

Τι να το κάνουν, αφού και αυτά που έχουν ήδη δεν τους φτάνουν δέκα ζωές για να τα ξοδέψουν; Η απάντηση στο ερώτημα είναι αυτή που είπαμε πριν. (Μια από τις απαντήσεις.) Ότι δεν θέλουν το χρήμα για να αγοράσουν κάτι επιπλέον.

Το θέλουν για να τους δίνει… την αίσθηση ότι ΜΠΟΡΟΥΝ να αγοράσουν οτιδήποτε επιθυμήσουν. Κι ας μην το κάνουν ποτέ. Ας ζουν μια ζωή που δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη των… απλώς πλουσίων ανθρώπων.

Καμιά φορά και των πολύ φτωχών. Θα έχετε διαβάσει βέβαια ότι ο δημιουργός και ιδιοκτήτης γνωστής αλυσίδας επίπλων, μέσα στους δέκα πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, ζει σαν να ήταν πάμφτωχος.

Φοράει ρούχα μόνο από δεύτερο χέρι και τρώει ληγμένα γιαούρτια από τα σούπερ μάρκετ. Αυτό τι σημαίνει; Μπορεί κανείς να ισχυριστεί σοβαρά ότι ο άνθρωπος αυτός περνάει μια ζωή όπως οι άποροι; 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Σαν έτοιμος από καιρό…»

Λένε συχνά πως η εξουσία φανερώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Ότι τον καταλαβαίνεις όταν τον δεις πώς συμπεριφέρεται στις μέρες της δόξας του. Τότε που πιστεύει ότι είναι πανίσχυρος και ο κόσμος του ανήκει.

Σίγουρα όμως ο χαρακτήρας του καθενός φαίνεται και όταν έρχεται η στιγμή να αποχωρήσει από τη σκηνή, είτε επειδή το επέλεξε ο ίδιος -πράγμα σπάνιο- είτε επειδή το έργο του δεν έχει πέραση πια στο κοινό.

Δεν ξέρω αν ο Λάκης Λαζόπουλος θα κάνει το «καμ μπακ», αν θα μπορέσει δηλαδή να ξαναζήσει στιγμές σαν εκείνες, όταν η μισή Ελλάδα στηνόταν στις τηλεοράσεις για να τον ακούσει, ή αν το κοινό του του γύρισε την πλάτη οριστικά.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται το γεγονός ότι δεν είναι πια «πρώτο όνομα», δικαιώνει όλους εκείνους που ήταν πολύ επιφυλακτικοί με τον τρόπο που εξελισσόταν η καριέρα του.

Που έβλεπαν ότι αυτό που τον τρέφει είναι «η λατρεία του κοινού», την οποία όμως προκαλούσε απευθυνόμενος, με τον πιο λαϊκίστικο τρόπο, στα πλέον χαμηλά ένστικτά του, εκτρέφοντας όλες τις ψευδαισθήσεις του.

Όταν όμως οι ψευδαισθήσεις αρχίζουν να πέφτουν μία μία νεκρές, σκοτωμένες από την αδυσώπητη πραγματικότητα, τότε το κοινό, που έμαθε να ρίχνει πάντα το ανάθεμα σε τρίτους, εύκολα μπορεί να σε δει σαν εχθρό του.

Όσο κι αν προσπαθείς να το κάνεις να σε λυπηθεί.

 Κρίμα!