180123 ΞΑΚΟΥΣΤΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Η «επόμενη μέρα»…

Πιστεύω ότι όλοι εμείς που παίρνουμε μέρος στην καθημερινή μας κουβέντα έχουμε τουλάχιστον καταλήξει ότι εκείνο που μετράει στις λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως τα συλλαλητήρια και τα δημοψηφίσματα είναι η «επόμενη μέρα».

Η «επόμενη μέρα», λοιπόν, του προχθεσινού συλλαλητηρίου πρέπει να απασχολήσει σοβαρά όλους εκείνους που συμμετείχαν, αλλά κι εμάς που το παρακολουθήσαμε από μακριά. Όπως το παρακολουθήσαμε.

Διότι μια πρώτη διαπίστωση ήταν πως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης γύρισαν την πλάτη σε μια μεγάλη κινητοποίηση, την μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων, ενώ, όπως θα συμφωνήσουμε όλοι, δεν είναι αυτή η δουλειά τους.

Ωστόσο, σε κάποια ιδιωτικά κανάλια είδα ότι έπαιξε πρώτο θέμα στις ειδήσεις, με αναλυτικά ρεπορτάζ, τα οποία όμως στάθηκαν (όπως είναι φυσικό;) σε κάποια «παρατράγουδα» που πάντοτε συμβαίνουν όπου μαζευόμαστε πολλοί και… διάφοροι.

Εκείνα που έκαναν την πάπια και εκτέθηκαν -για άλλη μια φορά- ανεπανόρθωτα είναι τα κρατικά κανάλια, τα οποία μάλιστα διαθέτουν στις τάξεις τους και την ΕΡΤ3, έξω ακριβώς από την πόρτα της οποίας πραγματοποιούνταν το συλλαλητήριο.

Για εμάς ήταν αναμενόμενη αυτή η στάση∙ τόσα χρόνια τώρα μιλάμε για το ποιόν της κρατικής ενημέρωσης, την οποία πληρώνουμε όλοι οι Έλληνες. Ας τα βλέπουν κάποιοι που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα κρατικά κανάλια μάς ενημερώνουν «ψύχραιμα και αντικειμενικά».

Ελάτε όμως να δούμε τι ακριβώς μας φέρνει αυτή η «επόμενη μέρα» του συλλαλητηρίου, κάνοντας κάποιες παρατηρήσεις, σποραδικά, χωρίς σειρά αξιολόγησης. Θα χρησιμοποιήσουμε στοιχεία τόσο από τις μεταδόσεις των διαφόρων Μέσων, όσο και από παρατηρήσεις φίλων που ήταν εκεί.

Πρώτα πρώτα ο κόσμος. Ήταν πολύς, πάρα πολύς. Σε καμιά περίπτωση όμως οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες που τον υπολογίζουν κάποιοι. Για να κάνετε μόνοι σας έναν υπολογισμό, σκεφθείτε ότι χίλια (!) λεωφορεία μπορούν να μεταφέρουν πενήντα χιλιάδες ανθρώπους.

Από εκεί και πέρα, θα έπρεπε να κατέβουν στην παραλία οι μισοί κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, για να μαζευτεί το νούμερο που εκτιμούν κάποιοι υπερβολικά αισιόδοξοι (και χουβαρντάδες).

Το άλλο πουλάκι:

Ας αφήσουμε τους αριθμούς.

Το σημαντικότερο είναι ότι δεν μπορεί κανείς να είναι τόσο αφελής (ή τόσο επικίνδυνος) που να χρεώνει όλον αυτόν τον κόσμο στην άκρα δεξιά ή στους «εθνικιστές υπερπατριώτες».

Μπορεί οι περισσότερες φωτογραφίες των ερασιτεχνών «ανταποκριτών» και πολλά από τα πλάνα που είδαμε να εστίασαν σε… γραφικές περιπτώσεις, σε καμιά περίπτωση όμως η πλειονότητα του κόσμου δεν ανήκε σε αυτές.

Δυστυχώς, όταν συγκεντρώνεται ένα μεγάλο πλήθος, οι περισσότεροι από τους οποίους σπεύδουν αυθορμήτως, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος του «καπελώματος». Αυτό το είδαμε να γίνεται από πλευράς ομιλητών –όχι όλων.

Θα ήταν μεγάλο λάθος όμως (οι «πολάκηδες» πρόλαβαν και το διέπραξαν ήδη) να αγνοήσει κάποιος το γεγονός ότι οι συγκεντρωμένοι προέρχονταν από ένα μεγάλο φάσμα του πολιτικού τόξου, από όλες τις αποχρώσεις.

Είναι επίσης λάθος, που και αυτό έσπευσαν προθύμως να το διαπράξουν κάποιοι, να εστιάσουμε στις ακρότητες. Μπορεί αυτές να «πουλάνε» ή να συμφέρουν κάποιους, καλό θα είναι όμως οι υπόλοιποι να μην τσιμπάμε.

(Αυτό είναι κάτι που μου έμαθε ένας καλός φίλος, ο οποίος είναι από τους σοβαρότερους φιλάθλους που γνωρίζω. Μου επεσήμανε τον τρόπο με τον οποίο τα Μέσα εστιάζουν σε καμιά δεκαριά χούλιγκανς, όταν στο γήπεδο πηγαίνουν χιλιάδες φιλήσυχων οπαδών.)

Εκείνο, τελικά στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε είναι πως η συντριπτική πλειονότητα των διαδηλωτών έδωσαν το «παρών» προκειμένου να πουν κάτι που πιστεύουν ακράδαντα∙ ότι η «Μακεδονία είναι Ελλάδα».

Να το πουν σε ποιους; Στην κυβέρνηση; Στους πολιτικούς μας γενικότερα; Στους «Σκοπιανούς»; Στον Νίμιτς; Στη διεθνή κοινότητα; Σε όλους μαζί και στον καθένα χωριστά;

Ωραία, το είπαν. Και τι γίνεται μετά;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Ε, και;»

Αυτό θα (τους) απαντήσουν οι υπόλοιποι. Κάποιοι θα πουν ότι το ξέρουν και το ίδιο πιστεύουν και εκείνοι. Οπότε… είμαστε από την ίδια πλευρά του τραπεζιού. Το θέμα όμως δεν είναι τι πιστεύουμε εμείς.

Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι σέβονται την άποψή μας, όμως εκείνοι έχουν μια κάπως διαφορετική. Ότι η Μακεδονία, ας πούμε, είναι μια γεωγραφική περιοχή που εκτείνεται σε τρεις χώρες, με το μεγαλύτερο μέρος της στη δική μας.

Υπάρχουν και άλλοι που θα υποστηρίξουν ότι, στις διεθνείς σχέσεις, δεν έχει και τόση σημασία αν το δίκιο βρίσκεται με το μέρος σου, σημασία έχει αν ξέρεις πώς να το διεκδικήσεις. Και πως αυτό δεν γίνεται με συλλαλητήρια.

Να το πω; Μακάρι να γινόταν. Όμως εμείς έπρεπε να το γνωρίζουμε πια και μην «επενδύουμε» σε συναισθηματισμούς, όταν πρόκειται για θέματα πολιτικής, πόσω μάλλον εξωτερικής. Διότι, αν μπορούσαν να κάνουν κάτι τα συλλαλητήρια, σήμερα θα έπρεπε να βρισκόμαστε σε πιο ευνοϊκή θέση, σε σχέση με το 1992. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι είμαστε;

Αυτό όμως κάποιος πρέπει να το δώσει στον κόσμο να το καταλάβει. Διότι εμένα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι πολλοί από τους πρωτοστατούντες το γνωρίζουν μια χαρά, όμως έχουν εντελώς άλλα πράγματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους.

Μπορεί τα συλλαλητήρια να μην βοηθούν την υπόθεση της χώρας, τη δική τους όμως τη βοηθούν μια χαρά. Κι αυτός, το είπαμε και χθες, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

Δείτε με πόση ευκολία η «επόμενη μέρα» έγινε η… προηγούμενη του επόμενου συλλαλητηρίου. Κάπου το πάνε!

 Της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη!