180119 ΑΝΑΡΘΡΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Γιατί φτάσαμε εδώ;

Ποιος ο λόγος να ενδιαφέρονται οι «θεσμοί», αλλά και οι εργοδότες τους οποίους (κατά πολλούς) αυτοί εκπροσωπούν, πώς προκηρύσσεται μια απεργία; Έχουν και στις δικές τους χώρες αντίστοιχους νόμους, ή μόνο σ’ εμάς ανοίγουν τα μάτια τους;

Πρώτα πρώτα να πούμε ότι ο νόμος λειτουργεί και ως τεκμήριο Ιστορίας για έναν τόπο και για έναν λαό. Μελετώντας δηλαδή τη νομοθεσία, μαθαίνουμε πολλά για τον τρόπο που εκείνοι ζούσαν και για τις καθημερινές τους συνήθειες.

Κι αυτό επειδή ο κάθε νόμος δεν προκύπτει στα καλά καθούμενα. Έρχεται, συνήθως, να προλάβει ή να διορθώσει συνήθειες και πρακτικές που θεωρούνται μη αρμόζουσες, κακές, για να το πω πιο απλά.

Όταν, ας πούμε, βλέπουμε παλιές επιγραφές να απαγορεύουν το… πτύειν επί του δαπέδου, τι συμπέρασμα βγάζουμε για την αποκρουστική αυτή συνήθεια των ανθρώπων εκείνης της εποχής; Ότι ήταν καθημερινή πρακτική!

Ομοίως και όταν ο νομοθέτης ζητά από τους Εβραίους να τιμούν τον πατέρα και την μητέρα τους, μπορούμε να φανταστούμε ότι, κατά την εποχή εκείνη, τα (μεγάλα) παιδιά δεν έδειχναν τον απαραίτητο σεβασμό στους γερασμένους γονείς τους. 

Έτσι, λοιπόν, και τώρα, που ένα νομοθέτημα προσπαθεί να θέσει κανόνες (λογικούς ή παράλογους, ας το κρίνει ο καθένας) στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζονται οι απεργίες στη χώρα μας, αναρωτιόμαστε. Γιατί; Τι χρειάζεται μια τέτοια ρύθμιση;

Και επειδή μιλάμε πάντοτε σε σχέση με την Ευρώπη, σας θυμίζω κάποιες σκέψεις για το θέμα, που κάναμε εδώ, μαζί σας, αρκετά χρόνια πριν:

«Θα ήθελα όμως και να ρωτήσω. Μήπως η απεργία είναι έσχατο μέσο, το οποίο η συνδικαλιστική πρακτική στη χώρα μας φρόντισε να ευτελίσει και, τελικά, να απαξιώσει, απλώς και μόνο χρησιμοποιώντας το τρις την ώρα;

Έχουμε συνειδητοποιήσει κάτω από ποιες συνθήκες και ύστερα από τι διεργασίες φτάνουν να απεργήσουν οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη και τι αντίστοιχα συμβαίνει στη χώρα μας;

Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο ημερολόγιο των απεργιών και θα βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα».

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι είναι ή μάλλον ήταν.

«Κάπου όμως το κακό με τις απεργίες είχε παραγίνει. Αυτό το έσχατο όπλο είχε γίνει η εύκολη λύση στην οποία προσέφευγαν οι συνδικαλιστές, οι οποίοι, όλως τυχαίως, δυσκολεύονταν πολύ να αποφασίσουν μια απεργία, όταν στην κυβέρνηση βρισκόταν το κόμμα στο οποίο “ανήκε” η παράταξή τους.

Απεργίες όλων των ειδών!

Φτάσαμε έτσι να έχουμε προειδοποιητικές απεργίες, εθιμοτυπικές απεργίες, απεργίες συμπαράστασης σε άλλους απεργούς, απεργίες για “την ετοιμότητα του κλάδου”, απεργίες για ψύλλου πήδημα, απεργίες κάθε είδους, μέχρι που το ιερό αυτό δικαίωμα των εργαζομένων εκφυλίστηκε εντελώς.

Φτάσαμε όμως έτσι τις απεργίες να μη τις θέλουν ούτε… οι ίδιοι οι απεργοί. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται από ισχνότατες μειοψηφίες και να απεργούν μονίμως οι “φιλότιμοι”, όσοι δηλαδή απλώς ντρέπονται να μην απεργήσουν.

Από την άλλη άρχισε να λειτουργεί, δικαίως ή αδίκως, και ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός, δηλαδή υπάρχουν περιπτώσεις όπου το κοινωνικό σύνολο δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι μια απεργιακή κινητοποίηση, ακόμη κι αν δεν θίγεται άμεσα από αυτήν.

Δυστυχώς, δυστυχέστατα!

Το έχουμε ξαναπεί. Είμαστε η γενιά που θα πληρώσει τα λάθη του παρελθόντος, τα δικά μας λάθη. Και, όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μέχρι να ισορροπήσει ο ζυγός, θα έχει μεγάλες αποκλίσεις».

Αυτά εξακολουθούν να ισχύουν. Ακόμη όμως και η νέα ρύθμιση δίνει τη δυνατότητα σε «δυναμικές μειοψηφίες» να αποφασίζουν κινητοποιήσεις που, όπως απέδειξε η πράξη, δεν οδηγούν πουθενά. Εννοώ τους εργαζόμενους.

Διότι τους συνδικαλιστές και τα κόμματα τα οποία αυτοί εκπροσωπούν στους εργασιακούς χώρους, μια χαρά τα βολεύει αυτή η κατάσταση˙ αλλιώς θα ενδιαφέρονταν πρώτοι από όλους να την αλλάξουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δείτε λίγο τα ποσοστά.

Από ένα σωματείο που έχει τετρακόσια μέλη (είπαμε χθες τι είδους «μέλη» είναι πολλά από αυτά) προσέρχονται στη συνέλευση διακόσια ένα, όσα δηλαδή προβλέπει ο νέος νόμος για να (υπάρχει απαρτία, προκειμένου να) παρθεί απόφαση για απεργία.

Από αυτά, τα εκατόν ένα ψηφίζουν υπέρ της απεργίας και τα εκατό κατά. (Αν δεν παρευρίσκονται όλα μέχρι την ψηφοφορία και δεν κάνει κάποιος ένσταση, μπορεί να πλειοψηφήσουν και πολύ λιγότεροι!)

Η απόφαση πάρθηκε. Με τι ποσοστό όμως επί του συνόλου των μελών του συνδικάτου εργαζομένων; Πόσοι τελικά θα ακολουθήσουν και θα πάρουν μέρος στην απεργία;

Και, αφού είναι έτσι, μήπως τελικά θα πρέπει τα συνδικάτα να ξανασκεφτούν το ζήτημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, τουλάχιστον για τέτοια ζητήματα, ώστε να καταγράφεται η πραγματική βούληση όλων;

Το έχουμε ξαναπεί: «Αυτό λύνει πολλά προβλήματα και αντικρούει ακόμη και επιχειρήματα τού τύπου πού θα μαζευτούν εξακόσιοι εργαζόμενοι, μέλη ενός συλλόγου, όταν η πιο μεγάλη αίθουσα στη Δράμα δεν χωράει ούτε τους μισούς.

Μπορούν, λοιπόν, τα διοικητικά συμβούλια να παίρνουν τη γνώμη, αλλά και την ψήφο, όλων των μελών, εξ αποστάσεως. Ίσως να χρειάζεται μια τροποποίηση του καταστατικού, όμως αυτό είναι διαδικαστικό θέμα».

Η «ηλεκτρονική ψηφοφορία» θεωρούνταν από τους συνδικαλιστές, μέχρι σήμερα, περίπου έγκλημα. Δεν ήθελαν ούτε να την ακούσουν σαν σκέψη. Γιατί, άραγε; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτή η στάση;

Διότι, όσοι βολεύονταν με τη σημερινή κατάσταση, της λήψης, δηλαδή, αποφάσεων από πολύ μικρές (δυναμικές όμως) μειοψηφίες, τώρα βλέπουν ότι πολύ πιο δύσκολα θα μπορούν να κατευθύνουν τα σωματεία τους σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

Και, από το καθόλου, μήπως είναι προτιμότερος ο… εκσυγχρονισμός των διαδικασιών συμμετοχής, ώστε να ακούγεται, έστω και μέσω SMS η γνώμη των περισσοτέρων;

Το μέλλον θα δείξει.

 Μηνύματα από το μέλλον!