180125 ΑΝΕΒΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πώς κάναμε έτσι τις ζωές μας;

Τις βγάλαμε στη φόρα! Τις κάναμε βούκινο! Τις περιφέρουμε από οθόνη σε οθόνη, σαν να είναι κάτι που αφορά τον καθένα, σαν να πρέπει να μάθει γι’ αυτές ο κάθε «φίλος» ή «ακόλουθος»…

Λέγαμε χθες για το περιστατικό με το πρωτοχρονιάτικο γλέντι στο νοσοκομείο Μυτιλήνης. Ποιος έξυπνος είχε την έμπνευση να το «ανεβάσει» στο διαδίκτυο; Για να καταλάβετε το μέγεθος της βλακείας, σκεφτείτε μόνο τούτο:

Ας υποθέσουμε ότι το «ανέβασμα» δεν ήταν μια ιδιωτική πρωτοβουλία. Φανταστείτε ότι η διοίκηση του νοσοκομείου είχε τοποθετήσει κάμερες, οι οποίες κατέγραψαν τη… δράση του προσωπικού το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.

Μπορείτε να φανταστείτε τι θα είχε γίνει; Πόσος κόσμος θα είχε ξεσηκωθεί για την απαράδεκτη ιδέα -και μόνο- να εγκατασταθούν κάμερες οι οποίες θα καταγράφουν τα «προσωπικά δεδομένα» των εργαζομένων;

Εδώ υπάρχουν εγκαταστημένες στους δρόμους κάμερες για τον έλεγχο της κυκλοφορίας, με πινακίδες μάλιστα που σε προειδοποιούν για κάτι τέτοιο, και πάλι θεωρείται αδιανόητη παραβίαση της ιδιωτικότητας. 

Μπορεί να κατέγραψε η κάμερα ότι έτρεχες σαν τρελός ή ότι πέρασες με κόκκινο, όμως έκανε και το αδιανόητο: Κατέγραψε το προσωπικό σου δεδομένο ότι… βρισκόσουν τη συγκεκριμένη στιγμή στο συγκεκριμένο σημείο.

Αφήστε που μπορεί να κατέγραψε και με ποιον άλλον ήσουν μαζί. Πράγματα εντελώς απαράδεκτα για μια κοινωνία, και μια πολιτεία βεβαίως βεβαίως, που σέβεται την ιδιωτικότητα και τα προσωπικά δεδομένα.

Στο εν λόγω νοσοκομείο, λοιπόν, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο, δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μισή ώρα μια κάμερα που θα έκανε… ό,τι έκανε το κινητό κάποιου από το προσωπικό εκείνο που το έριξε έξω παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Και όμως! Στο βίντεο κανείς δεν φαίνεται να ανησυχεί για την λήψη, ο δε οπερατέρ με μεγάλη ευκολία, φαντάζομαι και με πολύ καμάρι, το «ανέβασε» στο διαδίκτυο, λες και πρόκειται για το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο.

Το άλλο πουλάκι:

Προσοχή!

Δεν μιλάμε για το γεγονός αυτό καθεαυτό. Το οποίο, κουτσά στραβά, το σχολιάσαμε χθες. Μιλάμε για τη συνήθεια κάποιος από την παρέα να εκθέτει σε κοινή θέα τον εαυτό του, συνήθως όμως τους άλλους, χωρίς να τους ρωτήσει.

Για να μην πω ότι συχνά δεν εκθέτει μόνο ανθρώπους της παρέας του, αλλά και όσους έχουν την ατυχία να βρίσκονται τριγύρω. Στο συγκεκριμένο όμως βίντεο υπάρχει και ένα ακόμη πρόβλημα.

Αυτή η παρέα δεν διασκέδαζε δημοσίως, ας πούμε σε κάποιο μαγαζί που θα μπορούσε να θεωρηθεί και δημόσιος χώρος, παρά διασκέδαζε κάπου ιδιωτικά. Ακόμη κι αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι αυτό το κάπου ήταν ένα νοσοκομείο.

Όπως και να το κάνουμε, έχει μια διαφορά το να «ανεβάσει» κάποιος σκηνές από μια δημόσια εκδήλωση, καταγράφοντας και τρίτους παρά τη θέλησή τους -είπαμε βρίσκονται σε δημόσια θέα- και άλλο σκηνές ιδιωτικών στιγμών.

Θέλετε να το πάω παραπέρα; Θα γλεντούσαν οι γιατροί και οι νοσηλευτές με τον ίδιο τρόπο (ή με οποιονδήποτε άλλο) αν ήταν παρόντες και κάποιοι ασθενείς και νοσηλευόμενοι του νοσοκομείου;

Δεν θα το έκαναν. Ε λοιπό, αυτός που τους κατέγραψε και «ανέβασε» το βίντεο έκανε ακριβώς αυτό. Μετέφερα το γλεντάκι που έγινε «στη ζούλα» σε δημόσια θέα. Το έδειξε ΚΑΙ στους ασθενείς του νοσοκομείου.

Όπως και σε κάθε άλλον… ενδιαφερόμενο. Για να το καταλάβουμε καλύτερα, θα μπορούσαμε να δούμε ένα αντίστοιχο παράδειγμα με άλλον φορέα του δημοσίου, ας πούμε με ένα Σχολείο.

Υπάρχει πιθανότητα οι εκπαιδευτικού κάποιου Σχολείου να στήσουν ένα ανάλογο γλέντι μπροστά στους μαθητές τους; (Θέλω να πιστεύω πως) όχι, βέβαια! Θα μπορούσαν όμως να το ρίξουν λίγο έξω, μετά το πέρας μιας γιορτής και την αποχώρηση ΟΛΩΝ των παιδιών.

Ακόμη κι αν κατέφθανε κάποιος γονιός για μια δουλειά του ή για να ρωτήσει κάτι, δύσκολα θα μπορούσε να κατακρίνει τους εκπαιδευτικούς που είπαν να χαλαρώσουν λίγο και να συσφίξουν τις σχέσεις τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν όμως κάποιος το «ανέβαζε»;

Αν την άλλη μέρα –ποια άλλη μέρα; την ίδια στιγμή- ένα βίντεο με σκηνές από το αυτοσχέδιο γλεντάκι των εκπαιδευτικών έκανε τον γύρο των… κινητών των μαθητών του Σχολείου; Θα ήταν και πάλι σαν μα μην συνέβη τίποτε το σοβαρό;

Ξέρω! «Άνθρωποι είναι κι αυτοί»!

Δεν θα διαφωνήσω, όμως οι άνθρωποι μαθαίνουμε να σεβόμαστε πρωτίστως το εαυτό μας και να μην τον εκθέτουμε «χύμα» στα μάτια τρίτων.

Έχω επίγνωση ότι αυτά που λέω ακούγονται στα αφτιά κάποιων σαν γεροντοκορισμοί. Σαν λόγια κάποιου παράξενου που επιμένει να ζει εκτός πραγματικότητας και αρνείται να ακολουθήσει τις αλλαγές της ζωής.

Όλοι αυτοί όμως ας δουν την πορεία που πήρε η κυκλοφορία στο διαδίκτυο του βίντεο των γιατρών και των νοσηλευτών του νοσοκομείου Μυτιλήνης. Γιατί, όταν στραβώσει η δουλειά, τότε σκεφτόμαστε τις συνέπειες κάποιων πράξεων.

Τότε ξεχνάμε τα «έλα, μωρέ, και τι έγινε;» και τρέχουμε να βρούμε τον υπεύθυνο, του οποίου ζητάμε την κεφαλήν επί πίνακι. Τότε απαιτούμε να εξαντληθεί η αυστηρότητα των ανωτέρων τους και να χάσουν τις δουλειές τους.

Όμως το πάθημα δεν μας γίνεται μάθημα. Την άλλη στιγμή θα βγάλουμε το κινητό μας και θα απαθανατίσουμε μια ιδιωτική στιγμή, για να την «ανεβάσουμε» σε κοινή θέα, καμαρώνοντας μάλιστα για το κατόρθωμά μας.

Μόνη ελπίδα, να περνάμε μια μεταβατική φάση.

 Στη φόρα!