180124 ΑΝΕΜΕΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Άνθρωποι είναι κι αυτοί».

Δεν θα διαφωνήσω, μόνο που αυτή η διαπίστωση συχνά δεν λέει τίποτε απολύτως. Πρέπει να δούμε για ποιον λόγο επισημαίνεται αυτό το αυτονόητο και έπειτα να συζητήσουμε αν θα τους δούμε κι εμείς από… ανθρώπινη σκοπιά.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή˙ από μια κάποια αρχή. Η σκηνή πριν από λίγο καιρό έξω από το ιατρείο ενός γιατρού, σε… δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα. Μια γυναίκα αρχίζει ξαφνικά να ωρύεται.

Παρ’ όλες τις φωνές, καταλαβαίνουμε ότι τα έχει βάλει με τον γιατρό, ο οποίος την «έχει και περιμένει έξω από το γραφείο του, ενώ ο ίδιος έχει πιάσει την κουβέντα και καπνίζει αμέριμνος το τσιγαράκι του».

Ο γιατρός προσπαθεί να της πει κάτι, όμως εκείνη «τα έχει πάρει», κατά το κοινώς λεγόμενον. Είναι έξω φρενών. Τι αναίσθητο τον ανεβάζει, τι γαϊδούρι τον κατεβάζει, με τα πολλά φτάνει στο σημείο της φασαρίας και κάποιος… ανώτερος.

Προσπαθεί να ηρεμίσει τη γυναίκα, αλλά και να υπερασπιστεί τον γιατρό, πράγμα που, όπως καταλαβαίνετε, είναι σαν να προσπαθεί να κουβαλήσει δυο καρπούζια σε μια μασχάλη. Δύσκολο πράγμα η διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού.

Παίρνει μια κατάσταση και τη δείχνει στην γυναίκα. «Ορίστε, από το πρωί ο γιατρός έχει εξετάσει είκοσι ασθενείς. Δεν δικαιούται και αυτός να κάνει ένα διάλειμμα; Εξάλλου, εσείς είπατε ότι θα δείχνατε μόνο κάτι εξετάσεις».

Τότε συμβαίνει κάτι που, σ’ αυτές τις περιπτώσεις κάνει τα πράγματα χειρότερα. Εμπλέκονται κάποιοι από τριγύρω: «Είκοσι ασθενείς σε δυο ώρες! Πέντε λεπτά τον καθένα! Και θέλεις να μας πεις ότι κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του;»

«Γι’ αυτό έχετε διώξει όλον τον κόσμο από τα δημόσια νοσοκομεία, επειδή μας ξεπετάτε χωρίς να δίνετε σημασία. Μωρέ, καλά κάνει και φωνάζει η γυναίκα. Αν ήταν σε ιδιωτική κλινική, τώρα θα τον είχαν διώξει…»

Ο ανώτερος κάνει μια ύστατη προσπάθεια να υπερασπιστεί τον γιατρό: «Κοιτάξτε, ο συνάδελφος σε μια εβδομάδα βγαίνει στη σύνταξη και βρίσκεται εδώ και εκτελεί τα καθήκοντά του. Δείξτε, λίγη κατανόηση…»

Το άλλο πουλάκι:

Λίγη κατανόηση!

Δεν ξέρω πώς έληξε το επεισόδιο˙ όλα τα επεισόδια κάπως λήγουν, εκτός αν τα περιλάβουν τα Μέσα, οπότε η ζωή τους μπορεί να συνεχίζεται στο διηνεκές. Το συγκεκριμένο είχε μια σύντομη «μετά θάνατον ζωή» στο τραπέζι του καφέ.

Κάποιοι υπερασπίστηκαν τον γιατρό, άλλοι τη διαμαρτυρόμενη γυναίκα και άλλοι τα υπόλοιπα μέλη που πήραν μέρος στο επεισόδιο. Ο καθένας κάτι είχε να πει, μέχρι που κάποιος στάθηκε και στη «λεπτομέρεια» ότι ο γιατρός… κάπνιζε!

Κάπνιζε μέσα στο ιατρείο του, όπου εξετάζει ασθενείς, έχοντας βέβαια την προνοητικότητα να ανοίξει το παράθυρο. Ευτυχώς το περιστατικό δεν έφτασε στα αφτιά του Πολάκη. Και, ευτυχέστερα, δεν υπάρχει σχετικό βίντεο.

Διότι τότε θα είχαμε ό,τι και με το πρωτοχρονιάτικο περιστατικό στο νοσοκομείο Μυτιλήνης. Το οποίο, χάρη στην έμπνευση κάποιου από τους συμμετέχοντες να το βιντεοσκοπήσει, πήρε τον δρόμο χωρίς γυρισμό. 

Έκαναν καλά ή όχι οι εφημερεύοντες γιατροί, οι οποίοι «άνθρωποι είναι κι αυτοί», που έστησαν ένα αυτοσχέδιο γλεντάκι, παραμονή Πρωτοχρονιάς, μέσα στο νοσοκομείο; Τους αξίζει να απολυθούν, όπως ζητούν πολλοί ή θα έφτανε ένα… «λόγω της ημέρας»;

Είναι μία από τις (πολύ σπάνιες) περιπτώσεις που δεν μπορούμε να πάρουμε θέση. Και απορούμε με την ευκολία που άλλοι το κάνουν. Διότι, για να πάρεις θέση θα πρέπει κατά κάποιον τρόπο, να μπεις… στα παπούτσια του άλλου.

Τυπικά, έκαναν κάτι που δεν επιτρέπεται. Όταν βρίσκεσαι σε μια θέση, οφείλεις… να βρίσκεσαι στη θέση σου. (Τι είπα πάλι, το πουλάκι!) δεν είσαι εκεί ούτε για να… απουσιάζεις, ούτε για να κοιμάσαι, ούτε για να γλεντάς.

Δείτε όμως λίγο ποιοι τους κατακρίνουν. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, όλη η πόλη γλεντούσε. Καταστηματάρχες άφησαν τα μαγαζιά τους και έστησαν στο πεζοδρόμιο ψησταριές, τρώγοντας και πίνοντας με φίλους και περαστικούς.

Άλλοι έπιασαν το χορό «ανά τας οδούς» και γλεντούσαν, με τις ευλογίες της Τροχαίας, που έκλεισε τους κεντρικούς δρόμους˙ και καλά έκανε.

«Ναι, αλλά αν ερχόταν κανένα βιαστικό ασθενοφόρο;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα έκανε τον γύρο.

Όπως και οι γιατροί με τους νοσηλευτές θα παρατούσαν το γλέντι αυτοστιγμεί και θα έσπευδαν στο καθήκον τους. Μια όμως που το αναφέραμε, ξέρει κανείς τι σημαίνει εφημερεύων γιατρός και νοσηλευτής σε δημόσιο νοσοκομείο;  

Τι σημαίνει από πλευράς ευθύνης, από πλευράς έντασης της στιγμής, από πλευράς πολύωρης εργασίας, ακόμη και από πλευράς αμοιβής για όλα αυτά; Εγώ προσωπικά δεν ξέρω και ούτε που μπορώ να το φανταστώ.

Θα με ρωτήσετε αν όλα αυτά δικαιολογούν τις σκηνές που είδαν το φως της δημοσιότητας. Η απάντησή μου είναι δεν τις δικαιολογούν, αλλά τις ερμηνεύουν μια χαρά. Αν σας λέει κάτι μια τέτοια απάντηση.

Και μη μου πείτε ότι «μόνο στην τριτοκοσμική Ελλάδα συμβαίνουν τέτοια πράγματα», διότι θα σας θυμίσω πως έχουμε δει σε ένα σωρό ξένες ταινίες και σίριαλ να στήνονται αυτοσχέδια γλεντάκια και σε νοσοκομεία και σε αστυνομικά τμήματα και σε άλλες υπηρεσίες.

Ίσως όχι τόσο αυτοσχέδια. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Επομένως, για να ξαναγυρίσουμε στο ερώτημά μας, κατανοώ την ανάγκη των γιατρών και των νοσηλευτών να χαλαρώσουν, ακόμη και από τη φόρτιση μιας ολόκληρης χρονιάς, όμως δεν τους δικαιολογώ.

Δεν τους δικαιολογώ και δεν τους συγχωρώ το γεγονός ότι… εκτέθηκαν.

Γι’ αυτό όμως θα μιλήσουμε αύριο.

 Λόγω της ημέρας…