180122 ΞΑΚΟΥΣΤΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Μιμητισμός;

Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κοινωνιολογικό φαινόμενο: Ο τρόπος με τον οποίο μιμούμαστε τους άλλους, προκειμένου να ενταχθούμε στην ομάδα και να μη θεωρούμαστε παρείσακτοι. Τους μιμούμαστε… για καλό και για κακό!

Θα σας πω μια ιστορία, για να δείτε πώς λειτουργεί το πράγμα.

Πριν από πολλά χρόνια, είχε έρθει μια μόδα να φορούν τα κοριτσάκια κάτι αρβύλες, σαν της γερμανικής Βέρμαχτ.

(Γλωσσολογικό ενδιαφέρον: ο όρος «Βέρμαχτ» Wehrmacht είναι σύνθετη λέξη και αποτελείται από το Wehr, που σημαίνει άμυνα και το Μacht που σημαίνει δύναμη. Και αυτή ήταν η σημασία της λέξης, αμυντική δύναμή, μέχρι τον Μάρτιο του 1935, όμως αυτά είναι ιστορικές λεπτομέρειες μιας άλλης κουβέντας.)

Η μόδα, λοιπόν, εκείνη «υποχρέωνε» τα κοριτσάκια να φοράνε τις στρατιωτικές αρβύλες ακόμη και με φούστες, δίνοντας τους μια εικόνα καθόλου -ας μου συγχωρεθεί ο σεξισμός- θηλυκή.

Σε κάποιο επαρχιακό Σχολείο της εποχής, οι γονείς, στο πλαίσιο της συζήτησης για την πρόοδο της τάξης, τη συμπεριφορά των παιδιών κ.λπ., μίλησαν και για το θέμα του ντυσίματος και της μόδας.

Επεσήμαναν το γεγονός ότι τα παιδιά τους θα μπορούσαν να αντισταθούν στις επιταγές της, αν δεν έπεφταν θύματα του μιμητισμού, αν δηλαδή δεν παρασύρονταν το ένα από το άλλο. Τότε τον λόγο πήρε ένα πατέρας…

Μεγαλωμένος, όπως είπε, στη Γερμανία, θεωρούσε όχι μόνο αισθητικά, αλλά και… ιδεολογικά απαράδεκτο να φορά το  κοριτσάκι του αρβύλες «Βέρμαχτ»! Είπε ακόμη ότι, αφού συμφωνούν όλοι οι γονείς, θα μπορούσαν να πάρουν απόφαση να μην αγοράσει κανείς στο παιδί του τέτοια παπούτσια.

Η πρόταση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, αλλά και με ανακούφιση, από όλους τους παρευρισκόμενους. Βλέπετε, κανείς δεν ήθελε στην πραγματικότητα να ακολουθεί το παιδί του μια τέτοια μόδα.

Έτσι, υποσχέθηκαν όλοι ότι δεν πρόκειται ποτέ να αγοράσουν κάτι τέτοιο στα παιδιά τους, και αφού ήταν βέβαιο ότι αυτά δεν θα είχαν τις φίλες τους ως πρότυπα προς μίμηση, η «αντίσταση στη Βέρμαχτ» θα ήταν πιο αποτελεσματική. Ολοκληρωτική!

Το άλλο πουλάκι:

Καλά το μαντέψατε!

Σε λίγες μέρες εμφανίστηκε στο Σχολείο το πρώτο κοριτσάκι που έπεισε τους γονείς του να το αφήσουν να ακολουθήσει τη μόδα. Οι γονείς, στις επικρίσεις των άλλων, επικαλέστηκαν το πανίσχυρο επιχείρημα των τελευταίων δεκαετιών: «Αφού θέλει το παιδί…»

Την επομένη κιόλας, άρχισε να ξηλώνεται η κάλτσα και, σε μια εβδομάδα μέσα, η «Βέρμαχτ» αποτελούσε τον αποκλειστικό προμηθευτή υποδημάτων στα κορίτσια της τάξης. Τη στιγμή που δεν τα ήθελε κανείς!

Τι φοβήθηκαν τα μικρά παιδιά αλλά και οι γονείς τους και οδηγήθηκαν να επιλέξουν κάτι που ήταν έξω από τη δική τους αισθητική; Φοβήθηκαν ότι θα… απομονωθούν, ότι θα φανεί πως βρίσκονται εκτός εποχής, πίσω από τους άλλους…

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, καθώς διάβαζα για τις συσκέψεις που πραγματοποιήθηκαν στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, σχετικά με το αν, και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, θα πάρουν μέρος στο συλλαλητήριο οι βουλευτές του κόμματος.

Το πράγμα ήταν αστείο, αλλά και για κλάματα. Διάβασα πως ακούστηκαν ακόμη και απόψεις τού τύπου «πάμε κάπου απόμερα και, άμα δούμε ότι έχει πολύ κόσμο, εμφανιζόμαστε κι εμείς». Τέτοια στρατηγική… γελοιότης!

Τελικά, στο συλλαλητήριο εμφανίστηκαν εκείνοι που… δεν μπορούσαν να απουσιάζουν. Εκείνοι που δεν έχουν να επιδείξουν και πολλά με το έργο τους, αλλά ποντάρουν στον «πατριωτισμό» τους.

Και αυτό, αν θέλετε, είναι που σε μένα προσωπικά δεν κάθεται καλά με τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Εκδηλώσεις που αφήνουν να εννοηθεί ότι μόνο όσοι συμμετέχουν σε αυτές είναι «δικοί μας». Οι άλλοι είναι «προδότες»!

Εκδηλώσεις, ακόμη, από τις οποίες κανείς δεν έχει να κερδίσει κάτι πραγματικά, εκτός από εκείνους που παρευρίσκονται. Οι οποίοι κερδίζουν είτε αμέσως, είτε σε βάθος χρόνου. Δείτε, ας πούμε τι έγινε και με όσους συμμετείχαν στις «πλατείες».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για να μην παρεξηγηθούμε…

Δεν σημαίνει πως όσοι πήγαν στο συλλαλητήριο είναι καιροσκόποι. Κάθε άλλο. Υπάρχουν πάρα πολλοί αγνοί πατριώτες που θέλουν με κάποιον τρόπο να διαδηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους και απέναντι στις διεκδικήσεις της γειτονικής χώρας και απέναντι στους χειρισμούς των δικών μας πολιτικών. 

Ποιος θα τους εξηγήσει όμως ότι από τέτοιου είδους εκδηλώσεις βγαίνουν κερδισμένοι μόνο οι… άλλοι; Διότι, όσος κόσμος και να συγκεντρωθεί, -ας πούμε ότι ήταν διπλάσιος από όσους «εκτιμούν» οι διοργανωτές- τίποτε απολύτως δεν μπορεί να προσθέσει στη διαπραγματευτική ισχύ της ελληνικής πλευράς.

Αν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Πολύ φοβάμαι όμως πως οι… «άλλοι» δεν ενδιαφέρονται καθόλου για κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα, θα τους συνέφερε να αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, προκειμένου να αποδειχθεί πως είχαν δίκιο.

Δίκιο όταν έλεγαν πως εκείνοι που διαπραγματεύτηκαν ήταν πουλημένοι, σε αντίθεση -εννοείται- με τους ίδιους που απέδειξαν τον πατριωτισμό τους, πηγαίνοντας απλώς σε ένα συλλαλητήριο. Κάπως έτσι χτίζονται οι πολιτικές καριέρες –ξαναλέω, δείτε τι έγινε με τις «πλατείες».

Μερικές φορές, λοιπόν, το να ακολουθείς τη μόδα (ή τον ενθουσιασμό σου, το ίδιο κάνει) δεν είναι τόσο αθώο όσο φαντάζει. Το μόνο που δεν χρειάζεται τέτοιες ώρες η χώρα μας είναι ένας ακόμη διχασμός σε «πατριώτες» και «προδότες».

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο διαφαίνεται και, κατά τη γνώμη μου, εκείνοι που το καλλιεργούν φαίνεται πως βρίσκονται κυρίως στην πλευρά που καλεί σε εθνικούς αγώνες –με το αζημίωτο για τους ίδιους.

Δεν είναι από μόνος του ένας σοβαρός λόγος να είσαι επιφυλακτικός απέναντι σε τέτοιου είδους συλλαλητήρια;

 Ξακουστή, το είπαμε!