190304 ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αλληλεγγύη!

Πρόκειται για ένα ευγενές συναίσθημα και, ως εκ τούτου, πρέπει να εκτιμούμε εκείνους που το διαθέτουν. Μόνο που η αλληλεγγύη δεν είναι κάτι που μπορεί να το διαθέτεις σε… απόλυτο βαθμό.

Όπως, ας πούμε η ευγένεια, την οποία μπορείς να εκφράζεις σε κάθε περίπτωση. Η αλληλεγγύη απευθύνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, μεμονωμένα ή σύνολα, τα οποία πλήττονται, ή περνούν μια δύσκολη «φάση».

Η αλληλεγγύη μοιάζει όμως με την ευγένεια σε κάτι άλλο. Μπορεί να μη σου… βγαίνουν φυσικά, αλλά να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να φανείς αλληλέγγυος ή ευγενής, επειδή κάτι τέτοιο επιτάσσει η πολιτική ορθότητα.

Γίνεται, ας πούμε, μια τρομοκρατική επίθεση σε κάποια εφημερίδα την οποία εσύ ποτέ δεν διάβαζες, με την οποία μπορεί και να διαφωνούσες ριζικά, όμως βγαίνεις και δηλώνεις την αλληλεγγύη σου στους ανθρώπους της.

Συναντάς σε δημόσια εκδήλωση κάποιο πρόσωπο τον οποίο δεν εκτιμάς καθόλου, καθώς όμως είσαι υποχρεωμένος να το χαιρετήσεις, φέρεσαι ευγενικά, δίνεις το χέρι σου, λες ένα «πώς είστε» και πας παρακάτω.

Υπάρχουν πάλι περιπτώσεις που αισθάνεσαι υποχρεωμένος να σταθείς στο πλάι κάποιου που περνάει δύσκολες στιγμές, απλώς επειδή είναι δικός σου άνθρωπος, ακόμη και αν για τις δυσκολίες έχει ευθύνη ο ίδιος.

Συμπαραστέκεσαι τον φίλο σου που σε όλη την εξεταστική «πετούσε αετό» και δεν πέρασε κανένα μάθημα, ακόμη κι αν ξέρεις πως αποκλειστικά υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο ίδιος και κανένας άλλος.

Λυπάσαι όταν μαθαίνεις πως έκλεισε η επιχείρηση ενός γνωστού σου, έστω και αν έβλεπες καλά ότι με τον τρόπο με τον οποίο τη λειτουργούσε ήταν μαθηματικώς βέβαιο πως πάει για λουκέτο.

Όλα αυτά είναι ανθρώπινες και απολύτως κατανοητές αντιδράσεις· έτσι λειτουργούμε και έτσι πρέπει να λειτουργούμε, αφού δεν είμαστε μηχανές, ούτε καν ζυγαριές για να μετράμε το κάθε τι αντικειμενικά.

Το ερώτημα είναι τι γίνεται αν ένας δικός μας άνθρωπος βρεθεί σε μια δύσκολη θέση, τέτοια όμως που αποδεικνύει ότι, τελικά, δεν ήταν (μόνο) αυτός που νομίζαμε, αλλά και κάτι άλλο, πολύ κακό.

Το άλλο πουλάκι:

Τότε υπάρχει θέμα.

Πώς να σταθείς στο πλευρό κάποιου που… πουλούσε ναρκωτικά σε παιδιά, που είχε ερωτικές σχέσεις με ανήλικους, που εκμεταλλεύονταν θύματα trafficking, που διακινούσε παράνομα μετανάστες…

(Η σειρά δεν είναι αξιολογική, αλλά τυχαία. Θα μπορούσε ο καθένας να προσθέσει ένα σωρό άλλες πράξεις που τις θεωρεί αποτρόπαιες. Πιστεύω πάντως ότι καταλάβατε το θέμα που τίθεται εδώ.)

Τι γίνεται όταν αυτός ο κάποιος είναι δικός σου άνθρωπος; Έχεις δικαίωμα να του κρατήσεις το χέρι, χωρίς να θεωρηθεί ότι εγκρίνεις τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται ή έχει καταδικαστεί;

Δεν λέω, οι επαγγελματίες, δηλαδή οι δικηγόροι, έχουν υποχρέωση να το κάνουν. Εμείς, οι απλοί θεατές της υπόθεσης, μπορούμε να πούμε έναν λόγο συμπάθειας, ή θα μας πάρει κι εμάς η μπάλα του αναθέματος;

Από την άλλη, τι σημαίνει «δικός μας άνθρωπος»; Μέλος της οικογένειάς μας; Συνεργάτης στη δουλειά; Συνάδελφος γενικώς; Συμπολίτης; Γείτονας; Κάποιος που ανήκει στο ίδιο κόμμα; Στην ίδια «θύρα»; Στην ίδια ενορία;

Επιπλέον. Αν κάποιος κατηγορηθεί ή/και κριθεί ένοχος για μια ειδεχθή πράξη, σημαίνει ότι όλα τα μέλη της οικογένειας, όλος ο επαγγελματικός ο κλάδος, ολόκληρη η πόλη… είναι υπεύθυνοι, γιατί όχι και συνένοχοι;

Και, για να μην θεωρηθούν τέτοιοι, θα πρέπει πρώτα εκείνοι, οι κοντινοί του άνθρωποι, να σύρουν τον χορό του αναθέματος, του δημόσιου διασυρμού, της διαπόμπευσης; Κι αν δεν το κάνουν, τι θα υποθέσουμε;

Ότι εγκρίνουν τις δικές του πράξεις; Ότι «και αυτοί «ίδιοι είναι»; Φλυαρώ, το καταλαβαίνω, και ξαναλέω τα ίδια πράγματα, όμως βλέπω ότι, αν και αυτονόητα κάποια, τα προσπερνούμε με μεγάλη ευκολία.

Το ζήσαμε έντονα αυτές τις μέρες με την υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη, όταν η αμηχανία των «δικών του» εκλήφθηκε ως ένοχη σιωπή, ενώ η κατακραυγή θεωρήθηκε απόδειξη αμέμπτου ηθικής. Τέτοια υποκρισία!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τον άλλον έπεσαν να τον φάνε!

Επειδή βγήκε με ένα μακροσκελές και εμπεριστατωμένο κείμενο να πει… τι λέει ο νόμος! Να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε! Κάθεται ο άνθρωπος και γράφει χίλιες οκτακόσιες λέξεις για να εξηγήσει μια ουσιώδη νομική διαφορά…

Και ο άλλος με ένα τουίτ τού λέει «είσαι εμετικός» και… καθάρισε.

Η λογική (λέμε, τώρα) είναι απλή: Δεν έσπευσες να ρίξεις πέτρες, άρα είσαι ίδιος. Το κόμμα του δεν μίλησε, επομένως τον καλύπτει.

Για να μην πω ότι οι περισσότεροι εκεί πέρα μέσα δεν διαφέρουν -ως προς την ποιότητα του χαρακτήρος- με τον εκάστοτε κακούργο.  Έτσι εξηγούνται και οι πανηγυρισμοί, κάθε φορά που αποκαλύπτεται ότι ένα πολιτικό πρόσωπο είχε… λερωμένη τη φωλιά του.

Και αρχίζουν οι γενικεύσεις, αρχίζουν οι αναγωγές, ξεθάβεται το παρελθόν, γίνονται συμψηφισμοί, μόνο και μόνο για να αποδείξουμε ότι, κάθε στέλεχος είναι προϊόν αποκλειστικά του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει.

Επομένως, «αυτός ο χώρος τέτοιους βγάζει». Αυτό εμμέσως, αλλά σαφέστατα, το (από)δέχονται και τα ίδια τα κόμματα, αφού προσπαθούν να σφυρίξουν αδιάφορα, έτσι ώστε να προκληθεί όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά σ’ αυτά.

Είδατε όμως; Με το ένα και με το άλλο, δεν σας είπαμε τη δική μας άποψη για τις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις, τι θεωρούμε αποδεκτό και τι έγκλημα, και, φυσικά, πόσο μας ενοχλεί η υποκρισία πίσω από όλα αυτά.

Κι αύριο όμως μέρα είναι.

 Δικός μας άνθρωπος!

Για τον Αντύπα λέω.