190320 ΑΜΦΙΠΛΕΥΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Από ποια πλευρά είσαι;

Δεν είναι λίγες οι φορές στη ζωή μας που καλούμαστε να επιλέξουμε πλευρά. Η επιλογή αυτή άλλοτε είναι ανώδυνη και άλλοτε έχει υψηλό κόστος. Μιλάμε για συναισθηματικό, γιατί αυτό μας ενδιαφέρει.

Η επιλογή αυτή είναι και ένα από τα αγαπημένα θέματα της τέχνης, τα οποία, αν τα καλοεξετάσουμε, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, όπως υποστήριζε κι ένας πολύ καλός φίλος. Να μερικά:

Ένας άνδρας αγαπά μια γυναίκα και κάτι στέκεται εμπόδιο στον έρωτά τους. Σκεφθείτε πόσα έργα, από το σπουδαίο δραματολόγιο, μέχρι τις πιο ανόητες κατασκευές, δεν βασίζονται σε αυτό το μοτίβο.

Το δεύτερο είναι λιγάκι πιο περίπλοκο. Υπάρχει μια παγιωμένη κατάσταση, μια ρουτίνα, μια πεζή καθημερινότητα, ώσπου εμφανίζεται κάποιος «καταλύτης» και τότε ανατρέπονται όλα όσα ξέραμε.

Ένα τρίτο είναι αυτό για το οποίο συζητάμε. Ο ήρωας ζει μια φυσιολογική, αντιηρωική ζωή, και κάποια στιγμή βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, αντιμετωπίζει ένα μεγάλο δίλημμα, πρέπει να πάρει μια απόφαση, να διαλέξει πλευρά…

Ας μην επεκταθούμε περισσότερο. Πιστεύω πως ο καθένας μπορεί να κάνει τις αναγωγές και να τοποθετήσει κάθε μυθιστόρημα, κάθε κινηματογραφική ταινία, κάθε θεατρικό έργο σε μια από αυτές τις κατηγορίες.

Συνήθως, βέβαια, παρακολουθούμε ένα συνδυασμό των παραπάνω περιπτώσεων. Η ερωτική ρουτίνα ενός ζευγαριού ταράζεται όταν εμφανίζεται ένας «καταλύτης», γίνονται αποκαλύψεις και τότε ο ήρωας, πρέπει να κάνει μια επιλογή.

Κάπως έτσι. Αυτό είναι το κουκούτσι, ο πυρήνας (σχεδόν) κάθε σπουδαίας ιστορίας, από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, ή αν θέλετε, του Ομήρου μέχρι σήμερα. Όλα τα υπόλοιπα είναι η γαρνιτούρα.

Ειδικά όμως για την περίπτωση της επιλογής, έχουμε και σπουδαία ποιήματα και τραγούδια που μας θυμίζουν πόσο σημαντική είναι η στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου, όταν αυτός πρέπει να διαλέξει.

Να αποφασίσει αν θα πει το «μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι», όπως μας δίδαξε ο Κ. Π. Καβάφης, ή με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, όπως τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Το άλλο πουλάκι:

Για κάποιους είναι εύκολο.

Έχουν κάνει τις επιλογές τους εδώ και χρόνια και η μόνη δυσκολία τους βρίσκεται στο γεγονός ότι τώρα, που τα έφερε έτσι αυτή η άτιμη η τύχη, δεν μπορούν να τις υπερασπιστούν όπως θα ήθελαν.

Από ποιον να αρχίσω; Από τον ίδιο τον πρωθυπουργό; Θα σας θυμίσω έναν διάλογό του μέσα στη Βουλή, με τον Κώστα Τζαβάρα, κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας. Ο διάλογος, φυσικά, δεν καταγράφηκε στα πρακτικά.

Η συζήτηση ήταν για την κατάσταση στα Πανεπιστήμια, οπότε πετάχτηκε ο Τζαβάρας: «Τι είδους έρευνα γίνεται στα πανεπιστήμια; Το μόνο που γίνεται εκεί είναι να κατασκευάζουν μολότοφ».

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν το άφησε να πέσει κάτω και αποφάσισε να ρωτήσει ειρωνικά: «Και τι κακό έχουν οι μολότοφ;» Στην απάντηση που πήρε: «Τι κακό; Καίνε κόσμο», ανταπάντησε με το γνωστό του χιούμορ:

«Εξαρτάται σε ποια μεριά είσαι όταν πέφτουν οι μολότοφ. Εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν;» Τον διάλογο αυτόν τον θυμηθήκαμε και πάλι, μετά τη γνωστή δήλωση του επίσης γνωστού κυρίου Κυρίτση.

Την οποία δήλωσή του («δεν θυμάμαι κανέναν να έχει σκοτωθεί από μολότοφ») χαρακτήρισε ο ίδιος «λανθασμένη», καθώς, όπως… διόρθωσε αργότερα, αναφερόταν «στις συγκρούσεις που συχνά παρατηρούμε στο δρόμο, σε πολιτικές και αθλητικές εκδηλώσεις».

Να με συγχωρείτε πολύ, αλλά εγώ σε όλες αυτές τις… χαριτωμενιές και τα «λάθη» βλέπω να ταιριάζει απόλυτα η παροιμία εκείνη με τη γυναίκα που «θέλει να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει».

Μόνο που εδώ υλοποιείται αντεστραμμένη. Θέλουν να εκδηλωθούν, να φανερωθούν, αλλά μια άτιμη στενοχώρια, δηλαδή η απήχηση που θα έχουν τα λόγια τους στο ευρύ εκλογικό σώμα, δεν τους αφήνει.

Διότι είναι απολύτως εξακριβωμένο από ποια πλευρά προτιμούν να είναι όλοι εκείνοι της ριζοσπαστικής λεγόμενης Αριστεράς, όταν πέφτουν οι μολότοφ. Το να μην πέφτουν καθόλου ούτε που τους περνάει από τον νου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό είναι το θέμα.

Διότι, εκείνο, τελικά, που ήθελε να πει ο κύριος Κυρίτσης, καθώς η συζήτηση γινόταν για την αλλαγή του ποινικοί κώδικα, ήταν ότι οι μολότοφ δεν αποτελούν όπλο, και μάλιστα φονικό, αφού δεν σκότωσαν κανέναν.

Έτσι είναι; Δηλαδή ένα όπλο καθίσταται τέτοιο, και μάλιστα φονικό, μόνον αν σκοτώσει κάποιον; Δεν εξετάζουμε καθόλου τη δυνατότητα που έχει (ή δεν έχει) να σκοτώνει, αλλά μόνον αν αυτό έτυχε να συμβεί;

Πόσες φορές δεν έχουμε δει αστυνομικούς να αρπάζουν κυριολεκτικά φωτιά και να κινδυνεύουν να γίνουν… «ολοκαύτωμα, σαν τη μονή του Αρκαδίου», που έλεγε και ο άτυχος Ορέστης Μακρής…

Όταν μια μαθήτρια τού κόλλησε την εφημερίδα στο «ολοκαίνουριο προπέρσινο κουστούμι» του και της έβαλε φωτιά, έτσι που κόντεψε να τον «ψήσει σαν ρέγγα». Ξέρετε όμως ποιο είναι το πρόβλημα;

Ότι κάποιοι στην κυβέρνηση και στην ριζοσπαστική Αριστερά γενικότερα, αντιμετωπίζουν την κατάσταση όπως ακριβώς ο Γυμνασιάρχης σε εκείνη την ταινία: «Παιδιά είναι, βρε αδελφέ, τι θέλεις να σου κάνουν;»

Και ως τιμωρία τούς ζητούν να φέρουν «αντιγεγραμμένους εκατό στίχους». Όλοι όμως ξέρουμε ότι η κατάσταση βελτιώθηκε και τα κακομαθημένα κορίτσια έγιναν σωστές μαθήτριες, όταν άρχισαν να πέφτουν τα περίφημα χαστούκια.

Και να δικαιώνουν τον τίτλο της ταινίας. Μια και μιλάμε για τον ποινικό κώδικα…

 Από τον (σοσιαλιστικό) παράδεισο!