190301 ΓΟΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Σκηνές από ένα μέλλον…

Όχι και τόσο μακρινό, όσο φαντάζεται κάποιος. Αν σκεφτεί ότι για ορισμένους είναι ήδη παρόν… Ωστόσο θα σας καλέσω «να το κάνετε εικόνα» (για να δείξω ότι ξέρω να χρησιμοποιώ και εκφράσεις της μόδας).

Δίνει κάποιος επώνυμος συνέντευξη και η ερώτηση είναι σχετική με την καταγωγή του. Τότε εκείνος απαντά: «Από την πλευρά τού υπ’ αριθμόν ένα γονιού μου, είμαι Θρακιώτης. Κρατάω όμως και από την Κρήτη.

Από την οποία ήρθαν οι γονείς τού υπ’ αριθμόν δύο γονιού μου. Βέβαια, και του υπ’ αριθμόν ένα παππού μου ο υπ’ αριθμόν δύο γονιός ένα ήταν Μικρασιάτης˙ μόνο ο υπ’ αριθμόν ένα ήταν Κρητικός, οπότε… τρέχα γύρευε».

Το «τρέχα γύρευε» αυτό, που μας έρχεται από το μέλλον, πάει στην πολυσύνθετη καταγωγή του ανθρώπου που έδωσε τη συνέντευξη. Υπάρχει όμως, όπως καταλαβαίνετε, και ένα άλλο τρέχα γύρευε.

Είναι αυτό που έχει να κάνει με την αντικατάσταση των λέξεων πατέρας και μητέρα, παππούς και γιαγιά, με… αύξοντες αριθμούς, όπως επιβάλλει η πολιτική ορθότητα, και ο νόμος, πλέον, στη Γαλλία.

Όπου, προκειμένου να μην έρχονται σε δύσκολη θέση τα παιδιά των οποίων οι γονείς είναι του ίδιου φύλου, αυτά  (δηλαδή όλα τα παιδιά) δεν θα δηλώνουν όνομα πατέρα και όνομα μητέρας, αλλά γονιού υπ’ αριθμόν ένα και δύο.

Στο σημείο αυτό, και πριν συνεχίσω, δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό να ρωτήσω και γιατί να σταματάμε στο δύο; Αν αύριο τρεις ή τέσσερις άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, θέλουν να συστήσουν οικογένεια και να «αποκτήσουν» ένα παιδί;

Πώς γίνεται με τις θρησκείες εκείνες που ένας σύζυγος έχει πολλές συζύγους, διαφορετικού από του δικού του φύλου (για την ώρα); Γιατί να μην μπορεί να γίνει το ίδιο και με ανθρώπους του ιδίου φύλου;

Άρα, δεν είναι καθόλου απίθανο, στο εγγύς μέλλον, να δούμε οικογένειες πολλών γονέων τού ιδίου φύλου. Και τότε να είστε βέβαιοι ότι θα χρειαστούμε αριθμούς ≥2 (για να σας θυμίσω και τα μαθηματικά του Σχολείου) προκειμένου να τους απαριθμήσουμε.

Ας αφήσουμε όμως τα μελλοντικά σενάρια, έστω και αν δεν φαίνομαι πολύ μακρινά, και ας έρθουμε στο εκεί και τώρα, όπου «εκεί» είναι η Γαλλία. Να είτε βέβαιοι όμως ότι η μόδα θα έρθει και εδώ.

Το άλλο πουλάκι:

Καταλαβαίνω ότι υπάρχει πρόβλημα.

Όταν έχεις δυο γονείς που ο ένας λέγεται Πολ και ο άλλος Αντουάν, ή Κατρίν η μία και Ιζαμπέλ η άλλη, πώς είναι δυνατόν να συμπληρώσεις σωστά τα κουτάκια που να λένε «όνομα πατέρα» και «όνομα μητέρας»;

Σας ρωτάω όμως. Λύνεται το πρόβλημα αυτό αντικαθιστώντας τα συγκεκριμένα κουτάκια με άλλα που θα γράφουν όνομα γονέα νο 1 και νο 2 αντίστοιχα; Είδατε που κι εγώ την πάτησα; Γιατί είπα «αντίστοιχα»;

Για ποιο λόγο το νο 1να αντιστοιχεί στον πατέρα και όχι στη μητέρα; Η αρίθμηση, είτε μας αρέσει είτε όχι, δίνει την έννοια της… τακτικότητας. Γιατί να είναι η Κατρίν το νο 1 και όχι η Ιζαμπέλ.

Πιστεύω πως υπάρχει λύση, τη θεωρώ πολύ απλή, και απορώ μάλιστα πως δεν πέρασε από τον νου του γάλλου νομοθέτη. Δεν χρειάζεται να υπάρχουν δύο κουτάκια για συμπλήρωση, αλλά μόνο ένα.

Το οποίο, εννοείται, να χωρά δύο (ή και περισσότερα, για το μέλλον) ονόματα. Θα αναγράφει δε, πολύ απλά, «ονόματα γονέων». Και εκεί ο καθένας μπορεί να γράφει τα ονόματα των γονιών του… συνδεδεμένα!

Εννοώ με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο «και» ανάμεσα, προς αποφυγήν άλλων παρεξηγήσεων. Διότι μπορεί κάποιος από τους γονιούς να έχει περισσότερα από ένα ονόματα. Ας κάνουμε ένα παράδειγμα στον πίνακα:

Όταν στο τετραγωνάκι «ονόματα γονέων» ενός… συνηθισμένου παιδιού γράφει Αλέξανδρος Νικηφόρος και Μαρία, σημαίνει πως ο ένας γονιός (ο πατέρας στο παράδειγμά μας) λέγεται Αλέξανδρος Νικηφόρος, ενώ η μητέρα (πάντα στο παράδειγμα) Μαρία.

Αν (άλλο παράδειγμα) γράφει Ειρήνη και Ελπίδα σημαίνει πως ο ένας γονιός… Όπα! Είδατε που κι εδώ υπάρχει πρόβλημα; Μπορούμε να πούμε «η μία γονιός»; Δεν μπορούμε. Για την ώρα, έτσι;

Τέλος πάντων, έξυπνοι άνθρωποι είστε, φαντάζομαι καταλάβατε την πρόταση με τα δύο (ή περισσότερα, στο μέλλον) ονόματα, στο ίδιο τετραγωνάκι, και τον συμπλεκτικό σύνδεσμο «και» ανάμεσά τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος πληρώνει τις επιλογές μας;

Για να το δούμε γενικότερα, φίλοι μου, η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αλυσίδα από επιλογές. Όσο είμαστε μικροί τις κάνουν άλλοι για εμάς και όταν ενηλικιωθούμε αποφασίζουμε, υποτίθεται, μόνοι μας.

Κάθε επιλογή, από το πώς θα ντυθούμε και το πώς θα μιλήσουμε σε μια δημόσια εμφάνισή μας, μέχρι το ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσουμε και τι είδους οικογένεια θα κάνουμε, αν θα κάνουμε, έχει ένα κόστος.

Κόστος, για να μην παρεξηγούμαστε, σημαίνει και αποδοχή, κοινωνική επιβράβευση, καταξίωση, αλλά και αποδοκιμασία, ειρωνικά σχόλια και πιθανώς χλεύη. Αυτό καλούμαστε να το απολαύσουμε ή να το πληρώσουμε οι ίδιοι.

Αν εγώ, στο όνομα της έκφρασης μια ιδιαιτερότητας, πηγαίνω παντού ξιπόλητος, δεν μπορώ να απαιτήσω και από τους άλλους να κάνουν το ίδιο, για να μην υφίσταμαι κοινωνική απομόνωση και αισθάνομαι μειονεκτικά.

Βεβαίως και η πολιτεία πρέπει να φροντίζει ώστε οι διαφορετικότητες να γίνονται αποδεκτές, (δεν μπορεί να με αναγκάσει να φοράω παπούτσια), χωρίς όμως να υποχρεώνει τους πολλούς να πληρώνουν το κόστος.

Το αν ένα παιδί, που οι γονείς του λέγονται Στέφανος και Βασίλης, θα αντιμετωπίσει δυσκολίες στο Σχολείο, είναι κάτι που πρέπει, πρωτίστως, να απασχολήσει τον Στέφανο και τον Βασίλη.

Και μετά, φυσικά, όλους εμάς.

 Να δεις που δίνουμε και λύσεις!