190313 ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αγαπάς την Ελλάδα;

Απόδειξη! Θυμόσαστε τη διαφημιστική καμπάνια που παρουσιάστηκε από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα στις αρχές της δεκαετίας του 1990; Το κορόιδο, που δεν ζητούσε αποδείξεις, τραβούσε κουπί και οι φοροφυγάδες στη βάρκα γελούσαν.

Αυτή ήταν η μία. Υπήρχε και άλλη στην οποία πρωταγωνιστούσε ο έξυπνος που δεν έκοβε αποδείξεις, ενώ οι άλλοι (φορολογούμενοι) έσπρωχναν το αυτοκίνητό του τη στιγμή που αυτός άραζε στο τιμόνι.

Αφελείς, με τα σημερινά δεδομένα, ωστόσο αρκετά προχωρημένες ως σύλληψη. Έπρεπε να δείξουν στους πολίτες ότι η συνεπής φοροδοτική συμπεριφορά είναι, σε τελική ανάλυση, πατριωτική στάση.

Προχωρημένες, διότι, ακόμη και σήμερα, έπειτα από τη μεγάλη περιπέτεια που γνωρίσαμε και την εμπειρία που αποκομίσαμε, το να ζητά (ή να κόβει) κανείς απόδειξη δεν θεωρείται πατριωτισμός αλλά ανοησία.

Ακόμη δεν έχει βρεθεί τρόπος να ελέγχονται οι επαγγελματίες εκείνοι που προτείνουν στον πελάτη να του αφαιρέσουν ένα μικρό ποσό από την αμοιβή τους, προκειμένου να μην τους ζητήσει απόδειξη.

Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πως, αν το θέμα αφεθεί στην καλή διάθεση του πελάτη ή στην ευσυνειδησία του επαγγελματία, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτα. Οι κοινωνικές σχέσεις και η οικονομική συναλλαγή θα είναι πάντοτε εκεί.

Και, άλλοτε από ντροπή, λόγω γνωριμίας ή για να μην χαλάσουμε τις καλές μας σχέσεις, άλλοτε από συμφέρον, επειδή και οι δυο θα έχουν ένα μικρό μεν αλλά άμεσο κέρδος, τα χρήματα θα αλλάζουν χέρια χωρίς αποδείξεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι, παρά τις προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς, και τα μέτρα που έλαβαν οι διάφορες κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο, το θέμα των αποδείξεων δεν έχει λυθεί ακόμη.

Κάποιος καχύποπτος θα έλεγε ότι δεν λύνεται επειδή κανείς δεν θέλει να λυθεί, επικαλούμενος μάλιστα αυτό που συμβαίνει σε άλλες χώρες, όπου η λήψη αυστηρών μέτρων μείωσε τις αντιστάσεις των επαγγελματιών.

Αυτό όμως είναι μια μεγάλη κουβέντα και δεν είναι επί του παρόντος. Εξάλλου, μπορεί σε εκείνες τις χώρες να μην έχουν άλλους τρόπους να αποδεικνύουν ότι αγαπάνε την πατρίδα τους. Ενώ εμείς…

Το άλλο πουλάκι:

Δόξα τω Θεώ!

Από παρελάσεις και εθνικές εορτές, μέχρι συλλαλητήρια και πολιτικές (αντι)συγκεντρώσεις διαθέτει το πατριωτικό ρεπερτόριό μας, αφήστε που μπορούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να το παίξουμε ήρωες πραγματικοί.

Διαθέτουμε επίσης και το υπέρτατο όπλο της ψήφου μας, το οποίο με μεγάλη ευκολία το στρέφουμε εναντίον εκείνων που δεν τους θεωρούμε αρκετά πατριώτες. Δεν… πυροβολούμε πάντα, αλλά τουλάχιστον τους απειλούμε.

Δεν βλέπετε τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στη βόρειο Ελλάδα, έπειτα από τη Συμφωνία των Πρεσπών; Δεν βλέπετε πώς υποδέχονται διάφοροι πατριώτες τα κυβερνητικά στελέχη που επισκέπτονται την περιοχή;

Ωστόσο, εκτός από αυτές τις «εκδηλώσεις πατριωτισμού», υπάρχουν και άλλοι δείκτες που θα μπορούσε κανείς να λάβει υπόψη του, αν θέλει να δει πραγματικά πόσο αγαπάμε τη χώρα μας.

Διάβαζα πρόσφατα για μια έρευνα που μιλούσε για τις ελληνικές επιχειρήσεις που υπάρχουν στη γειτονική Βουλγαρία, και ειδικότερα για τους τρόπους με τους οποίους αυτές στήνουν την έδρα τους εκεί.

Η έρευνα έγινε για λογαριασμό της εφημερίδας «Το Βήμα» και ανέδειξε πολλά ενδιαφέροντα και αστεία, αν επιτρέπεται να γελά κανείς με τέτοια θέματα, ζητήματα. Αναλύθηκαν στοιχεία για περισσότερες από 12.500 επιχειρήσεις!

Αυτά έδειξαν ότι οι Έλληνες έμποροι και επιχειρηματίες εξακολουθούν να λειτουργούν με τον δοκιμασμένο και πετυχημένο τρόπο με τον οποίο μεγαλούργησαν οικονομικά, από τον καιρό ακόμη της τουρκοκρατίας.

Τότε που δημιούργησαν ελληνικές παροικίες σε όλες τις μεγάλες πόλεις και τους εμπορικούς σταθμούς της Ευρώπης, έχοντας μάλιστα το μονοπώλιο σε πολλές δραστηριότητες, από τις οποίες αποκόμιζαν τεράστια κέρδη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Των Ελλήνων οι κοινότητες...

Έτσι και τώρα, ο ένας πλάι στον άλλο. Η έρευνα για την οποία σας μιλήσαμε φανέρωσε εξήντα (αρ. 60) διευθύνσεις στις οποίες εδρεύουν περισσότερες από πέντε χιλιάδες (> 5.000) ελληνικές επιχειρήσεις!

Έξι από αυτές τις διευθύνσεις, σε Πετρίτσι, Σαντάνσκι και Σόφια, φιλοξενούν η καθεμιά από διακόσιες εταιρείες και πάνω. Και μιλάμε για κτήρια στα οποία με το ζόρι μπορούν να στεγαστούν καμιά δεκαριά γραφεία.

Τι μας λέει όλο αυτό το αστείο σκηνικό; Ότι στη Βουλγαρία, όπου το να στήσεις μια επιχείρηση είναι ζήτημα ωρών, έχουν βρει τον (φορολογικό) παράδεισό τους πολλοί έλληνες επιχειρηματίες.

«Το 2017, στο μικροσκόπιο της ΑΑΔΕ μπήκαν περίπου 70 επιχειρήσεις από τις οποίες περίπου το 70% είχε ιδρυθεί για να αποφύγουν το υψηλό φορολογικό συντελεστή της Ελλάδας, δηλώνοντας κέρδη μόνο στη Βουλγαρία».

Θυμίζουμε ότι εκεί φορολογούνται με 10% σε αντίθεση με τη χώρα μας, όπου ο αντίστοιχος συντελεστής είναι 29%. Επιπλέον οι επιστροφές φόρου πραγματοποιούνται κάθε τρίμηνο, ενώ ο φόρο μερισμάτων ανέρχεται στο 5%.

Εκεί, έτσι; Όπου, σύμφωνα με σχετικές διαφημίσεις, μπορεί κανείς να δημιουργήσει μια εταιρεία με 450 ευρώ, τα μίνιμουμ εταιρικά κεφάλαια που απαιτούνται είναι ένα (1) ευρώ, ενώ παρέχεται και δωρεάν διεύθυνση.

Καλός ο πατριωτισμός, δεν λέω, όμως το πράγμα σοβαρεύει όταν τον πληρώνει κανείς από την τσέπη του. Εξάλλου, το να έχεις μια εταιρεία στη Βουλγαρία δεν σε εμποδίζει να παίρνεις μέρος στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία!

Άλλο το ένα και άλλο το άλλο!

 Με απόδειξη ή χωρίς;