190308 ΥΠΑΡΞΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Άρα υπάρχω!

Είναι πολύ γνωστό το… συμπέρασμα αυτό στο οποίο κατάληξε ο σπουδαίος φιλόσοφος, μαθηματικός και θετικός επιστήμων γενικότερα, Ρενέ Ντεκάρτ, ή Καρτέσιος, όπως τον ξέρουμε με το εξελληνισμένο όνομά του.

Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Cogito ergo sum, στα λατινικά. Δεν σκοπεύω να αναφερθώ στο τι προκύπτει από τον συλλογισμό αυτόν του Ντεκάρτ, απλώς ήθελα να σταθώ στο δεύτερο μέρος του, στο… συμπέρασμα.

Αυτό, λοιπόν, το «άρα υπάρχω», είναι κάτι που μπορείς να το προσθέσεις πίσω από πάρα πολλές άλλες φράσεις, κάτι που το κάνουμε ασυναίσθητα σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, και τότε προκύπτουν ενδιαφέροντα πράγματα.

Ερωτεύομαι, άρα υπάρχω. Που πάει να πει ότι, για μένα, πρωταρχικό στοιχείο της ύπαρξής μου είναι το να βρίσκομαι συνεχώς σε ερωτική σχέση. Αφήνω τη μια, πιάνω την άλλη. Μόνον εκεί βρίσκω νόημα.

Βεβαίως, αν είχαμε στην παρέα κάποιον ψυχολόγο, ή καλύτερα έναν ψυχαναλυτή, θα μπορούσε να μας πει πάρα πολλά πράγματα για το τι σημαίνει να παίρνει νόημα ή να εξαρτάται η ύπαρξή σου από ένα μόνο στοιχείο.

Δεν έχουμε, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε τέτοιου είδους εμβαθύνσεις. Εμείς θα μείνουμε στις παρατηρήσεις και ο καθένας μπορεί να βγάλει μετά κάποια δικά του συμπεράσματα.

Εργάζομαι, άρα υπάρχω. Όχι με την έννοια ότι η δουλειά μού εξασφαλίζει τα απαραίτητα προς το ζην, αλλά ότι αυτή είναι που δίνει νόημα στην ύπαρξή μου. Χωρίς τη δουλειά μου θα ήμουν ένα τίποτε.

Έχω οικογένεια, άρα υπάρχω. Νομίζω πως αυτή είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση από όσες βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Άνθρωποι για τους οποίους η οικογένειά τους είναι το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξής τους.

Δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο, δεν τους ενδιαφέρει κανείς άλλος πέρα από τα μέλη της οικογένειάς τους. Βέβαια, όπως λέει και ένας καλός φίλος, ίσως στο τέλος αποδειχθεί ότι αυτοί έχουν δίκιο.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις.

Είμαι ΠΑΟΚ, άρα υπάρχω. Όπου στη θέση του ονόματος της πρωτοπόρου στο πρωτάθλημα ομάδας μπορείτε να βάλετε οποιαδήποτε άλλη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία.

Όπου η μέρα τους αρχίζει και τελειώνει με συνεχείς συζητήσεις, αναφορές, ψαξίματα στο διαδίκτυο γύρω από την αγαπημένη τους ομάδα. Κάθε τι άλλο έχει μικρή ή καθόλου σημασία μπροστά σ’ αυτήν.

Είμαι στο facebook, άρα υπάρχω. Νέα, σχετικά, μόδα αυτή, αλλά με τάσεις να κυριαρχήσει στον κοινωνικό χώρο. Βλέπουμε δηλαδή όλο και πιο πολλούς συνανθρώπους μας να μην κάνουν τίποτε άλλο.

Να βρίσκονται μονίμως συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο και να κάνουν, ανά λίγα λεπτά της ώρας, αισθητή την παρουσία τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μόνον εκεί βρίσκουν νόημα στη ζωή τους.

Υπάρχουν και άλλες πολλές περιπτώσεις που μπορεί κανείς να αναφέρει όπως το αθλούμαι (τρέχω) άρα υπάρχω, διαβάζω βιβλία άρα υπάρχω, παίζω βιντεοπαιχνίδια άρα υπάρχω, κάνω υγιεινή διατροφή άρα υπάρχω…

Θα καταλάβατε βέβαια ότι εδώ δεν μιλάμε για τις περιπτώσεις που κάτι από όλα αυτά, ή και ο συνδυασμός περισσοτέρων, είναι σημαντικό για έναν άνθρωπο. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογική κατάσταση.

Εδώ αναφερόμαστε στο φαινόμενο η ζωή σου να αποκτά νόημα μόνο μέσα από αυτό το πράγμα, για το οποίο και με το οποίο… υπάρχεις. Να είναι αυτό χωρίς το οποίο θα ζούσες μια ξένη ζωή.

Και, θα με ρωτήσετε, είναι κακό κάτι τέτοιο; Θα σας απαντήσω με όρους… οικολογικούς. Πιστεύω πως ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου είναι όπως ένα οικοσύστημα. Το οποίο όσο πιο πολυσύνθετο είναι τόσο πιο σταθερό γίνεται.

Μια… μονοκαλλιέργεια είναι πολύ ευαίσθητη σε κάθε είδους ασθένειες και γι’ αυτό άμεσα εξαρτημένη από διάφορα φυτοφάρμακα. Ενώ ένας πλούσιος βιότοπος έχει μια ισορροπία και μπορεί να αντέξει πολλές δοκιμασίες.

Αφήστε που είναι και πιο ενδιαφέρων. Δεν λένε όλοι ότι το τοπίο της χώρας μας είναι μοναδικό επειδή συνδυάζει τόσες πολλές διαφορετικές εικόνες μέσα σε περιορισμένο χώρο; Ε, κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι και οι ζωές μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μια… επίκαιρη περίπτωση!

Είμαι υποψήφιος, άρα υπάρχω. Παρακολουθώ εδώ και χρόνια ανθρώπους που δεν νοείται γι’ αυτούς εκλογική αναμέτρηση από την οποία να απουσιάζουν. Ειδικά αν μιλάμε για δημοτικές εκλογές.

Όχι ότι οι άλλες τους χαλάνε, αλλά να, εκεί είναι λιγότεροι οι υποψήφιοι, έχουν λόγο και τα κόμματα στον σχηματισμό των ψηφοδελτίων και μπορεί να μην βρουν κάποιο να… τρουπώσουν.

Στις δημοτικές εκλογές όμως, όπου οι επικεφαλής περίπου παρακαλάνε να βρουν ανθρώπους για τους συνδυασμούς τους, όλοι αυτοί οι οποίοι «είναι υποψήφιοι, άρα υπάρχουν», διάγουν τις καλύτερες στιγμές του βίου τους.

Το κακό είναι ότι οι συμπολίτες τους προσπαθούν, εδώ και χρόνια, να τους δώσουν να καταλάβουν ότι είναι καλύτερο να ψάξουν να βρουν… έναν άλλο λόγο ύπαρξης. Και τους το λένε με τον πιο σαφή τρόπο.

Τους μαυρίζουν ξανά και ξανά! Εκείνοι όμως, τίποτε. Εκεί. Παρόντες και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, με τον ένα ή τον άλλο συνδυασμό, είναι τα πρόσωπα της προεκλογικής περιόδου και αυτό τους τρέφει.

Δεν ξέρω τι περιμένουν να αλλάξει, δεν ξέρω τι διαφορετικό ελπίζουν κάθε φορά, όμως δεν έχουν άδικο που επιμένουν. Εδώ η πρόσφατη πολιτική ιστορία έδειξε πως αρκεί να είσαι εκεί όταν θα περνά το τρένο.

Το καβαλάς και σε πάει!

 Κουτσομπολεύω, άρα υπάρχω!