190307 ΚΩΜΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιους ενοχλεί ο Αρκάς;

Είμαι στη δυσάρεστη θέση να σας πω ότι γνωρίζω τον Αρκά από το «Σιγά τ’ αυγά» και τα «Χοντρά Κόλπα». Δυσάρεστη, εννοώ, ηλικιακά, αφού ο γνωστός άγνωστος κωμικογράφος πρωτοπαρουσίασε τις ιστορίες του στις αρχές τα δεκαετίας το 1980.

Μείναμε τότε όλοι κατάπληκτοι από το έξυπνο, αυτοσαρκαστικό χιούμορ τού αποτυχημένου ερωτικά Κόκκορα, σε αντίθεση με το κυνικό και… παχύδερμο Γουρούνι, που το ήθελαν όλες για το κορμί του. 

Περιττό να πω πως όλοι στην παρέα ταυτιζόμασταν με τον Κόκκορα, ακόμη κι εκείνοι που είχαν (κάποιες) ερωτικές σχέσεις, αφού οι επιδόσεις του Γουρουνιού αποτελούσαν πρότυπο για κάθε πικραμένο εραστή.

Έκτοτε συνεχίσαμε να τον παρακολουθούμε με ενδιαφέρον σε όλες τις δουλειές του, τις οποίες αγοράζαμε πλέον σε λευκώματα, καθώς, συχνά, οι αρχικές δημοσιεύσεις γινόταν σε έντυπα που  δεν προτιμούσαμε.

Κοινό γνώρισμα όλου του έργου του το υψηλής ευφυΐας χιούμορ, ο απίστευτος κυνισμός των ηρώων του, κυρίως όμως ο αυτοσαρκασμός, ο οποίος βάζει τον αναγνώστη σε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι αυτογνωσίας.

Στον υπέροχο θίασο των «τεράτων» που μας παρουσίασε, από το πανέξυπνο ποντίκι της φυλακής και το θρασύτατο σπουργίτι που ειρωνεύεται τον πατέρα του, μέχρι τη «σκύλα γάτα» Λουκρητία και τα πειραματόζωα…

Αναγνωρίσαμε όλοι, λίγο πολύ, καταστάσεις δικές μας, καθημερινές, παρατραβηγμένες όσο απαιτεί η εύστροφη σάτιρα, δεικτικές τόσο που να μας «νευριάζουν», χωρίς όμως να μας αφήνουν περιθώρια να διαφωνήσουμε.

Στους δε πιο… ανθρώπινους χαρακτήρες του, από τους αγγέλους του Παραδείσου και τις καταπιεσμένες κομμώτριες, μέχρι τον Προφήτη και τους μήνες, έστησε κυριολεκτικά απέναντί μας έναν καθρέφτη.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Αρκάς δεν παριστάνει ότι είναι ο καθρέφτης. Αυτός σού δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται μονίμως στην ίδια πλευρά με σένα, τον αναγνώστη, και καθρεφτίζεται στο ίδιο το δημιούργημά του.

Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες του, εκείνους που τον γνώρισαν χάρη στο διαδίκτυο, συμμερίζονται αυτές τις απόψεις, αφού η νέα αυτή τεχνολογία έχει μια (να ήταν μόνο μια!) αδυναμία.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι τζάμπα!

Όταν πληρώνεις για να αγοράσεις ένα βιβλίο, ένα λεύκωμα κόμιξ εν προκειμένω, ξέρεις πολύ καλά πού δίνεις τα χρήματά σου. Ξέρεις τι θα διαβάσεις και, σε γενικές γραμμές, συμφωνείς με το περιεχόμενο.

Όταν όμως αυτό σου προσφέρεται τζάμπα και, εξίσου σημαντικό, αποσπασματικά, τότε εμπλέκεσαι σε μια ιστορία που μπορεί να μην είναι του γούστου σου, αλλά τη βλέπεις συνεχώς μπροστά σου.

Αυτό, είναι φυσικό, να σε εκνευρίζει. Ειδικά όταν στόχος της σάτιρας των εικονογραφημένων αυτών ιστοριών είναι η κυβέρνηση που ψήφισες και ο πρωθυπουργός της καρδιάς σου. Τότε επιτίθεσαι στον δημιουργό τους για…

Αλήθεια, τι είναι αυτό που ενοχλεί όσους επιτέθηκαν στον Αρκά; Αναρωτιούνται για ποιο λόγο δεν έκανε πολιτική σάτιρα μέχρι σήμερα, αλλά θυμήθηκε να την κάνει τώρα, για να χτυπήσει αυτή την κυβέρνηση. Ε, και;

Αφήνω το γεγονός ότι δόθηκε μια απάντηση επ’ αυτού (το πράγμα έχει φτάσει στα άκρα με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση) όμως ακόμη κι αν δεν υπάρχει καμιά «δικαιολογία», τι σημαίνει αυτό;

Ότι ο Αρκάς, για να χτυπάει μόνο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι σίγουρα… νεοφιλελεύθερος δεξιός, άρα οτιδήποτε έχει δημιουργήσει μέχρι σήμερα είναι για πέταμα, αφού υπηρετεί τον συντηρητισμό;

Ας πούμε ότι είναι πράγματι έτσι. Ότι αύριο το πρωί αποκαλύπτεται το πραγματικό όνομα του Αρκά και μαθαίνουμε ότι (τι να πω;) κατεβαίνει υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό τι αλλάζει για το έργο του;

Θέλετε να το πάω παραπέρα; Αποκαλύπτεται και ότι εργάζεται ως έμμισθος υπάλληλος στο γραφείο του Κυριάκου Μητσοτάκη και δημιουργεί τα κόμιξ του κατόπιν παραγγελίας. Αυτό τι σημαίνει για την ποιότητα του έργου του;

Κατ’ αρχάς, εκείνοι που του επιτίθενται νομίσω ότι είναι οι τελευταίοι που πρέπει να κατακρίνουν τη στρατευμένη τέχνη. Πέρα όμως από τη στράτευση, θα έπρεπε να κρίνουν καθ’ αυτό το έργο του δημιουργού. 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μπορεί να μην τους αρέσει.

Δικαίωμά τους. Όπως σ’ εμάς δεν αρέσουν τα (πολιτικά) αστεία με τις γριές που κάνουν το κοινό του Λαζόπουλου να ξεκαρδίζεται. Δεν αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ γιατί δεν χτυπάει την εξουσία τώρα πια!

Κακά τα ψέματα, φίλοι μου. Ο Αρκάς μοιάζει με εκείνους τους παίκτες που τους βρίζεις επειδή βάζουν κάτι γκολάρες στην ομάδα σου και την έχουν κάνει αυτό που στο ποδόσφαιρο αποκαλούν «πελάτη» τους.

Τους βρίζεις, αλλά κατά βάθος αναγνωρίζεις ότι είναι παικταράδες, ότι μέσα στο γήπεδο «βγάζουν μάτια» και πολύ θα ήθελες να τους έχεις στη δική σου ομάδα. Δεν τους έχεις όμως και αυτό είναι που σε νευριάζει περισσότερο.

Ο Αρκάς είναι ένας τέτοιος σπουδαίος παίκτης. Η δουλειά του είναι αξιοζήλευτη, αποτελεί κόσμημα στο είδος της. Στο κάτω κάτω λέει με τον δικό του μοναδικό τρόπο πράγματα που προσπαθούν να πουν τόσοι άλλοι Έλληνες.

Και δεν τα καταφέρνουν. Ή, αν το κάνουν, δεν έχουν την απήχηση που έχουν τα σκίτσα του Αρκά. Διότι το ίδιο καυστικοί για την κυβέρνηση μπορεί να είναι και άλλοι, όμως τα λένε με εκτενέστατα κείμενα.

Ποιος κάθεται να διαβάσει εκατοντάδες λέξεις; Μια εικόνα όμως και έναν σύντομο διάλογο όλοι τα βλέπουν. Αν σε όλα αυτά διακρίνατε μια ζήλεια, πολύ σωστά τη διακρίνατε.

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;

Άσε που σου τη δίνει και η καλά κρυμμένη ανωνυμία!