190319 ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κληρονομικώ δικαιώματι!

Τι ωραίες αυτές οι Δοτικές και ας μην τις αναγνωρίζει ο αυτόματος διορθωτής. Τι ξέρει αυτός; Ευτυχώς εμείς είμαστε του προφορικού λόγου, όπου δεν υπάρχουν εκείνες οι ενοχλητικές κόκκινες υπογραμμίσεις.

Βεβαίως έτσι μας ξεφεύγουν κάποια λάθη, όμως τα έχει αυτά η… προφορικότητα. Όταν συζητάς, μπορεί καμιά φορά να δίνεις μεγαλύτερη σημασία στο τι θα πεις και όχι στο πώς ακριβώς θα το πεις.

Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι αυτά τα δύο δεν διαχωρίζονται· και δεν θα έχουν άδικο. Ας αφήσουμε όμως αυτή την κουβέντα για άλλη φορά. Εδώ ολόκληροι πρωθυπουργοί και κάνουν λαθάκια…

Λέγαμε, λοιπόν, για όλα εκείνα που μπορεί να κληρονομήσει κάποιος από τους γονείς του και που δεν είναι ασήμαντα πράγματα. Ασχέτως αν καμιά φορά δεν μπορεί να αντέξει το βάρος της κληρονομιάς.

Θα έχετε ακούσει ότι, στις μέρες μας, όλο και περισσότεροι προβαίνουν σε αποποίηση κληρονομιάς, αφού είναι πολλά εκείνα που θα πρέπει να πληρώσουν για να πάρουν κάτι αμφιβόλου αξίας.

Αν δηλαδή κληρονομήσεις ένα ακίνητο, το οποίο και θα πρέπει να επισκευαστεί για να πουληθεί, και θα σε επιβαρύνει με τον ΕΝΦΙΑ, και, κυρίως, θα πρέπει να καταβάλης έναν μεγάλο φόρο κληρονομιάς…

Τότε το αφήνεις να πάει στην ευχή της Παναγιάς και βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που δεν το κληρονόμησες καμιά δεκαριά χρόνια νωρίτερα. Γι’ αυτό, το καλύτερο που μπορεί να σου αφήσει κάποιος είναι τα μετρητά.

Και μάλιστα στο χέρι! Δηλαδή να τα βρεις σε καμιά βαλίτσα, ή σε κανένα συρτάρι, εκεί που πας να ξεσκαλίσεις (για να πετάξεις) όλα τα παλιά «κιτάπια» που ο εκλιπών κρατούσε φυλαγμένα.

Βεβαίως υπάρχει και η άλλη δυνατότητα. Να κληρονομήσεις ένα «καλό όνομα», πράγμα που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο, ούτε έχει μόνο συναισθηματική αξία. Βεβαίως εδώ τίθεται ένα θέμα… σεξισμού.

(Είναι πολύ της μόδας πίσω από κάθε τι να βλέπουμε διάφορα τέτοια μη πολιτικώς ορθά πράγματα, και εγώ δεν θα είμαι εκείνος που θα αποτελέσει εξαίρεση. Διότι το όνομα το κληρονομείς από τον πατέρα σου.)

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί από τον πατέρα, μόνο;

Έλα, ντε! Φαντάζεστε να κατέβαινε ο άλλος στην πολιτική με επίθετο… Τσαντ; Ή επίθετο Γιαννούκος; Ποιος θα τον ψήφιζε; Ποιος θυμάται ότι αυτά είναι τα επίθετα της Μαργαρίτας και της Μαρίκας αντίστοιχα;

Ενώ… Παπανδρέου; Ενώ… Μητσοτάκης; Εκλέγεσαι χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, και μπορείς να φτάσεις μέχρι πρωθυπουργός. Εδώ ο άλλος έγινε τέτοιος μόνο και μόνο επειδή τον έλεγαν Καραμανλή!

Παρένθεση: Και μετά από την αποδεδειγμένη ανικανότητά του, την παροιμιώδη βαρεμάρα του και την εκνευριστική σιωπή του, υπάρχουν ακόμη κάποιοι που δηλώνουν «καραμανλικοί» και τον θεωρούν ελπίδα για το μέλλον!

Το καλό όνομα, λοιπόν, δεν είναι αμελητέο πράγμα. Ανοίγει πόρτες. Από τη στιγμή όμως που θα μπεις μέσα, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αποδείξεις ότι το φέρεις επάξια, ότι κάτι πήρες και από… τη χάρη. 

Εδώ όμως γίνεται μια παρεξήγηση. Διότι πολλοί θεωρούν πως, μαζί με το όνομα κληροδοτούνται και όλα τα χαρίσματα που είχε ο γονιός. Κάτι ανάλογο που συμβαίνει με εμάς και τους ενδόξους προγόνους μας, δηλαδή.

Όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Η πολιτική οξυδέρκεια του πατέρα, το μουσικό ή το συγγραφικό ταλέντο, οι αθλητικές ικανότητες, η εντιμότητα ή η ηθική ακεραιότητα, είναι πράγματα που δεν κληροδοτούνται. 

Θα πρέπει ο κάθε κληρονόμος του ονόματος να αποδείξει ότι διαθέτει και τις χάρες. Διαφορετικά, καλύτερα να προβεί σε… αποποίηση κληρονομιάς, αφού ο γονιός του δεν μπορεί να πάρει πίσω το όνομα που του άφησε.

Εμείς, αντί να τα σκεφτόμαστε όλα αυτά, φτάσαμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι μπορεί να κληροδοτηθεί ακόμη και η… αριστεροσύνη! Και μάλιστα η κληρονομιά αυτή να είναι αρκετή για να πάρεις μια θέση!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Νεποτισμός.

Αν ανοίξουμε έναν παλιό και καλό «Δημητράκο», θα διαβάσουμε ότι ο «νεπωτισμός» είναι η τάσις τής εν τη καταλήψει ανωτέρων θέσεων και αξιωμάτων προτιμήσεως των συγγενών και ευνοουμένων υπό των ισχυρών προσώπων.

Για όσους προτιμούν το πιο σύγχρονο ΛΚΝ του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη, νεποτισμός είναι η εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που δίνει σε κάποιον η θέση που κατέχει, για να εξασφαλίσει σε συγγενείς[…]

Βλέπουμε ότι ο Δημητράκος είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Διότι ο συγγενής μπορεί να προτιμηθεί ακόμη και αν το «ισχυρό πρόσωπο», αυτός που «κατέχει μια θέση», δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή.

Όταν δηλαδή δεν είναι ο πατέρας σου αυτός που σου εξασφαλίζει μια καλή θέση, αλλά… το όνομα που εκείνος σου κληροδότησε. Το οποίο, μαζί με σένα, το εκμεταλλεύονται και εκείνοι που σου προσφέρουν τη θέση.

Με το αζημίωτο. Διότι η δική σου προτίμηση μπορεί να φέρει σε εκείνους ψήφους, ή να τους δώσει επίσης λίγη από τη λάμψη που έχει το όνομά σου. Έτσι πάνε αυτά τα πράγματα· κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις.

Το περίεργο είναι ότι σ’ αυτήν τη συναλλαγή υπεισέρχεται και μια τρίτη παράμετρος, που είναι ο απλός πολίτης, εκείνος που θα τη δικαιώσει ή θα την αφοπλίσει, θα τη θέσει εκτός λειτουργίας. 

Όλοι λέμε ότι ο πολίτης είναι ο τελικός κριτής. Αν ο ίδιος όμως δεν αποδεχθεί αυτόν τον ρόλο, τότε τζάμπα κουβέντα κάνουμε. Οι κληρονόμοι θα τα παίρνουν όλα… όχι με την αξία τους, αλλά με ξένες πλάτες.

Το κακό με το όνομα είναι ότι δεν μοιράζεται. 

Το κληρονομούν όλοι!