190530 ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Νικητές και νικημένοι…

Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, εμφανίζονται μόνο νικητές. Αυτό είναι κάτι πολύ παράξενο, όμως δεν είναι και χωρίς εξήγηση. Αν το πρόβλημα τεθεί στη σωστή του βάση, θα δείτε πως δεν υπάρχει… πρόβλημα.

Γιατί τη λέμε αναμέτρηση; Η λέξη αυτή παραπέμπει σε μάχη από την οποία, συνήθως, όσοι εμπλέκονται μόνο να χάσουν έχουν, αλλά έχουμε συμφωνήσει να αναγνωρίζουμε στο τέλος κάποιον νικητή.

Δεν είναι αναμέτρηση. Και μόνο το γεγονός ότι συμμετέχουν πολλοί και είναι «ο καθένας εναντίον όλων» να δει κανείς, θα συμφωνήσει ότι δεν πρόκειται για μάχη. Θυμίζει περισσότερο… κλοτσοπατινάδα.

Δεν ξέρω ποιο νόημα δίνετε εσείς, ή τι συνειρμούς σας προκαλεί η λέξη, εμένα πάντως μου θυμίζει τα μαθητικά μου χρόνια στα Εκπαιδευτήρια. Τότε το κτήριο της αυλής όπου στεγάζεται σήμερα το 17^ο Νηπιαγωγείο ήταν ένα γιαπί.

Συγκεκριμένα ήταν ένα τσιμεντένιο ορθογώνιο κουτί, ανοικτό από τη νότια πλευρά, μέσα στο οποίο πηγαίναμε και «παίζαμε μπάλα», όταν έβρεχε. Το πάτωμα είχε φθαρεί τόσο που το τσιμέντο ήταν τσιμεντόσκονη.

Κάθε φορά που μπαίναμε μέσα, σηκωνόταν ένα απίστευτο σύννεφο σκόνης, τόσο που, όταν βγαίναμε, αν μας έβρεχες και μας κρατούσες για λίγο ακίνητους, θα γινόμασταν τσιμεντένια αγάλματα.

Εκεί λοιπόν κλωτσούσαμε ένα μπαλάκι, μικρά μεγάλα αγόρια του σχολείου, και προσπαθούσαμε να βάλουμε γκολ, χωρίς να ήμασταν χωρισμένοι σε ομάδες! Πού να συνεννοηθούμε και πού να χάνουμε χρόνο στο διάλειμμα;

Όλοι εναντίον όλων! Αυτό μου θυμίζει η λέξη κλοτσοπατινάδα, αλλά και η εκλογική διαμάχη, την οποία, λοιπόν, προτείνω να λέμε διαδικασία ή αναμέτρηση, ώστε να δικαιολογείται πλήρως και η παντελής απουσία ηττημένων.

Όλοι κερδίζουν κάτι και κανείς δεν χάνει! Αυτό διαπιστώσαμε και στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Βέβαια, στο παραπάνω συμπέρασμα καταλήγει ο καθένας μόνος του, γιατί, αν τον ρωτήσεις για τους άλλους θα σου βρει ένα σωρό ηττημένους.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ελάτε να κάνουμε κι εμείς μια ανασκόπηση του αποτελέσματος. Μιλάω για τις ευρωεκλογές, αφού για τις δημοτικές δεν ξέρουμε, μέχρι αυτή τη στιγμή που σας μιλάμε, ποιοι ακριβώς εκλέγονται.

Το άλλο πουλάκι:

Ο «Κούλης» έσκισε!

Όπως παλαιότερα και ο «Γιωργάκης». Δεν είναι τυχαίο ότι τα χαϊδευτικά που χρησιμοποιούσαν (χρησιμοποιούν) κάποιοι γι’ αυτούς ήταν και… υποκοριστικά. Δηλαδή ονόματα που δείχνουν, αν μη τι άλλο, μειωμένη εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους.

Τώρα ακούμε και μαθαίνουμε πως υπήρχε ένας στενός κύκλος του πρωθυπουργού, οι οποίοι του τόνιζαν συνεχώς ότι «δεν είναι δυνατόν να χάσει από τον Κούλη». Το αίσθημα αυτό της υπεροψίας ήταν φανερό και στις δικές του αποστροφές.

Πέρα από την υποτίμηση, να πούμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήκωσε στους ώμους του αυτές τις εκλογές, αφού ακόμη και μέσα από την παράταξή του υπήρχαν (υπάρχουν;) φωνές που αμφισβητούσαν τη δυνατότητά του να νικήσει.

Αυτός, λοιπόν, είναι νικητής και με το δίκιο του πανηγυρίζει και μάλιστα το κάνει… χαμηλόφωνα, «σεμνά και ταπεινά», ενώ πρόλαβε να μας δώσει κι ένα αισιόδοξο μήνυμα, διαγράφοντας εκείνον τον χυδαίο τύπο.

Το βάρος από την απέναντι πλευρά ανέλαβε να σηκώσει ο Αλέξης Τσίπρας αυτοπροσώπως, όχι μόνο οδηγώντας όλη την προεκλογική εκστρατεία, αλλά στηρίζοντας επίμονα και κάποια πρόσωπα στους μεγάλους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας.

Αυτός δεν ηττήθηκε. Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, στο «στρατόπεδο», τόσο το κομματικό όσο και το… μιντιακό, μιλάνε για «αποτέλεσμα» και όχι για ήττα. Την επόμενη μέρα η ΑΥΓΗ κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές!

Στις οποίες πρέπει να δεχτούμε ότι οδηγείται η χώρα όχι εξαιτίας κάποιας ήττας του κυβερνώντος κόμματος, αλλά επειδή ο πρωθυπουργός χρειάζεται μια νωπή λαϊκή εντολή, έξι μήνες πριν από την κανονική ημερομηνία διεξαγωγής τους.

Την οποία εντολή δεν χρειαζόταν πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων· ας μην την συνδέουμε μ’ αυτά, διότι διαφορετικά μπορεί να παρασυρθούμε και να πιστέψουμε εκείνους που μιλάνε για εκλογική ήττα.

Από εκεί και πέρα υπήρχε το ΚΙΝΑΛ, στο οποίο υπάρχει επίσης ένας αδικαιολόγητος ενθουσιασμός. Οι ίδιοι τον ερμηνεύουν με το ότι βρέθηκαν στη τρίτη θέση. Κανένας σοβαρός αθλητής όμως δεν μετράει μόνο τη θέση που κατέκτησε.

Ειδικά αν είναι ανερχόμενος. Μετράει και τον χρόνο που έκανε, αν κατέβασε ή ανέβασε τις επιδόσεις τους. Σε κάθε περίπτωση, η μείωση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής έκανε πολλούς να βρουν πάτημα για να δικαιολογήσουν τη χαρά τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όπως το ΚΚΕ.

Που οι εκπρόσωποί του στα κανάλια πανηγύριζαν επειδή, λέει, «κατάφεραν να ξεπεράσουν τους ναζιστές». Στο επιχείρημα ότι αυτό συνέβη όχι επειδή οι ίδιοι πέτυχαν κάτι περισσότερο, αλλά επειδή ο Βελόπουλος «έκοψε» χρυσαυγήτικες ψήφους σφύριζαν αδιάφορα.

Πάντως το να χάνει χιλιάδες ψήφους ένα κόμμα στο οποίο έκανες σκληρότατη αντιπολίτευση και (θεωρητικά) βρίσκεται κοντά σου, κι εσύ να μην παίρνεις τίποτε, δεν το λες και πολύ μεγάλη εκλογική νίκη.

Από εκεί και πέρα υπήρξαν και άλλα κόμματα που νίκησαν σ’ αυτές τις ευρωεκλογές. Όπως του Βελόπουλου ή του Βαρουφάκη. Βλέπετε, από τη χώρα δεν έλειψαν ακόμη εκείνοι που πιστεύουν στα θαύματα.

Υπήρξαν όμως και κόμματα για τα οποία κάποιοι πιστεύουν ότι ηττήθηκαν. Λάθος! Δεν μπορούμε να μιλάμε για ήττα κάποιου, όταν αυτός δεν υπάρχει πια. Ο νεκρός δεδικαίωται, δεν λένε;

Ή αλλιώς οι πεθαμένοι δεν… νικιούνται!

 Πάμε για άλλες νίκες!

190529 ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Μετά Χριστόν προφήτες!

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση το πόσος κόσμος εμφανίστηκε να σχολιάζει τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, κυρίως όμως να κατακρίνει τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση, υποστηρίζοντας πόσο δικαιολογημένη ήταν η ήττα τους.

Δικαιολογημένη και αναμενόμενη! Πού ήταν όλος αυτός ο κόσμος τόσον καιρό; Γιατί δεν έλεγαν δημοσίως τη γνώμη τους, αλλά περίμεναν το εκλογικό αποτέλεσμα για να εκφράσουν τη… χαρά τους;

Απ’ ό,τι μάλιστα φάνηκε, ούτε στις δημοσκοπήσεις τολμούσαν να πουν τη γνώμη τους ξεκάθαρα. Αν το έκαναν, θα ήταν όλα διαφορετικά. Θα ήμασταν κι εμείς, αλλά και οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ κάπως πιο προετοιμασμένοι.

Δεν θα έβγαιναν να εκτεθούν, όχι μόνο τις προηγούμενες των εκλογών μέρες, αλλά και την στιγμή που δημοσιοποιήθηκαν τα έξιτ πολ, και να λένε ένα σωρό ανοησίες για το ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Περισσότερο μάλιστα εκτέθηκαν κάτι Μπίστηδες και άλλα παλικάρια της λεγόμενης Προοδευτικής Συμμαχίας, τους οποίους φαίνεται οι συριζαίοι κρατούσαν εντελώς στο σκοτάδι, και έτσι εμφανίστηκαν… βασιλικότεροι του βασιλέως.

Μ’ αρέσει που όλοι αυτοί μάς καλούν να εμπιστευτούμε την εμπειρία και το πολιτικό τους ένστικτο, όταν με ανακοινωμένα τα αποτελέσματα των έξιτ πολ, δεν είναι ικανοί να βγάλουν ένα ασφαλές συμπέρασμα.

Ή, τουλάχιστον, να φροντίσουν να κρατήσουν μια πισινή, και να μην υποστηρίζουν πως στο τελικό αποτέλεσμα η διαφορά θα είναι μικρότερη και από εκείνη που έδιναν ως ακραία πιθανή (απίθανη!) τέτοια οι δημοσκόποι. 

Την επόμενη, λοιπόν, μέρα, ξεσπάθωσαν όλοι οι κρυφοαντισυριζαίοι (δικός μου ο όρος) και έγιναν φανεροί, δίνοντάς μας έτσι και το μέτρο τού πού θα πάει η κατάσταση στις εθνικές εκλογές που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός.

Ο οποίος μη φανταστείτε ότι το έκανε ως μια πράξη πολιτικής γενναιότητας και αποδοχής του αποτελέσματος, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν κάποιοι. Βιάστηκε να πει ότι πάμε σε εκλογές για… να προλάβει!

Τι να προλάβει; Την εσωκομματική γκρίνια και αμφισβήτηση που αναπόφευκτα θα έφερνε η τόσο μεγάλη ήττα, και από την οποία πήραμε ήδη κάποια πρώτα στοιχεία. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε σηκώσει το θέμα στους ώμους του.

Το άλλο πουλάκι:

Τώρα όμως… σιωπή.

Και κομματική πειθαρχία. Διότι «μπορεί να χάθηκε μια μάχη, έχουμε όμως μπροστά μας έναν πόλεμο», όπως χαρακτηριστικά είπε. Και όλοι ξέρουμε ότι σε καιρό πολέμου δεν ασκείται κριτική.

Αφήστε που, όποιος τολμήσει να παρακούσει εντολές, περνά στρατοδικείο ή εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Τσίπρας, λοιπόν, έδωσε μια παράταση στον εαυτό του και κουκούλωσε τις εσωκομματικές αντιδράσεις.

Δηλαδή τις φίμωσε. Για την ώρα. Ας μη κοιμάται ήσυχος όμως, ο λογαριασμός θα του έρθει μαζεμένος, αν, όπως λέει η εκλογική παράδοση και όπως δείχνουν όλα, υποστεί νέα συντριβή στις εθνικές εκλογές.

Άτιμο πράγμα όμως η λαϊκή ετυμηγορία, ρε παιδιά! Χρειάζεται μεγάλη ωριμότητα για να την αποδεχτείς, ιδίως αν είσαι… κακομαθημένος (ή καλομαθημένος –το ίδιο είναι) και δεν έχεις συνηθίσει στα δυσάρεστα αποτελέσματα.

Να, ας πούμε, ξέρετε ποιο ήταν το ισχυρότερο επιχείρημα των συριζαίων φίλων μας, όταν τους θυμίζαμε τι έλεγε ο Τσίπρας πριν καβαλήσει την εξουσία και πώς το κατάφερε, υποσχόμενος πράγματα αδιανόητα; 

Μας έλεγαν ότι για όλα αυτά κρίθηκε, αφού πήγε σε εκλογές μετά την κωλοτούμπα (και τού ΟΧΙ) όπου ο λαός του έδωσε και πάλι εντολή. Επομένως, όλα όσα είχε πει ή κάνει πριν συγχωρήθηκαν στην εκλογική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Τώρα όμως; Πρέπει κι αυτοί να διαχειριστούν την… ήττα των καφενείων, ερχόμενοι αντιμέτωποι με όσα υποστήριζαν. Τώρα πρέπει να αποδεχτούν ότι ο λαός μίλησε και εξέφρασε την αντίθεσή του σε όσα οι ίδιοι υποστήριζαν.

Βέβαια κανείς ποτέ δεν είπε ότι ο λαός είναι «άσφαλτος». Όμως αυτή είναι και η γοητεία της δημοκρατίας, η οποία ποτέ δεν θα γίνει… αριστοκρατία. Αποφασίζουν οι πολλοί με τα καλά και με τα στραβά τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είδατε;

Λες και το ξέραμε και σας είπαμε ποιους δεν θα ψηφίσουμε, με την ελπίδα να κάνετε το ίδιο κι εσείς. Να έχετε έναν μπούσουλα, βρε αδελφέ! Λες, όμως, και σας είπαμε το ανάποδο. Πήγατε και εκλέξατε τους πιο…

Σε κάθε ψηφοδέλτιο (λέμε, τώρα) υπήρχαν άνθρωποι που άξιζαν να πάνε στην Ευρώπη και να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας. Υπήρχαν όμως και… ντενεκέδες! Ε, οι περισσότεροι πήγαν και ψήφισαν αυτούς.

Ανθρώπους που τα πολιτικά του προσόντα, τρόπος του λέγειν, είναι όλα εκείνα τα οποία εμείς σας είπαμε ότι αποτελούν λόγους για να ΜΗΝ ψηφίσουμε κάποιους. Δεν μας ακούσατε. Και μην πείτε ότι δεν ήσασταν εσείς αλλά κάποιοι άλλοι…

Διότι, φίλοι μου, αυτό είναι ένα ακόμη γνώρισμα της δημοκρατίας. Όλοι μαζί είμαστε υπεύθυνοι. Και μην κοιτάτε που τάχα κάνουμε ότι σας μαλώνουμε και βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω. Το αποτέλεσμα είναι έργο όλων μας.

Αν καμαρώνουμε λοιπόν για κάτι, και αν ντρεπόμαστε για κάτι άλλο, δεν θα πρέπει να τα διαχωρίζουμε και να θεωρούμε το πρώτο αποτέλεσμα της κρίσης κάποιου σοφού λαού, ενώ το δεύτερο του ανόητου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ατομική ευθύνη και προσωπική υποχρέωση του καθενός να λέει ή να κάνει εκείνο που θεωρεί σωστό, όμως το συνολικό αποτέλεσμα το χρεωνόμαστε όλοι.

Ας το έχουν υπόψη τους ιδίως κάποια «καθαρά» κόμματα, που θεωρούν επιτυχία τους το κόντεμα της Χρυσής Αυγής και αποτυχία των άλλων το συνολικό αποτέλεσμα, μέσα στο οποίο βρίσκεται και το δικό τους ποσοστό.

Θα έχουμε συνέχεια.

 Άλλη μια νίκη του λαού!

190528 ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Πριν πω οτιδήποτε…

Αισθάνομαι την ανάγκη να πω δυο λόγια για όλον εκείνο τον κόσμο που κινητοποιήθηκε, ώστε αυτές οι εκλογές να διεξαχθούν όπως έπρεπε και να έχουμε μια σωστή διαδικασία. Και θα σας εξηγήσω γιατί.

Όλοι όσοι είχαν εμπειρία από προηγούμενες φορές λένε πως τέτοιος χαμός δεν έχει ξαναγίνει. Η τετραπλή εκλογική αναμέτρηση είχε απαιτήσεις που δεν μπορούσαν καν να προβλεφθούν στο σύνολό τους.

Για τους πολλούς πολίτες, λοιπόν, η ταλαιπωρία κατά την ύψιστη αυτή στιγμή της δημοκρατίας εξαντλήθηκε στο διάστημα που περίμεναν στην ουρά πριν μπουν στα εκλογικά τμήματα να ψηφίσουν.

Ίσως ακόμη και στον τεράστιο αριθμό ψηφοδελτίων και υποψηφίων, όπου έπρεπε να ψάξουν για να βρουν τις προσωπικές τους επιλογές και να τις βάλουν στον φάκελο. Για κάποιους όμως αυτό δεν ήταν τίποτε.

Εκείνοι έπρεπε να «κάνουν εκλογές»! Ήταν οι δικαστικοί αντιπρόσωποι, οι γραμματείς και όσα μέλη των εφορευτικών επιτροπών βοήθησαν όχι απλώς στη διεξαγωγή της ψηφοφορίας, αλλά και στην ολοκλήρωση της καταμέτρησης.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η τετραπλή ψηφοφορία απαιτούσε σχεδόν διπλάσιο αριθμό εκλογικών τμημάτων, άρα και δικαστικών αντιπροσώπων, από ότι τις προηγούμενες φορές. Πού να βρεθούν;

Προκειμένου να καλυφθεί ο αριθμός, κλήθηκαν ή «επιστρατευτήκαν» και άνθρωποι που δεν είχαν καμιά προηγούμενη επαφή με την όλη διαδικασία. Για να ενημερωθούν τουλάχιστον για τα βασικά, παρακολούθησαν κάποια «σεμινάρια».

Διότι, καλές οι οδηγίες του υπουργείου, όλοι ξέρουμε όμως ότι κάθε δουλειά έχει τα μικρά ή μεγάλα μυστικά της που μπορείς να τα μάθεις μόνο από εκείνους που διαθέτουν σχετική εμπειρία.

Αυτή τη σημαντική δουλειά ανέλαβε ο Δικηγορικός Σύλλογος της Δράμας και μπράβο του, διότι βοήθησε αφάνταστα στο να μην χαθούν στο πέλαγος της γραφειοκρατίας οι πρωτόπειροι κυρίως δικαστικοί αντιπρόσωποι.

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς το ζήσαμε…

Βρεθήκαμε ανάμεσα στους «εθελοντές», δηλαδή τους δικαστικούς αντιπροσώπους που, όντας αναπληρωματικοί, δεν κλήθηκαν να αντικαταστήσουν κάποιους απόντες και έτσι εργάστηκαν το βράδυ στο δικαστικό μέγαρο.

Στελέχωσαν τα διάφορα «συνεργεία» που παραλάμβαναν τα βιβλία και τους σάκους που έφερναν από τα εκλογικά τμήματα και παρέδιδαν οι εξαντλημένοι και ζαλισμένοι από την καταμέτρηση δικαστικοί αντιπρόσωποι.

Εκεί λοιπόν, έβλεπες συμπολίτες μας να τους υποδέχονται -ακόμη και τις πρωινές ώρες της Δευτέρας- με τεράστια υπομονή, με χαμόγελο στα χείλη, με περισσή ευγένεια, με όσα αποθέματα χιούμορ τους επέμεναν ακόμη. 

Πολλοί από τους δικαστικούς αντιπροσώπους είχαν ολοκληρώσει άψογα τη διαδικασία και είχαν συμπληρωμένα στην εντέλεια όλα τα βιβλία που έπρεπε να παραδώσουν. Υπήρχαν όμως και άλλοι που τα βρήκαν σκούρα.

Οι περισσότεροι, κυρίως εξαιτίας της παντελούς απουσίας προηγούμενης πείρας, πιο πολύ όμως λόγω της παντελούς έλλειψης εφορευτικής επιτροπής! Αναγκάστηκαν να τα κάνουν όλα μόνοι τους, με τη βοήθεια ενός γραμματέα.

Αυτό είναι ένα πολύ λεπτό σημείο που πρέπει να το επισημάνουμε. Διότι το κράτος, που ξοδεύει πάρα πολλά χρήματα για την εκλογική διαδικασία, θα μπορούσε να δίνει κι ένα συμβολικό ποσό στα μέλη των εφορευτικών επιτροπών.

Έτσι ώστε να μην βασίζεται μόνο στο φιλότιμο των… φιλότιμων, αλλά να μπορεί και να απαιτεί την παρουσία όσων ορίζονται σ’ αυτές. Διότι τώρα μόνο κάποια «κορόιδα» (που τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο) προσφέρονται.

Έφταναν, λοιπόν, οι δικαστικοί αντιπρόσωποι, αφάνταστα ταλαιπωρημένοι, εξουθενωμένοι, στα όρια της αντοχής τους, και περίμεναν υπομονετικά στην ουρά να παραδώσουν το υλικό, αφού προηγουμένως γίνει ο απαραίτητος έλεγχος.

Για να καταλάβετε, αρκεί να σας πω ότι ορισμένοι το έκαναν κυριολεκτικά τρέμοντας -όχι από συγκίνηση. Υπήρξαν και κάποια νέα παιδιά που ξέσπασαν σε κλάματα, εκτονώνοντας έτσι τη φόρτιση όλης της μέρας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι να πεις για όλους αυτούς!

Να πεις ότι ήταν τυχεροί που, τη δύσκολη εκείνη στιγμή, είχαν μπροστά τους τα «συνεργεία παραλαβής», τους ανθρώπους δηλαδή που, παρ’ όλη και τη δική τους κούραση, έπρεπε προσεκτικά και κυρίως υπομονετικά να ελέγξουν τα βιβλία.

Να δουν αν έχει γίνει κάποιο λάθος και να εξηγήσουν υπομονετικά στους έτοιμους να καταρρεύσουν δικαστικούς αντιπροσώπους πώς να το διορθώσουν και τι να κάνουν για να ολοκληρωθεί σωστά η διαδικασία.

Έβλεπες, λοιπόν, ανθρώπους να συνεργάζονται άψογα, να καταβάλουν κάθε φιλότιμη προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων, να είναι γεμάτοι υπομονή και κατανόηση για τους «ήρωες» που είχαν μπροστά τους.

Και επειδή πίσω από κάθε τέτοια σημαντική και αθόρυβη δουλειά υπάρχει πάντοτε ένα άξιος άνθρωπος, ο οποίος έχει όνομα, να πούμε ότι ψυχή της όλης προσπάθειας ήταν η Φωτεινή, για την οποία… τι να πει κανείς!

Σ’ αυτήν προσέτρεχαν όλοι οι πελαγωμένοι να ζητήσουν βοήθεια για το πώς να αντιμετωπίσουν μια ιδιάζουσα περίπτωση. Και η Φωτεινή, με χαμόγελο, με υπομονή, με κατανοητό τρόπο τους εξηγούσε.

Της αξίζουν, λοιπόν, πολλά συγχαρητήρια, όπως και σε ολόκληρη την ομάδα των στενών συνεργατών της, οι οποίοι έφεραν εις πέρας όχι μόνο το δικό τους έργο, αλλά βοήθησαν και όλους τους νεοφώτιστους.

Και ξέρετε ποιο είναι το ενδιαφέρον της υπόθεσης; Συναντούσες κάποιους την άλλη μέρα στην πόλη (έτρεχαν, βλέπετε, και τα εκλογικά νέα), άυπνους, αλλά χαμογελαστούς, ευδιάθετους και πολύ ευχαριστημένους από την εμπειρία που είχαν.

Κάπως έτσι δεν θα έπρεπε να είμαστε όλοι μας, σε κάθε απαιτητική περίπτωση;

 Μπράβο, παιδιά, συγχαρητήρια σε όλους!

190524 ΑΤΟΠΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιους ΔΕΝ θα ψηφίσω…

Είμαι βέβαιος πως κι εσείς έχετε, σ’ αυτές τις εκλογές, το ίδιο μεγάλο πρόβλημα με μένα. Δυσκολεύεστε αφάνταστα να αποφασίσετε ποιους θα ψηφίσετε. Βεβαίως, αυτό, για πολλούς δεν είναι νέο πρόβλημα.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση υπάρχουν οι λεγόμενοι αναποφάσιστοι, ορισμένοι από τους οποίους ακόμη και μέσα στο παραβάν δεν ξέρουν ποιο ψηφοδέλτιο να βάλουν στον φάκελο, ή ποιον να σταυρώσουν.

Τώρα όμως δεν μιλάμε γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Μιλάμε για το φαινόμενο να έχουμε όλοι, σε πάρα πολλούς διαφορετικούς συνδυασμούς, ένα σωρό υποψήφιους, όλους… υποψήφιους για «σταύρωμα».

Φίλους, καλούς συναδέλφους, επαγγελματικούς συνεργάτες, συνοδοιπόρους σε κοινούς αγώνες, γείτονες, παλιούς (και νεότερους) ερωτικούς συντρόφους, κοντινούς ή πιο μακρινούς συγγενείς…

Η σειρά δεν είναι αξιολογική και θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερη. Ας τη συμπληρώσει ο καθένας μόνος του. Το ζήτημα είναι ότι όλοι αυτοί μας φέρνουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση.

Όχι επειδή γίνονται φορτικοί και ζητούν επιτακτικά την ψήφο μας. Στο κάτω κάτω αυτή είναι η δουλειά του κάθε υποψηφίου. Εγώ παίρνω την καλύτερη περίπτωση που από μόνοι μας δεν ξέρουμε ποιον να πρωτοδιαλέξουμε.

Είτε επειδή είναι πολλοί και δεν μας φτάνουν οι σταυροί που δικαιούμαστε να βάλουμε, είτε επειδή βρίσκονται σε διαφορετικά ψηφοδέλτια και δεν μπορούμε να τα βάλουμε όλα στον φάκελο, χωρίς να ακυρωθεί.

Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς, εμείς πάντως προβληματιστήκαμε πολύ σοβαρά με το θέμα. Ήρθε μάλιστα να το κάνει δυσκολότερο η ερώτηση ενός φίλου, ο οποίος ψηφίζει σε άλλον δήμο και μπορεί να το παίζει άνετος:

«Καλά, δεν σας καταλαβαίνω! Είσαστε κάθε μέρα μαζί, περνάτε τόσες ώρες στο ίδιο καφενείο, κάνετε παρέα από παλιά και ακόμη προβληματίζεστε αν θα τον ψηφίσετε ή όχι;» Βέβαια πήρε μια καλή απάντηση:

«Αυτός, όταν ήταν να κατέβει υποψήφιος, δεν ήρθε να ρωτήσει τη γνώμη μας, να μας ανακοινώσει τη σκέψη του και να μας ρωτήσει αν θα τον στηρίξουμε. Επομένως είμαστε κι εμείς ελεύθεροι να… μην τον ψηφίσουμε».

Το άλλο πουλάκι:

Δοκιμασμένη μέθοδος!

Η «εις άτοπον απαγωγή»! Αντί να κάθεσαι να βρεις ποιος είναι ο σωστός δρόμος, είναι ίσως πιο εύκολο να αναγνωρίσεις τους λάθος και να τους αποκλείσεις. Έτσι που στο τέλος θα είσαι λιγότερο μπερδεμένος.

Ελάτε, λοιπόν, να δούμε ποιους ΔΕΝ θα ψηφίσουμε, ώστε να περιορίσουμε τον κατάλογο των (δικών) μας υποψηφίων και να μπορέσουμε να καταλήξουμε πιο εύκολα σε εκείνους που τελικά θα «σταυρώσουμε»:

Δεν θα ψηφίσουμε τους γνωστούς, δηλαδή τους αναγνωρίσιμους. Εκείνους που μπήκαν σε κάποιοι ψηφοδέλτιο μόνο και μόνο επειδή οι ψηφοφόροι τούς ξέρουν από κάπου, οπουδήποτε πέραν της πολιτικής.

Δεν θα ψηφίσουμε τους όμορφους. Διότι υπάρχει και αυτή η ομάδα υποψηφίων. Που δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτε περισσότερο από την εμφάνισή τους, ωστόσο βρίσκουν πολύ εύκολα θέση στα ψηφοδέλτια.

Δεν θα ψηφίσουμε τους νέους. Η νιότη από μόνη της δεν είναι προσόν, αν δεν συνδυάζεται με όλα εκείνα που πρέπει να συνοδεύουν έναν νέο. Εννοώ τη νεανική ορμή, την όρεξη για δουλειά, τις φρέσκες ιδέες…

Δεν θα ψηφίσουμε τους παλιούς. Υπάρχουν άνθρωποι που όση εμπειρία και αν μαζέψουν δεν παύουν να είναι ανίκανοι. «Οδηγώ τριάντα χρόνια επαγγελματικά», λέει ο άλλος, και τον βλέπεις ότι είναι επικίνδυνος.

Δεν θα ψηφίσουμε τους έντιμους. Όχι ότι η εντιμότητα δεν είναι ένα σημαντικό προσόν για άνθρωπο που χειρίζεται δημόσια πράγματα, είναι απαραίτητη, αλλά πολλές φορές αυτή δεν είναι παρά… καμουφλαρισμένη δειλία.

Δεν θα ψηφίσουμε τους ανένταχτους. Οι οποίοι συχνά δεν είναι παρά… ελευθέρας βοσκής. Και το αν βρίσκονται στο συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να είναι κάπου αλλού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θέλετε κι άλλους;

Νομίζουμε ότι έχει περιοριστεί ήδη πολύ ο κατάλογος. Επειδή όμως πιστεύουμε ότι υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να παρεξηγηθούμε, έχοντας αποκλείσει σχεδόν τους πάντες, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.

Όταν λέμε ότι δεν θα ψηφίσουμε υποψηφίους των παραπάνω κατηγοριών εννοείται πως… εννοούμε όλους εκείνους που δεν έχουν να επιδείξουν κανένα άλλο προσόν πέρα από τα συγκεκριμένα.

Το πρόσωπό τους, ή τη νιότη τους, ή την εμπειρία τους, ή την εντιμότητα, ή την κομματική τους ουδετερότητα… αυτά οπωσδήποτε θα ληφθούν υπόψη, μόνο όμως εφόσον συνοδεύονται και από άλλα γνωρίσματα.

Τέτοια είναι η ειλικρινής διάθεση για προσφορά, η βούληση για συνεργασία, η ανιδιοτελής αγάπη για τον τόπο, οι επίδειξη τολμηρών ιδεών, η ικανότητα να αποπεράτωσης ενός έργου, η υψηλή αισθητική, το καλό χιούμορ…

Ο κατάλογος είναι ενδεικτικός και κάθε ψηφοφόρος μπορεί να τον συμπληρώσει με δικά του κριτήρια. Έτσι θα δει ότι περιορίζεται αισθητά ο αριθμός των υποψηφίων που διεκδικούν την ψήφο του.

Και ξέρετε κάτι; Καλά θα κάνει να κοινοποιήσει αυτά του τα κριτήρια, πράγμα που, αν το κάνουμε όλοι, θα ξέρουν και οι υποψήφιοι τι ζητούμε από αυτούς, όπως κι εμείς ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουν από εμάς.

Να τους το δώσουμε, αλλά όχι αβασάνιστα. Όχι στον βρόντο. Μια ψήφο έχουμε, ας την «πουλήσουμε» ακριβά. Για το καλό του τόπου.

Εκλογικά μέτρα και… σταθμά!

190523 ΔΙΑΡΚΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Τόσος κόσμος!

Βλέποντας κανείς τα ψηφοδέλτια των διαφόρων δημοτικών παρατάξεων, εντυπωσιάζεται με το πλήθος των υποψηφίων που αναγράφονται εκεί. Διαβάζοντας και τα βιογραφικά τους, εντυπωσιάζεται ακόμη περισσότερο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να προσφέρουν στον τόπο; Αυτό μόνο ευλογία για τη Δράμα θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς. Και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. Τόσοι άνθρωποι να ασχολούνται με τα κοινά!

Μετά όμως σκέφτεσαι ότι το ίδιο πάνω κάτω συνέβη και στις προηγούμενες εκλογές. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα μιλάμε για διαφορετικά πρόσωπα. Που πάει να πει ότι ο αριθμός όσων νοιάζονται και πονούν τον τόπο είναι ακόμη μεγαλύτερος.

Βεβαίως, πιθανότατα να υπάρχουν και άλλοι που ασχολούνται με τα κοινά, όμως δεν κατεβαίνουν υποψήφιοι και δεν τους βλέπουμε στα ψηφοδέλτια και τα προγράμματα των παρατάξεων. Πού τους βλέπουμε;

Στον χώρο που δραστηριοποιείται ο καθένας τους. Είμαι βέβαιος ότι δέχτηκαν μεγάλες πιέσεις να στελεχώσουν κάποιο ψηφοδέλτιο, όμως εκείνοι αρνήθηκαν ευγενικά, λέγοντας πως δεν έχουν ελεύθερο χρόνο.

Και όλοι οι άλλοι έχουν; Να κάτι που επίσης θα μπορούσε να συζητήσει κανείς σοβαρά. Είναι η ενασχόληση με τα δημοτικά πράγματα κάτι που μπορεί να γίνεται στο περιθώριο του ελεύθερου χρόνου σου;

Ή μήπως απαιτεί ολοκληρωτικό δόσιμο; Και αν ισχύει αυτό, ποιοι είναι οι δημότες που θα μπορούσαν να αφιερώσουν τόσο χρόνο και τόση ενέργεια στην ενασχόλησή τους με τα του δήμου;

Ασφαλώς τότε θα μιλούσαμε μόνο για συνταξιούχους ή αργόσχολους, ούτε καν ανέργους, αφού η ανεργία απαιτεί κι αυτή πολλά στην αναζήτηση κάποιας θέσης. Γίνεται όμως δημοτικό συμβούλιο μόνο με τέτοιους;

Μην το ψάχνετε, η απάντηση βρίσκεται αλλού. Κανείς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που έχουν αυτές οι θέσεις, αν είναι μόνος του. Αν δεν πλαισιώνεται από φίλους και συνεργάτες που θα τον βοηθούν.

Και πού θα τους βρει; μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Έχουν τη δυνατότητα οι αντιδήμαρχοι, ας πούμε, να διαθέτουν μετακλητούς υπαλλήλους, ή θα πρέπει να στηρίζονται αποκλειστικά στους δημοτικούς υπαλλήλους;

Το άλλο πουλάκι:

Εκείνοι έχουν τις δουλειές τους.

Επομένως και οι αντιδήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι θα πρέπει να στηριχτούν κάπου αλλού. Πού; Μα, φυσικά, στην «παράταξη» με την οποία εκλέχτηκαν. Στο ψηφοδέλτιο με το οποίο κατέβηκαν στις εκλογές.

Το μυστικό, λοιπόν, είναι στην ύπαρξη και τη λειτουργία μιας ομάδας. Μιας ομάδας που μπορεί να δημιουργείται προεκλογικά, καλό θα είναι όμως να συνεχίσει να υπάρχει και να λειτουργεί και μετά τις εκλογές.

Όσοι εκλεγούν εννοείται ότι θα το κάνουν. Αν και αυτό μην το θεωρείτε δεδομένο. Ξέρουμε περιπτώσεις ανθρώπων που εκλέχτηκαν και μετά περίμεναν να περάσουν τα χρόνια για να απαλλαγούν.

Αν δεν παραιτήθηκαν πριν από το τέλος της θητείας τους. Εμείς όμως παίρνουμε την καλύτερη των περιπτώσεων, εκείνους που ανταποκρίνονται ευσυνείδητα στα καθήκοντά τους. Δεν πρέπει να μείνουν μόνοι.

Δίπλα τους οφείλουν να σταθούν και όλοι οι συνυποψήφιοί τους. Να δείξουν δηλαδή ότι η ομάδα που δημιουργήθηκε προεκλογικά δεν ήταν μια συγκυριακή συνεύρεση ανθρώπων που τους ένωνε απλώς η επιθυμία να εκλεγούν.

Η ομάδα αυτή οφείλει να έχει συνέχεια. Σε ποιους το οφείλει; Σε όσους την ψήφισαν και εμπιστεύτηκαν όχι μόνο ένα προς ένα τα μέλη της, όχι μόνο τον επικεφαλής, αλλά και το σύνολο των ανθρώπων, την παράταξη.

Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, η δυναμική μιας ομάδας δεν εξαντλείται στο άθροισμα των δυνατοτήτων ενός εκάστου των μελών της. Είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο και πολύ πιο μεγάλο από αυτό.

Και εκεί πρέπει να στηριχτεί το κάθε ψηφοδέλτιο, αν θέλει να είναι αποτελεσματικό. Πρέπει να δει πώς θα συνεχίσει να λειτουργεί και μετά τις εκλογές, με όλα ή τα περισσότερα μέλη από εκείνα που βλέπουμε σήμερα να ζητούν την ψήφο μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να ένα κριτήριο!

Τώρα που συζητάμε και ψάχνουμε να βρούμε ποιοι αξίζουν να τους εμπιστευτούμε, κοντά στα άλλα κριτήρια μπορούμε να βάλουμε και τη διάρκεια. Είτε την ατομική, είτε την ομαδική, ως παράταξη.

Αξίζει να δώσουμε την ψήφο μας σε… διάττοντες αστέρες; Σε υποψηφίους που ήρθαν από το πουθενά, στην καλύτερη περίπτωση από το σπίτι τους, και είμαστε βέβαιοι ότι εκεί θα ξαναπάνε την επομένη των εκλογών, αν δεν εκλεγούν;

Ή μήπως θα πρέπει να υποστηρίξουμε όσους αποδεδειγμένα έχουν διάρκεια; Όσους τους βλέπαμε στο κοινωνικό στίβο πριν αποφασίσουν να «εκτεθούν» ως υποψήφιοι, και θα εξακολουθήσουμε να τους βλέπουμε ακόμη κι αν χάσουν.

Αυτό ισχύει για πρόσωπα, ισχύει και για παρατάξεις. Έχουμε δει να σχηματίζονται ψηφοδέλτια τα οποία, την επομένη των εκλογών να διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν. Μπορεί να παραμένει ο τίτλος, αλλά είναι… σφραγίδα.

Αυτοί που προεκλογικά υπόσχονταν ότι θα είναι δίπλα στον πολίτη και θα δίνουν καθημερινές μάχες χάνονται, για να επανεμφανιστούν μετά από χρόνια, είτε με το ίδιο, είτε με άλλα ψηφοδέλτια, και να ζητήσουν πάλι την ψήφο μας.

Έχουμε δει όμως και άλλους να «είναι εκεί» και μετά την ήττα τους, να δίνουν τις μάχες μέσα και έξω από το δημοτικό συμβούλιο και, κυρίως να εξακολουθούν να λειτουργούν ως παράταξη.

Αυτούς μπορούμε να τους εμπιστευτούμε περισσότερο. Μαζί με όλα τα άλλα κριτήρια που θα βάλουμε, λοιπόν, ας είναι και αυτό της διαρκούς παρουσίας στα δημόσια πράγματα. Κάτι καλό θα βγάλει.

 Εδώ και… αύριο!

190522 ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν.

Έτσι, δεν έχει νόημα να προσπαθούμε κι εμείς να τα προσεγγίζουμε δήθεν διαφορετικά. Ποιον κοροϊδεύουμε; Καλύτερα, λοιπόν να τα δούμε όπως ακριβώς ήταν, πριν από πέντε χρόνια τέτοιες μέρες, παραμονές εκλογών:

Με το χέρι στην καρδιά… Είναι ο ένας από τους τρεις τρόπους με τους οποίους, κατά παράδοση, ψηφίζει ο Έλληνας. Πριν σας πω όμως γι’ αυτόν, ας δούμε τους άλλους δύο, τώρα που είμαστε μια ανάσα πριν από τις εκλογές της Κυριακής.

Πρώτα είναι το «δαγκωτό». Όλοι έχουμε ακούσει (ή και έχουμε πει) τη φράση «θα το ρίξω δαγκωτό στον…» Πολλοί δεν γνωρίζουν όμως τι ακριβώς σημαίνει ή από πού προήλθε και καλό θα ήταν να το θυμηθούμε.

Στα παλιά, αθώα, χρόνια, πριν από το 1920, η κάλπη δεν ήταν όπως οι σημερινές, ούτε οι ψηφοφόροι έριχναν μέσα χάρτινα ψηφοδέλτια. Άλλωστε, στη μεγάλη πλειονότητά τους δεν γνώριζαν να διαβάζουν και να γράφουν.

Υπήρχε μία κάλπη για κάθε υποψήφιο. Η κάλπη αυτή ήταν ένα τενεκεδένιο κουτί, χωρισμένο στη μέση και στη μια πλευρά αναγράφονταν η λέξη ΝΑΙ ενώ στην άλλη το ΟΧΙ. Σημειώστε ότι η πλευρά του ΝΑΙ ήταν βαμμένη άσπρη, ενώ εκείνη του ΟΧΙ ήταν μαύρη.

Ο εκλογέας έβαζε το χέρι του σε ένα σωλήνα, ο οποίος εσωτερικά ήταν πιο φαρδύς κι έτσι, μπορούσε, χωρίς να τον βλέπουν, να ρίξει το μολυβένιο σφαιρίδιο που κρατούσε είτε στην πλευρά του ΝΑΙ, είτε να «μαυρίσει» τον υποψήφιο, ρίχνοντάς το στο ΟΧΙ.

Κάποιοι, προκειμένου να αποδείξουν στην καταμέτρηση ότι όντως ψήφισαν τον υποψήφιο, δάγκωναν το μολυβένιο σφαιρίδιο και το έριχναν μέσα, στην πλευρά του ΝΑΙ. Έτσι κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την ψήφο τους.

Κι έτσι κάπως καθιερώθηκε η αποφασιστική ή φανατική (με φανατισμό) ψήφος του «δαγκωτού». Το λέμε και σήμερα, αλλά θα ήθελα να σημειώσω ότι πολλοί από εκείνους που ψηφίζουν «δαγκωτό» καταλήγουν… «κοψοχέρηδες».

Αυτό δεν είναι τρόπος ψηφοφορίας, δεν το αναφέρουμε ξεχωριστά, προέρχεται όμως από τη φράση «άμα τον ξαναψηφίσω, να μου κοπεί το χέρι», που δηλώνουν πολλοί ψηφοφόροι, απογοητευμένοι από τον εκλεκτό τους.

Δεν είναι τυχαίο. Το «δαγκωτό» σημαίνει πιθανότατα ότι τρέφεις υπέρμετρες προσδοκίες ή ότι περιμένεις κάποια ανταλλάγματα. Και στις δύο περιπτώσεις είναι πολύ πιο εύκολο να απογοητευτείς και να… αγανακτήσεις. Αν με εννοείτε.

Το άλλο πουλάκι:

Με χειροφίλημα!

Αυτή είναι κάπως πιο σπάνια μέθοδος ψηφοφορίας, εξακολουθεί όμως να υπάρχει σε διάφορες παραλλαγές ή να αναφέρεται ως ένδειξη μεγάλης εμπιστοσύνης ή έντονου σεβασμού προς κάποιον που παίζει την πολιτική στα δάχτυλα.

Τι ακριβώς σημαίνει; Σημαίνει ότι πηγαίνεις στον δικό σου άνθρωπο, του… φιλάς το χέρι, παίρνεις το ψηφοδέλτιο σταυρωμένο και διπλωμένο, και πηγαίνεις να το ρίξεις στην κάλπη, χωρίς καν να το κοιτάξεις.

Είπαμε για ποιο λόγο γίνεται αυτό. Κυρίως από μεγάλη υποχρέωση προς τον «καθοδηγητή», τον οποίο δεν χρειάζεται ρωτήσεις ποιος και γιατί. Αυτός ξέρει, δεν χρειάζεται να ξέρεις κι εσύ.

Η συνήθεια σώζεται στις μέρες μας με πιο… δημοκρατικές μορφές. Γνωρίζω ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν όποιον τους υποδείξει ο πατέρας τους, το αφεντικό τους, η σύζυγός τους, ο πνευματικός τους, ο φίλος τους, ο κομματάρχης τους, κάποιος τελοσπάντων στον οποίο έχουν τυφλή εμπιστοσύνη.

Ξέρω κι άλλους που θα μαζευτούν, θα βάλουν κάτω τις μπύρες και θα πάρουν μια κοινή θέση –δεν λέω «γραμμή», έχει άλλη έννοια- η οποία όμως, πολύ συχνά, είναι η άποψη του πιο σεβαστού προσώπου της παρέας.

Αφήνω επίτηδες εκτός συζήτησης την «κομματική γραμμή», γιατί δεν την βλέπουμε τόσο σε τέτοιου είδους εκλογές, όσο σε συνδικαλιστικές ή άλλες, όπου τα ψηφοδέλτια είναι πιο… μπερδεμένα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Με το χέρι στην καρδιά, λοιπόν.

Αυτή είναι η τρίτη περίπτωση για την οποία θα μιλήσουμε και είναι -πράγμα παράδοξο- πολύ σπάνια. Ψηφίζεις με το χέρι στην καρδιά, δηλαδή χωρίς να επηρεάζεσαι από άλλους παράγοντες, πέρα από το συμφέρον του τόπου.

Δεν το ισχυρίζομαι εγώ, οι έρευνες δείχνουν ότι συνήθως ψηφίζουμε έχοντας άλλα πράγματα στο νου μας. Πώς θα τιμωρήσουμε κάποιον, πώς θα δείξουμε την αντίθεσή μας σε ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση, πώς θα κρατήσουμε κάποιες ισορροπίες, πώς θα ξεπληρώσουμε κάποιες υποχρεώσεις, πώς θα υποχρεώσουμε κάποιον υποψήφιο...

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο να το μετανιώνουμε την ίδια κιόλας στιγμή, μόλις βγαίνουμε από το παραβάν, πριν καν μάθουμε τα αποτελέσματα. Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουμε από αυτό, αλλά και να φανούμε χρήσιμοι στον τόπο, είναι το να ψηφίσουμε «με το χέρι στην καρδιά».

Αυτά σας λέγαμε πριν από πέντε χρόνια και ισχύουν απολύτως μέχρι σήμερα. Όταν ψηφίζεις «με το χέρι στην καρδιά», υπάρχουν και ελάχιστες πιθανότητες να το μετανιώσεις. (Πάντα αφήνουμε ένα περιθώριο!)

Μπορεί να μην εκλεγούν εκείνοι που ψήφισες. Εξάλλου αυτό είναι το χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, δεν γίνεται εκείνο που θέλουμε, εκτός και αν συντασσόμαστε με τους πολλούς (που δεν ξέρουμε πάντα ποιοι είναι).

Έχεις όμως ήσυχη τη συνείδησή σου. Ξέρεις ότι έκανες τα καθήκον σου ως πολίτης απέναντι σε εκείνους που θεωρούσες πιο άξιους. Κυρίως έκανες το καθήκον σου απέναντι στον τόπο και απέναντι στα παιδιά σου.

Διότι, στη δημοκρατία, δεν πρέπει λειτουργούμε έτσι που επιτάσσει η μόδα ή μας πάει το ρεύμα, αλλά έτσι που, κατά την κρίση μας, αν και άλλοι πολλοί κάνουν το ίδιο, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Θα συνεχίσουμε όμως…

 Μπροστά στις κάλπες (ξανά)!

190521 ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Φτάσαμε στην τελική ευθεία!

Ή μήπως θα πρέπει να πούμε ευθείες, αφού, στην πραγματικότητα έχουμε μπροστά μας όχι μία αλλά τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Ποια είναι η σπουδαιότερη; Ξέρω. Η εύκολη απάντηση είναι και οι τρεις.

Εγώ θα έλεγα πως, για να αναζητήσουμε την σπουδαιότερη, θα πρέπει να θέσουμε κάποια κριτήρια. Αυτά δεν μπορεί παρά να είναι το διακύβευμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης. Και αυτό όμως, από μόνο του, δεν λέει τίποτε.

Διότι το διακύβευμα αυτό μπορούμε να το αναζητήσουμε μέσα από εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Μπορεί, για παράδειγμα, να είναι αυτό που θέλουν να θεωρήσουμε ως τέτοιο τα διάφορα κόμματα.

Μπορεί όμως να είναι και εκείνο που ο κάθε ψηφοφόρος θέτει στον εαυτό του, όταν σταθεί (μπροστά στην κάλπη, καλύτερα όμως νωρίτερα) και σκεφτεί όχι μόνο τι ή ποιον θα ψηφίσει, αλλά και γιατί θα κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή.

Με βάση αυτό το σκεπτικό, η σημασία κάθε εκλογικής αναμέτρησης δεν βρίσκεται τόσο ή μόνο στο τι θα ρίξουμε στην κάλπη, όσο στις συζητήσεις που θα κάνουμε όλο το προηγούμενο διάστημα, πριν φτάσουμε εκεί.

Και, καθώς οι μέρες τελειώνουν, αξίζει να αναρωτηθούμε. Συζητήσαμε όσο έπρεπε τα διάφορα ζητήματα που τίθενται και που έχουν σχέση με τις εκλογές της Κυριακής; Για να μην πελαγοδρομούμε, ας τα πιάσουμε με τη σειρά.

Τι είναι για μας, για τον καθένα ξεχωριστά αλλά και όλους μαζί, οι Ευρωεκλογές; Καταλαβαίνετε, βέβαια, ότι το ερώτημα, στην πραγματικότητα αναζητά τι είναι ή τι θα έπρεπε να είναι η Ευρώπη.

Αναρωτιόμαστε; Το συζητάμε όσο θα έπρεπε; Δίνουμε στο ερώτημα την αξία και τη σπουδαιότητα που στην πραγματικότητα έχει; Ή μήπως το προσπερνάμε βιαστικά, κάνοντας τελικά και αντίστοιχες επιλογές στην κάλπη;

Δεν είναι σημερινή η διαπίστωση ότι εμείς οι Έλληνες εξακολουθούμε, μετά από τόσα χρόνια, να διατηρούμε με την Ευρώπη μια σχέση… αντιφατική, καθόλου ξεκάθαρη, μια σχέση που άγεται και φέρεται κατά περίπτωση.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτό που καθορίζει τη συγκεκριμένη σχέση είναι η κοντόφθαλμη (και κουτοπόνηρη) λογική τού άμεσου συμφέροντος. Θέλουμε μια Ευρώπη που να μας βολεύει και να μας εξυπηρετεί.

Το άλλο πουλάκι:

Όπως στις περισσότερες σχέσεις μας!

Ξεχνάμε πως η κάθε σχέση είναι ένα στοίχημα που παίζεται ανά πάσα στιγμή ζωντανά και που μπορεί να περιλαμβάνει διαφορετικά πονταρίσματα, όμως έχει έναν κεντρικό στόχο. Πρέπει να κερδηθεί!

Προσέξτε, γιατί μπορεί να μπερδευτούμε. Όχι να κερδίσουμε εμείς, να κερδηθεί το στοίχημα. Και, μέσα από αυτό, θα προκύψει και το δικό μας κέρδος. Στην προκειμένη, λοιπόν, περίπτωση, το στοίχημα είναι ένα.

Θέλουμε την Ενωμένη Ευρώπη; Αν απαντήσουμε «ναι» (δεν το κάνουν όλοι, υπάρχουν δυνάμεις στα άκρα του πολιτικού τόξου που λένε ξεκάθαρα «όχι») τότε θα κληθούμε να απαντήσουμε πώς τη θέλουμε.

Τη θέλουμε, ας πούμε, «από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό»; Θέλουμε να περιλαμβάνει όλες τις βαλκανικές χώρες και μάλιστα συγκροτημένες σε έναν ισχυρό πόλο, στον οποίο η χώρα μας θα είχε μια ηγεμονική θέση;

Ποια φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι η σχέση αυτής της Ευρώπης με δυνάμεις όπως η Κίνα και οι ΗΠΑ; Ποιος θα είναι ο ρόλος της στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο; Θα είναι μια Ευρώπη… χριστιανική; Μόνο;

Επιπλέον, ποια θα πρέπει να είναι η σχέση της με το κάθε μέλος χωριστά; Ποια τα όρια παρέμβασης στο εσωτερικό κάθε χώρας; Τι θα ορίζεται ως «κοινό» και ποιο περιθώριο θα υπάρχει για εθνική διαχείριση;

Πώς θα μειωθούν οι ανισότητες και με ποιους τρόπους θα αντισταθμίζονται οι ηγεμονικές τάσεις που εκδηλώνονται από διάφορες πλευρές; Τι ακριβώς θα σημαίνει ο όρος «εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης»;

Να το εξειδικεύσουμε και λίγο; Στην Ευρώπη που εμείς φανταζόμαστε και θέλουμε, έχει θέση η Τουρκία, έτσι τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα; Και τι θα γίνει με τα κύματα των μεταναστών που φτάνουν κατά χιλιάδες;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα συζητάμε όλα αυτά;

Ακούσατε εσείς, ή διαβάσατε, καμιά σοβαρή ανάλυση πάνω σε τέτοιου είδους ζητήματα; Ξέρετε τις θέσεις των κομμάτων και των υποψηφίων για κάποια από αυτά; Συγκεκριμένες θέσεις, όχι γενικόλογες αοριστολογίες. 

Απεναντίας, εκείνο που ξέρουμε είναι ότι οι Ευρωεκλογές είναι (πρέπει να αποτελέσουν) μια επίσημη δημοσκόπηση, για να μετρήσουν τα κόμματα τις δυνάμεις τους, εν όψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών.

Η Νέα Δημοκρατία μάς καλεί να δείξουμε πόσο πολύ και πόσο γρήγορα θέλουμε να φύγει η κυβέρνηση, πράγμα που θα φανεί από την μεγάλη διαφορά που (ελπίζει ότι) θα έχει από το κυβερνών κόμμα.

Από την άλλη, η κυβέρνηση τα δίνει όλα, προκειμένου να δείξει ότι έχει απλώς μια «φυσιολογική φθορά», η οποία μπορεί να ανατραπεί στις εθνικές εκλογές, αν μάλιστα καταφέρει να δώσει ακόμη περισσότερα.

Στο μεταξύ εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε πρόσωπα που πιθανότατα (μερικά και  προφανέστατα) καμιά σχέση δεν έχουν με όλα τα ζητήματα που θέσαμε προηγουμένως και που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν αν εκλεγούν.

Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι (απέναντι στη συνείδησή μας) να ψηφίσουμε, δηλαδή να κάνουμε κάποιες επιλογές. Ας τις κάνουμε με αίσθημα ευθύνης και με συναίσθηση ότι, αν δεν μπορούμε να βρούμε ό,τι ακριβώς ψάχνουμε…

Μπορούμε τουλάχιστον να επιλέξουμε εκείνο που βρίσκεται πιο κοντά του!

 Μια Ευρώπη στα μέτρα μας!