190515 ΣΧΟΛ(Ι)ΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Οι καιροί αλλάζουν…

Πριν από όχι και πολλά χρόνια, αν ήθελε κάποιος να σχολιάσει μια δήλωση του Πρωθυπουργού ή άλλου πολιτικού προσώπου, έπρεπε να στηθεί στο δελτίο ειδήσεων του ραδιοφώνου ή της τηλεόρασης.

Εκεί θα άκουγε συνήθως όχι ολόκληρη τη δήλωση, αλλά κάποιο χαρακτηριστικό απόσπασμα, το οποίο έπρεπε να απομνημονεύσει ή να ηχογραφήσει, προκειμένου να το έχει στη διάθεσή του όπως ειπώθηκε.

Σε διαφορετική περίπτωση, έπρεπε να περιμένει την επόμενη μέρα, να αγοράσει κάποια εφημερίδα που θα φιλοξενούσε τη συγκεκριμένη δήλωση, ολόκληρη ή αποσπάσματά της, για να μπορέσει να τη σχολιάσει.

Ποιος όμως ενδιαφερόταν να σχολιάσει τη δήλωση ενός πολιτικού προσώπου; Συνήθως άλλος πολιτικός, ή άνθρωποι του Τύπου. Οι υπόλοιποι μπορούσαμε να το κάνουμε στις κουβέντες των καφενείων ή των αμφιθεάτρων.

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, αλλά, συγχρόνως, και πολύ πιο περίπλοκα! Στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς όχι μόνο τις πρόσφατες, αλλά και παλαιότερες δηλώσεις κάθε… πικραμένου.

Μπορεί να τις βρει σε ό,τι μορφή θέλει, το κυριότερο όμως είναι ότι μπορεί να τις σχολιάσει την ίδια στιγμή, είτε εκεί που τις βρήκε, είτε σε κάποιο άλλο «δικό του» Μέσο, ώστε τα σχόλιά του να είναι διαθέσιμα σε όλο τον κόσμο.

Μ’ αυτόν τον τρόπο συγκεντρώνονται σχόλια επί σχολίων, ένας τεράστιος όγκος κάθε λογής απόψεων, οι οποίες όμως, αν τις αναλύσει κάποιος, θα δει ότι δεν διαφέρουν και τόσο πολύ μεταξύ τους.

Κατ’ αρχάς χωρίζονται σε δυο μεγάλες ομάδες. Σε εκείνες που κατακρίνουν και σε εκείνες που βλέπουν θετικά την αρχική δήλωση του πολιτικού προσώπου. Επιπλέον όμως έχουν ακόμη κάτι κοινό.

Και οι μεν και οι δε εστιάζουν σε κάποιο σημείο των δηλώσεων, κάτι που μπορεί να είναι λίγο ασαφές, που μπορεί να παρερμηνευτεί ή που φανερώνει σκέψεις κρυφές του πολιτικού, οι οποίες του ξέφυγαν κατά λάθος.

Έτσι τουλάχιστον δηλώνει ή αφήνει να εννοηθεί το επικοινωνιακό επιτελείο των αντιπάλων του, το οποίο δίνει και το εναρκτήριο λάκτισμα για να ξεκινήσει η διαδικτυακή κλοτσοπατινάδα των πολλών σχολιαστών.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν καταλαβαίνουν;

Ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν; Όπως θα δούμε στη συνέχεια, και το ένα και το άλλο είναι εξίσου δηλητηριώδη για την πολιτική ζωή του τόπου, όπως και επικίνδυνα γι’ αυτό που λέμε δημοκρατία.

Διότι, είτε κάποιος δεν είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσει τις δηλώσεις ενός πολιτικού, είτε τις αποκωδικοποιεί μια χαρά, αλλά επίτηδες διαστρεβλώνει το νόημά τους, είναι ένας πολίτης που βλάπτει τον τόπο.

Θα έλεγα μάλιστα ότι στην πρώτη περίπτωση είναι λιγότερο επικίνδυνος. Πρόκειται για έναν άνθρωπο αγαθών ίσως προθέσεων, που όμως δυσκολεύεται να κατανοήσει σε βάθος κάθε πτυχή μιας πολιτικής τοποθέτησης.

Σας έχουμε πει κι άλλη φορά για τους λειτουργικά αναλφάβητους. Για τους ανθρώπους που μπορεί να έχουν βγάλει και Σχολεία, όμως η σχέση τους με τη γλώσσα και τον λόγο, ειδικά ορισμένες μορφές του, δεν είναι… άριστη.

Το κακό με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι δεν έχουν επίγνωση των αδυναμιών τους και θέλουν, όπως όλοι οι υπόλοιποι, να πάρουν μέρος στην πολιτική αντιπαράθεση, σχολιάζοντας τις δηλώσεις πολιτικών προσώπων.

(Αφήνω τις πιο… βαριές περιπτώσεις, όπου τέτοιων δυνατοτήτων άνθρωποι θέλουν να είναι  -και συχνά είναι- υποψήφιοι και ζητούν την ψήφο μας. Για να μην πω ότι κάποιοι τίθενται και επικεφαλής δικού τους ψηφοδελτίου.)

Σοβαρότερο όμως είναι το πρόβλημα με εκείνους που έχουν την ικανότητα όχι απλώς να αποκωδικοποιήσουν μια δήλωση, αλλά και να κατανοήσουν πολύ καλά εκείνο το οποίο… παρερμηνεύουν επίτηδες.

Αυτοί θα πιαστούν από μια φράση, θα την ερμηνεύσουν όπως τους βολεύει, και θα σηκώσουν τον κόσμο καταγγέλλοντας τον πολιτικό που την είπε, ότι δήθεν εννοεί κάτι που δεν τολμά να το πει φανερά, αλλά το κάνει με υπονοούμενα.

Τα οποία μόνο οι ίδιοι πιάνουν στον αέρα. Θεωρούν όμως υποχρέωσή τους να ενημερώσουν όλους τους άλλους πολίτες για το τι ακριβώς είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του ο πολιτικός που έκανε τη συγκεκριμένη δήλωση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θέλετε παραδείγματα;

Είναι δυνατόν, οποιοσδήποτε πολιτικός, ακόμη κι αν το πιστεύει –που δεν γίνεται να το πιστεύει-, να βγει και να δηλώσει πως «θέλει οι εργαζόμενοι να δουλεύουν επτά ημέρες την εβδομάδα»;

(Το ότι υπάρχουν επιχειρήσεις, για παράδειγμα στο τουρισμό, αλλά και σε υπηρεσίες υγείας ή ασφάλειας που είναι ανοιχτές επτά ημέρες την εβδομάδα, είκοσι τέσσερις ώρες τη μέρα,  δεν νομίζω να αποτελεί είδηση.)

Είναι δυνατόν, επειδή κάποιος αρχηγός βρίσκει στην ιδεολογία του κόμματός του κοινά σημεία με τον Χριστιανισμό να τον κατηγορείς ότι «θεωρεί τον εαυτό του Μεσσία», αλλά δεν το λέει ευθέως, εσύ όμως το καταλαβαίνεις και μας το… επικοινωνείς;

Δεν θέλω να υπερασπιστώ τους πολιτικούς. Είναι αλήθεια ότι έχουν ρίξει το επίπεδο του διαλόγου πάρα πολύ χαμηλά, τόσο με τις ιδέες και τις θέσεις που εκφράζουν, κυρίως όμως με το ύφος που χρησιμοποιούν.

Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε και τις δικές μας ευθύνες, όταν δεν αρκούμαστε στην κριτική όσων πράγματι ακούμε, αλλά πάμε να βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι, διαστρεβλώνοντας τις δηλώσεις τους και «καταλαβαίνοντας» ό,τι μας βολεύει.

Αν οι πολιτικοί μας δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, ας το κάνουμε εμείς. Ας τους δείξουμε ότι εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι μια υγιής αντιπαράθεση θέσεων, μέσα σε πολιτισμένο κλίμα.

 Το ψάρι βρωμάει και από την ουρά!